Alle inzendingen over Ontlasting

voortijdige conclusies. zie, je komt voor een reprimande maar verdwijnt weer met een schouderklopje mijn voorbeeld leeft niet meer is dood maar heeft trouwens nooit echt geleefd, het gebied tussen twee werelden in, daar wil ik mijn ijver slijten op de knieën gaan en in het stof bijten terwijl de nagels nog zijn bevuild van de brijerige ontlasting…

Over het verlies werd tijdens de intercontinentale vlucht zucht, met werkelijk geen woord meer gerept schouders ontlast Lezen, eten, doezelen en slapen dan een goed gesprek Torens van kalmte doen voor altijd dienst Hoewel hoogte, werkelijk van ondergeschikt en inferieur au fond geen belang…

ontlast u van de haargel in kale levens, de zaterdagse wasbeurt van uw auto, de zondagse plant- en tuingewelven, de kater na het kotsen, het lied van de huilende buurman, de streep in ondergoed, de belastingdienst, reclamefolders, huis aan huisflora, uw prangende vraag onthaast u er is tijd om de ijzers van de dood in te vetten, de…

En ben ik van alle verdriet ontlast ... Zelfs met mijn ogen dicht ... Voel ik je warmte, zie ik Jouw Licht ... Ik heb ALTIJD op je gewacht, Ademloos ... Ik heb je WEER gevonden, Sprakeloos ...…

Ontlastend nieuws, minister Schultz deelt mee Dat over 14 jaar in alle treinen Voor grote boodschappen en voor de kleine Een deur komt met daarachter: Een WC! Ook hoopt ze dat ze er op kan vertrouwen Dat ik het zolang op zal kunnen houen.…

jouw stonde een boekwerk vol zweet en ontlastende maar zwaar bevochten delen nagelden de scherpe regen als ijsfonteinen op ieders huid in mijn sterven zal ik jou van alle angst bevrijden en zal er glorie zijn op alle fronten waar de aarde wordt gedragen door moerassen van bloed en stem…

Het antwoord is soms een minimaal verschil die de ziel van zijn duistere beklemming ontlast.…

Nog dwalen de gedachten in verdachte omstandigheden door de wellust van de nacht heksen vervullen nachtmerries met laakbaar amusement dichters vullen lege ruimtes honger dwingt de mens tot dwaze dadendrang ontlasting zorgt voor hoop en wie werkelijk waakzaam is ligt woelend wakker in het zweet ademhalend uit het dikke donker ontmaskering…

moeizaam ontlast de houder zich van het offer, woorden van wierook galmen door de stille kamer het schreeuwt – het is hier overbevolkt, mijn dood heeft geen wensen in de kieren van zijn adem en ontnuchtering zetelt de wens die dan toch ongenoeglijk maar duidbaar de kans creëert door hongerige staven te scherpen die het lichaam zullen breken…

Een kleine afstand naar het einde jouw woorden in mijn lege maag rommelen, onweer verwacht een statige ontvangst in de nacht mijn dagen zijn geteld de overige dagen ook met een staart tussen de lang ontlaste tenen beweeg je de stilte in ademnood, mijn lief ik adem jouw hart aan horizon en beter leven gezonder, aarzelend zal ik…

een nacht vol rust wakend door een kleine ziel die stilletjes haar liefde aan jouw oude handen gaf een nacht in pijn wakend door mijn eigen hand en boven alles, op jouw hoofd de ander hield je vast de nacht ontlast met jouw blik gericht naar haar jouw liefste uren lang haar naam en ogen in de jouwe dansend op haar hartenklop die stervend…

zich uitvergroot onder het manend baldakijn als meesteres op haar terrein verzacht zij zo veel herennood hort sik met de Janplezier de een er uit de ander in laat lustig met de suikerspin dollen in het speelkwartier het tijdverdrijf is kort van duur de meug heeft snel aan kracht verloren nog lichtjes rood rondom de oren kruipt hij ontlast…

werden want tussen dansende benen waren al de eerste staarten van langzaam groeiende katers verschenen ook hier en daar was al een eerste snib te horen nog zonder nagels om niet kattig te worden het ijle plezier vervloog en kleurde langzaam het donkere van de avond einde van vertier als alle gasten zich nog even heel snel ontlastten…

Hij wenst aan het eind van de reis zich van het gewicht te ontlasten. Het is al laat. Zonder verandering voeren bomen naar een hoog huis, een vertrouwd onderkomen. Wat zal hem nog in verwarring en moeite doen leven. De schemering van de dreven wentelt over het akkermaalshout laatste vogelkreten.…

wij hadden door de honger geen ontlasting mijn broer en ik, vooral hij was een leeg pakhuis een vreemdsoortige bouwsel waaruit zijn botten tevoorschijn kwamen bij elke zucht soms vonden wij op straat een broodkorst daar wierpen wij ons op, als waren wij hondjes onder de smalende gezichten hoog uit holle vensters donker waren de uren, zwart…

