Alle inzendingen over drenkeling

volwassen maan en verlangen in jouw rusteloze lichaam waakt zullen mijn vingertoppen zacht het vurig dagen raken traag zoals de zon stijgt om de baren warm te strelen zal mijn mond jou tot verloren drijven in een bevend eb en vloed maar ik zal volgen en me toevertrouwen aan het ritme van jouw golven tot de branding breekt en wij als drenkelingen…

het zicht is lang geleden met de zwaluwen vertrokken ergens waaien als duistere banieren ruwe manen in de poolwind vlokkerig buitelt de nacht over de vlakte alles valt stil in onontgonnen werelden dan raken de muren behaard traag bewegen ze zonder te scheuren naar de geheimen van het ondermaanse als de morgen wordt opgedregd zijn de drenkelingen…

Getijdenstroom loopt niet parallel met de schijn, lijkt stil te staan, kost kracht om tegen stroom en mening in te zwemmen, en als drenkeling - op een door god verlaten kusten - te vondeling gelegd.…

verheugd euforistisch, ontdaan van alle moed de schans te hoog de hemel zwarter dan zwart soms in mij een chemiepark weliswaar zonder witte pakken maar het beeld ervan splijt mijn spiegelbeeld in twee, hoe verder draagt de zin zich vragend in mijn geest wat neemt mij en komt me tegemoet, een herdenking van mijn eigen heldenmoed ik laaf de drenkeling…

Niemandsland van poëzie voelt het als een drenkeling, zwemmend in plassen bloed. Na de woordsporen tekent zich een omlijnd profiel van geleefde maskers. Blufpoker met mensen met blanco dobbelstenen wie komt uit de beker?…

vocht, verdronk in zoveel ogenblauw en hoe het water veel te diep kon zijn grandeur groeit in de breedte en god groeit in de hoogte zei je maar wat moet ik met een engel die de hemelen tart met zoveel aardse schoonheid de wereld danst nog steeds mijn lief, om jouw slanke leest ik zoek, ik vecht, ik was zo graag in eeuwigheid jouw drenkeling…

klotsend kletsen koude golven beuken tegen rots in zee waar een drenkeling zich vasthoudt anders neemt de zee hem mee... neergestreken met zijn vliegtuig noodlanding gemaakt op zee 't vliegtuig dreef nog op het water en ze waren met z'n twee...…

Drijf met de eb mee naar open zee waar de ervaring leert in het besef dat hart en wijsheid zich tezamen niet gelijk kunnen openbaren in een gewijzigd tij van inzicht zal een mededogen baren en wordt men als volwassen drenkeling op een verlaten strand te vondeling gelegd.…

nu het laat is en de nacht valt over zee en de golven niet meer zijn dan een geluid zeilt het schip van mijn verbeelding uit ik zoek de drenkeling die jarenlang vermist misschien nog ergens op het laatste wrakhout drijft die nooit de reddingsboeien greep omdat hij wist dat hij niet geboren was voor deze tijd ik zoek de vrouw die tegen…

Waar het tij zich keert de vloed me neervlijt als een drenkeling aan de warme witte ebbe-stranden van liefde. Waar ogenblikken zich in eeuwigheid vertalen verlatenheid een zegen is en wind oor-strelend als liederen van liefde.…

wil krijsende vogels verzamelen zich voor de loop van een vredig monument het spiegelbeeld bedreigt de zwaan die nog niet sterven wil Hier druilen de jaren van bonkige eenvoud water maalt door vluchtige gedachten bomen graaien naar ongrijpbaar schijnsel de dijk laat zich geen schrik aanjagen door de groeiende gaten in ons geheugen elke drenkeling…

De houten zee schep ik in blikken emmers drenkelingen worden eruit gezeefd sloepen en boeien werp ik terug op de door eb schoongespoelde bodem een zwoele bries blaast de kleuren droog dolle meeuwen storten zich op een zeekaart zonder water duinen en dijken kijken werkloos toe in het stuifzand dolen de schippers er valt vers licht op eeuwenoude…

Gedachtenstromen lopen niet parallel met de getijden, lijken stil te staan, kosten kracht om tegen moraal en mening in te zwemmen, als drenkeling - op nog te ontdekken kusten - te vondeling gelegd.…

De strijd van redders en drenkelingen woedt slechts weinig harde, duistere uren. Men zal het eeuwen lang kunnen bezingen. Die ondergang wil korte tijd duren, omhelst waarschijnlijk meer ervaringen dan heel een mensenleven kan besturen.…

Jij knoopt de doodsdrift aan mijn Ik met een schrikdraad van macht in een snijdende omarming Jij stroopt de tranen van mijn ogen - twee werelden die elkaar nooit zien - en vreet hun staar kapot Een schouderklop valt als een hamer op totale duisternis wanneer jouw schaduw me opslokt De meerpaal droomt de drenkeling maar de sterren…

