op de heuveltop
novemberlicht
raakt mijn huid aan
als een woord van eenzaamheid
windmolens staan langs de weg
ooit zag ik mezelf spelen
het veroveren was kinderspel
nimmer zal ik nog zien
het hobbelpaard, de lange, eerlijke armen
van een reus
de ongelijke strijd blijft
van helft tot helft ontwricht
Zie ook: http://blog.seniorennet.be/vlinderwindekind/
Schrijver: kerima ellouise, 7 november 2013
hotmail.comGeplaatst in de categorie: psychologie
op de heuveltop 4.4 met 7 stemmen 
381
381
Geef je reactie op deze inzending:
Zo lees ik ook in jouw woorden. Mooi Kerima.