Alle inzendingen over Ongelijkheid

Op de achterkant van het gelijk behangen met de mooiste patroonrol beklijft deze zolang het kleeft en de ondergrond het houdt!…

Gedachten groeien naar ongekende hoogte, ongelijkheid verdween.…

Jij hebt zoveel van mij ik heb zoveel van jou wij lijken zo op elkaar daarom vallen we op mekaar en de intrinsieke ongelijkheid tussen mensen, mannen en vrouwen die poetsen we wel weg "Poets ik wel weg" denkt de vrouw gaande weg, onderweg ons huwelijk, samenzijn, onze relatie "Tot ie dood loopt" denkt de man staandeweg, weg voor…

ik dook mijn slotgracht in zwom tussen bagger naar riolen wilde leven nog had schijt aan mijn idolen zocht naar een kelder met het water aan de lippen wist die te vinden net voor ik zou stikken zag de beenderen in uitval aan de kluisters rook weer de geur van dodelijk halfduister schedels dreven langs met oogkassen vol ongelijk…

Helpt dit de ongelijkheid in beloning te slechten, maakt het een eind aan dat stomme glazen plafond? Van Europa kregen vrouwen al gelijke rechten, is het uit schaamte dat men dat niet genoeg vond?…

Voor de arme is er het werend loket, waarachter men keihard cijfers noteert, hem de toegang tot goed bestaan belet, met zijn noden steeds op achterstand zet . Hoe inhumaan wordt hem telkens geleerd dat uitsluiting geregeld is bij wet, het niet uitmaakt dat hij kansen ontbeert, omdat onwil nu eenmaal hard regeert. Mensenrechten? Wie wordt…

De deur kraakt, ademloos daal ik de ongelijke trappen af. Ik tast mijn weg langs glibberige wanden en struikel: tientallen dromen hebben hier hun kleine geraamtes achtergelaten. Ik ga door mijn knieën en leg ze in een schoenendoos voor later.…

De strijd is ongelijk Hoogmoed komt voor de val.…

De V&D komt ook in kleine steden Daar voelt straks de lokale middenstand Hoe in de gróte steden van ons land Door winkels onder ketens wordt geleden Ze ondergaan de komst der keten zwetend Een ongelijke strijd is zó ontketend…

Flarden Oorlog voerend In het brein Ongelijk de strijd Van mijn ik Met de andere Vormen van zelf En eigen die wonen In dezelfde mens Zwaar het gevecht Uiteind'lijk aangeland Op de rots die in De branding vrede is En 't nieuwe leven gekust…

ik kan hem niet inlossen en breek hem als een dunne tak zo eenvoudig is het dus maar zie de splinters zie het hout het leven dat er was de randen ogen zo ongelijk gewond en niet te lijmen gelijk het hart ooit vol van liefde maar het gevoel toch nooit heeft kunnen rijmen…

Gans rechts houdt ongelijkheid graag in stand en VVD lonkt naar de PVV; likt ook de hielen van de BBB. Beschutten zo de ‘orde’ in ons land. Maar liggen politieke kansen open? En neigen die naar groen? Mag ik dat hopen?…

Ze hebben deels gelijk en ongelijk, De strijdende partijen in het Oosten. Maar laten ze eens met elkaar gaan proosten, Een drankje geeft lang niet zoveel gezeik. In plaats van stokken om de hond te slaan: Vind eens een brug om overheen te gaan.…

Ten onrechte denk ik Vaak dat ik één ben, Dat wie mijn Naam en lijf Inhoud geeft Eén persoon is, Eén ik Die alleen Door 't leven gaat - Natuurlijk heb ik Ongelijk, want jij Gaat standaard Met me mee, Ook al hebben wij De woorden niet…

En andermaal stond ik er van te kijken Hoe ongelijk de euro's zijn verdeeld. Weet u wat Quote nu ook wel eens mag quoten? De ranglijst van de armste landgenoten.…

heb mij lief vertrouw mij toch ik weet het zijn woorden diep en ver verborgen huilt je kind ze wilden het vermoorden het gemis is jouw levensweg eeuwig zoekend naar dat verduisterd licht telkens weer die ongelijke strijd en telkens weer gezwicht…

mi lanct naar het land mijner jeugd waar ik ongestraft blaaskaak kon zijn verkondigend wat waarheid was of had moeten zijn mijns inziens vandaag is het al omzichtigheid wat de schrale klok nog slaat het besef van falen en ongelijk gelukkig gaat het nog maar om een paar jaar…

