Alle inzendingen over Reizen

Droef is de dooi maar als uitgeblomd gesmolten bloeisel gefilterd komt na duistere reizen door wijze grond kristal is voor de ogen, wijn voor de mond, muziek voor de luisteraar, drank voor de plant, dan leer ik de lesse, van dooi in 't verstand.…

blauwdruk van de ziel o, zo drachtvol en verleidelijk en de sterke smaak naar meer Vul mij met gevoel voor humor erfgoed van een grote geest Laat ons vrijheid distilleren uit het droesem van oud zeer Deel mijn passie voor de kunsten in het schetsboek van het hart Teken dan met overgave alles wat een mens vermag Leef je uit in verre reizen…

De meester die las prachtig voor ik zal het nooit vergeten de hele klas riep steeds in koor “o meester, ga nog even door……” In mijn bagage reizen ze mee Abeltje en meester Van der Rest ik zal hen nooit vergeten deze twee een gouden herinnering op zijn best…

Ik lig als een oud schip in de haven, vermoeid van de verre reizen en de averij zo her en der. In het ruim liggen nog voldoende biervaten, maar zelfs het bier vloeit minder dan ooit.…

stem Komend uit verschillende steden Hoever is de reis naar Bethlehem Wie wijst de weg vanuit Nazareth Door dorre vlakte vol noden Heeft ons het goede pad uitgezet En ons alle hulp daar geboden Hoever is de reis vanuit Nazareth Hoe gaan wij, vanaf Jeruzalem Via de weg der drie wijzen Geroepen door hemelse stem Nadat wij Zijn ster zagen reizen…

beleefd en magisch Alles weerlegd zo gezegd In hun fortuinlijk ongemak Over of ontstemd Onder hun zwart oppervlak Buigen woorden het vuur niet getemd Hoe ik mij eenzijdig zichtbaar vergiste En opstond voor de dans In wat er schijnbaar blind besliste Als eindeloze kans Via balzalen en paleizen De fascinatie voor elkaar Het onbesuisde reizen…

glimmen Als karma generaties heen wortelt Ricocheert het ook ver vooruit In de zon van vandaag verbleken Schaduwen van vroeger en nu Stenen sprekend over gedode mensen doen ons ons hoofd buigen Het zijn geen scènes uit een horrorfilm waarin men mensen raciaal keurt vervolgens bestert en afslacht als bestempelde beesten 's Nachts reizen…

Mijn handen reiken naar de verten van je ogen, zonder die bodemloze verten verdwaal ik (ook aan land was dat al zo)… Achter ons liggen straten die ik me heugen zal (net als jij), maar ook verlaten kan (juist als we samen reizen, voorbij de zon)… Het hart lonkt - daar achter de melkweg - en roept, roept, roept ons niet te vergeten adem…

Met een oude auto reizen, en dan samen ergens stranden. Als we dan zover zouden zijn, en beide gingen trouwen. Zouden we elkaar helpen, onze huizen te verbouwen. Als we bij elkaar waren, en maar een half woord zeiden; Haalden we herinneringen op, uit die goede oude tijden.…

Laten we gaan Laten we vertrekken geen eind, geen doel We volgen de vogels en zien wel waarheen we trekken En de vogels vliegen die kant op, dus daar is waar we gaan…

De hoogvlakte van La Défense waait iedereen klein. Het ontzagwekkende ontziet niemand. Wat doe je hier? (Parijs, mei 2010)…

nooit zal hij het vinden al vaart hij nog zo veel en ver er is ook geen enkele vaste plek die hem kan binden die hem wordt gewezen door wie weet dan ook maar welke ster hij weet ook echt niet wat hij zoekt waarop hij eigenlijk jaagt en dus wordt hij steeds weer voor een nieuwe reis geboekt steeds weer opnieuw uitgedaagd nu heeft…

We kwamen gehuchten tegen Gelegen tussen zwerfstenen en keien Op de ruggen van valeien Reden ons verzuchtend Onder azuurblauwe luchten Langs de wijngaarden van Lombardije Naar het rijke Toscaanse land Waar we door het leven uitverkoren In het hemelse Florence Verliefd tot over onze oren Ons verloren in een romance…

de tijden hier zijn getikt we wachten om het komen en we komen om het wachten we komen om van het wachten ondertussen praat ik met je in gedachten…

lasten van mijn schouders af En maakte nergens van een punt Behalve van mijn muts Waarna ik in de badkuip gleed Vanaf een grote hoge trap Dat lijkt me echt een stunt Ik luierde de hele dag En lunchte wel 3 keer Waarna ik dan een tukje deed Verscholen in een grote struik Zodat er niemand was die me nog zag Dan droomde ik van verre reizen…

