Alle inzendingen over geklonken

Hebben wij wijn - dan ons welzijn gedronken, Geeft het slechts water - ook daarmee geklonken. Wij zien de lichtzij van 't leven maar aan, Wij zijn het eens en volkomen voldaan, Vredebest, vredebest, zo moet het gaan!’…

- En drie uur reizen voor één nacht Met je samen, en dan te moe om je met Liefde te beslapen - was ik altijd Onderweg zonder ooit thuis te raken, Wat ik vergat, omdat ik aan niemand en Niets anders denken kan dan dat en hoe Je laatste snik onder mijn ontembaar En ellendig ik geklonken had. ------------------------------------------------…

P zijn dodenrit per snelle arrenslee de wolven – ja, het waren barre tijden - die reizigers als warme hap verbeidden werd grijsgedraaid (eerst plaat, daarna CD) nog altijd gaat een veerpont heen en weer al heeft geborrel akelig geklonken (hetgeen betekent dat hij is gezonken) de woorden echter zinken nimmermeer al negentig, de veerman…

een oogopslag over een koortsige Aarde die eens het droesem dronk uit de diepzee van haar verleden Haar huid ligt gevroren, bedekt onder een zware adem van ijs Ze slaapt haar roes uit in een bed van kristallen dekens Hij spreidt zijn zonlicht van tedere vlammen en wil haar bevrijden uit de armen van de onmacht die als gletsjers geklonken…

Hoe zacht wij naderde', onze stille pas Had storend in die eenzaamheid geklonken, De raven vloden op met luid gekras, Der spechten haam'ren stilde in de oude tronken. Op verre hofstee stierf met zwak geluid Een haanklaroen in 't brandend middaggloren, De insecten gonsden rond der bramen blaân... De bleke roze zond haar geuren uit...…

Terwijl je te bed lag en eens te meer genadig sliep was ik bezeten, in diepe dronkenschap geklonken alsof er iets of iemand dwingend naar me riep. Zo schuifelde ik besmuikt door kamers en vertrekken op zoek naar wodka en staartjes rode wijn en trachtte de oude dagen op te wekken van helder licht, van lijflijk samen zijn.…

Spreek ik de voorspelling uit, gestoken in de geuren van verlangen in een overspelige wijs, sluimerend in de zwoele schemer van symbolen, dronken van het minnespel en van haar drank en spijs, geklonken met de zonnebruid aan beide oevers van het paradijs tot ze mij in haar overvloedige lust, als ziende blinde, voorgoed de ogen sluit.…

Nadat de tonen van Elvis Presley's 'I am crying in a chappel' hadden Geklonken werd er op een avond aan een Amsterdamse anekdote aandacht geschonken. Dag, dagsluiter.…

Met zeven nagelen lag Ik geklonken Op dit zwart rad van marteling, mijn Leven, - Want zeven Hárten zijn mij ópgeblonken, In pracht van Jeugd en Vreugde's innigst beven.…

bruggen ik heb bewondering voor bruggen hun bogen, hun gekromde ruggen geven aan gleuven en aan kieren aan diepe dalen van rivieren in ons laag gelegen land een zelf gedragen overkant zelfs het betonnen viaduct weet zeker dat het lukt de kruizen van geklonken staal spreken krachtig stoere taal strak gedraaide draden trillen…

bluesharp huilt raakt in 't hart als bisschopswijn Warme muziek die door ons glijdt - we omarmen Dansen en zoenen - een kort geluk vaart over 't water Ochtendlicht heeft charme of is zonder erbarmen Als de laatste klanken met de maan zijn verdronken Nu vlinders en bloemen 't zoet honinglied zoemen Overal heeft de proost op het leven geklonken…

Tenslotte wint de dood, jazeker, maar de dood is slechts de stilte in de zaal nadat het laatste woord geklonken heeft. De dood is een ontroering. ------------------------------------------------- uit: 'Het huis waarin ik woonde' (1955)…

Gestaag verrees de lust omhoog, traag luisterend naar z’n geestesoog, misschien doorgeschoten, dus hij zweeg in alle talen, alleen met z’n nachtlatijn, of elk lokaal en kroeg toegankelijk zou zijn, het leek of alles om hem geslonken was, voordat hij alle lege glazen geklonken had, wat deelde in het oordeel, sprak alleen om bij elke slok…

herinneringen beschut tegen beroven ze zijn als mijn opgebouwd geheugen iedere ruimte gevuld met ontweesde dracht ongeacht de kleine waarheid of grote leugen veel is naar een gistend onbewuste gebracht de toren draagt een kroon van ronde randen laag op laag uitgedijd tot een hemels dak bovenop ligt de verstilde tijd aan banden wijzers lijken geklonken…

beraad, op armlengte van elkaar, versloeg gestaag de lust te luisteren naar mijn geestesoog, doorgeschoten, zweeg het in alle talen, alleen te zijn in een nachtelijk refrein of ik in lokaal en kroeg welkom zou mogen zijn, leek het of alles om me heen verdronken was voordat ik met Jan en iedereen uit feilbare glazen gedronken had, geklonken…