Eens had hij er twee en geen idee dat er iemand naar hem stond te graaien die zijn kikkerreet - het was een ongelijk gevecht - in een paar gelijke delen spleet om hem tot een gerecht zoals hij heet te braaien en zo zijn fraaie cliëntele tenminste één poot uit te draaien.…

er was eens een lichtgetinte jongen uit het noorden van een zwart continent en die had het op zijn heupen daar droeg hij dolgedraaid en doorgeladen enige millimeters uit het lood geslagen voltreffers schoot op alles wat christelijk was en raakte per ongeluk, per ongelijk zijn eigen god dan denk ik alla, dat kan gebeuren, toch ?…

Twee harten zo verschillend met ongelijke slagen onherroepelijk met elkaar verbonden vele malen van elkaar gescheiden maar ook al wil je elkaar vergeten, het hart liegt nooit houden van is als je de kleur van je hart herkent het voelt als thuis komen zonder een deur te openen…

de schaduw van de rand van de hoed viel op zijn gezicht voorbij gelijk en ongelijk droeg hij zijn gekneusde ziel op vleugels naar het open veld voorbij papier en lawaai wist hij dat de gewatteerde handschoenen zijn val niet konden breken hij keek in de verte alles werd hem duidelijk…

Christus, de zoon van God een dochter was geweest, een meisje, een vrouw met ongetwijfeld de naam Maria Christina dan had het geen verschil gemaakt het levenslijden was even groot geweest ook Zij als een zeer geemancipeerd wezen/persoon wellicht had Zij eerder haar moeder aangeroepen op het moment van haar doodsstrijd een zeer onmenselijke, ongelijke…

Je ogen zijn leeg De glans is vervaagd Niets dan verdriet Het verlies knaagt Je ogen willen niets meer Dolen in een doelloos bestaan Niets dan leegheid Het liefst wil je hier weggaan Je ogen sluiten toe Gestreden deze ongelijke strijd Je liefste overleden aan kanker Een einde van een verloren tijd……

in ongelijke tred loop je met blaren op de ziel niemand die het ziet of toch iedere keer valt je masker in duizend stukken nog voordat je gaat zit het er weer op gelijmd dankzij honderd tranen tot de maan haar entree doet vlucht je ongemakkelijk de nacht in…

zo er iets is dat wringt dan is dit het wel het jeukt schrijnt en 't bijt als bij een ongelijke strijd altijd het zwarte kwaad gelijk het gapende gat waar bij Vladimir het hart zou moeten zitten…

novemberlicht raakt mijn huid aan als een woord van eenzaamheid windmolens staan langs de weg ooit zag ik mezelf spelen het veroveren was kinderspel nimmer zal ik nog zien het hobbelpaard, de lange, eerlijke armen van een reus de ongelijke strijd blijft van helft tot helft ontwricht…

De dood is noch mijn vriend noch mijn vijand Als wij elkaar treffen gaan we een ongelijke strijd aan maar ik zal vechten Als ik tijdelijk win is dat mooi meegenomen Als ik verlies is er "geen 'mens' overboord" We weten toch allemaal dat we uiteindelijk allemaal zullen verdrinken!!…

Mooie dieren geraakt door dood verliezen al spartelend, strijdend de ongelijke strijd. Ogen vol angst een bek open, zo wijd niet voor wat lucht, wat leven maar om dat laatste restje lucht, adem te verliezen..... Niemand die het ziet aan het eind van jouw tijd. En het regent ook nog.…

Elke generatie kent onbehagen door ongelijkheid, de mens met z’n natuur sterker dan goede wil herhaalt fouten; na een revolte glijdt de nieuwe macht weer in oude beddingen.…

De tijd bleek mijn beste vriend hand in hand met mijn geduld Je voelde het gemis nu echt van de leegte die ik had gevuld Het vergelijk nam de overhand in deze, voor hem, ongelijke strijd Ik vertrouw op mijn gevoel en heb hém nooit benijd De cirkel wordt weer compleet dit keer zonder mits of maar Nooit meer zonder jou maar voor altijd bij…