Alle inzendingen over bewogen

Je hebt beminnelijk mijn hart bewogen, toch is er iets dat niet beviel. Graag wil ik beminnen, vanuit het diepste van mijn hart. Zeg me alsjeblieft, dat ik veilig ben, dat ik je kan vertrouwen. De kunst is niet zozeer het beminnen, maar om te houden van. De angst omklemt mijn hart en houdt mij heimelijk gevangen.…

't Hosannah dreunt van boog tot bogen of 't woud, in twijg en stam bewogen, met mij u huldigde en aanbad. Gij zijt gekomen... heel mijn wezen trilt vreugdedronken... 'k grijp - gerezen tot u - naar u, zo trouw verwacht, ter vuurge omarming... vruchtloos pogen! Uw vorm is wind... uw schijn is logen...…

In de Kerstnacht, keken we omhoog sterren straalden aan het firmament t’was net of er een knipperend bewoog “Pap..vast de muts van die ouwe vent”…

aan en langzaam is het met de kindertijd gedaan pa en ma bereiden zich voor op morgen als hun kind op zich of saam gaat wonen ze verbergen hun al te grote zorgen want het is niet gepast die nu te tonen dan trekt gegroeid verwijderen in vlagen heel langzaam weg uit ouder-kind relatie ze gaan zowaar ma om wijze raad vragen en pa die wordt bewogen…

Je ogen in wimperen kanten hel als briljanten en daarin bewogen het zinnen zwoel op giftig schone logen. En dan: een pad in ’t bos en jij nerveus, je haren los, met bleek, te bleek gelaat, wil zingen ’t eigen lied maar kan het niet; je stem is heen… alleen een schor geluid schroeit door het vroege uur.…

ik hem groeten als een beweende oude vriend en niet al zijn feilen als heilloos verkopen want ik weet dat hij alleen maar zijn weg kan belopen met mededogen gebroken in behoefte aan ongrijpbaarheid kijkt je de dood van het spel recht in de ogen met de droesem uit zijn laatste glas verhuis ik naar een witgekalkte kas betaal daar diep bewogen…

En, haar blikken zacht beneveld door een wemelende traan, Staart zij, in de ziel bewogen, 't Wonder aan van 's Hemels bogen. "Mocht, dus zegt zij, 't heerlijk schouwspel in geen wolkjen ons ontgaan!…

Maar lust het mij somtijds terug te keren, Dat land der Jeugd te zien met mannelijk oog, Dan brengt Herdenken 's harten teerst begeren Zo toovrig schoon als 't eéns dat hart bewoog, En zet in brand, wat lang zijn vlam verloren, En maakt zelfs zoet, wat eind te bitter had, En wijst de oude weg, door 't zonnig koren, Naar 't schaduwkoele van…

Een tikkeltje aamborstig bewoog ze zich voort, dag na lange dag, desondanks toog ze bij elk ochtendkrieken weer monter aan de slag, het metrosysteem had met haar metabolisme geen erbarmen, en de trams kronkelen als wormen door haar darmen, veel meer hinder ondervond ze van het stinkverkeer, dat haar soms bijkans de adem benam, zoals een statige…

Een schampre lach van mededogen Was 't antwoord, dat de wijsgeer gaf, En met d'onnoozle knaap bewogen, Trad hij weer d'oever mijmrend af. Maar stil!...daar laat een stem zich horen! Het is of ze aanruist op de wind... ‘Wie Gods geheimen na wil sporen, Die dwaas is dwazer dan dat kind.’…

Dan, in die spiegel, zal ik eenmaal nog ervaren, wat in bewogen jaren mij werd beschoren: al de vreugde ons toebedeeld, de smart door ons gedragen, en - weldaad mijner dagen - uw lief, uw teder beeld. Dan overheerst de rust, verzinken leed en lust verstillen angst en pijn.…

I het is de ijle lucht die beweegt ja, die bewogen wordt en trilt alsof iemand groter dan wijzelf geluidloos roffelt op een trommel en alles op de vlucht doet slaan in natuurlijke, logische stromen het water dat dan dromen gaat en wind die klimt in de bomen zij is een slang in verzengende hitte wachtend op de sterrenloze nacht: roerloos…

Maar kom ik ter fleurige drempels Der woningen, blinkend van stempels, Spieglen tijds rijpe pronk Waarvan ik betokkeld vonk, Blijft menig bewogen staren, Zijn jeugd weer aan voelde varen.…

neen; ver van daar: Die schone tijd is weggevaren: ’k Bewoog mij achtentwintig jaar. o Levensoorzaak! wat is leven? Is ’t laag en ijdel tijdsverspil? Neen; ’t is aan u zich overgeven; ’t Is wandlen naar uw wijze wil. Dan, ach! mijne uren zijn verloren! Die dierbre gift onnut verdaan! Help! God! wat lot is mij beschoren!…

"KOMT IHR TÖCHTER" 'zie mijn dochter' :zegt de vader 'zie mijn kleindochter' :zegt de oma ze zitten naast mij Vak G Rij 7 ze zwaaien even naar hun meisje op de eerste rij en kijken dan hun ogen uit om het goed te zien om het goed te horen om het goed te voelen hun handen bewegen uit bewogenheid en ik, ik fantaseer omdat hun…