– de rouwvliegen dansen o bibio marci het zwerk heeft dat speciale blauw dat alleen bij nachten hoort en in het nabije dwarrelen bladeren in het zachte schijnselwit boven leemte van het kiezelpad verzwijgt de muur -met daarachter de weg naar Tongeren - verblijft de stilte, op deze plek waar goden met de doden bewegen als reizen…

een getallen man Je moet het eerst bewijzen voordat je ’t zeggen kan maar nooit een huichelaar Ik heb er eentje zien vergrijzen Want ook een guichelaar wordt ouder de zomer korter en de winter kouder Kent u een guichelaar U hoeft hem niet te prijzen Hij geeft niet veel om uiterlijk vertoon Hij gaat vanzelf weg Ik denk dat hij gaat reizen…

ik de doden zie Daar waar het groene het zwarte omarmt Op het glazuur van de kist Laat ik jou voelen in het nu Waar niets meer is zoals het was Jouw lach die niemand meer doet stralen Slechts tranen in het tranendal En het donkere licht Waarin jouw aura mij verheft Naar het land der liefde Mijn verborgen Utopia Zullen wij samen reizen…

Het ontdekken van plaatsjes, dorpen nog onbekend ook het reizen per trein, je zult zien het went het is zeker, dat je vast van zo'n reis echt geniet van al dat moois dat je onderweg allemaal ziet!…

Een aalscholver droogt haar kledij terwijl een blauwe reiger een voorn uit het water vist, onbevreesd reizen onze realistische waarnemingen mee in een non -dualistisch blijspel waar twee zielen zich één voelen in een magisch spektakel van “ rust “.…

hij dwaalde tussen de hiërogliefen om de juiste letters te kiezen voor brieven die hij nooit verzenden zou hij ging op zoek naar de mooiste gewaden met veel goud en zilverdraden maar die hij nooit kopen zou hij nam treinen, bus en autowegen maar troost of geluk heeft hij er nooit gekregen omdat hij te vlug reizen wou hij plukte zaden…

de kleinste dieren kruipen onder de tralies van emoties door vogels reizen ongeschonden over de heilige zones van het territoriale gedachtegoed, niet gebonden aan enige orde, zelfs de sterren niet zijn te onderscheiden uit de diepten van hun stralen, want vanuit het onbekende ontstaat een nieuwe chaos van het licht, niet wetende in…

dag glimmend gelijk edelmetaal met zorgeloos flaneren van blad tot blad zo geluk regenend dwarrelen als parels zij geluidloos het leven met groeiend verlangen naar vrijheid van zijn daar en dan wens ik bevrijdt als die vlinders van haast en moeten te zijn dat bindend ketenend ons naar morgen jaagt tijdloos vlinderen wil ik reizen…

een tegenvleugpen we kennen elkaar hoe goed nog want ik ik wil verrijzen schitteren in paleizen bergen beklimmen hun toppen bedwingen omhoog kijken en mijn ego verrijken druk doen en draven vooral aandacht vragen en jij lijken de tijden voor jou af te lopen of zullen wij zoals we ooit waren elkaar teder sparen en samen reizen…

je korte leven op deze aarde brengen bewaarde papieren en een hartroerend boek woorden die blijven spreken vermanen en opbeuren betreurd en bewonderd kind de klank van jouw naam doet me aangenaam denken aan een stralend hemellichaam dat zijn zegen uitstrooit over een duistere wereld zie vanuit de Eeuwigheid hoe je wezen rond blijft reizen…

Ik hou van reizen, en jij blijft graag thuis. Ik hou van katten, dat vind jij niet pluis. Ik hou van dansen, en jij kijkt slechts toe. Ik hou van shoppen, dat vind jij 'zo'n gedoe!' Ik ga voor gevoel, en jij voor verstand. Ik zeg wat ik voel, dat vind jij amusant. In alles zo anders, en toch zijn we een.…

Dus wilt u ’t reizen drooghouden: Ga dan niet met NS naar Abcoude. NS heeft gemeld: “’t Kost teveel geld Om toiletten nog proper te houden.” En als u een kaartje wilt kopen Hoeft u niet naar de balie te lopen.…

Naar het Oosten reikt mijn reizen, Waar de diepe horizon Achter donkre heuvlen brandt: Van hun toppen zie ik rijzen Straks de stille gouden zon Over 't onbegrensde land.…

deze gezinnen...lách niet, konden tóch al niet reizen hun leven staat op de rails haha.. die deurwaarder hè in dienst van de staat in staat van dienst lekker belangrijk met een petje op hoge-snelheidstraject..lachen...…

mensen uitgekeken Ik mis mijn auto en de medemens In de auto kon ik in mijzelf praten Met al die mensen om me heen Zal ik dat echter zeer beslist wel laten De hoop op het volgende station Begint mijn accu vast wat op te laden Zou zij nu komen om met parelende lach En een royale woordenstroom te praten Illusie doet me dromend verder reizen…