Alle inzendingen over Monotoon

nu het virus blaffend gaten in het leven vreet weten we dat bomen geen gouden appels dragen nu stemmen verstarren in monotone virustaal wekken we ongeboren woorden tot leven nu we de wet op de zwaartekracht tarten verheffen we gewone mensendingen tot kleine mysteries nu we in de stilte stiller worden…

Versteende melodieën vibreren intens en monotoon langs steile notenslierten. A capella chanten op roosblauwe wolken. ‘Aum’ is Amen geworden. Een laaiend vuur van ijle boventonen kleeft tegen mijn schedeldak en brandt een puur, zwart gat vol leegte. Vergeelde woorden in Latijn absorberen het irritante gemier.…

regengeroffel gaffelt monotoon en toch melodieus tegen aangedampte ramen waar gordijnen triest hun manen laten hangen in de verte weer licht weerlicht het hier nog steeds - trekt God nou echt een foto?…

hoe zou een woordsculptuur eruit zien zou het zijn zoals de vlakte van een monotoon gesprek waarin de uitgedoofde hartstocht geamputeerd werd voor het blote oog of zou het vluchten; een hert dat nimmer het beloofde landschap inloopt bewust van het gevaar; illusies die elk woord doorbreken, beloftes tussen hemel en bos aan de rand van…

De trein haar monotone dreun, begeleidt het chromen kronkelen door het berijpte groene gras. In het onderstel hoor ik gekreun, ik zie een sigaret fonkelen, maar dat is in de tweede klas.…

Monstercap met navigatievensters dubbel zonlichtwerend geblindeerd continu zijn torso voorwaarts stuwend monotoon zijn solo avontuur donorwervend voor de microscopen van oncologisch superspecialisten armenmalend in een kruipslag peddelbenende torpedo eigenhandig aangedreven binnenboordmotor van hart…

Zing zacht de diepe golf, traag en monotoon.…

doelloos malen haar gedachten in een raamloos hoog vertrek gevoelloos eindigen haar nachten in een naamloos blauwe plek hoorbaar schreeuwt haar lek geheugen in een monotone dreun zichtbaar eindigt hier de leugen in een hartverscheurend gekreun onontroostbaar haar geweten onomkeerbaar haar verdriet onbemind en steeds vergeten nog voordat…

Verwonderd zoekt zij langs ijzeren wijzers van de comtoise naar gestolen tijd monotone tikken brengen adem noch uren dichterbij helder wordt plotsklaps het laatste beeld alras schimmig vervagen ooit gesproken zinnen donderslagen komen in de donkere uren veel later het verlangen naar de herfst schiet door haar heen als hete…

Zachte diepe monotone klanken brengen het denken tot rust en dragen naar het hoogste bereik van sereniteit, waarin het wezenlijke zijn samenvloeit met het volmaakt microkosmos geheel, tot dat het harmonische beeld ook in het macrokosmische versmelt ! In dat eeuwigdurend lijkende stil-punt-moment is dan nog slechts vredige rust mijn deel !…

de dreiging is passé, de vrede won het westen heeft geen oostenwind te duchten lawaaierige vogels staakten vluchten hun landingsbaan werd los- en laadperron de nieuwe tijd kent andere geruchten het monotone heien is bon ton de voertaal is een zwierig bouwjargon er groeit een prille wijk met laaglandluchten een hof van Eden zonder wrange…

wij lopen samen in de meersen langs de grote plas meerkoeten glijden op gesmolten lood dat rimpelt van verveling of komt het door het lanterfanten van de wind het wandelpad ligt opgedroogd bladeren vallen monotoon een solitaire ekster huppelt zonder drijfveer heen en weer heesters koketteren met rode en zwarte bessen op donkergroen…

de heldere dagen zijn voorbij de knisperende sneeuw is als blubber iedereen weer gewoon naar zijn werk het leven is grijs monotoon en niet vrij pijn is er of hij is er niet en niets helpt beter dan geduld en afwachten ondertussen stug doorgaan met werken tot de laatste dag aan wat voor licht en idealen je zag en wat je ook wilt doen of wilt…

weerklinken rijt de wond uiteen die mij verscheurt geef mijn hart de klanken van de weemoed zodat mijn oude ziel zich dieper kleurt de trage tred van slepende akkoorden vol van ingehouden passie en vuur houdt mijn weemoedig hart gevangen kluistert mijn geest in dit verdrietig uur en in de zilte storm van mijn verlangen dreunt de branding haar monotone…

Het strand is wel mijn vaderland, de zee synchroniseert nog monotoon stromen van tegenstrijdigheden. Toch droom ik soms, dat er een hoge boom zou staan waaronder ik mij neer kon leggen, een boom, die breed geloverd in terrassen van takken vogels bergen zou. Vogels, die zingen een voor een, niet tegelijk, en luistrend naar elkaar.…

laat hunkering blijven en de zon keren opdat de gletsjer smelt en warm bloed de koude verjaagt uit een kerker waar het monotone ritme van een omfloerste trom de tijd wil overstemmen laat de klokken zwijgen zet wekkers stil want je wilt ze niet horen, niets mag herinneren aan het moment dat de toekomst verdwijnt en het licht plaatsmaakt…

