Alle inzendingen over burcht

Naakt hangt het gras te weken in de azijn van de vroege morgen het leven zwijgt rondom de burcht waar ’t geharnaste sterven zich ontbindt van zorg en waar wind nog de namen spreekt van hen die in het amen zijn gepredikt samen met het duister verdwijnt het spel waarin ik me heb genacht en ik weet mij dat deze nieuwe adem mijn vlucht…

Ik ga, vertrek, het zit erop, het was mooi Zeker de alt, 'een vrouw met kloten' Ik breng haar die complimenten over Ik verlaat de kerk, het plenst van de regen Ik denk aan mijn familielid Mijn tranen vermengen zich Met die van God, die vaste Burcht Die zo vermoedt ik vaak huilt!…

Soms ben ik als een bezige bever die naarstig een burcht bouwt maar vaker ben ik als een spin en houd ik me in schokken dood.…

zakt achter de hoge bomen duiven vangen het laatste, blinkende licht vleugels zoemen door de lucht Jij zweeft hier ergens rond woorden, die je sprak, zinnen, die jij zorgvuldig formuleerde, waarbij jij mij diep in de ogen keek, alsof daar ergens iets ontweek vanwege dagen zonder lichaam De geuren die je droeg zo vol van jou het hart een burcht…

Laten we een huis bouwen tussen onze burchten van onze eigen visie, denken, woorden en daden en vergelijken en laten we dan bouwen een kathedraal van vrede een symbool voor eeuwige vriendschap Shalom MIJN VRIEND!!!…

amos klimt benieuwd naar boven verhangen zijn de bordjes met naam en wapen van aflijvigen hij tekent voor het rondeel een cirkel voor de open poort een gaatje voor put en lijf twee stipjes wachters bestaan niet meer hij is alleen in de onbewoonbaar verklaarde ruimte het hoog vertrek een toevlucht van geslacht tot geslacht nu onder het…

het is rustig in de tunnels en op de brug op weg naar de heilige burcht zicht op het pad het licht ruimte vullen met levenskleuren ontwaak en houd wacht de spiraalvlam brand tot diep in de nacht overgang naar dag de dauw als instrument een trompet luid is de kreet ontwaak o luid ruis de dag is grauw maar zon komt toch wel weer…

alsmaar trekt het gedempte licht de randen verder naar zich toe ik kijk om en zie een vervallen burcht de armen spreiden is de dood misschien een metselaar die tijd en begrip mengt om het tenslotte te metselen naar zijn eigen waarheid, die weliswaar hoekig maar toch afgebakend het zonlicht kruist met de degens waardoor het is verwond ik…

De sporen die we trokken in het zand Waren steevast voorbestemd om weg te spoelen Op de vloedlijn staan weer jongelui te joelen Ze claimen onze plek daar op het strand Ons zandkasteel met zijn robuuste toren werd weggeblazen door een drieste golf Zoals het schaap wordt gegeten door de wolf Geen mens leeft eeuwenlang, is uitverkoren Burchten…

De avondschemering weeft schaduw over jou, mijn oude huis; de bomen zorgzaam om je heen als trouwe vrienden Verstolen sta ik even stil vaste burcht uit vroeger tijd schuilplaats, centrum van 't heelal, bakermat en brandhaard van verderf Gestolde dromen van een andere tijd, lichtjaren ver; geuren van vervlogen hoop hangen als verschaald…

met poëzie bouw je geen versterkte burchten, noch ivoren torens waarin jij je kan verschuilen om vanuit de hoogte meewarig neer te kijken op het gewroet of geknoei van nietige mieren. wel zorgt poëzie voor kleine stapstenen naar anders en beter, waar minder dan meer wordt voor de onverzadigbare proevers.…

Fuck de grizzly arend beren van het ijs, screw de bever in zijn burcht - te warm is het naar vonkend spattend water zie ik om alleen of graaf een kuil in vochtige grond en laat mij zoeken in de buik van welige struiken.…

ik heb vandaag de ooievaar gesproken hij keek me overdreven vrolijk aan en zei me hoe het met de stad zal gaan we blijven hier van voorspoed niet verstoken de burcht van droefenis wordt afgebroken met kwel en kommer is het dan gedaan er is geen club die ADO kan verslaan dus nóóóóit meer zien we degradatiespoken de eiber bleek een ware optimist…

lijk een middeleeuwse versterkte burcht.…

is een utopie geraakt zijn door de starheid waar kind en tijd zich bevreemdden van een geordend bestaan voelt jouw hand als chaos die mij wil onderdrukken in de overwinning van jouw roes niets is meer en meer is weinig geef dit moment de koestering waar het om vraagt, vlij jouw borst tegen mijn strak geworden lid maar verlaat mijn burcht…

ik draag voor in een ‘acte solitaire’ getuig met heel mijn lijf van groen, van gras van de lach, ginds , zo dromerig ver in een gastvrij verblijf mijn uitgestrekte handen schilderen luchtcirkels vol zover ik maar kan reiken sluit velden daarbij in en bosranden als kantelen van burchten opgetrokken in eiken waarachter mijn…

alsof een groep nieuwsgierige toeristen op zoek naar archeologische wetenswaardigheden een deur hadden opengetrokken en dat die deur dan niet de houten deur met de krakende scharnieren van de oude burcht betrof maar jouw slaapkamer terwijl jij bij het vuur van de liefdesdaad overrompeld naakt bevonden of dat in stilte gebogen je handen…

