Alle inzendingen over Gesteente

ook lawines worden steeds groter naarmate erosie meer vat krijgt op het gesteente de oppermachtige rots heet graag massief maar als de verbondenheid verdwijnt kiezelt alles bergafwaarts kwadratisch neemt de snelheid van dit proces toe met vocht en vorst als actieve daders in vriezende nachten met slang en appel legitimeert…

slechts de paden rond zijn stenen thuis zijn levenswerk muren scheef als een lach grimassen van steen waarmee hij vocht zolang hij zich herinnerde met de bergen sprak hij over de kleine hemel die ze hem gunden en leerde van de geheimen die hem zwijgend omgaven soms woedden er stormen in die hoge ronde horizon zodat zelfs getemd gesteente…

enorme bergen als slapende reuzen in zwarte woestenij van as en lava verwrongen gesteente uitgespuwd door vurige monden vertellen verhalen uit een onrustig verleden grimmige wolken hangen boven een dessolaat landschap felle stukken groen omringd door een muur van ijs rijdend tussen beeldhouwwerken van moeder natuur bekruipt mij…

de zon verdampt de mensen op het plein en blakert het gesteente ze rusten peinzend aan de schaduwkant gelooid op het gebeente de huizen hoog de straten donker smal warmte ademt traag verval de luiken zijn gesloten binnenplaats met groene rust koelte die de warmte kust stilte spreidt de zomer uit vervaagt de middag in siësta de…

Jij net als ik, wij komen van het licht gaan via gesteenten-, planten- en dierenrijk naar een staat van denken over wie we zijn Anders gezegd naar denken over denken waarin we ook maar tijdelijk blijven want het schijnsel van engelen wacht Daarin raken jij en ik opnieuw verloren om elkaar weer te vinden en te luisteren hoe mooi de snelle…

Maar ze leeft in zichzelf verborgen: gesteente, kijk, wat plukjes zeden. --------------------------------- uit: 'Zware pijnstillers', 2012.…

iemand zien lopen aan de fluisterdichte overkant zwijgend antwoorden zien vertrekken met onbekende bestemming verzinken in gedachte, in aanhef een weg vervolgen fantasie bedrijven, water inademen denken aan een briesje langs de wangen geloven in goede afloop, virtueel ontmoeten het gesteente van een steen aanvaarden oprapen, bewaren,…

het was of ik het zwart bruine rotsblok hoorde spreken in het aanwakkeren van een ijskoude wind er werd ons geen uitzicht op warmte gegeven in het donker ogende gat dat als opening sprak in strak staccato geselde wind het gesteente waar de vegetatie het liet afweten zonder enige vorm van houvast nog sluipen restanten over…

het harde deel van zijn geest zag lang geleden het licht een tragisch intermezzo slechts het werd een fossiel in gesteente geconserveerd muurvast weet het geen raad met bewegen kan het niet over zichzelf struikelen komt het niet voorbij de grenspalen van het ongelijk in de jaszak van de dode vindt iemand een recept voor…

Het idee van het ademen is een schaamte als een theatraal pierenbadje voor onbespraakzaamheid in de deugd van de herinnering, vuurspuwend als een draak in het onweer van het oog: Blokken gebouwen uit het gesteente, blokken ogen uit de ziel, blokken theater uit de dood.…

ik wil ze hier niet heb hen mijn tanden laten zien in de scherpe kammen van het gebergte ze doen snakken naar adem op hete glooiingen vol klein gesteente waar hitte de fata morgana laat zinderen zuurstof lijkt uit de lucht gebrand die verschroeiend raspt door longen zonder verkoeling direct bij de hand dit is ons land al…

Hier is bos en gesteente. En Drenthe heeft ze allemaal!…

hun werk niet goed gedaan zij hangt nog aan die pilaar zij is achtergebleven er werd haar beloofd het eeuwige leven O mijn godin mijn afgrond maar win win win de waarheid overal in In dit bestaan het zal de engelen goed gaan Wij wachten niet meer wij zijn een brug geen eindstation de schilpad en haar op rug safierblauw gesteente…

Zijn adem waait de woorden stuk als in een draai van ongeluk de glans zijn oog verlaat en koud zijn hand gesteente breekt er laveloos de draak mee steekt als in verharde kramp de droom slaapt zich aan diggelen waarin het wonder zoekt naar ‘t antwoord die de vraag niet weet omdat het boze vloekt Met handen uit de was gekneed wordt…

' Adieu, vaarwel, verweesde goegemeente Woordenluisteraars en sterrenkijkers Gedichtenzamelaars en 'zelf'verrijkers Ik beitel al uw namen in gesteente'…

