Alle inzendingen over droevig lied

In de stilte sliep een mens, moe van het aards bestaan Levend over zijn pijngrens kon hij ’t leven amper aan Grauwe wolken van smart hingen om zijn droevig lijf Door ’t leven niet verhard, huilde hij al een uur of vijf Donkere tijden, kil en stil gleden onhoorbaar voorbij Zonder onderling verschil vierde het eenzaam hoogtij In de stilte…

Ik ben één brok liefde, maar niet volmaakt, dat zit me dwars, anderen ook, daarom ben ik droevig en verlang ik vroegtijdig naar de hemel, omdat ik de aardse pijn niet meer verdragen kan. Ik wil de hemel wel naar de aarde trekken, maar mijn armspieren scheuren doormidden.…

Met droevige, verlaten, zwart omrande, hunkerende ogen wacht zij tot een nieuwe prooi blijft staan. Zij kijkt hem diep, doordringend aan. Zie haar, opnieuw, met opgeheven handen wachtend, smachtend, tot nieuw licht zal landen. Om het vervolgens, ondankbaar maar gretig..geheel..op te laten branden.…

Hun geboetseerde stammen zijn bebloed met verleden, dat zich nòg wil geven aan des adels gestorven bevelen, slechts droevig verzinkt, maar steeds schimmig woedt... De hoge takken, dicht op elkaar gekromd, omvatten leegte, kil onbewogen, waarin verslagen geest neerslachtig bromt: "Wat mag dit oord in de toekomst pogen?…

de hemel staan zo stil langs dichte poorten gaan nu eenzaamheid stroef schuifelt Waar tekens van verslagenheid - een zorgelijke kindertijd - zich vormen tot een baken Van muurbloem tot aan zondebok geen veilig pad naar mama’s rok waarachter het kan schuilen Het meisje wordt zo vroeg rap oud de waarheid zwijgt haar zieltje koud te droevig…

Maar diep in het vrachtruim klinkt droevig gehuil; Er houdt zich een zwarte verstekeling schuil. Vanwege zijn huidskleur kreeg hij zijn congé En mag Zwarte Piet met de Sint nooit meer mee.…

een sul, een voetveeg en een trage stakker En toen zijn vliegtuig onlangs bij de landing crashte -De ambulances kwamen in colonne aan- Bleef op het vliegveld zijn brancard nog uren staan En al die tijd lag hij daar bloedend buitenwesten Hij ging de ziekenauto in als allerletste En onderweg gaf hij de geest, het was gedaan Dat leek heel droevig…

Toen die droevige gang, Die wij moesten maken, Ik voelde die wrang, Die ik niet kwijt kon raken. Ik schreeuwde de hele dag door, Niet van buiten maar daarbinnen, En legde de waarom vragen voor, Aan de Heer die alles weet.…

Het strand, de jacht, het sobere leven in die oude Keulse pot; tussen een kopje koffie of thee gedraagt een dwergenmens zich schikkend in zijn droevig lot. (deel 5; epiloog) Gebaseerd op een sprookje.…

Het blijft een droevige aangelegenheid Wanneer wij bij een open graf staan In alle eerbied en bescheidenheid Wetende dat wij zelf ook eens zullen gaan. Moeilijk, iemand te moeten achterlaten Het geeft zo veel verdriet en pijn Om je beminde te moeten loslaten Te weten nooit meer samen te kunnen zijn.…

Een vrolijk hart geeft een blij gezicht Een droevig hart pijnigt de geest En zo is het altijd al geweest Lachen geeft ontspanning en tegenwicht. Lachen bevordert dus goede gezondheid Daarom : Laat ze maar lachen…

Na de regen is de vochtige lucht in de oude havenstad blijven hangen het is nog warm, de dromen zijn nat maar droevig sluit de minnaar zijn ogen de liefde is zoek, de aarde lijkt plat nergens vindt hij platonische zinnen hij moet nu in stilte het duister beminnen geen zomerse flair, of stedelijk vermaak mensen zien hem niet, steken liever…

De zon komt altijd terug ze vergeeft de wolken dat zij haar bedolven onder droevigheid en pesterij.…

Op sommige momenten, dan trek je aan mijn hart, wat droevig en vol van pijn. Om dat... wat eens was, ik nog zo graag bij jou wil zijn. Toch zijn het slechts momenten, voorbijgaand als de nacht. Duister en vol van weemoed. En ik mijzelf toch ook bekennen moet: “Het leven is wel goed!”…

