Alle inzendingen over zwarte mantel

gebogen leunt zij voorover, de zwijgende zwarte mantel het hoofd door ellebogen gedragen om de Geest middels deze menselijke pilaren naar bezieling te vragen de houding bidt in geborgen vuur doch ook in deemoed geknield teneinde de beklijfde levensdorst te laven…

hoe zal ik woorden vinden voor jongeren die zelfmoord plegen, sterven door drugs of jaren alcohol ik weet het niet sta machteloos in ontoereikendheid in mijn lege handen druipen vragen van ouders en geliefden waarom wordt een zwarte mantel…

In mij heerst stilte die er niet is midden in de 50.000 Ierse bijen die een zwarte mantel zijn om mijn bleke huid mijn lichaam is hun hart het gaat sneller kloppen van hun gif, ik voel me verbonden, één met het leven, één met de lente het luide zoemen van de liefde hier op aarde op mij in mij…

mantel op zijn voeten ik knik met een grijpend gevoel van herkenning…

grillige rotsen overheersen een stukje puur natuur, waar ook duistere spelonken zorgen voor angst en vuur in het donker gedoken, hangend, onderste boven met zijn kop in een zwarte mantel verscholen. rustig slapend, misschien wel dromend van de jacht, wat hij allemaal vangen kan in deze sterrenloze nacht.…

Stil in het prille licht van een spoedig afmerende herfst lig ik verankerd aan een bonkige kade alleen de nachten passeren hier als dolende regendruppels ze baren een vage grens tussen waken en slapen verwarmd door een zwarte mantel wentel ik me in het vederlichte van de eenzaamheid omheind door een vaag blikveld kleuren kruipen kort…

Neen, geen tranen, hier zou blijdschap moeten leven omdat het in zo`n draaiboek staat zonder paraplu’s en zwarte mantels onder regie in eigen stijl wordt Moët & Chardon met zwaard onthoofd bruisend als het leven sterft een lach onderwijl speelt de coverband “Let it be” .…

Gehuld in een zwarte mantel kijkt hij neer op dichte mist: een verborgen veld of meer? In die wolken wordt zijn verleden gestoofd: "Al wat ik beleefd heb, wacht als rijpend ooft, gestreeld door dampen, sprekend van weleer. Vreugde verdrijft eens geleden hartzeer. Mijn werken en streven zijn speels verdoofd."…

Ons vrouwkens met hun zwarte mantels aan Gaan zwijgend, de ene na en de andre voren, Processionaal op de okere eerdebaan - En tripplen wuivend om de luide toren.…

haast naakt, lijf aan lijf vergrendelt magerte hun nachten betonschaduwen verschrompelen de dag, zoeken een plek om te ontlasten zij fluisteren de honger muren toe, vijf aan vijf hun pols klopt nauwelijks ramen enkel een zwarte mantel van sneeuw en een homp oud brood waarmee zij het ontbrekende kussen delen en waarin ze zichzelf…

Hoe intens ik een vogel waarneem fluitend tussen de takken tegelijk hupt hij vrolijk met beide poten in het frisgroen gras waar de gele oogrand en zwarte mantel opvallen Het is de uitbundige merel, het geluid van de lente in melodie en ritme gegoten.…

Nee heus... er is niets van gelogen al dwarrelt het voor mijn ogen: waarheen ik mij ook kantel mijn zwarte, wollen winterjas draagt vandaag een witte mantel…

Ondergedompeld in de IJskoude wereld Van verborgen dromen Zweet het ongeloof Uit mijn poriën En herinneringen Vervagen tot een onherkenbare Substantie Een verstikkende Mantel van Bevrijdend zwart Is het enige dat nog blijft…

Zwart haar mantel daaronder rood haar kleed daaronder slank haar leest een feest zij trekt zoals het hoort heel achtzaam eerst haar rechter handschoen uit haar lippen rood haar haar haar ogen zwart zij lacht uitdagend oogverblindend een ster een koningin der nacht zij is een pracht…

In de zonnige tijd van nu is ’t kledingstuk, omhulsel wat men beoogt ’t mag wat kosten maar dan toch het liefst met zo min mogelijk stof, want bedekken doet men niet het lijf, echter alles met de mantel der euro’s.…

Het heden waarover ik struikel, een dunne waslijn aan de horizon, die al eerder overspannen was,schrikdraad waaraan de alom aanwezige schaduwen hangen, ik spartel tegen, verlangend naar een integere engel die bestaat, ons het onzichtbare verklaart, terugkeert op haar schreden wordt ik door tijd en ruimte en onder een mantel van…

eerst als ik mijzelf niet meer afwijs en zie wie ik werkelijk ben heb ik voor niemand nog iets te vrezen ook al tracht men mij nog zo te raken te schofferen of klein te maken door geen mens kan ik nog worden afgewezen ik zeg niet dat dan de wolken zijn verdreven of een oude leegte wordt gevuld maar kan wel beter zien met welke mantel…