" Ons bed werd een burcht, ons lichaam taboe en als we ons wasten dan keken ze toe; Groot en pijnlijk stond hun verdriet geen rust vond de zwelling in hun tuniek Geen zwaard was ons wapen, geen leger met ons wij gaven de mannen gewoon eens de bons; Tot slot riepen zij: "Wij willen de vrede, in onze staten en in onze leden!…

Zij, die de daagse woorden van onze taal laten vervagen tot zwevende mist, welke dan een burcht is, hecht en beslist, vorsen de spraak als een strenge generaal. Deze zoekers leven in een wonderzaal, waarin de wereld van alles mist, zich toch herstelt door eigenwijze list, smullen rondom een overwinningsmaal.…

Wij vluchtten weg uit groepsverband Om het gegeven te ontsluiten Dat reuzenbevers niet verlammen Maar bouwen juist burchten en dammen…

het wit van waanzin scherpt de muren rondom mijn burcht ik ben een waker zonder gevolg dit slot troeft de regisseur het tot munt geslagen lot af en reist de hemel door in exploderend puin zou god zijn nagels breken aan onreligieuze voorspellingen die zonder enige vorm van waarneembaarheid zijn schaduw werpt over het verwoeste land waar liefde…

God de Heer zal uitkomst geven Hij weet wat er in ons hart omgaat Hij is onze burcht en toeverlaat Zo kunnen we stormen overleven.…

De kanttekeningen begrenzen de hartstocht een burcht om je vormen van de passie te bewaken om jouw in de kern te ontmoeten bij het kampvuur.…

de meeuw heeft het wel gehad met zee duin en strand ziet ze krijsen slaan woest hun vleugels uit op Rapenburg Levendaal Hoogwoerd den Burcht Claresteeg ja op de Stille Mare burgers klagen zeg wat mot dat durven niet meer uit hun huizen een misstand net vele pluizen heden kan ik verklaren: geen tot gering presteren als meeuwenverschrikker…

beemden mijn liefste ik wacht nu op de regen die in eeuwenkeur ontsnapt is uit 't gevang maar niets is éénder in ons paradijs - met jóu ben ik niet bang - mijn bloed hervult jouw graal wanneer we spreken in gelei en ik je liefdeshart bedek met zuivere opaal, dan herbergt mijn schaduw het riddervolk dat gereden komt van die enen burcht…

Zachtzinnige ondermijners in hun bontjassen van Russische adel uit de tijden van De Mantel rusten de mollen geworden Charons in hun gangen nachtzwart uitgestrekt in ondergrondse burchten, seinend naar t landvolk met signalen van aarde 'Land in zicht' mompelend tussen hun tanden... ---------------------- uit: 'Ikonen', 1974.…

Achter een ronde muur blinkt een onneembare burcht zonder vorst, zonder onderdanen, de dagen zijn er brodeloos geteld, klimop tiert daar welig in de scheuren van het aloude ritme, verstikkend het hart dat druivenranken doet verstokken, tijdens het neerlaten van de ophaalbrug met kettingen en ijzeren pinnen verbonden klonk tromgeroffel…

inbreng zou ons niet hoeven verbazen Zij schonk met veel aplomb in lege glazen Wees onbeschroomd en met veel stelligheid Het mannenbolwerk hier op een tekort Ik weet waar zij op doelt, waarom zij mort Geen diepgang, subtiel spel met woord en taal Geen esthetiek van klanken, puur verbaal Ook is het de religie waar 't aan schort Treed uit uw burchten…

op zondag in het dwangbuis van de kerk twee jeugdigen als vissen op het droge verketterd door verblinde demagogen en angstig voor de zwaarte van het zwerk de leraar met die lange monologen verbood ze om te lezen in een werk met op het kaft twee blije vinkenogen ze moesten naar de burcht van Bloem en Perk ze droegen stil hun last, ze waren…

haat hartstocht moord in ruige riddertijden een sombere burcht in dichte donkere wouden de wenende zwarte weduwe verteerd door liefdessmart en ruw gedoofde hartstocht dolend langs de duistere slotgracht nauw verhuld door nachtelijke nevels tussen statige eeuwenoude eiken zacht snikkend verdwijnt ze elke nacht in het zwarte water…