Ze vergeeft de wolken dat zij haar bedolven onder droevigheid en pesterij.…

Ze antwoordde nogmaals in fluistertoon dat ze het wilde proberen met jou omdat je grotendeels uit dromen bestond in droevige weemoed van herinnerde momenten.…

Hij keek droevig voor zich uit, De omgeving kon hem op zijn tak niet deren. Plotseling schoten de oogjes alle kanten op, een bekje dat ging protesteren. Het was de wereld op zijn kop, hij was echt boos en begon zijn tak te molesteren. Die brak, waaronder likkebaardend een kat, met scherpe tanden, grote klauwen.…

Around Again / Itsy Bitsy Spider - Carly Simon, zie link (herhalingen staan tussen haakjes) ~ Blad verkleurt weer Regen valt neer Herfst is in 't land Paddestoelen Zie ze groeien Leg ze in je hand Alles in je en om je heen Verandert steeds weer, tot zand of steen Maar waar je bent, je bent nooit alleen Dus als ik een dag droevig…

zoals seizoenen gaan en komen beleven wij plezier en pijn de zomer wordt ons wreed ontnomen de winter zingt een nieuw refrein de kunst is onverstoord te blijven in ons genot en in ons lijden de onrust uit ons hart te drijven in alle vier de jaargetijden zoals een kaarsvlam rustig brandt indien geen wind haar kan beroeren zo houden wij…

de verblindende schijn van het aardse genot weeft een donker gordijn om het wezen van God want ook al is Hij de bron van het eeuwige licht zoals een wolk voor de zon bedekt waanzin ons zicht wie de lust kan bedwingen en de hebzucht kan temmen zal Zijn glorie bezingen in ontelbaar veel stemmen…

De hete zomer kleedt de meisjes uit, zo mooi -- al die giraffes.…

Laat muggen mijn bloed maar drinken Ik blijf hier om zelf te genieten van het bloed van de maan de vuurvliegjes door de tuin en de joelende kinderen om een kampvuur ergens ...Achter dendert er een vrachttrein langs ...waar ooit de hoeven van bizons roffelden Mijn dromen zijn blind en naamloos Ze schijten ter plekke en eten als ik weg…

'n huis vol boyen plus misere Twee mooie auto's in haar stal Veel licht en bloemen overal Ze mist nu letterlijk geen stuk Alleen 'n beetje waar geluk La-la Ze is een afgezongen lied Meer niet…

Ik zit klaar en opeens klinkt er een spookachtig maar mooi geluid over de vlakte, de tijd lijkt stil te staan tijdens het lied. Het is een lied dat gaat over mijn verleden als wolf, de wolf, die het zingen over de vlakte als enige beheert. De wolf.…

Het lied van de merel, dat klinkt in de stilte, lijkt een lied dat ik nu pas voor de eerste keer hoor. Terwijl de zon met haar stralen de horizon rood kleurt; de mist zich niet langer met het water verbindt. Zie ik hoe twee zwanen het water doorklieven, gedreven door schoonheid en een zuidoosten wind.…

Gaarne zou ik naar 't gouden verschiet Volgen die wagens, galmen dat lied, Volgen die wagens, galmen dat lied, In vrijheid springen en dansen, Met meisjes winden de kransen, Ach, maar zij dúlden mij niet.…

Zo klinkt 't lied van leven, 't lied van lijden er is weer een mens stil van ons weggegaan, zo de jaren steeds maar weer verglijden bedenk, vroeg of laat is't ook met ons gedaan.…

Een lied... een lied, uw leven lang!... Och mocht gij 't weten, lieve vrinden, Dat — zij uw harte blij of bang, Gij hóger lust noch rust kunt vinden, Dan in gezang!…

Aan groenten had hij steeds een ruime keur en ook met fruit kon hij je goed bedienen en altijd klonk zijn lied in C-Majeur van veldsla, juttepeer of aubergine. Zijn tophit vond ik deze van: ~Meloenèèèèèèè, ze bent er weer en smaken om te zoenèèèèèèèè~…

Mijn tederheid mijn verdriet mijn lied is als het geluid van een zeis die door tarwe maait een lied dat muren naar beneden haalt, je mee neemt naar de hoop van de zon overgoten rivier troost in de opeenhoping van mensen waar de dood rond maait de ziekte om zich heen slaat bevend huilend naar adem snakkend de mensen…