Alle inzendingen over erf

Een nieuwe herfst rolt mijn erf op komt binnen zonder kloppen terwijl ik nog blader in een najaar van voorheen straks zullen ze mengen de verleden tinten met de nieuwe dood het kleurrijk dwarrelen zal sterven in een winterdans ik kniel op het tapijt van herinnering vormen van weleer boetseren beelden in mijn geheugen zetten zielloze…

Met liefde kerfde jij je naam in de bast van een jonge boom bleef daar toen een tijdje staan vertraagde tijd als in een droom Vaak kwam jij daarna nog spelen speels lachend in het vrije veld en wat alleen de jeugd kan velen de dagen werden niet geteld Nu, staat de boom op eigen erf volgroeid en rijk aan vruchten geeft schaduw aan mensen…

, de stilte was breekbaar op het moment dat de heilige zijn woord verbrak en sprak met de schittering in zijn ogen zijn borstelige wenkbrauwen scheidde het brakke water met de waarheid in zijn ziel, in zijn kielzog liep de koestering naar hoop dat het leven voor het gerecht nog vrucht mag dragen het raamwerk van lint en kunst baart de erf…

met enkele zomerse weken ach zo eentje zoals zo vaak de laatste jaren om nooit te vergeten en dan toch die schaduw van donkere sombere winterdagen er sluipt iets rond stil doods koud ijzig kil wat wereldwijd is ontdooid een zich vals noemende koning met een zieke kroon strooit zonder dat we het konden weten verderf op ons aller erf…

het Noord-Franse licht sinds hij dood is doet ze minder aan de tuin eens haar trots kreeg er nog een prijs voor de sénateur kwam er nog voor over uit het verre Parijs waar hij een appartement had en een vriendin het was vlak voor de verkiezingen die hij won de koeien zijn verkocht de tractor staat te roesten in het hoge gras het erf…

Noord-Franse licht sinds hij dood is doet ze minder aan de tuin eens haar trots ze kreeg er nog een prijs voor de senator kwam er voor over helemaal uit Parijs waar hij een appartement had en een vriendin het was vlak voor de verkiezingen die hij won de koeien zijn verkocht de tractor staat te roesten in het hoge gras het erf…

Zeep, soms met barstjes, erf je niet, daar branden ovens voor. --------------------------------- uit: 'Een huis verlaten', 2012.…

van mijn zegel, boogt mijn woordenschat langs het kruisen van dag naar schemer Hoe trouw mijn moed me ook terzijde staat, laat ik ver mijn nagelriemen zinken in de palm van het vijfzijdig blad dat als een perfectionist aan me hangt, het leest mijn stil besef en antwoordt dikwijls zonder vraag Op het terras onder de golfplaatige synoniemen, erf…

Ja, op het eigen erf. Vakantie? Ik heb hen nooit weten reizen. Hard gewerkt en zuinig geleefd. Vroeg oud ook. Vroeger was zeker niet alles beter, maar het leek vaak makkelijker, omdat de verwachtingen zoveel minder hoog lagen dan bij de 60-plussers van vandaag.…

De naam zelfs die ik altijd door maar erf.…

Hij zwerft eenzelvig op de werf kerft diepe krassen met zijn stem het scherpst van elke vlucht en trede breng de huivering in mijn lichaam, het zijn de onbekenden op mijn erf, of die kraai die vleugellam schipbreuk leed kleur of niet, verwondt door zijn diepste geloof of scherf, hield met beide vlerken beet, door eigen ziel zijn thuisland…

De naam zelfs die ik altijd door maar erf.…

Op het erf een kar met groenvoer. Groene halve staldeuren. En op de strakke, spiegelende beek lichtbruine vlekken, bladerdek. Roerloos wou je zijn, onbewogen blijven. Maar het is het rood, het rood van de klimop, dat, hoe onmerkbaar ook, vijfhoekig blad na blad verliest, en neervalt.…

zoek, uit meerdere creaties van de muzen die mij bezochten het stuurt een onzekere hand, kleuren van mijn fantasieën in een maskerade op de loop, beland in elk vertekend beeld transparantie, doorkijk van doorschijnende zon als ik met mijn penseel over jouw lichaam strijk, voorspelt de speling van mijn treurig lot die ik erf…

