Netgedichten

netgedicht (nr. 74.527):

Ongeschreven bladeren

Durf ik door te dringen,
voorbij onzinnig denken?
Durf ik terug te keren,
naar vanwaar ik kwam?

Durf ik dwars op te stijgen,
door al mijn angsten heen?
Dwars door mijn vage vuren.
tot waar illusies reiken.
Durf ik samen te voelen.
Durf ik alleen te gaan?

Durf ik eenzaam in te zien,
dat dood niet ons einde is?
Dat sterven geen doel is.
Dood geen angst en beven.
Alleen middel van bestaan?

Al wat leeft is bioloog.
Mensen zijn biografen.
Dragers van ons leven.
Wie ervaart wat wijs is?
Wie kent zijn eigen leven?
Wie weet wat ons leven kan?

Wie weet bepalen wij zelf wel,
wie jij en ik worden wil,
dwars door hormonaal.
Wie moeder of vader wil zijn,
van kinderen en van gedachten.
Wie verantwoordelijk is.
Wie lasten dragen kan.

Wie weet is dood bewustzijn.
Het onzichtbare levensmiddel,
van ons bestaan.

Zoals de zwartste nacht,
verlichte hemel wordt.
Zoals al wat geboren werd,
onbeschreven bladeren zijn.

Laat ons in liefde schrijven,
op ongeschreven bladeren,
die ik zelf niet om zal slaan.