Alle inzendingen over Vonnis

jouw leven was moeilijk moeilijker dan het al was je had een ziekte die nooit meer genas god had je dit vonnis gegeven en getekend was je voor je zo korte leven ik wil leven had je tegen mij gezegd en je hoofd op mijn schoot neergelegd open je ogen en kijk de wereld rond maar nu is alles afgerond je bent er niet meer met je liefde…

Met zijn gazelle aan de hand staat hij terecht voor een twaalf meter hoge tafel waarop zij met haar nieuwe vriendje zit (die haar telkens zit te zoenen “straks” giechelt ze “eerst dit”) Ze kijkt hem vreemd ernstig aan voordat ze dit vonnis spreekt.…

eens sta ik met vurige fakkels bij de regenboog van smaragd waar de man van jaspis en sarder als de mensenzoon op mij wacht dan werp ik net als de getuigen mijn kroon aan de voeten van hem voor wie elke knie zich zal buigen die erkend wordt door iedere stem dan hoor ik de stem van de rechter die vonnis zal spreken die dag tegen alle getuigen…

Mijn hart slaat als een schip in nood en ankerloos op drift geraakt schuwt mijn dood die ter lande werd geplecht toen ’t zwijgen me verried en boze tongen het lichaam wilden vierendelen doch slechts in daad want het gericht die mij van ’t leven wou onthechten sprak geen vonnis over mij als parvenu die het sterven aanbad met orgieën en iconen…

Haar vonnis onverstaanbaar, iets dat zich niet liet schrijven, een vinger in een bloedend oog, en naamloos door de jaren drijven. ------------------------------------------------ uit: 'Neem en lees', het poëziegeschenk 2016.…

God had de boeken dichtgedaan, en zou het grote vonnis spreken. Toen dorst hun stem de stilte breken: O Here Jezus, neem ons aan! En ’t bonzend hart, dat ze in zich vonden, was vlekkeloos en zonder zonden.…

Zijn vonnis was een vorstelijke boete.…

leven niet meer ziet Wat gaat er in iemands hoofd om die moe en in volledigheid is ontdaan De kracht uit zijn lichaam vloeit geen moed meer heeft om door te gaan Wat gaat er in iemands hoofd om waar vreugde langzaam dooft Onzekerheid de overhand neemt niet meer in het leven gelooft Wat ging er in Antonie’s hoofd om toen hij zijn eigen vonnis…

Na het vonnis ‘kanker’ Werd het een gevecht op leven en dood Lichaamsdelen,kwaliteit van leven,trots, ambitie, zekerheden, idealen, zelfs mantelzorgers werden geofferd Op de positieve uitslag volgde geen applaus, maar; gehavend in een nieuwe strijd: Heden, verleden en toekomst; nooit meer hetzelfde Vol dankbaarheid, pijn en onvermogen…

beschimpt Eerst alleen met woorden, Daarna wordt ook je lichaam Door hen niet meer ontzien - Pijn lijd je, littekens In je huid en in je ziel Tot je dit niet meer wil En zelf een eind maakt aan Het leven dat je ooit Als geschenk ten deel viel - Boven word je bij aankomst Omarmd door Hem die net als jij Dood door onschuld Als vonnis…

Radiostilte, plein busstation ik heb het meeste weggefloten maar er klinken droge knallen in de verte en een hond dringt binnen gaat tegen de ruit staan klaar voor een nachtelijk vonnis. ----------------------------------- uit: 'Groter dan de feiten', 2008.…

roept hij en wacht geduldig tot de gedaagde roept: “Ik beken… ik ben schuldig” Het vonnis luidt: Levenslange liefdestrouw.…

De tiran wordt bovengehaald en verwilderd knipperend wordt hij geraakt door daglicht Gekraakte ogen in een ingevallen gezicht Alfamannentrots tot knechtentwijfel gemilderd Zijn naam sidderde dikwijls door zijn land Hij regeerde dan ook met ijzeren hand Lang een vriend van de grote vrije vaan tierde zijn regime eens legaal infaam Het vonnis…

nu der mensen oog zal staren Op u, en elk zal vonnis wijzen mogen, Die denkt, nu bigglen tranen uit mijn oogen, Die, in de toekomst, lof en schimp ontwaren.…

Die hobbelrige kinderskrif pryk maandelank: geen verfkwas waag om vonnis van ’s nihilis vol dampige ontnugteringsdrif of neo-transendentale angs met ruse hale weg te vaag. Hoewel nog nooit opvallend kloek wandel ek weer vandag daarlangs en ondiepsinnig vergewis ek my dat ‘k leef en selfs, danksy jy-weet-wat, stomgelukkig, bly.…

Nu het vonnis blijkt te luiden dat levenslang zes maanden is rest haar slechts de harde keuze ofwel te blijven liggen als een aangeslagen bokser die niet meer tellen wil tot tien of toch de zegeningen te tellen van het plukken van iedere dag bewonder het carpe diem terwijl het donkerzwart knijpt rond maag en buik met tranen als druppels…

