zo jij
zo schuchter is het vogeltje
in natte winterbomen
het weet niet of het al gestorven is
in zijn of een andere wereld
dat hij er is
en dat elders de levenden zijn, hun gekwetter
veelal leeg in een steeds weer herbeginnen
doch onbereikbaar voor hunzelf
in een hijgende seizoenendrift
het vogeltje, ik hoor zijn geroep
en hoe het in de nevel tuimelt
ik wil antwoord geven
en buig diep mijn hoofd
voor zijn schoonheid
vertel dat hij altijd al
een zonnelied was, zelfs
in eigen roerloosheid
(voor jou)
Zie ook: http://www.youtube.com/watch?v=_6ejnVdj4Zg
Schrijver: kerima ellouise, 21 maart 2011
Geplaatst in de categorie: psychologie