Alle inzendingen over het zwartst

Ze draagt de mand van ongeduld, de twijgen botten uit in het licht van haar weerbaarheid waaraan ze de juweeltjes van haar vrije wil zal rijgen de zwartste zijn vervangen, de bittere pil van een universeel verlangen reist mee door de tijd.…

Van binnen een drang het te markeren, maar ook teleurstelling te maskeren ‘k Pak de zachtaardigste pen en schrijf ‘k Pak de zwartste vilstift en ik kras en ik weet dat het geheim veilig is.…

Hoe klonk dit grapje in de zwartste duisternis? En stond inderdaad dit plompverloren huis zo zonder raam in de leegte, zonder licht?…

Zie mij huiveren in de zon voorzichtig streelt zij mijn gezicht eindelijk weet ik nu waarom: de zwartste nacht zwicht voor het licht.…

Wat voor echtelieden als concertzaal dient, recipieert het podium van het donker in het zwartste water. In de laagste tonen dieper dan de diepste bas, zijn de octaven los gebroken, niet te temmen vandaag, blijven we de beste vrienden, geconditioneerd tot onneembare erehaag.…

hoed die mij beschermt tegen Dodelijke steken - Aardappelveld overspoeld door rijke modderstromen, Oogst onmogelijk gemaakt voor tractoren, Geen machine die er nog kan komen - Alleen mensenhand die uitkomst biedt, Overvloedig licht dat welhaast alles onzichtbaar maakt Ogen die maar niet kunnen wennen, geen bril die helpt, Het zwartste…

Wie nog tranen over heeft of daar tegen moet weren, zal opgaan in een wereldzee, de witste zwanen deinen met de zwartste sterren mee. Als beleven kijken is, wijkt alles voor het nietig stof, géén pakkende gelijkenis en verworden gedachten snel tot geschiedenis.…

koude aai over mij zonder zelfs maar een heel klein beetje..genade Al het licht scheen die nacht helemaal verloren zelfs al de stilte had het allemaal geabsorbeerd Was dit nu toch de nacht van al de dwaalsporen of werd ik met steenkoud kilte gebombardeerd Ook ´t licht van een enkele ster werd afgedekt; grauwe luchten zogen het op als zwartste…

Het is het niet het brood dat de honger steelt, of kreunende bomen die in stormwinden worden getest maar de toonhoogten van het denken van bodemloze nachten tot in de zwartste dromen, verlicht door pijn waar elke dichter z’n dorst uit lest maar ook als schrander dier dat zijn bloed laat koken, een opmaat waaruit de heerlijkheid…

Delicate vingers Beroeren de enkele snaren Van het eeuwenoude Instrument terwijl Emotie ontspringt In de vorm van zuivere klanken Vormen tranen In de zwartste ziel Maar verdwijnen In de mysterieuze ogen Van de erhu-speelster Gekleed in brandende qipao Realiteitszin verliezend Begeef ik mij in Magische wouden Waar een glimp Nog meer…

In het westen schijnt de zon als in een diepe grazen kom De zwartste bomen groeien er aan de rand en in het midden ligt een gulden land. In het westen hangt de zon komt terug, maar keert er niet om Morgen zou ze me weer achter me vinden en ‘t liefst in haar gouddraadlokken binden.…

anders gevormd, tenzij anders wordt bewezen in de bundeling van kleine zielen, dekens mist om in te schuilen slaan hun watervleugels uit in de nevels sluipen onvoltooide verhalen, soms hoopvol en soms ontluisterend verhalend leggen fantasieën onwrikbaar vast, verleiding door de zwaartekracht, een mantel die iedereen past de zwartste…

Dan valt de dag loom om zwoel in te slapen Een ster verschijnt zacht en geeft hoop in het zwartste van zijn stille omloop van oneindig getelde sterren en schapen. Zwaarder zwelt de zwarte zwijgende last. Mijn loden hoofd wordt als foto vergroot. Een stralende ster is het enige houvast.…

Soms is het in mijn merg zo onophoudelijk donker als in het windstil centrum van een ziekte; je hoort er mensen als marmotten piepen diep uit de zwartste zwammen van hun menszijn. Maar jij die uit dit hout een stem wilt snijden, snijdt een stem. Zoals mijn litteken is zing ik.…

Maar al waar ik keek, mijn ogen bleven leeg Mijn handen reikten tot wanhoop gedreven, hemelhoog, in een poging de regenboog te omhelzen Mijn voeten, zwaar in de klei, bewogen al lang niet meer, die waren vastgezogen in Moeder aarde ’s zwartste grond, besefte ik. Waar was ik in de tijd verzeild geraakt?…

Herpak de valide dromen in een oud valies als ik naar de onbekende oorden reis laat mij dwalen door de allerarmste teksten, ik neem alleen mijn lege taalhuis mee op een mistige morgen in het voetspoor van plat betreden woorden uitgezwaaid in dit verlaten oord geen idee hoe die dag zal heten als ik de zwartste gaten van mijn horizon…