De rust straalde warm uit zijn donkere ogen en Artaban wist dat de ster had bewogen. Hij gaf hem zijn beker en zei met wat woorden hoe lang hij gezocht had naar wat hij nu hoorde. De stem diep en zacht en vol warmte en leven vertelde dat Stilte hem Licht had gegeven.…

dat je sprankelende ogen hebt Met een blik die mij doet wankelen Ik weet dat je een ontzettend mooi gezicht hebt Mijn studietijd bleek een grote zoektocht Enkele malen leek je dichtbij Tweemaal dacht ik je al gevonden te hebben Maar ik ken je wel Ik weet dat je heel sociaal bent Dat je een kinderwens hebt Ik weet dat je maatschappelijk bewogen…

Bij het ontwaken een der schragen met mijn lot bewogen Nog steeds een vormsel een duur levensmiddel in mijn ogen Zag ik in deze duisternis vonken een ogenblik maken Zonder meer een herinnering een ach en zus en zo slaken.…

Initiatie Ik had jou daar wel zien staan, Kijkend naar de plooien van mijn gezicht, Maar ik had mijn blik snel afgewend, Bang voor het vuur in jouw ogen, Als een orakel van weleer, Had jij je om mij heen bewogen, Fluisterend in mijn oor, de dingen die men niet beschrijven kan, Daarna had jij je aan mijn ziel vergrepen, Toen was het moment…

De schare schreit met haar, zo diep bewogen! Doch wie, wie helpt? Geen menselijk vermogen, Dat helpen mag. Geen stem vertroost, opdat haar smart bedare..... Maar hoe! wie naakt zo driftig daar de schare, En dringt de lijksleep door tot bij de bare? Een vreemdeling! Wat deernis is in 't vriendlijk oog te ontdekken!…

Gij houdt ons hart als opgetogen, Door al uw gaêd’loos schoon bewogen, Natuur, met zo veel glans bedeeld! Gij kunt ons oog, ons harte wekken Tot vreugd, zodra het kriekend licht Zich zelve ontdekt voor elks gezicht Terwijl we alom Gods gunst ontdekken.…

terug en daarmee ook het respect De maanden volgden elkaar op Een, twee maanden gingen voorbij De wereld kwam weer in bloei Waar het vroeger regende, waar het donker was Daar scheen nu weer de zon Onze eerste ontmoeting, onze eerste kus, onze vakantie Alles is slechts enkele maanden geleden Met een glimlach denk ik terug, terug aan een bewogen…

Werp hem weg: hij zal, zij 't met doorboorde lip, Vrolijk zijn vissen-bestaan Genieten, een kleurig flonkerstip Langs donkre en bewogen baan. Vaar voort: in de nachten van 't noorden zijn De heemlen als dagen hel, Zij houden aldoor hun zilvren schijn En bevende stralenspel.…

door poollicht wordt warm gestraald hoe zij kijkt naar wolkenluchten de wonden heelt in vogelvlucht zij mijn sjamaan met geheime codes in arendsvlucht met parfumlucht hoe zij mij recidivist loodst langs onbekende straten en ik, kapseizend frontsoldaat, muteer dan weer tot darwinist hoe zij wankelend en onvoorzichtig haar zwanenhals bewoog…

Gij leeft te zeer in uw bewogen heden om het te weten, maar het is geschied, dat weinigen, die deze naam beleden beschermers bleken van het wijd gebied, waarop men heden nog beschaving ziet. Gij preekt wel, maar gij kent de teksten niet! Wat is úw toekomst zonder óns verleden?…

wat was zij diep bewogen Met wie bedrukt zat en in leed! Hoe gaarne mocht zij tranen drogen, Terwijl een traan haar oog ontgleed! En als zij bad . . ! o , Wie haar mocht aanschouwen Bij 't fluistrend murmlen van haar beê, Hij moest als zij de handen vouwen, Hij bad onwillens met haar mee.…

Dan 'k zeg dit niet door spijt bewogen. Och verre, verre moet dat zijn. Een kus, begoten met de teugen Der zoetste trouwgoedwilligheid, Wist, met zeer vriendelijk bescheid, Nu al dat leed uit mijn geheugen.…

Eén hunner ligt verdwaasd omhoog te turen, Een ster staat op zijn blauw glazuren oog, Het zou wel eeuwigheden kunnen duren, Voordat dit open turend oog bewoog. Zijn makker is gevallen fel voorover, Hij schijnt te slapen en zijn bloed loopt uit, Zijn linkeroog bleef half geopend over Daar kijkt hij nu stil uit, die loze guit.…

Spoedig bemerken ze nu, hoe het stof op het veld en de landweg Door de dwarlende wind, in lichtgrauwe wolken omhoogsteeg; Hoe zich de bladrijke kruinen der linden als golvend bewogen; Hoe, als vlokkige sneeuw, de bloesem der kersen daarheen vloog; En hoe de onweersbui eensklaps op bruisende vlerken, Met onstuimige vaart, al loeiend en donderend…

aan ’t bombardement op Oud-Rotterdam maar vooral aan het oude Rotterdam de oude binnenstad, van voor de oorlog 2007 het gedenken, herdenken is geboren een nieuwe kans voor oude(re) en jonge mensen met name Rotterdammers om juist niet te vergeten ‘WOORDEN EN DADEN’ nu gedenken we jaarlijks nu herinneren we op 14 mei nu staan we bewogen…