Alle inzendingen over Telkens

er kruipt iets over de vloer meneer wat is dat nu telkens weer blijft het even staan draait zich om en kijkt mij aan er wacht iets in de tuin meneer hetzelfde ding schuin onder de conifeer met rode ogen en gemene mond een hangende buik en tong op de grond er zit iets in mijn stoel meneer met mijn sloffen aan schommelt het heen en weer…

telkens ik mijn ogen open, sta ik weer helemaal achteraan. de grond is ongevoelig, mijn tas zwaar, op iedere plek. het komt in golven, ook het vastklampen. misschien vergis ik mij van plaats en sta ik naast een koorddanser. de vraag verdwijnt; het touw verandert. de tas staat voor mijn voeten.…

Ach, de wereld is anders dan men wenst zag ik toch je ogen vrolijk blinken je naderend in verwachtingsvol begeren en zou je mij niet telkens weren zodat we op de liefde kunnen klinken voordat voorgoed ons geluk verflenst.…

een boom de boom boetseren met gevoel is scheppen door zijn hand of soms teder de bast kussen het is kunstig wat ik bedoel door bezieling overmand daar zijn aard innig met de natuur is verbonden wordt hij telkens door liefde voor rijzige stammen naar wat hout gezonden aan de man van de zon wordt alsmaar gevraagd het…

( voor Yaël ) in mijn gevouwen handen leg ik de woorden neer een verlangen voor dit kind zo frêle nog, ontvankelijk teer dat het in Gods toewijding beschut mag groeien dartelend, vrij als de wind toch als een faire bloem mag bloeien Zijn hand telkens mag vinden in het gedruis, de doolhof die richting mag kiezen vol spirit, brengend…

zon gaan liggen dor als een uitgemergeld blad groen worden door het gras puntig door het bruin omhoog Een pissebed, net wakker gemaakt zoekt een veilig vochtig huis daarbij een warm plekje in de zon voor zichzelf en wil graag delen De eerste bloemen groeien en de hommels gaan weer zeer belust op nectar te keer Het gaat zoals zo vaak en telkens…

telkens weer in mijn dromen waarin jij, indringend diep tot mij kan komen. Ik voel me radeloos want ik wil zo graag alles voor je zijn wil alles voor je wegnemen, je angst en zo ook je pijn. Juist... op zo'n moment krijg ik een dankbare kaart van jou in mijn brievenbus. Dus toch, er is meer ..dan enkel "fysiek praten", dus....?!…

Zij is het die ik telkens weer verguis: van stad tot stad trek ik, maar nooit naar huis.…

spiegelend gebaar zag ik mij wonen in ons woordenthuis een dromen- waarmaak-huis een -elke- dag- speeltuin-in - zand - en -water verboden voor onbevoegden niet aanraken, niet voederen dat doen we zelf wel in onze schelpen woonde de zee wie is er bang voor Virginia Woolf riep je soms lachend jij niet we speelden uit en keerden thuis telkens…

Zo’n taal ontvoert ons telkens weer waardoor wij onze onverzadigbare liefde voor de taal blijven bedrijven.…

de nachten erna delen zij het kussen met mij ik laat de naaktheid toe, de dode handen in de spiegel, de schepper onder het puin van het geweten duizenden monden zwijgen gaan van hier naar daar, van daar naar hier, naar vaker en meer telkens anders ook voor mezelf de een helpt de ander tot er geen dag meer is, slechts grote, uitgeholde…

Het raam beeft en dreunt: telkens weer knalt de hemel, blinken bliksems op. Snel wast de rivier. Men is angstig. Woonschuiten liggen steeds vredig.…

dit spiegelbeeld, ik ken het nog niet goed ik moet er zo aan wennen het is niet ik, zeker niet de ik van vroeger mijn contouren, ongemerkt weg gegomd, in enkele halen ik kijk naar angst en twijfels, ik kan ze bijna ruiken ze zijn nu dichtbij ze dringen zich weer op aan mij, telkens als ik in deze ogen kijk het is nu onvermijdelijk…

Mijn liefde laat telkens opnieuw leven. Mijn liefde, via prachtig eerlijke oprechte ogen laat zich geven. Mijn liefde is dankbaar mijn liefde laat zich kennen om een ander mens te herkennen. Mijn liefde is groot, ook na de dood.…

de pot vol goud prikkelbare kastanjes eikels die me om de oren vlogen paddenstoelen in alle soorten en maten rode bladeren zij fluisterden over de wind die toenemen zou zwaluwen die voor even hun heil zochten in de schoonheid van onze beeldschone natuur bewaar deze totdat de tijd daar is om me opnieuw te laven aan al de pracht die zij telkens…

