Alle inzendingen over gedichten

De juiste woorden liggen in de vuilnisbak ik droeg ze even in mijn zak daar brandden ze een gat nog voordat ik het mooiste had gehad nu liggen ze op straat het is vuilnis beter dat ik ze laat.…

Dan zit ik aan mijn bureau, tel de bomen de vogels op het talud, ontcijfer de gedachten die bij mijn leeftijd vertakkend passen. Ik heb de laatste letters nog niet geschreven. Onderga na enkele minuten dat intense wat de tijd in me achterliet en gaat laten. Niets anders dan nederigheid kan nu sieren. Mijn lichaam is het hare en vice versa…

zoals niet iedereen bergen op zal klimmen of in rivieren wildwaterstromen zal gaan temmen en sommigen het denken aan vliegen alleen al het hart doet beklemmen zo zal niet iedereen die kan lezen een boodschap verpakt in een ‘echt’ gedicht altijd onderkennen haar ziel niet zien haar ware wezen…

de vaste club speelt weer de bal snel rond want wie niet kaatst heeft nooit iets te verwachten in woorden klinkt de lach en vlot de humor verstomd als nieuwe spelers penetreren een vreemde eend wordt de gebeten hond ze zien de mensen niet lijken te groeien in hun aangeprate ego en trippen vaak op andermans verdriet beleven…

van fonemen verhaspelde vocalen gutturalen en nasalen verkeerd retour verzonden op het schaakbord van het brein - staken stemmen stokken woorden in unieke samenloop vergaloppeert het paard en slaat de loper plots op hol stort in Babylon de toren spraakverwarrend in soms is zo'n zin geen onzin maar ontstaat er een gedicht…

Mijn gedichten volgen mij als oude trekpaarden voor een gammele boerenwagen, die vastloopt in de zuigende modder van ongebaande wegen, de domeinen van de heksen van het starre ongeluk. Mijn toverkrachten zijn vele malen sterker, maar tegen de godenwereld begin ik niets en daar heb ook ik, brave lieden, vrede mee.…

Alex Roeka is een wijze dichter die rauwe gedichten genadig dichten kan.…

je legt zin in alle woorden voelt een gedicht in strofe vier maar zie je de betrekkelijkheid van letters op papier is het de werkelijkheid die vormt neemt in je geest bepaal jij of ik de betekenis van de teksten die je leest ik heb het ei gelegd we broeden samen op het nest bepalen wanneer schalen breken hebben de nieuweling apart bekeken…

je woorden zijn geboren je liefde prenataal ik mocht bij je ontsluiten je was niet meer te stuiten opende verbaal je lach wiegde mijn zinnen voeden kwam van binnen lente dartelde terwijl de stofen in het frisgroen buitelden en tegenspartelden we groeiden zomer in een warm samenzijn je nam de zon en zee we dichtten waarheid in de…

Misschien mag ik alles verstaan begrijpen, dieper voelen lezen en de muren blijven zien de deuren en de ramen in het afscheidsgedicht dat jij schreef over de grachten in het niemandsland waar verdwaasde weeskinderen zoeken naar de spiegel van de kalme horizon en weet je, in mijn kleine wereld blijf ik in gedachten alles lezen wat jij…

Onze vader, nu gij in de hemel zijt de heer let op u, dus dat ge uitkijkt uw rijkdom is ons bekomen dus uw wil is geschied maar uw schulden nee, die willen we niet uw schuldeisers zijn kwaad want we hebben getost dat uw schuld aan hen nooit wordt afgelost ons leven op aarde is een hemelse dein zonder de beproeving nog langer…

Verdwijnen, in een spontaan gedicht. Schilderen, met woorden die blijven. Al schrijvend willen zien. Naar passerende hondjes kijken. Naar kauwen, vrienden, vrouwen, waarover ik mateloos fantaseer, omdat ik beminnen wil. Dat het niet jij of ik of wij, maar dat het de liefde is.…

Hé, kom een beetje dichterbij dan kun je me beter bekijken ook al zijn wij geen gelijken er is iets dat ons samenbrengt iets wat wij allen delen iets wat aan jou, mij en zo velen steeds weer geluk en vrijheid schenkt tenminste, als jij je wel goed bedenkt dat het je werd gegeven niet zomaar of voor even de natuur en al het leven…

