Alle inzendingen over hijgend

Het moet de branding zijn die mij ontboden heeft en hijgend hier omarmt. Nu het avond wordt zal ik hier blijven de vloed belemmert mij te gaan zoals een minnaar dat betaamt. Aalscholvers hoog op de rotsen vieren het feest van de bruid van de zee.…

Hij is oud Maar heeft nog wel eens een willetje Het steigert echter niet zo meer Daarom grijpt hij veelal naar het pilletje Bokkend grommend kreunend hijgend En bijna een hartinfarct krijgend Werk zich al doende in het zweet En dat alles schaamteloos in zijn blote reet Om dan na de daad in de spiegel te kijken Naar zijn afnemende prestatie…

Waarom nog zoveel vragen als paarden snuivend de dagen “ver-dragen”, hijgend en schuimend in de piste lopen: verkrotte wijken door tijd verzopen? Zal ik rusten gaan in nooit of blijf ik dralen in ooit?…

ik leef in mijn gedachten rennend door een tunnel van angst muren kijken mij dreigend aan de angst is overal, in mij, naast mij, voor mij, achter mij, boven mij ik ben vervuld van angst hijgend ren ik door naar het streepje licht in de verte eindelijk kruip ik uit de tunnel naar het licht ik voel dat mijn gedachten de angst…

Zie ze daar nu gaan die twee weer op pad in de grijze dagen voor het aloude feest Piet kijkt fier om zich heen hoog op zijn zwarte hengst Sint hijgend ernaast achter zijn rollator vol met cadeautjes Dat ik dit nog mee mag maken op mijn oude dag fluistert de oude baas wie zegt toch dat ik niet mee ga met de tijd…

omringd door witte toppen sluierwit op morgenrood, lees ik vanuit een diep ravijn op het randje van de dood, zwaar hijgend, met gebroken ribben een tikje pips in het gelaat, getroffen door een felle pijnscheut in bijna doodgevroren staat gelijkmoedig wachtend op mijn lot, lees ik dus boven witte toppen in slaperige sluierwolken: "Grüss…

‘Is dit nu barensnood, met hijgende gevaren tot aan de dood? Ik wist niet, dat een leven komen kon zo rood en bloedend, als de ondergaande zon’.…

In een veldtent lag zij bijna levenloos en keek naar haar dertiende levensjaar onder de hijgende stank van buskruit, wodka en zweet tot bloedens toe beet zij op de rand van haar eigen omhoog getrokken hemd en vloog weg, ver weg dromende over vrijen met een jongen uit liefde, uit liefde, uit liefde en nooit, nooit meer, voor één brood…

boven de lege regenton wriemelen muggen bloednerveus in lage luchten, vuig, scabreus sidderend in de zomerzon riolen walmluchten hun dorst hijgend onder ontzielde straten stadspleinen zuchten doodsverlaten doorheen een geelverdroogde korst de huizen dampen gevelbleek zwetend onder hun pannendak waarop de ploert de uren bakt en hen tot…

zo schuchter is het vogeltje in natte winterbomen het weet niet of het al gestorven is in zijn of een andere wereld dat hij er is en dat elders de levenden zijn, hun gekwetter veelal leeg in een steeds weer herbeginnen doch onbereikbaar voor hunzelf in een hijgende seizoenendrift het vogeltje, ik hoor zijn geroep en hoe het in de nevel…

Vol paniek en angstgevoel, Zat ik hijgend op de trap, Een ellendig voorgevoel...…

gedrochtelijk staan wij en massaal geheven tegen de rottend-paarse hemel van verlangen hijgende nacht mijn vale handen tasten even het slierend kransen van uw blauwe haren, die, gif en scheemring, vachten hemel waren over al-ruimte, uw gelaat, ivoor ovaal, waarin uw ogen, spitse spleten, hangen: een groen signaal.…

Je hebt de wetmatigheden meegemaakt van mannen die te vaak dronken zijn de leerschool van het liederlijke leven hijgende stemmen en slechte manieren je weet als geen ander alles over de onderkant van de samenleving de subtiele verschillen tussen arm zijn of rijk je komt tot leven als het lente wordt welriekend, fris vol goede moed sta…

De uren die wij telden en telkens weer je hijgend vragen: 'Hoe laat is 't kinderen?', helaas, het komt niet weer. Nu ben jij tijdeloos geworden, en wij, verbijsterd, niet begrijpend, staren naar de klok. En in ons hoofd de blijde dagen, je altijd zorgend vragen. En in ons hart de weemoed der herinnering.…

De uren die wij telden en telkens weer je hijgend vragen “Hoe laat is ‘t kinderen?”, helaas, het komt niet weer. Nu ben jij tijdeloos geworden, en wij, verbijsterd, niet begrijpend, staren naar de klok. En in ons hoofd de blijde dagen, je altijd zorgend vragen. En in ons hart de weemoed der herinnering;…

Enkel nog de tinten van grijs en donker de koude lucht van vallend water dat hijgend zucht, alles overspoelt met geluid en klater en klam aanvoelt. Soms urenlang ben ik dan bedroefd soms dagenlang ben ik dan moedeloos en wacht ik dan op het scheuren van het grauwe grijs, het opnieuw gebeuren.…