Die klagen over vriendschappen en over liefdes en innigheden over vertroetelingen en vertrouwelijkheden Over genegenheid en het in liefde loslaten Die toch de mantel niet zien, de mantel der liefde die alles bedekt Och armen: Erbarmen!…

Die jas waarmee de koning liep te pronken De kroningsmantel dus, was zogezegd Uit achttienhonderdvijftien maar niet echt We zijn er met z'n allen ingestonken Ook Willem heeft dat slinks voor ons verzwegen Die moeten we de mantel uit gaan vegen.…

heeft ontward, empathie fixeert zich in een gesproken stroom, water stroomt niet achterwaarts, een gedicht werd muze die haar draagt, het troost, modelleert de tijd, laat sporen na in mijn beeltenis, ween niet over wat lijfelijk gestorven is, de ziel blijft toch gewoon zoals het was mijn geschiedenis herschreven is, haar mantel…

Mag ik onder Uw mantel kruipen Als een klein onschuldig kind Dat bij moeder schuilen wil Tegen storm, regen en wind Mag ik stilletjes daar zitten Op mijn knietjes, biddend zacht Luistert U dan naar mijn beden Overdag en in de nacht Mag ik delen in Uw liefde Met allen die Uw kinderen zijn Mogen wij bescherming vinden Ook al…

Grimmige wachter in nevelen mantel. Grijze trots Van een eiland in het kille Noorden. Gehavende zuil van Hercules. Getuige van Moorse invasies. Worstelpunt. Bloedige poort naar het Oosten. Oorlogsschepen en olietankers Glijden stil aan je voorbij, Op weg naar méér zwarte historie.…

zoek geen schuilplaats in de mantels van bizarre clowns die het hakken van letters uit het stenen alfabet tot poëzie verheffen zonder dat hun volgelingen dat beseffen viert narcisme hoogtij in ijdeltuiterij de vreemde eend wordt weggejaagd het zwarte schaap is afgemaakt gij wilt het kaf niet zijn onder hun koren alleen de clowns…

hul mij vaak in zwart omdat het rode hart de vlinders aantrekt van de nacht zij fladderen hun kleur maar spoken donkeren mijn gedachten met hun verrottingsgeur zij breken af wat in realiteit nooit is gestorven monsteren grotesk wat er ooit is gezegd ik mantel mij niet meer naakt straalt het rode hart voor jou in dag en nacht…

Symbool voor slechts het einde in overtreffende trap nieuw begin het volk ging voorwaarts, maar niet iedereen proefde toen de vruchten Gestudeerden blijven hangen in een tijd die hen niet kwijt wil maar toch is deze Nieuwe Tijd voor best veel van hen, echt een eeuwige strijd Dit mooi monument verzinnebeeldt staat symbool voor het verleden…

mijn mantel sleept de stilte mee in slordig zwart, meebuigend op de rand van je nagel ik heb de dag niet gehoord en de nacht wijzigt niets ook niet de dubbele huid mijn woorden te kort het vlees te rauw om te dragen op je borst jij vreet je vol met splinters en wormen uit mijn mond die me hongerloos tot zwijgen brengen ik…

zelfs een hemellichaam ontsnapt niet aan een gesloten wolkendek, aan een geoefend oog, aan zwarte materie we gaan op nachtelijke jacht, hitsig als kokend water, gulzig in de lendenen dit is onze volle maan, ontdaan van halfschaduw, gehuld in de mantel van onze aanwezigheid die zich afzijdig houdt in het heden dat vandaag afwezig is…

De mantel kleurde door de trouwtekstwoorden en werd zijn schuilplaats waar hij in vernachtte. Omdat ze ‘t samen één alleen van Hem verwachtten lag als hun Psalm Zijn mantel om hen heen.…

als de wind die speels haar adem op de zomer legt bewegend, zoekend naar plezier als de zon die hoopvol door de wolken schiet en in alles toch weer warmte ziet daar en hier verlangen een woord zo voelbaar in mijn hart als dauw zo breekbaar zacht, en teer en als de dag haar licht verliest in zwart leg ik mij in haar mantel neer…

Eindelijk valt de zwarte sneeuw de rode krokussen gillen van pijn zijn of niet zijn is buurmans klein bestaan een floers van rouw geeuwt Als de rook uit de giftige smeerpijp in het dronken land van bevingen de armen van Geest de ene vergeving na de andere door de strot knijpt Hulpvaardig staan de bolgewassen gereed om met hun mantels liefde…