Alle inzendingen over vastgeroest

Gelijk een zwaan, die schuchter de veren strijkt, zich dompelt in het koele meer om de lange slaap te vinden in een donzen bed, gebonden aan het strikte heden, in de brekende golfslag van de tijd, schuddend aan mijn levensboom, waarvan de vruchten maar niet willen vallen, in het stof van opgewaaide verzen is het moeilijk keren in een vastgeroest…

We zitten aan zoveel patronen gekkigheden vast dat ze ons meer als last dan gemak dienen zelfs onze huisdieren en planten zijn gewend aan onze rare kanten en gaan daarin gedwee met ons mee gelukkig gaat het weer redelijk zijn eigen gang lijkt het, maar de hele natuur reageert ook op onze gewoonten.…

neergezet bij het grofvuil gedumt op het autokerkhof vastgeroest JIJ koud warme adem van dieren voor mij…

Vastgeroest zijn ze, Mijn gedachten Als oudijzer In een lekkende Boerenschuur - Geen helpende, Maar ook geen Remmende gedachte Meer, zoals het moet 'k Moet me d'r mee behelpen, met mijn Gedachtengoed…

mijn jeugd ben ik uiteindelijk tot het leven bekeerd ik geloofde eerst de woorden niet zo tegengesteld als ze waren in uitersten was de ooievaar waarschijnlijk blind en de boerenkool weer vol met rupsen in zichzelf gekeerd in automatisme droomde ik bewegingen, beweringen veranderingen die niet voorgesteld werden als een God boven een vastgeroest…

Kom van je plek ga achter muizen aan zodat ik onbespied de moed bijeen kan rapen om vastgeroeste vleugels uit te slaan.…

in haar oude huid ligt ze vastgeroest in denken aan vroeger toen jonge huid werd begeerd ze kon niet vergeten noch vergeven ze maakt van iedere eenzame nacht vroeger haar huid nu rimpelig oud ergens klopte dat niet vond zij…

het lentegras nog vochtig van ochtenddauw de hemelsbrede lucht gevuld met licht ruimte licht een dauwdruppel schittert op het zachte rozenblad het vastgeroeste bevroren gemoed snikt zich langzaam los mijn aangeraakte gezichtsveld kent geen randen…

In Duitsland heeft men Hitler lang vereerd En zelfs nog jaren na de oorlogsramp Bevindt zich heel wat aanhang in zijn kamp Alsof er al die tijd niks is geleerd Soms is men in gewoontes vastgeroest En anders haben wir es nicht gewußt…

het was de speld die ze niet zocht maar vond in een zee van zoethoudertjes ver, heel ver van de hooiberg ontdaan van de knop was de punt nog intact als een doorn in het oog van de vergetelheid en het speldenkussen vulde zich opnieuw met de roestige wonden van haar dageraad…

En in het stof van verwaaide verzen is het moeilijk keren in een vastgeroest idioom. Het einde dient vooral te blijven waar het is, eens zal ik zal hem toch wel ontmoeten.…

Verkrampt, vastgeroest leven Is 'dit' de zin van het bestaan?…

ik wil heus nog wel dansen maar ik kan het niet dit huis heeft geen bodem meer de toetsen van de piano zijn vastgeroest jij nam de muziek met je mee toen jij vertrok werden de ramen gaten waarin de storm vrij spel speelt nu zijn er geen seizoenen meer ik wil heus nog wel dansen maar het kan niet meer…

slaperig schuif ik mijn horloge -een analoog geval- onder het bed het zal mijn tijd wel duren in mijn droom geuren vastgeroeste stoffige uren tot Nox verschijnt godin van de nacht zwijgzaam giet zij de wijzers in lood terwijl ik zweef in stilgevallen tijd…

Jij bent voor mij de wind Maar bovenal de storm De snelheid in kwadraat Vluchtig en toch enorm Jij bent voor mij de regen Maar meer nog de tranen Druppels die verdwijnen Uit vastgeroeste kranen Jij bent voor mij de winter Maar het is vooral de kou Die de wereld laat bevriezen Waar ik mijn iglo op bouw…

Onder mijn lach schuilt 'n triest gelaat Veeg mijn tranen weg niemand mag zien hoe ik mezelf haat Blij aan de buitenkant maar zo triest van binnen Kan ik mijn gedrag ooit nog overwinnen Ik vecht maar het voelt of ik stil blijf staan Vastgeroest in het slechte dat ik niet kan laten gaan…