Ze waren uitverkocht en lagen als steile doden op de levende have van het schip, drenkelingen die het nog niet weten, voer voor de vissen, mest voor de bodem van de zee namen die vertekend op het dek liggen te verbleken met ogen waarin de aarde niet bestaat, de geur van een manke diesel markeert het spoor waar ze de wind hadden geraapt uit…

Een maalstroom voert me mee onderhuids, als sterveling in wispelturige buien van de zee in vrije keus bestaat geen drenkeling op een ver vulkanisch strand aangezogen door billek land, het zwart herontdekt de kans voor lijfsbehoud, omarmt een droom in stil gebaar.…

Rusteloze dame, zoekt de drenkeling in mij overweeg wat vrede waard is jij loom en zwaar gevoel, dicteert de herinnering aan een stille droom achter gelijnde stromen draagt het innerlijk ballasten mee.…

grondzeeèn de bodem los van bestaan het wit slechts als schuimkoppen Op grauwe golven doet monotoon motorisch geweld het scheepsdek verlangend trillen Patrijspoorten kijken schimmig van binnen naar buiten slechts achter druilerige regengordijnen Vertoont zij zich met iele blik het houvast een eiland als reddingboei Hoopt een drenkeling…

misschien ben ik morgen alweer te oud, mijn dorst zijn golven die onderhuids wegrollen op de kiezels van het libido, open zenuwcellen van een gewond dier die voor een streling strijdt, want als je mij niet toestaat, die wens na te komen die de dood mij geeft in de zelfgekozen tijd, om in jouw bloedbaan te stromen, waarin ik mijzelf als drenkeling…

Verlost of niet ik ga onder de zoden Als een god ben ik verdomd Het leven geeft en neemt Het leven raakt en verstomd De draad die je van jezelf vervreemd Vermoeide ogen kunnen niet worden vermomd Rust zacht perfectionistische fanatiekeling Ga in vrede naar de maatstaven geschaafde verschoppeling Betaal de tol voor je in het meer eindigt gij drenkeling…

Getijdenstroom loopt niet parallel met schone schijn, de waarheid lijkt stil te staan, kost kracht om tegen stroom en mening in te roeien, als drenkeling op door God verlaten kusten, te vondeling gelegd.…

Dompelend in water, de broosheid van het bordes Waarover in stilte rollende peren pantoffels - Glijdend door de tussenhemel - Losgerukte stoeptegels uit vernedering - Ellendige cadaverbeelden uit marmer Geen haar op mijn hoofd en een kale hoofd uit haar Er rest enkel rust in de ton, Ronder-de-ron-ton-ton Geluiden daverend uit nauwe porien: Een drenkeling…

hangend aan de toog van lamlendigheid verloren lavend aan de eenzaamheid van alweer schommelend bedronken huiswaarts keren in kotsend zelfmedelijden ’s anderen daags melden ze zich weer met glazen ogen en koppen van hout met hun ranzig sponzige lichamen te jong al oud hulpelozen van de schemertijd met hun kelen schor en dorstig verdronken drenkelingen…

heerlijk zijn de ogen die altijd lachen fijn is de taal die met humor sprekend oneindig wel lijkt de warme aandacht die zorgzaam koestert niemand die ziet dat langzaam verdrinkt wat jou gaande houd want even voor jouzelf is er nooit de tijd je voelt je drenkeling in de zee van geluk die jij golven laat meestal in de schaduw blijft…

de drenkeling te hulp schietend, duwen we kopje-onder. we knijpen vlinders fijn, verminken het oog op de vleugel, onderwijl kreetjes van bewondering slakend, we stoten kinderen om in onze blinde ijver lief te hebben. onze omhelzing is omklemming, onze handen zijn te ruw en behaard, ons hart te onbehouwen. het slaat te graag.…

Een trekstroom voert me mee onderhuids, als sterveling in de wispelturige muil van de zee, in vrije keus ontstaat geen drenkeling, geworpen op een vulkanisch land, een enkeling herontdekt de balans voor lijfsbehoud, omarmt de droom in stil gebaar, hartstocht in beweging, gekleurde bals van integriteit, fixeren pauwen de drift in dans,…

extra large de aanwas van recent geïnfecteerden bij zuidelijke wind gedragen op een monstergolf ‘men wenschte vruchteloos een haven in te slaen eer 't staetschip deerlik strandde’ drenkelingen op de vloedlijn van voorbijheid liggen als kadavers klaar voor een feestmaal zalig verklaard door het schaaldierengilde met sterren beloond door…

avontuurlijk drenkelende woorden twee zachte vellen papier droegen elke vleug waarin antwoorden de gedachten verraden, hun ontgoocheling uitdrukken en verwoorden.…

dorpen, borgen verdwenen onder het slib wat losse stenen eeuwen lang en eeuwen later polderden Groningers het water terug tot de norm de Dollard in zijn huidige vorm achter de zeedijk deltahoog blijven nu je voeten droog maar het land is even laag en leeg gebleven als de zee het was voorheen horen we in de stormwind geen geschreeuw van drenkelingen…