Ze deed d'r gevoeg en besmeurde een tegel, zodat het er meurde: ontlasting kwam naast het closet door d'r haast. 't Was een drukfout die Hendrik betreurde. Ze verlieten de kroeg na een tijd. Bij hem thuis werd door beiden gevrijd. Aan het eind van de pret ging het stinken in bed en hij vond 'r een drol van een meid.…

een moeder in haar eentje zorgt voor elf kind'ren om haar heen en al die elf kinderen kunnen niet zorgen voor haar alleen ze raken in paniek, echt waar en moeder voelt dat ook ze wil haar kinderen ontlasten want deze raken van de kook wat is nou een dag in de week om op haar te gaan passen want moedertje is erg ziek we moeten tijd inlassen…

Daarop te wachten is bedrog, om met vaste regelmaat de vastgelopen pendule met voorbestemde richting te ontlasten. Het draaiwerk - naar vermogen - te strak werd opgedraaid, de verlichte wijzerplaat de draaikolk beschrijft waar we ons bevinden en alleen de liefde zich geruisloos door de tijd heenslaat..…

Dat zijn vrouwen niet gewend, dat is eng Iemand die er voor je is, die voor je klaarstaat De deur voor je open houd zoals het hoort Zijn jas aan je geeft als je het koud hebt Als je een zware tas heb, pakt die hem af, een echte man draagt een zware tas Iemand die zegt ga zitten op de bank, want ik kook voor jou vandaag Iemand die je leven ontlast…

het litteraire mensch loopt immer syne natuur getrouwe nooddruftig op alle daeghen woorden zinnen vaerzen draeghen sorgh voor den staet ener innerlijcken springvloed tapschgewijsch volgt ontlasting door uitstoot soms spuwing uit het vaeck onttande gat in 't hoofd van grijschgroene letterbrij een krijsch het was een hele heisch den Heere…

hoofdhaar,schaamhaar,okselhaar wenkbrauwen, wimpers borsthaar,baard en snor haar in je neus en oren op je armen en benen en ook nog al die vochten bloed, urine, sperma zweet, speeksel, oorsmeer melk, tranen slijmen in soort en kleur vooral niet te vergeten nagels, tanden, baby's geuren en winden etter, puisten schimmels, korsten ontlasting…

die verhalen belet Het spiegelen in luisterende kinderogen Spanning brengen op de rand van het bed Kinderen worden onthouden van de fantasie Normen waarden en liefde leren kennen op de knie De lering in het sprookje zoals die in de samenleving wordt gemeld Nee nu, moordende robots bommen granaten niet aflatend geweld Gezeten voor de buis ontlasten…

Ik zou een keuze kunnen maken: zo doorgaan of mezelf ontlasten bijvoorbeeld bij de waterkant, eerst de keien in het water gooien tja, die zinken wel heel snel... daarna misschien de stenen of die éne steen nog niet....(?)…

Een stoel stond op een andere plek het schilderij was van een vreemde gek de hond lag trouw en rustig in zijn mand naast jouw ontlasting in de avondkrant de tijd leek stil, jouw geest was rijk het huisje stond schuin tegen de dijk de rivier werd kalm, de golven zacht de waanzin had jou in zijn macht.…

groots, nadert onbevangen dieren zijn reeds in holen of nesten gekropen keurt kennelijk het landschap beneden haar is gereed haar last te laten vallen; terstond daalt reeds de temperatuur op de grond ze kreunt, drukt haar wolken wat in elkaar haar sluipende aankomst zal vast heel zeker enig opzien baren als ze zich boven onze hoofden ontlast…

de persvrijheid met de jaren wordt weer probleem de zwaarste loodjes bekend in het vak de erkende kringen neem die kronkel toch zelden nuchter schei uit mens lippen op elkaar het zijn doorbijters van voor de oorlog vaak een beetje wind verlicht zijn ze meest wel nu zit 't vast in die koppen velen komen nog wel echter niet…

Opnieuw geboren In ’n bestaand lichaam Met spontane geest Kijkend uit het raam Van ’n vergaan verleden Dat is geweest Obstakels genomen Aan schroom Ontkomen Ontsnapt Aan ’n ondermijnd Loom Zijn Deinend Als kleine golf Deel Van dezelfde oceaan Het water Verwekker van Waar allen Toe behoren Spoel schoon Laat lopen Met de ontlaste…

haast naakt, lijf aan lijf vergrendelt magerte hun nachten betonschaduwen verschrompelen de dag, zoeken een plek om te ontlasten zij fluisteren de honger muren toe, vijf aan vijf hun pols klopt nauwelijks ramen enkel een zwarte mantel van sneeuw en een homp oud brood waarmee zij het ontbrekende kussen delen en waarin ze zichzelf…

Laat het vlieten, laat het schieten, Dat de borst zich uit moog gieten, En ontlasten van heur smart! In één woordje, door de winden Met hun adem weggespoeld, Is de hevigheid van vrinden In één oogwenk tijds verkoeld.…

nachtegaal zonder tak stilte na de storm de hond blijft blaffen ik zou zo op zijn daktuin kunnen gaan plassen de kikkers kwaken in de plas na de regens de reiger doodstil een witte reiger en de versteende parapluie buigen voor water bladen doorzichtig de bomen zijn verdwenen watermerkziekte oker en bloed roest zware zwarte ontlasting…