Wij ‘schermden roerloos in de nacht, Elkander: één geklonken beeld Van schoonheid en bezonken kracht, En soobr’re weeld’. De hoge nacht schreed zwijgend voort, Het licht verglom van ster en maan, Totdat ons oog aan oosterpoort De dag was opgegaan.…

Lieve Leonoor, gij moordt 't Harte dat u toebehoort Met uw lieve lonken, Zo mij niet een troostig woord Komt in 't oor geklonken. Woordjes kunt gij duizend smeên, Die daar geestig, aardig, heen- Vliên als minnegoodjes. Maar tot troost en komt er geen Uit de ivoren slootjes. Houd uw eigen slaaf te râ.…

Herinneringen duiken terug op, gepaard met beven … gaan … ach het leven, la vie - le vide, alles onherroepelijk aan mekaar geklonken.…

ik leef bij de rivier ik slenter daags de glooiing langs onder dak van zon en wolk bruggen zijn m’n vrienden ik slaap met hun gespannen bogen hun kruizen van geklonken staal ik duld het dreunen van hun dek voel des nachts hun draden trillen mijn beste vriend is een betonnen viaduct dat voortdurend onder spanning staat het wiegen van…

In een stenen kamertje waar ze aan een zuurstof-apparaat geklonken lag daalde toepasselijk de schemering. Terwijl zeven verdiepingen lager voor de deur van het ziekenhuis een jongen en een meisje hoorbaar afspraken de volgende dag te gaan zeilen, kwam haar adem steeds langzamer, steeds zwakker.…

identiek, nageltjes en heel kleine voetjes zo wonderlijk mooi en uniek, donkere haartjes, kleine handjes zo compleet en zo origineel aan de mensheid geschonken ieder zijn deel Trots dat ze hen dragen mocht wat meer kon je je wensen waarschuwen: “er is iets niet goed”, toen ze de dokter bezocht, waarom niet geluisterd mensen met wijsheid geklonken…

Laat het slagwerk maar tieren en brullen, jouw tijd ontvouwt een hoofse sfeer: hoe zou het Toen geklonken hebben? Gedreven ga je bij Urtext langs, strijk je neer in de Middeleeuwen. O la lá - de klank van een vihuela... Met profane muziek kun je scoren! Je wordt ontboden bij de maestro: 'Hoorbaar heeft u mijn streken begrepen.…

De trompetten hebben voor hun al geklonken.…

Lieve Leonoor, gij moordt, 't Harte dat u toebehoort, Met die lieve lonken, Zo mij niet een troostig woord Komt in 't hart geklonken. Woordjes kunt gij duizend smeên, Die daar geestig, aardig, heen- Vliên als minnegoodjes. Maar tot troost en komt er geen Uit de ivoren slootjes*. Houd uw eigen slaaf te râ*.…

De pet omhoog gezwierd, en nog eens hard geklonken! De blokker ligt reeds log en loom, Gekweld door nare blokkersdroom, met droge keel te ronken!…

Wel rein is de zwane, doch reiner is zij Des nachts in mijne armen gezonken; Ik ligge zo moedig, zo vast en zo blij Des nachts aan haar boezem geklonken. Als dwalende sterren zijn de ogen van haar, Als sprankels der zonne mijne ogen; Haar boezem gelijkt aan de rollende baar, Mijn borst is als 't onweer bewogen.…

" Wij lagen diep gezonken, De voetveeg eens Tirans, In slavenboei geklonken, Verneêrd, onteerd, en — Frans! Maar Hij die 't lijden lenigt, Verbrak de beulenband: Gij reest, verjongd, herenigd, Oranje en Nederland! En sedert vijftig jaren Heeft menig storm gewoed: Wat Volken in gevaren! Wat tronen omgewroet!…

ik hou ervan als je mij kust en ‘t voelt alsof ’k je dan zou bijten van genot de kleren van je lijf wil scheuren en innig zuigen aan je borst willoos zelf jouw offer word en in je blik wil ik verzinken om elke druppel lust tot op de bodem uit te drinken en dat jouw zijn mij boeit mijn hart zich legt op ‘t jouwe en wij aaneen gesmeed, geklonken…

borrelglas de eerste van een hele rij wellicht Toen het eenzaam gesproken had scheen zijn lach gestorven te zijn De eerste pas naast het rechte pad hoefde bepaald geen zonneschijn Toen het duister opgetrokken was scheen opnieuw de koud kille zon Door ‘t vuil, beslagen vensterglas waarachter die spin zijn web spon Toen de uitspraak geklonken…

Het lied heeft geklonken. Niets ter wereld kan dat ongedaan maken. Het is afgedaald naar de binnenwereld. Alles wat… straalt Schittert! De melodie gaat neuriënd in het rond Een wijs als balsem voor de ziel. Ze maakt de aarde lichtvoetig. Lied van de hoop, lied van de lente. Lied waarlangs nieuw leven geboren wordt.…