(Rogi Wieg; 1962-2015) Zonder aankondiging vooraf, maar met voorbedach- te rade, liet jij het leven op aard voor dat wat het voorstelde; genoeg voor nu, in de komende tijd en zeker later In jouw laatste dagen heb jij slechts dat vonnis geveld die wijzing van tijd niet te reduceren.…

Ogen schaduwen gebroken tijd terwijl de stilte kil de klanken van het woord omvat gedachten vallen in vergeten slechts dat ene blijft in monotoon herhalen klinken wentelt leven tollend steeds benauwder grauwt het hartritme in nood kanker galmt het vonnis en dan denk je ik ga dood tot vanuit de diepste angst een kracht oprijst…

Zonder gezicht is de haat tegen haar god wiens plan als vonnis aan haar werd voltrokken en zonder mond vervloekt zij fel het lot dat baren degradeert tot domweg fokken van leven dat straks toch ontbindt en rot. Daar ligt ze dan, ooit was ze uitgerekend, nu is ze uitgeteld aan één en twee.…

angst las Ik heb het nog nooit gezegd Altijd diep in rust Tot de dag dat ik dit uitvecht Is er iets wat mij sust Iemand heeft het laten zien Verschrikkelijk mooi was het Dat wat ik echt verdien Zonder dat ik op tijd let Maar op één dag komt het eruit En gaat de inbreker voor de bijl Jouw naam, heel zwart en luid Loop jij naar je vonnis…

drijf ik af, weg van de bewuste vaste wal dan wordt mijn heden, wat dat ook moge zijn, met het verleden in schemerland gesust of haalt de geest de prikkels van stal die doorheen de dag, bij ogenschijnlijk licht hetzij van liefde, hetzij van pijn of anderszins zich gedragen als een waterval en worden zij ongeremd en onvoorwaardelijk aan het vonnis…

Saddam Hussein z'n vonnis is de strop. Uitmuntend is JP in hielen likken. De doodstraf, die door velen wordt gelaakt, is voor Saddam een veel te lichte straf: zo komt-ie snel van al z'n sores af. Waarom wordt die niet extra zwaar gemaakt? Het voordeel van zo 'n nieuwe straf is groot: langdurig zal Saddam zo moeten lijden.…

straat staart met zijn blinde enig oog naar de kille stilte aan zijn voet verankerd in betonnen grond op zijn verroeste ijzerhoofd huist een vergeten rare vogel die dag door nacht al danst met de duivel van het feest nooit gezien en nog niet gehoord de eenzame passant iedere dag van ontucht onderweg naar huis hoort slechts zacht zijn vonnis…

Eerst nu uit overvloed van leven en uur aan uur het moordend vonnis wordt geschreven in bloed en vuur, eerst nu de bloesem stuift verloren wijd, overal, ligt droefenis, als niet te voren, in bloesemval. Zij zien het aan, zij wachten zege die groeit zo rood uit vrucht die rijpt en bloesemregen, onverschillig voor leven of dood.…

zou het geruis van alle stromen stilvallen, samen met het leed dat uit schelpen braakt tussen wier en het waarachtige weten golf mijn vriend en voltooi in het terugkeren de reden; mijn vraag aan jou en wat in je drijft vertel me wanneer jij met een droom het licht ingaat dat de zon geen zout brandt op huid elk alleen in het vonnis…

En rondom daag ik mijn verdoolde wensen Voor mijn gezicht, waar zij het vonnis wachten Van mijn omhooggestreden, richtend Ik.…

Eerst nu uit overvloed van leven en uur aan uur het moordend vonnis wordt geschreven in bloed en vuur, eerst nu de bloesem stuift verloren wijd, overal, ligt droefenis, als niet te voren, in bloesemval.…

over het weerloze woud het daggeluid sterft in de stilte achter het masker van het inslapende licht fluisteren geesten lange avondgebeden die schijnbaar loos hun weg langs dode takken de vaart van de wolken achterna zweven de verstoten boom staat roerloos met monumentale stam in het gedolven graf weigert zich kalm neer te legen bij het vonnis…

Mijn liefde werd steeds sterker, En mijn angst werd groter, Toen op een dag het vonnis kwam, Ze is verlost uit deze aardse kerker. Mijn hart brak doormidden, Er zijn geen woorden voor, Ik kon alleen maar bidden, Wat meer op schreeuwen leek.…

dagen het wapenschild van de familie Addinga te dragen hoofdelingen die solden met de vrije boeren van Westerwolde als onderdrukkers waren ze berucht naar de slotkelder ben ik gevlucht voor hun orde en tucht bang kwam ik in hun onderaardse gang waar doorheen ze met vereende krachten gevangenen naar de Giezelbaarg brachten om daar vonnis…