We schrijven zondagmiddag veertien uur: Het light verse kampioenschap is begonnen. Wim Meyles heeft natuurlijk weer gewonnen, Maar elk streed daar vol passie en vol vuur. Acht strijdende poëten op een rij, Ja, Emmen had een ‘apenrots’ erbij.…

Dit is mijn huis en tuin, mijn stad, mijn land, mijn man, mijn kind, mijn vader, die held’re ster zo ver, die schijnt op mijn verstand, mijn ader. Maar van wie de lucht, die zich met bloed verbindt, van wie de kracht die zich in ‘t lijf bevindt, van wie de woorden uit mijn mond, van wie het helen van een wond? van wie het koren op de akkers…

Wat een naam heeft, bestaat ook als zij dood is of weg naar een vreemd land. Of helemaal niet weg maar onzichtbaar in een gesloten ruimte.…

als het gedicht geluid kon maken zou het dan klinken als een kraai als een nachtegaal (beide zijn zangvogels) of als de fileberichten wellicht?…

Light verse (wat ook ‘plezierdicht’ wordt genoemd) Op maandag in de Amersfoortse Flint Wat ik oprecht een beetje spannend vind: Behalve ik zijn allen daar beroemd Al voel ik mij in dit gezelschap klein Ik ben vereerd hiervoor gevraagd te zijn…

dit is de snelle pen de laatste die ik leeg zal schrijven om mijn gedachten op papier te krijgen de anderen zijn lang meegegaan met hun vlotte inkt hebben wij zeeën vol emoties aangedaan hebben veel moeten dopen en nog meer hopen de pennen schreven veelal naar een goede uitkomst toe maar soms heb ik naar het slot de pen vrijwel…

stilte geboden zwijgen in verstikking Verkramping in twee harten hemel en hel vallen samen verstrengeld in elkaar Hij steelt harten, zielen, lichamen maakt ze koud in kalmte en tederheid (dit gedicht hoort bij het gedicht 'De verstikking', een derde en laatste deel volgt)…

breek dus een lans op dit platform om 't picturaal gedicht te eren : vertelling in kadansrijmvorm doet 't ongerijmde zelfs verteren !…

gericht Liefde op vol vermogen Het gat instant gedicht Tijd is omgebogen Rest wat voor hen ligt Niets ervan gelogen Lachend doet hij zijn ogen dicht...…

Een gedicht is een stopwatch die loopt, dan staat de stopwatch weer stil. Hij wil feestelijk uitgedoste mensen maskers afrukken en in hun gezicht zeggen dat alles niet te harden is. Een gedicht mag over de kosmos gaan, maar, zou hij zeggen, niet te vaak.…

Lezen kon ik dat jij in die bedrieglijke wildernis chaos van zinloze feiten jouw gedichten opdroeg aan de zee van springende vissen blauwe luchten boven het strand en dat je mijn gedichten las met de glimlach van een dolfijn duikvlucht van een dronken meeuw eindelijk vrij en onafhankelijk in de oceaan van dromen kwam je uit het…

Een gedicht is mijn eigen ik, mijn ziel ligt in dat gedicht. Ik zie het allemaal in mijn hoofd voorbijgaan, geen minuut tijd om te blijven staan. Ik rijg de zinnen aan elkaar tot een beloftevol gebaar, alleen door mij verwekt. Ik aai de letters van A naar Z, speel met woorden. Ik gebruik die gave die ik bezit.…

ik heb spijt toen ik je uit mijn gedicht haalde, een sprankje hoop die je als lotusbloem mij het wonder van jouw liefde zou leren kennen doch dat gedicht had kantelen waarachter jij je verschanste en hoe ik ook mijn liefdespijlen naar jou schoot, ik miste telkens de evenaar aan het halfrond van jou besmettelijk bestaan waar jij beschutting…

Toont toch maar jouw mogelijkheden: zó wordt de code gekraakt, zó gaan gedichten open.…

in de twijfelzone van de zo op het oog nog winterse dagen en het verlangen naar de zon (in dit geval het voorjaar) is de dichter degene die zich verschuilt in één van zijn gedichten 'alleen in mijn gedichten kan ik wonen' schreef J.Slauerhoff ooit al eens tijdens zijn omzwervingen over zee en ik moet eerlijk zeggen ook ik vond daar…

gedicht is af; want alles mag zelf ben ik de baas zingen met het toetsenbord als rozen in een vaas…

. ----------------------------------------------- Uit: Verzamelde gedichten, 1980.…