De gaten gevallen in mijn dagboek graven zich een tunnel naar de Aarde (Geo versus ego) Ik wentel om mijn eigen as De zwaarte houdt mij vast en voert gloeiende gesteenten aan als lava zich vloeiend tot manna morst Zoals het dorstig hangen Aan de moederborst Als ik kijk in de Spiegel, stroomt poreus water aan het begin van…

en alle positief paradoxaal geplooid in duizend vouwen die we achterlieten ik pas er niet alleen in dat bed een loket zonder klanten in de avondschemering herinneringen dansen op het nog warme gesteente tot vroeg in de ochtend vroeger dan morgen Zal ik het afsluiten?…

Gesmolten is het ruwe gesteente, bij zeer hoge temperaturen het binnenste, geraakt..de vluchtige bestanddelen vloeibaar is het hart.…

muizen ritselen hun dag bijeen, een mier heeft het dagelijks wonder weer verricht Verpoederd stuift het vale zand een kier verwelkomt een laatste bries innig wikkelt de spin een hand in draden van voorgoed verlies Vond het maar ruimte om te kruipen bedompt en verstomd sluipt een luis om haar verpopt gebeente een hart uit het hardst gesteente…

het pad van vriendschap en vertrouwen slingert zich blind langs klip en kloof over rots, ruw en onbehouwen, in woestenij en diep geloof door dorpen van een goegemeente langs wegen, aders met een ziel verhard met eerlijke gesteenten van volle waarheid, vast, stabiel helaas, soms wordt het bermbrandlopen of daagt een onverhoedse kuil die…

Wij zullen opstaan als gesteente, als een zee, een zwerfhond of een wilde ui. Of als een zon die bloedig alle zijnsgordijnen scheurend ondergaat daarboven. ------------------------ uit: 'IJsgang', 2006.…

Zachtjes wiegen takken Die geen takken zijn Met een scherpe contour Over de muren en de vloer Aaien doen ze en de muur Gloeit er warm van op Een rode gloed glijdt noodgedwongen Op koud gesteente en behang De zonnegloed mag door het raam Maar de kou moet buiten blijven Daar blijft ook de vogelzang En het fluiten naar de wijven Binnen…

Hijg dus, o hart, uw sterflijkheid te buiten, gij, die uit de pijn het bovenaardse koos, eens zal uw mond zich als gesteente sluiten in d’ eenzaamheid van wind en waterhoos, maar, wie hem kust, zal er op leven stuiten: diep in zijn barsten hurkt de wilde roos.…

zoals de koelte 's nachts langs lelies en langs rozen als wit koraal en parels diep in zee zoals wat schoon is rustig schuilt maar straalt wanneer ik schouwen wil zo meen ik dat ook jij bent als melk als leem en 't bleke rood van vaal gesteent of porselein zoals wat ver is en gering lang vergeten voor het oud is zoals een…

toendra’s uit de kou, het water van de meren waar ik zo van hou – doch je adem is onzuiver als je paart met het land van Uncle Sam terroristen genoemd door velen, al noem ik ze strijders van de haat, jij mijn oude dame hebt zelf gevraagd om al dit kwaad, te zijn of niet te wezen voor je eigen mensen doorvoed met pijn mijn huiver in zeer gesteente…

Maar zo ik ’t schoonst gesteente koos Er nieuwe schat mee te betalen: ‘k Zag ’t in mijn hand tot doffe kralen Verschromplen, armlijk, glanzenloos.…

onder gepast snikken eindigt zal m’n verstand wel zeer begrensd blijken mijn geliefde zintuigen uiterst onvolkomen wel was de wereld tot ‘t eind mooi genoeg de beslagen spiegel wordt langzaam helder een nieuwe dimensie verenigt alles in een ik zal mijn beschermengel eindelijk beleven die mij behoedde voor aanstormende bussen vallend gesteente…

Zwartgekleurde zilverdeeltjes omgezet in sepia Een ruïne onder wolkendek op ruige, vormeloze grond Hoewel amorf, glooit soms gesteente heel bescheiden als jonge buste koersend op 't mooi gewelf Sepia qua kleur maakt herfstig zon verlicht opeens veel minder waar contouren zich scherpen De binnenplaats wordt streng bewaakt door een gebeeldhouwde…

niet meer de dagen fluisteren maar hoorbaar spreken tegen het gesteente dat moest zwijgen, geen langgerekte palissades maar wat gestapelde kluiten uit het woeste water dat weigerde te drijven - buurvrouw, jij bent de verlosser van zware lijven, en als in koor toetst elke piano de schreeuw van de pasgeborene - en toch strompel ik terwijl…

slapen blijft al het drijfwerk of wordt het ooit weer eoliet *) was kort het antwoord op je juiste gestelde vragen blijft lang mijn uitleg als je zijn handen niet meer ziet denk hem vast zijwaarts met je voeten op een krukje buigt heel je lichaam en voel dan toch je tenen als withete sintels in je schoenen zingen weet je *) eoliet: ruw gesteente…