Op vreemde eilanden rondreizen zonder te vinden achter de laatste heuvel een boomgaard rond een klein erf, en over het rijstveld, de moederlijke lage herfstmaan. ------------------------------------------------------------------ uit: 'Volmaakte aanwezigheid, volmaakt gemis', 2000.…

de arme boer, hij ploegde eenzaam voort zijn zaad liet slechts verstilde akkers bloeien de liefde was alleen besteed aan koeien die zeiden ‘boe’, doch nooit een innig woord door geiten werd hij vaak geringeloord geen nageslacht zou op zijn erf volgroeien hij kon het zware celibaat verfoeien de trage trekker leek in veen ontspoord maar zie…

dwars door het hek niet tegen te houden geven de ruimte in durven te denken in woorden, in klanken in bidden en danken in grenzeloze fantasie over landelijk leven op erf en boerderij natuurlijke vrede eeuwige liefde paradijselijk vrij…

staat het witte huis waarin ik vroeger woonde met gesloten ogen zie ik nog de granieten keukenvloer geëmailleerde pannen op het vuur het bleekveld en de moestuin een houten schuur op 't oude erf die mijn vader zelf ooit bouwde tussen overpad en achterbuur er wonen andere mensen nu achter de strak gevoegde muren die elegante tuin en dubbel…

Het zwerft eenzelvig op de werf snijdt diepe krassen met zijn stem het scherpst in elke vlucht en trede breng de huivering in het lichaam, huivering van onbekenden op ons erf, een zwarte kraai die schipbreuk leed die mij met beide klauwen beet, in eigen ziel zijn thuisland meed, toen ik zijn gouden kooi weer open deed, werd het een vogel…

verbergt zich niet meer achter de schaduw van de lange bomenrij midden in het landschap de oude boerderij waar wind waait door de plinten de geiten zijn verdwenen de sterrenhemel fonkelt fier boven de oude boerderij waar regen valt op rieten dak de koeien staan niet op stal de maan beschijnt de wildernis natuur die woekert op het erf…

het weten allemaal dat over de hele wereld zij steeds nog knokken voor vriendelijk bestaan onze waarheid is wreed zelfs de veiligste oorden zijn voor hen niet veilig waar mensen zich kleden in hun mantels van bont zoals hier de koe dat doet die geen melk meer levert haar wacht het noodlot dat menig dier ook treft na een leven op het erf…

Het erf dat ze ons lieten, hoe vredig en klein, Is nog als de parel, zo zuiver en rein!…

Welvaren blijft haar erf, soo lang de Priesterschap Den Raed niet overheert, en blindhockt met de kap.…

Reeds voor negenen komen ze aangereden in hun chique sleeën die ze nonchalant parkeren op het erf van de boerderij bezit van een der heren. De pachter aanhoort aandachtig hun wensen. Dan trekken ze met hun zware laarzen de lege weitassen en de leren jassen losjes pratend de bossen en weiden in.…

Heel het erf doorzoeken!" Donzen en veren speurders bezoeken tuin, dan ruim land, voelen uitdagende dwang te spelen naast een boslucht zuigende koewang. Naar die tenten in roerige weidehoeken!…

Ik heb wel alvast gezegd dat ik de kast wil hebben; tegen de tijd dat ik hem erf is hij antiek. Maar dat duurt nog vele jaren. Ze wijst soms naar de rust van Avondrood - daar wil ze later wonen (en of ik vast wil sparen).…

- Ze lacht naar de horizon en ziet niet om naar het dorp, daar zijn de huizen weinig en arm, nog staat de staldeur open voor het kale erf... Ze heeft linten in het haar, linten op de schouders en een kleurig corsage... Men heeft haar geen uitgeleide gedaan, geen heeft haar bij haar tooi geholpen... Waar gaat ze heen?...…

O saaie brij-moeras, o erf van overschoenen, Van kikkers, baggerlui, schoenlappers, moddergoôn, Van eenden groot en klein, in allerlei fatsoenen, Ontvang het najaarswee van uw verkouden zoon! Uw kliemerig klimaat maakt mij het bloed in de aderen Tot modder; ’k heb geen lied, geen honger, vreugd noch vreê.…

Geen haan duldt hij meer op het erf, dat hoort de hele kroost te weten ! En wie zijn regeltjes bederft moet maar het rotte graan gaan eten ! Parmantig stapt hij van zijn troon en blinkt een kloek zijn aaltig bot Heel waardig wisselt hij zijn kroon, op naar het buurhok... want hij is God !…

bijna viel het pad naar beneden achter de lege schuur, alsof de gekte op het erf had toegeslagen dansende rieken, geile hooibergen kralenkettingen vol geloof die kromme zwaarden met baardenhaar sierden in het stokoude maanlicht dampend kwam het varken naar buiten ik zat op een hekje te kijken toen de porceleinen kopjes kapot werden geschoten…