In onze tijd komt telkens een geheel nieuwe tijd. Gedurende iedere fractie van seconde belijd ik graag mijn geloven in tijdloosheid. Het is zo vertrouwd in mij dat ik niets en niks anders weet... Ik houd van oneindigheid in vertrouwen leven, geven, voortgedreven verder leven en voort leven om door te geven... in mijn tijd.…

waarvandaan noch hoe het me beroert Ooit toverden onze ogen hetzelfde paradijs, lang vergaan speelden elkaars lippen als één vertogen naar het enig heilig woord gebogen van liefde en bestaan Zo lang geleden de plaats vergeten waar wij zoenend het geheim overschreden Als de wind plots opsteekt of een druilerige avond valt ontsteekt telkens…

in de trage dimensie van mijn vlijt hoe het boek ook schreeuwt zich wil laat lezen dwars door het doffe kaft is mijn vlucht langs dode vogels iets wat ik nooit had bedacht het hart, de pionier van mijn reis de ingezetene van het verdorven vlees blijkt te zijn gerooid door toedoen van mijn eigen zeis wie ben ik nu de waker als dwaler telkens…

De klimop klautert, klimt zo graag, zo veel wil ze omhoog ze loutert mijn luie deel, ze spoort me met haar kracht aan in te grijpen, haar te begrijpen want hoewel ik haar telkens snoei, aan haar nieuwe scheuten trek uit angst dat ze mijn bomen, struiken bedekt en wurgt, trekt zij 't zich niet aan, laat mij begaan en wortelt, klimt onbedaard…

Ik schilder het leven met liefde in liefde schilder ik de vrouw in de kleuren van vlees voelen ze teder en zacht en schuw componeer ik dan telkens jou ik swaffel ze met mijn penselen ik borstel ze glossy op mijn schepsels van oliepigment en doek tot ze glimmen en glanzen van eeuwige liefde en scheppend denk ik aan jou ik schilder…

het wordt stil om me heen of krimpt het buiten in mijzelf heeft elke mens dat gemeen een geringer en dalend gewelf zal het de rijkdom zijn die mij verblindt en goed is gezind dan wel de som van weerstand en verlies die altijd komt maar ik niet verkies het kan de telkens kerende zandloper zijn die mij vermoeid doet raken en aan een…

Waar moed evenzo een rol speelt en mede daardoor telkens een nieuw doel is te behalen. Steeds op zoek naar het onbekende lijkt het mysterie van 't leven dat te geven tot een zekere grens...…

Ik denk van niet en zo kijk ik telkens weer naar de grasvloer, die gaat op en neer....…

Het noodlot reeds beklonken de bemanning telkens dronken de kapitein verlaat de kroeg een oceaan ligt voor de boeg het huwelijk moest stranden niet bestand tegen de golven thuisgebracht naar verre landen in de kajuit daar juicht het leven schuimend bier en schaamhaar aan de geschiedenis gegeven rond de mast schreeuwen de eeuwen in de…

Jij bent mijn laatste hoop die ik had verloren, telkens als ik me alleen voel kom je naar voren. We praten en lachen dan vaak Voel me volmaakt. Maar alles verdwijnt als je weer weggaat. Bevrediging ligt in je kus, alleen dat is nodig voor mijn lust Dat stelt me ieder keer tevreden als je me vaarwel groet. Dan bedenk ik me ineens..…

bloot te staan aan stroomloze barrières, de kiezels van de tijd zich stroomopwaarts bewegen tot aan de bron waar ze werden gevormd, telkens verlegd, een onbekende nevel sluipt door de vingers van de ondeelbare dageraad met onvoorspelbare mozaïeken plooit zich in een menselijke maat zijn gedachten ongrijpbaar voor alle statistieken…

rijp van oud de leuningen geschaafd in het rijk van heden vier poten aan de vloer raken de aarde die eeuwig zwiert langs obstakels die het stenend licht aan het roer hebben gemeerd de zitting tam doch stroef knarst de tijd afwezig van een eigen zelf, erbarmen draagt het stof dat menig moment kan verfilmen in een glimlach die zich telkens…

het weten dag in dag uit van de keuze doe ik dit dan dat niet de angst dagelijks voor de bode die aan onbetaald de nota’s herinnert de verlegenheid telkens toch naar de kinderen die niet mogen wat anderen kunnen de gene altijd nog voor de rafels en de randen die jou kleden de schaamte elke keer weer als enkel nog jou…

Sterk dat die naam op de valreep binnen flitste, zoals het personage van Harrison Ford telkens op het nippertje zijn hoed wist te redden. Mocht ik kiezen, Ik had het land al lang ontvlucht, om exact zulke horrorscenario’s als in mijn bovenkamer te vermijden, zodat ik niet met mijn neus op het verleden gedrukt kan worden.…

Het leven is soms hard en vol van zorgen maar telkens komt er licht in druppels dauw en 'k zie met vreugde weer de dag gaan blinken en voel de vrede kiemen onder't wolkenblauw. De manke heup zal ik wel blijven houden, maar 'k weet mijn God oneindig trouw.…