Vastgeroeste gedachten. Onaangepast aan onze leeftijd. Fossielen zijn dood als stenen. Psychofossielen zijn schijndood. Opgraven wekt ze tot leven. Maak ze niet wakker.…

Tussen bevochtigde zandkorrels loopt een liefdevol tenenspoor dat zonder enige bedoeling zandkastelen en andere illusies heeft vertrapt ik volg met een glimlach die vastgeroest en krampachtig lijkt te zijn vereeuwigd in een uit marmer opgetrokken gelaat langzaam nemen de golven op natuurlijke wijze en kracht hun rechtmatig gebied weer…

ze kan niet kiezen tussen wit of rood en eigenlijk maakt het ook niets uit haar avond eindigt toch gifgroen de jaloezieën staan op stekeblind een stand die vastgeroest elke ratio met duisternis omzoomt met het mes op haar lippen snijdt ze zichzelf in de vingers door inktzwarte uitspraken pas in het nuchtere ochtendlicht bekent ze kleur…

branderige ogen solo ontwaken de schaduw volgt zijn eentonige weg energieloos ontbijt het huis tekent kribbel krabbel zijn geest is bevuild met zwarte regen automatische piloot op het werk herinneringen krassen zijn ziel Pffffff een lachend kind met negen vingers maakt een opening in het vastgeroeste deksel…

bij binnenkomst struikel ik over de eenzaamheid die her en der verspreid ligt aan de muur tikt de tijdloze veroordeling van hen nog immer voort vage ideeën schieten wortel klampen zich vast aan dat wat al even was door mufheid omarmd baan ik me een weg naar een raam dat niet vastgeroest in de sponning zit om deze met een zwieper…

De onbevangenheid van kleine kinderen kan vastgeroeste oordelen verminderen…

dan de blauwdruk van ons leven want wat zich uit een gedachte voltrekt in een woord of regel kruipt door het oog van ons bestaan en heeft het oneindige geduld om op te staan ten alle tijde overleeft zichzelf als het dat wil en is meer dan de vrije rede dat is de werkelijke poëzie die ons verleid en ontdoet van de leiband van de illusie vastgeroest…

Niet geketend of vastgeroest. De vrijheid van de wind, die waait waarheen hij wil. Ongetemde krachten op weg naar het land van beloften. Onzichtbaar gedragen door Gods Geest. Met haar zweeft ze voort. Alles met elkaar verwevend opdat er in alles leven is. Niemandsland wordt iemands land! Geboortegrond, stad van leven.…

Zie je hier nu staan naar adem happen al het argeloze vastgeroest op een hoop wijsheden als een blok aan je been het zien en zwijgen gedachteloos geworden op te rapen als een pagode van verloren gelegde tanden al het snedige stukgevallen op je voetstuk van het geijkte gelijk dat niet verder meer draagt dan een geringe schaduw van wat…

Hier, met al mijn plichtsgevoel, mijn achterste Vastgeroest in een versleten keukenstoel, Hier laat ik mijn gezichtsverlies geruisloos Als een zwarte keisteen door je handen rollen Ginder. Ik krijg ons niet uit mijn bek. Gooi mij niet weg. Bewaar me. Stuur me mijn adres. Gooi me terug.…

de dagen zijn weer nieuw al vanaf het eerste uur stralen zij de hitte van het nieuwjaars vuur de trage donkere nachten zijn voorbij mijn goede voornemens staan keurig op een rij totdat jij komt mij meeneemt buiten alle orde en laat springen over vastgeroeste hordes wij gaan voor uren die slechts luttele seconden duren trotseren…

In twijfel raakt ie vastgeroest.…

Een raam dat nooit gesloten was, blijkt nu in zijn slot vastgeroest. De deur is achter een dikke muur van rook verdwenen. Hij zucht zich gaten in zijn handen en slaapt zacht van stof tot stof, van as tot as.…

Respect verdien je door onderscheid 't Grote verschil tussen Goed en Kwaad Mensen in tranen, van woede Vele verward, geslagen Maak het verschil Men kan bij hoog en bij laag beweren Vasthouden en -pinnen, dogma's vastgeroest Starre lijnen Strak gespannen Maak het verschil Milieu, ongeacht welk dan ook Verdien vrijheid met liefde.…