Alle inzendingen over stille dood

hij vond het lege landschap toen hij niet langer zocht hij gaf zich over zijn queeste stierf een stille dood licht lucht en ruimte in het lege landschap het was alles…

krijsen stille dood het polsendikke bloed verbrandend in de stank van oorlog in dit land zing mee zing mee de zangeres is rood haar lied gaat dood zing mee zing mee…

op de rand van de goot kwettert in toverlicht een mussenkoor een bries streelt vogelveertjes de winter stierf ongemerkt een stille dood argeloze takken weerkaatsen zich in helder water in een handvol zonnescherven de diepten van onze ogen de opmaat een prelude voor wat komen gaat…

maak je niet dik om anderen die dunner zijn dan jij er zullen altijd mensen zijn die om ‘n groenere kaap varen probeer niet te struikelen in een verder leeg land vergeet niet je naam die een titel is zonder franje bedenk geen moment maar bedeel eeuwigheden begin te bestaan, al het andere is stille dood…

Langzaam sterft het Wad een stille dood waar het eerst slagvelden overwon van het wassende water ligt het sluisje er verslagen bij waar eerst vissersboten aanmeerden drijft nu een leeg flesje bier toch kom ik iedere keer terug naar mijn Wad en kom ik tot conclusie dat ik hier mijn jeugd verloor…

het wiegt en weegt haast niets als meeuwen, langs hun kustlijn op thermiek, de zonnewende nog in oorsprong licht een mooi gezicht tekent zich af, langs Noordelijke lijnen breekt haar kleur in golven, volle-manig rond haar aangevroren graf haar haren en haar lach, vertekenen in rood de stille dood van oude winters…

Het geesteskind uit ons geboren is van uitzonderlijke bloede in onze doofheid kan het horen hoe God een stille dood verhoedde het draagt de waarheid van ons leven over een zee van zijrivieren waarin de liefde is verweven met brute kracht van wilde dieren het overstemt kwetsbare klanken in het concert van overleven wij hoeven nooit meer…

Wie gebloeid heeft en gedragen, Houdt herdenking tot genoot – Hij heeft God niet meer te vragen Dan de stille dood.…

ik ga maar moet jij gedacht hebben en jij vond achter iedere kraam ogen die zochten naar jou de regen huilde met je mee en de stille dood verliep in kou verdwaald vocht je jouw weg naar buiten maar telkens die dove roep terwijl de diepte verdween en de aarde enkel afmeren kende het bracht je verder heen…

Mijn dagen zijn al lang een stille dood gestorven ik voel niet meer de pijn van wat had kunnen zijn. Mijn zakken zitten leeg beroofd van alle werken waarvoor jij vangsten ving maar de verdienste zweeg van daden en vol roem de handen weggenomen waarin het werk wel lag dat geen beloning kreeg.…

voor hen fladderde ik van bloem tot bloem bij hen verdronk ik een stille dood ogen vol liefde koestering terwijl mijn hart schrijdde ongehoorde noodkreten mijn lippen koesterden een droom angst pijn verlangen smachten zoekend naar onrealiseerbare droom toen verdronk ik radeloosheid onbegrip pijn en schaamte wanneer stopt het niet niet…

Een leven met minst mooglijk pijn, Een stille Dood is wat ik zoek. II Ach, wat is waarheid? Wat is zeker? Dit is de waarheid, die ik vond: Men schenkt de wijn uit een kruik in een beker En uit de beker in de dronken mond.…

het dorp stierf verstikt onder lagen van as en puin een stille dood in het dorp leefden bedaarde beukenbomen groeiden bloemen in het korenveld vervallen huisjes krom geteisterd door weer en wind en altijd in de donkere verte die eenzame fietser onder de grijszwarte lucht de sonore klanken van de kerkklok mijn gesmoorde…

de koningen en koninginnen slapen nog zachter door de stille dood van weggestopte woorden leeft er ergens wel mijn bloed in jou je gaf me leven en in elke streling lag een kus naast de vage oorvijg die me nochtans corrigeren moest ik luisterde, maar had mijn eigen tijd nu speel je slechts nog dat, wat elke dag je biedt tussen kastjes…

dat men sterft lijkt een zekerheid maar ongrijpbaar zijn de gevolgen als een mens de trekker overhaalt mij is geen woord bekend dat gevoel bij moord vertaalt het duurt dagen en nachten in verslagenheid of stille dood als de schreeuwende onzekerheid jaagt door de gedachten: verwachtingen verkeren in nood de oorlog in den vreemde is…