Zijn bewoners waggelen achter de grasmachine aan, scheren het gras en meer over 1 monotone kam en beknotten bomen in hun groei. Het leven strandt op de oprit; de vlammende open haard soest enkel in slaap. Opstandigheid vlucht langs de schouw omhoog. Laat het gras en meer toch groeien: flamboyant en met veel dank.…

de treinen sporen glinster glimt op gladde lanen waar af en toe monotone treinen dansen mijn rust verstoren van ogen glijden naar de einder jammert de schelle bel aan de overweg buigen rode armen sperren de kruisweg razende metalen rollen stalen wielen cadansen denderen, denderen voorbij dan raast enkel nog een adem…

mijn oude wereld breekt het beeld voor-beeld hetgeen mij voor gehouden wordt mijn oude ik dat spreekt het woord voor-woord datgeen mij voor gesproken wordt als rituelen geven zij mij zielenrust en monotone zangen met gewijde klanken galmen lang de gangen door, de vrede kust...…

Monotoon als de wind dringt de melodie door in gedachten en dromen waar ze de diepste gevoelens vindt. Gevoelens van gisteren, vandaag of morgen die haar niet kunnen ontwijken die vechten maar verliezen aan haar die voor ommekeer zal zorgen.…

eindeloos golft water loom en monotoon langs nog opstandige stranden er is weer ruim voldoende zand voorhanden in deze posthistorische tijd geen mensen meer om avontuurlijk te landen en elkaar de schat te betwisten nog hangen sporen van strijd als tekens van haat en nijd in de opgeschoonde lucht zacht zucht het land in weldadige…

mogelijkheden de keuze is aan mij maar ik wik en weeg kan niet tot daden komen consequenties vormen onderstromen die mij voeren naar de werkelijkheid ik wil drukte en geen rust toch voel ik mij volledig uitgeblust in een beginnende burned out aan een gloeiend hete kust heb de deuren dichtgedaan alle airco’s aan en in de stilte van dat monotoon…

heren, gezeten op hun van hout gelooide zadels, om zich in overdaad te laten eren, een cliché van plichtmatigheid, een verhuld bedrog, met verwijzing naar passiviteit, geen eerbetoon uit dit defilé, vanuit het lood geslagen blikken hoeven doofde langzaam het zicht en was het spektakel passé, waarna het comité zich in een wederkerende monotone…

gekomen stormachtig onmisbaar in de cyclus van seizoenen Kleurrijk prachtig het verval almachtig bereid tot wederopstanding Maar eerst is er winter enig natuur komt op rust wachtend op de roep van het voorjaar En met de lentezon hoog aan de hemel start de fase van groei planten komen tot leven en sieren de omgeving Zomertijd oogt monotoon…

De steen is gelegd Het water volgt een ander spoor Ik hunker naar je liefde Maar weet het is voorbij Wennen zal het nimmer Het missen van je geur Je hoofd op mijn schouder Gevangen in jouw blik Voort schrijdt de tijd Nietsontziend en monotoon Bladerend door mijn gedachten De liefde langs mijn geestesoog In mijn hart zit je Dwaal je…

...en dan gaan ze uit huis, koop je minder brood, kook je minder eten, dan is het minder keten en heb je minder was, maai je zelf het gras Blijft het huis zo schoon verloopt de dag zo monotoon, dan is er heel veel stilte, die aanvoelt als kille kilte Dan mis je hen steeds meer, dat doet dan lijflijk zeer Dan gaat ineens de telefoon, en…

Zonder vast patroon en vlaagsgewijs Zwelt een galm, steeds luider, polyfoon Verzonken gongklank, golvend monotoon In een gedurig monaurale wijs Zo daalt hij stapvoets en sluipenderwijs Met aan zijn lier zijn transparante plectrum In 't duister, schimmenrijk akoestisch spectrum Van Pluto's subterrane zielpaleis Marmer, steen en ijzer…

water verdwijnt Het bladmos ligt als een donzen deken over de grillige boomwortels heen Omdat Hij dit met nauwkeurigheid heeft weten te weven Hij beweegt de groene specht tot het eten van de bosmieren Die in groten getale in de voedzame bodem leven Hij is de klimop die oude gebouwen teistert en langzaam weer opeet Omdat ze grijs zijn en monotoon…

maar een boom en dus altijd de klos Immers mensen willen scoren en de beste blijken dus is hun pad bezaaid met houten, stramme lijken Van parken maakt men multifunctionele plekken waar mensen massaal naar toe kunnen trekken Alleen struiken en bomen zitten in de weg om die rede omgehakt en hebben de pech door bestuurders die zwelgen in het monotone…

Ogen schaduwen gebroken tijd terwijl de stilte kil de klanken van het woord omvat gedachten vallen in vergeten slechts dat ene blijft in monotoon herhalen klinken wentelt leven tollend steeds benauwder grauwt het hartritme in nood kanker galmt het vonnis en dan denk je ik ga dood tot vanuit de diepste angst een kracht oprijst…