Geen benen om te dragen, het lichaam schiet geen wortel uit de klei om de wereld op te beuren, hoop volgt kleine stapjes haar eigen levenspad in de zwartste gaten om hun doodsstrijd te betreuren.…

Moest Hij, die zwartste der nachten, Eenzaam de kruisdood verwachten, Eenzaam de bitterheid smaken Van de triomf van het kwaad? 'k Wil bij Uw droefheid verwijlen, In Uwe smarten verzinken, Gij, die de beker moest drinken, Die de verzoening ons bracht, Wie zal de angsten doorgronden Van deze nachtelijke stonden ?…

Het begin is tevens het eindpunt ik hoor in de groeven mensen krijsen nergens wordt een rustpunt gegund, tegenstelling als nooit te voren, het zwartst zwart van fluwelen tijd tot dat in het duister is versleten, de meningen in de wereld draven door details worden in herhaling verdraaid, het zuiverste moment van oorsprong, het eerste…

Het is het brood wat de honger steelt, een wuivend bos die het zachtjes streelt, een bodemloze slaap in de wakende droom tussen het zwartste licht en het verlichtste kwaad wat de nachten met me deelt.…

door een voortschrijdend achtergrond voor deze staat die dag van gisteren nog helder voor de geest niet af te doen van geweest blijft geweest als levend bewijs dat voorbije tijd, in de verbinding met de gêne die ons voortdrijft, de schrijver legt vast wat in aller hoofden leeft, zijn opdracht de bladzij ongestraft te keren, en de zwartste…

De energie die het huis doorvoedt bewaart het in de zwartste gaten, en verdeelt het met de zon. Originele gedachten die het denkt, worden door het leven zelf gedacht. Zijn dood, leven en angst, de zin van ons bestaan? Is mijn bewustzijn dat? Het volgen van zonnekoningen? Ons gezamenlijk ontwaken?…

afgunst, haat en onzichtbaar vaag, binnen het context van een tijdsbeeld blijft de vraag van gisteren nog glashelder voor de geest, het levende bewijs dat de onbaatzuchtige tijd zijn eigen bruggen slaat verbinding maakt die ons verder drijft de denker zijn gedachten als veerman doopt in de regenboog van hoop, het tij te keren, zijn de zwartste…

onzichtbaar vaag, en naar baat willekeurig gestolen uit de kleuren van de regenboog, door de huidige gedachten, al staat de dag van gisteren nog glashelder voor de geest als levend bewijs in een metafoor van de tijd, een verbinding die ons drijft en de schrijver z’n pennen doopt in de inkt van hoop, het blad te keren dan worden de zwartste…

Hoe zij vol lust hem vurig kust, hoe hij eenmaal in haar gekomen haar brandje blust; dat zijn mijn zwartste dromen. Dat ik me na een wijntje geil gaf aan Trijntje, dat was mijn allergrootste fout; want door dat geintje verloor ik haar van wie ik houd.…

Zoals de zwartste nacht, verlichte hemel wordt. Zoals al wat geboren werd, onbeschreven bladeren zijn. Laat ons in liefde schrijven, op ongeschreven bladeren, die ik zelf niet om zal slaan.…

scherven van een zomer in een houtvuur zijn vergaan en tel met mij de maanden mee door ze in weemoed weg te dromen en aanhoor de zevenslaper zachtjes snorren in de maan Hier wil ik zijn in blauwe sneeuw om witte schoenen bij te dragen en te vallen in jouw schaamte tot de tijding is gedaan want hier is nacht allang geen nacht meer in het zwartst…

ik ben een prooi der wisselvalligheid: soms zoek ik vrede, soms is het zwartst verdoemen mij liever dan uw blanke zaligheid. — zo nu. — waarom verrijst gij niet? ik kan bij zulk een zon de dood niet lang gedenken; sta op; opdat ik u een heerlijkheid kan schenken heller en lieflijker dan uw onsterflijkheid!…

Toen is zij onverhoeds aan mij verschenen, niet in een stralenkrans en slechts gezien door kinderen, maar dicht omgeven door de zwartste berichten uit de krant, zeer zichtbaar voor al wat ogen had, zij, madonna van de honger. Bid voor haar, moeder in die hete hel, levend nog slechts voor haar smachtend kind.…

‘Dit woud is Bermuda’s zwartste driehoek, voor angstigen op een vlucht voor zichzelf. Met fles en touw gaan zij hier op bezoek; met bosjes stortten zij zich in het verderf. Pas op dat je niet stapt in hun laatste medicijn, hier groeien gebroken spuiten vol morfinerestant en rattenvenijn. Doods ongevoelig dat wij op hen stuitten.’…