Alle inzendingen over Schreeuw

Een mening een vooroordeel wat schreeuwen interpreteren Ideevorming van de bovenste plank geen open communicatie respecteren Geen vragen geen antwoorden het dialoog niet meer te vinden Respectloos leeg en ongrijpbaar als woorden niet meer verbinden Geen oren die nog willen horen Flink kwetsen is geen enkel punt Niet je hart maar hardheid…

Ook straks houd ik als ieder Het aardse voor gezien Geen keus Het is een moeten Een noodzaak bovendien ’k Zal huilen, janken, schreeuwen Al is het ook mijn tijd Het vele dat ik liefheb Raak ik ten volle kwijt Of zal er in wat komen gaat Ook plaats voor liefde zijn Als dat zo is heb ik geen angst Ik vrees dan niet de pijn Mijn hoop bewaar…

een trom slaat Mijn schreeuw om het Licht is een uitbraak van klanken verdund tot één toon een trom slaat Iemand geslagen met stomheid…

wil ik schreeuwen Met de wanhoop haast nabij Denk ik tegen beter weten Liefste, maak jezelf nu vrij Bid voor jou mijn lieve meisje Al het goede op je pad Nooit meer vallen in die kuilen Geloof in dromen lieve schat…

Gevoel alsmaar te zwerven, als ik de duidelijkheid verkies, over lege oceanen, waar allang geen land meer is en geen raadzaam baken, langs de meeuwen in de witte doktersjassen, schreeuwen oordelen uit de kelen, waarvoor ik de neus gesloten hou, die alleen maar twijfel zaaien, wat achterblijft op een afgewogen zeef, zijn de nog…

De dagen schreeuwen in het oor van mijn hart En ik wist niet dat mijn zo goed gebouwde huis op zoveel plaatsen tocht binnen kon laten Dan maar de jas aan en de Rijn opzoeken Ik loop de kribben af De oeverkiezels over Diep In water Zak Tot later Met mij zakt de zon mee af We worden klein en helder Kalm mijn hart nog even suikerzoete…

Wat er rest is dan een afdruk; een vereenzaamd en veroordeeld woord, vochtig, zoals dit gedicht dat ik naar de leegte schreeuw, nog machtelozer dan de cirkel, de dagen rond. Ik jaag de dode bladeren in de kamer. Hierbinnen woont de nacht. Zonder maan.…

maak het donker zo donker zo veilig in de nacht voelt ze zich heilig het maakt haar zacht niemand die haar ziet haar schreeuw hoort au jouw licht mag het uit? het doet me zo’n zeer en zoveel… zoveel meer…

Doordringende oogjes die je aankijken bijna smekend om het stukje aandacht klamme handjes die je willen bereiken een hopeloze schreeuw in een kille nacht Tranen van een kind continu in aantocht vreselijke pijn laat zich meedogenloos lezen terwijl het altijd tegen de pijn vocht wordt het nu door het leven afgewezen Absoluut het ergste…

Talloze schreeuwen: Gamma! In treinen die vertraging hebben hoor ik poëzie zonder pen. De zwaluwen vliegen laag zonnestralen rusten uit nachtregens drenken de aarde.…

mens Want achter al je clownsgezichten Gloeit nog steeds die ene wens Die geen pen kan achterhalen En die altijd verder uitgediept Enkel helderder gaat stralen Of je nu huilt, of stil geniet Je kunt geen poëzie bereiken Door het nieuwe toverwoord Niet door geëngageerd te lijken Door te dichten, ‘zoals het hoort’ Dichten is geruisloos schreeuwen…

ik schreeuw vanaf plakkaten en foto's mijn kleine, zwarte ogen huilen ik raak jullie harten gelijk de regenbogen niet met pijlen doch met hoop 'licht' zei je, 'het komt eraan' maar mijn zwartheid kent geen woorden zie me dan hier sta ik tussen krotten maar mijn handje verheft zich niet nu moeten jullie ja, ook de rijken…

Laat me weer geboren worden in het januarilicht schreeuw me los en gooi me als een vlinder in de vlucht van de genezen tijd, want dat is me toevertrouwd zoals mijn naam en ik me vreemd gebleven zijn.…

van de dood, ondanks dat ik veel verloor te groot is het besef dit decennium gaf lef en schreef geschiedenis mijn worsteling blijft immer vol met missen haken, in mijn opengesperd gemoed ruimte leeft het heeft me al gebracht waar ik – nochtans - wezen wil kil- en onverzettelijk stond tijd in rauwe blokken stil mokken had geen zin; schreeuwen…

afscheid aan uw vleselijke resten Eén voor één hebben uw vezels uit huldebetoon uw vlees laten kraaien uw laatste ademtocht geleid Nu zwijgen de lippen Stilte heerst straks ook als uw onderkaak -als was het in een verlaat afgrijzen voor de aanschijn des doods- door spieren niet langer gesteund ongewild neerwaarts zal zwaaien maar een schreeuw…