Opgehelderde mysteries sterven een snelle, stille dood. Het maakt me wat weemoedig soms.…

nu nabij de dorpsstraat is gevuld met nieuwe klanken de bakker en de slager werden banken verdwenen is de oude draverij er rijdt een stalen monster door de wei met schreeuwerige teksten op de flanken we moeten nu een nieuwe geest bedanken hij zorgde voor het keren van het tij een laatste weidevogel krijst vaarwel de meidoorn is een stille…

morgen is mijn jaar verleden al waar eerder de zon ongevraagd doch gestaag de stille dood heeft doen intreden de herfst heeft haar mantel laten verkleuren en verteren terwijl ik zwijgend naar binnen kantel om de sluipende donkere dagen te eren het is loven met voortschrijdende weemoed uit dankbaarheid, nog zo vaak gepaard met ampel…

Wat gemis niet had geweten Dat zij de eeuwen lang begeerde: O te lachen, o te wenen, Zich in lach en tranen geven, Tot te lachen of te wenen Wordt der lichte ziel om 't even: O te wenen, o te lachen Tot de neevlen zijn doorschenen, En haar wenen wordt als lachen, En haar lachen is als wenen: Land van lachen en van schreien Tot de stille…

ze is reeds verstijfd , ontdaan van uiterlijke schijn toch is zij zo, de schone stille dood die opgaat in vuur en rook: de walm, die hemel en aarde met elk ander verbindt, een lint van eeuwige pijn…

Het vogelfluiten brengt een blij bericht Van leven na het stille, doodse dromen, Dat sluipend door de nacht was aangekomen, De scheps'len buigend onder zijn gewicht. Nu rept zich alles. Hier en ginder wipt Een venster open, in de stallen bromt Een dof geloei, dat allengs luider komt.…

Wanneer ik je morgen moet verlaten ontkleedt me van mijn angsten als stoffelijk wezen en leg mij in het glazen ledikant, waarin ook jij geboren werd, vertel me je verhalen als ik ooit weer naast je wakker word, zodat ik over je kan waken in het moment van stille dood die tijdelijk wordt opgeschort, laat me meevaren in jouw…

kinderzieltjes zweven vrijelijk in de innerlijke ruimte en verhalen van tierelantijntjes in de jeugdige sprookjes die zij kleuren Ze geven troost aan beide zijden van het bestaan die ons soms onaangenaam toeschijnt Na een droomloze nacht raap ik de verloren beetjes op van een schoongeveegde Aarde Echter, wat van waarde blijkt, sterft een stille…

. — En, wen die storm-omnachte Bleek in 't omrotste meer blikt, deint haar 't hoofd Strak aan, dat stille Dood wenkte uit het leven... Zo stormt het door mijn borst, waar de gedachte, Spokend met stenen blik, de liefde dooft, Die ik gestorven in mijn ziel voel zweven.…

de takken knakken onder mijn voeten op weg naar de plek van onze lieve zoete het botsend licht beschijnt de naakt uitgebeelde stammen in hun stille dood de ziel van verre jaagt mij hijgend op terwijl een resterend geraamte de voeten kleurt met striemende schrammen de ouderdom geraakt haast uit het menselijk lood op weg naar…

Ontkleedt me van angsten als stoffelijk wezen en leg mij in het glazen ledikant, waarin ook jij geboren werd, vertel me je verhalen als ik ooit weer wakker word, zodat ik over je kan waken en het moment van stille dood tijdelijk wordt opgeschort.…

Ontkleed je van mijn angsten als stoffelijk wezen en leg mij in een glazen ledikant, waarin we samen geboren werden, herstel onafgemaakte verhalen als ik ooit weer wakker word, zodat ik over je kan waken en het moment van stille dood, tijdelijk wordt opgeschort.…

Op onze stille dood? Op het einde waarvan? Op wat altijd is en was? Luister naar het suizen in uw oren. Hoor het suizen van de bladeren door wind die door bomen blaast. Het de stilte die u hoort. Zo leeft de eeuwige stilte, die trillingen nodig heeft, om stil te kunnen zijn. Stilte die in onze oren, klinkt.…

De waanzin van de eenzaamheid is niet te keren, ik doe niets, terwijl een stille dood me bedreigt. Ik droom weg in een landschap dat bevroren lijkt, waar alleen het geluid van kou bijna te horen lijkt. Waar alleen de eenzaamheid en de stilte regeren, en mijn hart niet meer klopt maar enkel nog zwijgt.…

Waarom, als stille Dood jonge ogen sluit, Staan wij verslagen, buigend om de baar Met wening droeviger, alsof dit waar Smart die elke andre smart in zich besluit? Als stonden wij op blijde bloemenkust, En zagen onze schat op zwarte boot Verraderlijk ontvoeren door de Dood - Slachtoffer van Zijn alvernielingslust?…