Naakt voor de spiegel buigt ze zich over donkere kamers, haar hoofd valt diep in de kelders van razernij ze schuifelt offers tegen de rand van dronken walging, haar keel krijst stil in vers, ontvleesde aders pijn trekt een rode streep over de koude, hijgende grond, haar schuld wordt zwart en zwicht voor duizend tongen de dood wacht…

Naast de kist prijkt een oude foto welke lijkt; voor altijd levendiger dan de dode, van wie de vingers, blauw, gebogen zijn tot een misleidend vredig tafereel van vroom gevouwen handen die de dood omvatten alsof niet elke laatste ademtocht een hijgend hangen aan het leven is. De dood gevangen in gestolde tijd.…

een aartsvader leest de uitgevaren nymf in mollige winterdagen postuum de les voor in ‘t hijgend oor, strijkt de hand over de verzilverde gram een binnengesmokkelde vriendin dringt in, de ritselende tuin staart naar het kronkelend gebaar van het schijnverloren wild een balsemstruik op de borst haalt aan, de slakken breken door,…

Liggend in je vormen Jij in die van mij Voorbij zijn de stormen Genezen de wonden Geslagen door het woord Sprakeloos de monden Woord en weerwoord uitgeput Eindelijk van rede vrij ’t Woord gekooid, de zinnen los Vreeën we de hoofden leeg Hijgend, nu van daden Tot we niet meer konden Ondanks alle bomen Zien we weer het bos Laat ’t woord…

Het gloeit nog, als de vlamme, Voor haar, die mij verliet; O, kon haar spottend lied Mijn hijgend hart verlammen… Maar ’t gloeit nog als de vlamme, Voor haar, die mij verliet. Wat blijft er mij nu over, De wanhoop of ’t plezier? Plezier door schuimend bier! Of smart door mingetover!...…

Ik zag op de hete savanne een antilope lopen die liep daar met een giraf in draf, zij waren met een hijgende schildpad op pad daar kwam een olifant aan gelanterfant. Hij was schichtig, flapperde met zijn oor daar kroop een heuze vogelspin in door, gelukkig voor de olifant daar was hulp vakkundig haalde een tapuit de vogelspin er uit.…

het moet een vreemd land zijn waar onze zon zich iedere ochtend richt naar haar eigen bron ontluikt in rood haar seizoenbaan trekt met ons planetenstelsel hijgend in de nek wie weet is zij de mooiste uit de interstellaire bloemenwei brekend in het zomerlicht dat in eeuwigheidswaarde zijn grootsheid heeft benoemd in het voeren van…

naakte takken over diep zwart stukgewoeld land een maskerade van donkere bladeren bedekte mijn snikken met honend gelach te zwaar voor ogen droeg een schuldeloze de nacht op grauwe gekromde schouders grijpend grillig striemde de gesel ontloken vruchtig in verduisterde oorden eeuwig en eeuwig veroordeel ik nu het diep zwarte hijgende…

Stralend wit bloempje Aan de kalme waterkant Drinkt niet graag water Arm zwetend hondje Wacht op water van baasje Loopt helemaal leeg Lief klein vlindertje Dartelt schoon zonder weemoed Tot de regen komt Wee vermoeid musje Vliegt met korte vleugeltjes Hijgend in het sneeuw Lief dik konijntje Wacht op een kom met zoet fruit Konijn…

en boog de bevallige evenknie van de centauren even schuw, maar ranker even bescheiden maar niet belerend even wijs, maar een vrouw even vrij, maar onderworpen aan zijn verlangen om mijn verlangens te bezitten, en mij te laten doen wat hem bevalt: haarscherp in beeld te blijven terwijl ik ren, smachtend naar hem te kijken, en hijgend…

Daar lig je,hijgend als een hert dat der jacht net is ontkomen ik stoor je niet, dat is te wreed en zal niet aan je komen... Je beeltenis staat nu gegrift diep in mij opgeslagen een volgend keer als ik je zie zal'k jou ten huwelijk vragen…

Uit de stille oceaan kwam een zeeschildpad, die graag noten at hijgend in Hawaï aan. Een harde kokosnoot die ligt te zonnen geeft zich niet zomaar gewonnen, geeft zich niet zomaar bloot. Maar de schildpad had 'n idee. Om het nootje snel te kraken en aan lekkers te geraken rolde hij ze tot aan zee.…

Een grijsaard gaat al hijgend, Met wankelenden voet Het smalle pad bestijgend, Het kerkje tegemoet. De blaadren vallen neder, De grijsaard zucht vermoeid; 'k Vrees, dat er nimmer weder Voor hem een bloempje bloeit!…

op het klamme strand van haar huid waar de lagune zich opent huist het weekdier in wier dat deint op de hijgende ademhaling van een zee die het akkerland verkleint spiegels waarin wij herkennen spatten uiteen en in scherven dalen wij langs atonale toonladders, happen naar licht dat zich nestelt in haar vergezicht jij, stamelt zij met…