Alle inzendingen over ZWEVERIG

Ontkoppeld van zweverigheid en verstrengeld in herbezinning vindt men het onversneden ego terug in pure, roemloze omstandigheden. Men kan het componeren en musiceren veinzen, alsof men de eigen levenschoreografie schrijft, maar men danst pas echt met zichzelf wanneer er geen muziek is.…

King Lear De blauwe maan schijnt gensteringen in het bos door geen grens omlijnd spelen diertje en verlos Vuurvliegen trekken partners aan en eters van hun lillend vlees die zonder hen niet bestaan pseudofaag en vuurvliegmees In zweverig toverlicht vliegen witte duiven in de nacht motten onhoorbaar zacht raken, kussen…

wat moeten toch de vlinders in gedichten ze fladderen als goede feeën rond een huichelachtig lachje rond de mond die zweverige, valse lichtgewichten ze mijden laf depressies en het front en weten van geen zorgen, van geen plichten je kunt ze nooit van arbeidsdrang betichten ze existeren slechts als vagebond wellicht is er een zweem van jaloezie…

ik heb ze gezien de mensen van hiernaast had niet eens in de gaten dat we gewoon konden praten was verbaasd over de uitstraling die zij hadden het warme directe contact dat ik in hun blikken zag er was niets zweverigs of vreemd buitenaards maar meer geruststellend gemoedelijk en zonder haast zij leefden in een geestelijk concept…

Soms die onrust dolend in de tijd Zoekend naar iets de innerlijke strijd Soms zo verloren dat mijn hart bloed Golvende tranen emotionele vloed Soms droom ik en lijkt alles lucht Oneindig zweverig als ik weer vlucht Soms ben ik leeg en vol van binnen Wil en moet weer opnieuw beginnen Voel denk en leef tast naar de kracht Grijp…

Bos het bos door de bomen niet meer zien bladeren geven hun adem ik ga mijn weg, op zoek naar het wonder zie ik het bos zie ik mezelf, ik ben de boom het blad ik hoor de warme kleuren de zon speelt haar spel, laat alles ontluiken in het prachtige groene bos vond ik de echte mystiek, ik adem met wat de kosmos mij geeft aureool van zweverigheid…

Dit pennen de meeuwen in zweverige letters.…

de zwever is er weer, te vies om aan te halen de zwerver is er weer in voddenbalen met ogen dof en lippen stuk zijn tanden verloren mompelt hij aalmoes aan eenieder die hem wil horen het losgeld in mijn zak verschaft een schoon geweten zo kan ik rustig verder gaan met patatjes eten de zwerver is er weer, met plastic tassen de zwerver…

daar zag komen aan de oever bij het meertje waar koele westenwinden ritselden door wilgen zou je me thuis kunnen brengen jij met je hoed tussen je vingers die de stralen uit je ogen wreef jij betoverend in het avondrood en dan met mij naar het verborgene blijven luisteren, lachen, vredig zeggen dat ik zweverig…

Voor alles bestaat er een soort pilletje maar vóór alles geldt je eigen willetje want er gaat zeker iets boven de pillen: in alle soorten, maten, dieptes en hoogtes, van tegen geboorte tot eigen dood, iets dat de farmacie ‘de pil’ niet wil je eigen zijn je eigen ik je eigen wil daar is niets zweverigs aan maar gewoon van jezelf…

Terwijl de aardse zwevers wachten op een komeet de vervulling, de blijde boodschap. Waait de zeewind dromen overhoop en de razernij slaat de romp, Klotsklots, Spoelt over het dek. Een dikke duisternis kruipt onder jouw veren. Een zenuwstroom volgt je een siddervis die in de kuiten bijt. Luister naar het gekoer van de duiven.…

noodrem alle gevoel is even gestorven om daarna te verrijzen krachtiger dan ooit tevoren de broeierige lucht zindert nog na trilt van genot een eerste druppel zoekt zijn weg naar de aarde, even aarzeling dan spat hij duizendvoudig uiteen ze kijkt naar buiten, en met wazige blik mijmert ze dat haar liefde nog een wolk was: zweverig…

In dezelfde wereld maar in een andere dimensie leef jij zo aards, zo onbereikbaar voor mij, de zwever Van nabij heb ik je aanwezigheid gevoeld maar jij, jij wenst niet te voelen. Wie kent een ander in zijn wezen? Wie kent de uitweg uit de hopeloosheid van een verloren illusie?…

