Alle inzendingen over horizon

schroom jouw ware damesgezicht blauwe ogen als de oceaanlucht haar zo bruin als koffiebonen lippen rijp als bloesempruimen je bent veel mooier dan de mooiste woorden je bent het droombeeld van een prachtige droom een zachte perzikhuid benen, stevig als de wind schouders, rechtvaardig in dit vergeten land achter een onzichtbare horizon…

zacht doet de fluister van de wind de zee golven eb en vloed vloed en eb zand en schelpen dragend rolt het water over het strand de vrouw haar broekspijpen opgerold loopt door het zilte water een glimlach rond haar mond haar ogen staren naar de horizon zon zee zand en water vurig brandt het verlangen in haar hart haar haren…

ongetemde ritme - in houten klos met zwierig touw -, schrijft cirkels in de hemelboog, ze kust in tegenwind de dieren, drijft ze aan tot goede daden, in relatie tot de schoonheid van haar wezen, in haar zelf gevonden, zich niet bewust van een beklemmend voorgevoel, past haar het kleed van een volwassen zwaan, waarmee ze over ziel en horizon…

Dáár, achter de bergen daar weet ik de warmte En ver weg , nog voorbij de horizon Daar ligt de vrijheid die ik zó liefhad. Mijn droom sluimert in mijn hart, goed verstopt. Jij vertelde me uiteindelijk wat ik en wáár ik het waarschijnlijk vinden zal. Oh, mijn liefste ook jij hebt me niet begrepen.…

Hier zijn pionieren klootjes of crimineel en wie niet te categoriseren valt in een aparte doos – woonkamers wemelen van geruchten over een pedofiele buur en asielkampen moeten het liefst aan de horizon staan, zo scheidt men het goede van het zwarte.…

Bestijg het hoogste punt van de woestijn gedeeld met een verkoperde zon, versteend uitgebeend gewas, ik zie een verdroogde oase, waas verblindt de ogen, hitte verstoft een vermalen horizon, waar een schorpioen de staart doopt in het venijn van besluiteloosheid, gif als medicijn, de angel verbonden in zwart satijn is onwetendheid…

buiten wacht de zee het strand de lange wandeling en de eindeloze horizon gretig legt ze haar oor te luisteren bij het open venster vogels kwetteren de nieuwe morgen fluistert beloftevol…

De zon priemt aan de horizon. Voor het eerst in lange tijd horen de wolken haar aan en varen eerbiedig uiteen. De aarde zuigt aan onze voeten. Hoger, op de berg strekt het maagdelijk witte kleed zich uit. en staart ons onbewogen aan. Voorzichtig betreden we zijn domein.…

Wijnranken in gelid strelende zoete winden waaraan gemoed is ontpit, grond gedeukt, in kalk verstrikte horizon, een zon die aan de hemel likt, cypressen , metaforen van groen, geërodeerd om een droge dorst te lessen, stilte van gehooide akkerland, mengt in het gedruis van cicaden, een bedwelmende achtergrond op het grafschrift van dorpen…

lot ontvouwt het zijn plot en ontdekt zijn ware aard Het gewicht aan waarde torst men mee en weegt evenredig zwaar aan zijn menselijk karakter, evenredig ruig aan zijn menselijke geest Hij hervindt zijn evenwicht na een forse strijd, na een koene daad of een verzoening na een innerlijk verraad Dan gloort aan de geestelijke horizon…

ranke voeten te laten rusten op het afgematte drijfhout wat zich eens een schip mocht noemen het is koud varen met een gebroken roer een doemscenario zonder kunst herkent het pikhouweel om spaanders te hakken van het teveel aan rust, een wond waarvan de hechtdraad asymmetrisch de oevers tracht te helen versmalt slechts het zicht op de horizon…

zorgvuldig de gemene deler der geheimen te benoemen Een onbezonnen daad in de kiem gesmoord Letterlijk vertaald en gehoord in een veelvoud van woorden waar niemand aan wil En eerlijk gezegd hij al evenmin, ook al acht hij het oplossen ervan als bindend… Het winterlicht van sneeuw en ijzel laat een schrale troost achter Maar de horizon…