Het lijkt of om mij heen de rollen zijn verdeeld, de mensen spelen hoe ze moeten zijn in wat ze zeggen, schreeuwen, of zijn zij wie ze zijn, rol ík als ander binnen?…

wind geeft het vleugels voor deze wervelende reis dichtbij de aarde fietst het kind de klaterende regen stort zich met met overgave neer dichtbij de aarde fietst het kind het vliegensvlugge avontuur eindigt abrupt in een schrijnende ontknoping dichtbij de aarde ligt het kind teder voorzichtig tilt de moeder haar kind op een schreeuw…

zal het een verslavende vrijheid zijn die jou en mij verblindt, wil ik geen angst ervaren “het goede is mij immers welgezind” schreeuw ik om mezelf te bedaren toch nadert de schaduw nu snel hetgeen ik eigenlijk niet verkies maar wat hoor en zie ik niet, is het een sprookje waaruit ik vertel?…

het gemoed wankelt nu het onwelgevallige van dood en verderf ver weg gezaaid ons machteloos slaat ook nu nu dit kind waarvan een de ogen onbevangen straalden ons de harten openbreekt schermutselen wij met vergeefs tumult wegkijkend van de wereld schreeuwen wij haar stil het schuldig geweten met de wijzende vinger ook nu nu dit…

Ik denk ik moet hem vragen hoe mijn kinderjaren waren hoe ik geboren werd in 't ouderhuis hoe mijn moeder mij gedragen heeft de maanden voor mijn eerste schreeuw de ruimten vulde van hun thuis.…

ik schreeuw nog en dit moet jou aanspreken maanden later, is het niet? alsof alles dat was niet ook met jou te maken had alsof ik ergens niet ook gewoon gewoonweg weggetrapt wilde worden; door de bevestiging van wat jij dacht; door waar jij bang voor was het was liefde!…

Het noodlot reeds beklonken de bemanning telkens dronken de kapitein verlaat de kroeg een oceaan ligt voor de boeg het huwelijk moest stranden niet bestand tegen de golven thuisgebracht naar verre landen in de kajuit daar juicht het leven schuimend bier en schaamhaar aan de geschiedenis gegeven rond de mast schreeuwen de eeuwen in de…

we nodig hadden deuren en ramen werden opengezet onze zomerziel zong wrevel weg we beantwoordden elkaars vragen stil soms verleidelijk tussen de nergens eindigende lakens van de nacht maar ach, wat wisten wij van elke schakeling, spanning samen en nooit meer jij of ik alleen soms spreek ik je nog als overbodig gemompel als een schreeuw…

Mijn goede bedoelingen zijn onbestelbaar en gebroken teruggekomen, ze plakken aan mij als een mislukte taart vastgekoekt aan het bakblik in een oven die te heet is ingesteld Bikkelhard blakerdeeg Na weken poetsen blijven de krassen jeuken in mijn ziel, ze schreeuwen om aandacht en erkenning In de stationshal luister ik uren naar…

hoe kan een mens zwijgen als hij schrijven moet over alle nachten waarin jouw ogen naar onzegbare letterloze plekken van het verleden reizen over hoe de oorlog steeds dichterbij sluipt over oud stil en roerloos verdriet hoe kan een mens zwijgen als hij vanuit de diepten stamelend schreeuwen moet in uitgebeende taal schrijven…

proeft bloed van heldendaden raakt aan verraden voelt zacht geluk je dag kan niet meer stuk als je de stenen leest die alles weten van leven en begraven hoe generaties hier de jaren hielden binnenshuis een thuis voor mannen die vielen en verloren gingen in de ruis van eeuwen tijden staan niet stil in een gebied waar woorden schreeuwen…

kansen maar telkens weer nada als projectielen in een foute baan en in de hete arena ontketend dansen de pluimen van hun paardenstaart met in de doelmond een lenige sluitpost, bezonken, betrouwbaar, alert en bedaard het tempo is laag maar ze gaan uit hun bol als Jackie de winnende goal heeft gescoord en in alle gewesten de schreeuw…

bocht scherend langs het ravijn waarin jij verdween nabij het stugge bergdorp van onze ouders je kwam niet meer thuis een dans macabre tussen onbenaderbare bergen van zoekend licht weerspannige bergen doen wat ze willen een boom sloeg een gat in het dak ik kijk de grijze hemel in waaruit een gestage regen valt mijn schreeuw…

ik hoorde stilte in het schreeuwen van de vogels ze schrokken op geluid vloog boven vleugels uit ze zwermden op het vlagen van de wind streken neer en plooiden zich tegen de kou wit stroomlijnde rust lucht verstrakte blauw ik wil mee wiegen tussen wolken gedragen worden door de lucht, spiralen in de warmtekolken rusten op een…

De schreeuw om hulp werd niet gehoord arm schaap op zijn rug. Gezoem van bijen gefladder van vlinders honing als beloning. Natte namiddag het regent katten en honden pas ook op luchtvee!…