's nachts actief als nachtbeest graag in zwoel koele ruimtes lekker nat in de druip van onder aan de kruip een tikkie helderziend scherp ja met de oren opzij en niet van voren graag de vleugels uitslaan piepend met de fluit op de juffertjes uit tegen ochtendgloren breekbaar zweverig hunkerend naar rust de wereld staat op zijn kop…

nog klinken de zweverige woorden als ik drie keer met mijn vingers knip ben je alles vergeten ook dat mijn handen zachtjes streelden mijn vingertoppen liefde bedreven, kriebelend als vuurvliegjes dansten op jouw huid die fluisterende adem in je hals het knabbelen aan jouw oor je hals,schouders en okselholten zelfs dat je overgevoelig raakte…

Op wollige zweverige donzen wolkjes lopen Zwevend dromerig kinderlijk naar de helle sterren turen En mooie lieve kleine schaapjes daar erg hoog ontwaren Gelijk 't gelaat ontsierd door bloedende vlijmscherpe tranen Bittere bikkelharde tandjes kervend in toch mooi hart.…

Jij zegt mij zachtjes wenen toe de pijn die in je groeit en bloedt en jou zo angstig slapen laat scheurt het leven flarden weg tot enkel kou die sterven gaat nog rest in ’t leven nog heel even Jij zegt mij zachtjes huiver toe begrijp mijn droefheid en mijn pijn maar laat mij nu herinneren zijn en zing jouw lied dat leven doet soms ijl en zweverig…

te komen een strijkstok zoekt in mijn hart naar snaren lichtvoetige woorden dansen zonder te bedaren Op een plankier van flamberend gekleurd fluwelen zwelt mijn borst haar eerste aarzelende strelen toont satijnen klanken die de stiltes stelen daar breekbaar trillend je tederzacht bespelen Verbijsterd omvat ik jouw warme blik zie zweverig…

Een blijvend zweverig idee, zoekt zijn pad in het donkere uur. De tranen die weer drogen, gedachten die ik smoor en dan verzuur. Zoek m'n pad vanuit het duister, tastend naar het licht. De engel die fluistert met haar prachtige gezicht. Het donkere uur waant zich weg.…

eigenlijk kan hij geen vlinder meer zien alle vleugels leeg gelezen in het oog van de nacht verwijdert uit de horizon door oppermachtig heersende anarchisten lispelende vrouwen in doorzichtige jurken die hem net zo goed in de prullenbak gooien emotieloos vaarwel want zijn vlinderloze ziel is niet volledig te pruimen voor gelovigen en zwevers…

Boomgaarden heropenen hun blad bassen ter ere van goedertieren hoop een lied aan hun voeten ligt de kosmos het bos leeft op, niet meer, nog hogerop, daar plakt het de sterren vast voor nog een jaar en geeft zweverige zoenen aan de rokende daken onderaan de stad, geen kat ziet dat er iets gebeurt, men denkt het regent buiten, we kennen dat…

opgeschmukt representant op vleugels volle veren essentie, ruim van geest vleugels zijn gemetamorfoseerd in deze droom reis ik sneller dan het licht longen zuigen vol met hoop ademhaling herleeft in lucht van werkelijkheid de aarde expliciet gekortwiekt voelt zijn zilver zwarte wingen onkunstzinnig swingen onbestemd, vaag en zweverig…

Eens werd droom van vele mensen sprookjes en rijmpjes genoemd en dichters waren zweverige types eeuwig tot zeuren gedoemd dichten heeft nu nieuwe vormen klinkt zwierig ook al is ’t niet op rijm hoeft niet gebonden aan normen kan ook gewoon een verhaaltje zijn persoonlijk zie ik poëzie als mooie tuin een vorm van eigen leven meer een geordende…

Met klinkende stem en in wervelend ritme wuift diverse flora met deze stroming mee die steeds meer bezoek krijgt van bezige kruipers en zwevers terwijl vlinders zich beginnen te nestelen in de buik; een plotselinge verliefdheid ontwaakt.…

het oprapen echter de woedende Woordenmaker stampt de zinnen uit zijn laars als een rokende nachtkaars branden de woorden uit een X-aantal Xenofiele Xantippes vermelden nooit hun naam zijn ondergronds gegaan met IJzingwekkende ogen van het kwaad waar Zouden we zijn zonder ons zure zoute landerige zanderige zweterige zweverige…