Wensen dromen ideen een gouden horizon onbereikbaar ideaal de lat te hoog. Onuitgesproken vaak gezegd vragend om meer is dit alles? Tegen beter weten vechtend vloekend toom ik in zo kansloos. Lege idealen vaak verdedigd wachtend op beter dat nooit komt.…

een thuisreis bij het raam op de stad en de binnendeur van beeldspraak al ben ik dan onvolgroeid en bouw burchten op het zand van zwijgzaamheid om de vlucht naar zee te beperken ik zag dromen, gekust en uit het krijt gehaald, pianogolven wild boven de branding poëzie gesalonneerd in het hoofd en tot in de kleinste hoek aan de horizon…

de zilte koperkleur die op de golven schuimt verwarmt mijn ogen als roodkokend zilver welke zichzelf toch steeds sluiten tot de vorm die in mijn hoofd zit en het hemelsblauw met regen is vermengd in eindeloos gezever over een horizon die er nooit is geweest dáns, gééf jezelf in een helse tango die niemand horen kan en trek de zon uit…

Dan glijdt een schaduw over mijn gezicht wanneer jij overvliegt, de allerlaatste keer een traan ontmoet het ochtendlicht je bent vertrokken, ik kijk je na als stipje aan de horizon verdwijn je uit mijn zicht.…

De zeewind waait door mijn haren eenzaam loop ik langs het strand De golven zijn wild en niet te bedaren mijn voetstappen laten sporen achter in het zand Een moment sta ik even stil adem de frisse zeelucht in De zon gaat onder en het wordt kil ik slenter terug naar het begin De zon zakt verder achter de horizon ik geniet enorm van dit tafereel…

wolken stuiven uiteen gelijk het zand van de duinen over het strand suist een woestijn aan stilte is het daar de droogte dwingt mijn raam tot mistig kijken en ik staar naar de horizon zie de rondingen van je krullen voorbij mijn zicht wapperen ik denk aan je ik voel aan je ik denk je te voelen in mij aan mij voel ik je denken voel…

ik klokte klassiek drumde sereen alle seconden uit de minuut voordat het uurwerk sloeg een extra systole in voorwaardelijk falen en ook dit keer zal ik het gaan halen met alle kleuren aan de regenboog alleen de pot goud stond een horizon te ver breeduit te blinken is voor de rijken alleen zij kunnen zo ver reiken omdat…

muren toe, vijf aan vijf hun pols klopt nauwelijks ramen enkel een zwarte mantel van sneeuw en een homp oud brood waarmee zij het ontbrekende kussen delen en waarin ze zichzelf niet meer zien zelfs niet wanneer hun mond het onderdrukte licht opvangt ik betreed hun slaapstal zie namen waarvoor geen woorden zijn gekrast met de laatste horizon…

In de verte slaat een toren acht slagen de zon zakt westelijk naar de horizon kleurt de kim met rood zoals de dag begon in schone licht van voorjaarstint gedragen zachte bries die ’t water licht doet rimpelen strijkt over de wuivende halmen van ’t riet en wiegt zacht het nestje van een karekiet aan overzij zie ik lammeren dartelen uren zit…

Huis en haard voelen als de twist van een dubbelspiraal. ’s Nachts buigt de horizon onder het mom van een vreemde taal. Het bekende is niet veel anders, niet echt anders dan gewoon. Toch is er een verschil, iets ziet de kans schoon. Om toe te slaan, ongemerkt binnen te sluipen.…

Laat het sluieren in lange gangen waarin de jonge herfst uitgestrekt de dag begroet Laat het fluisteren op jouw gezicht dat onze onschuld droomt na een liefdevolle nacht Laat het vieren in het luchtledig of verwaaien waar de horizon de branding kust Tegenlicht dat de lanen siert, dat zo vredig rust op een verregende Aarde Het schetst…

Rondom wijdheid van het vlakke polderland en aan de horizon, bos gehuld in nevelig blauw over velden nog parelend van dauw aan dit decor heb ik mijn hart verpand. Hier stroomt mijn bloed vol inspiratie hier hoor ik roep van de natuur geen andere omgeving biedt mij compensatie hier hoor ik thuis, heel mijn levensduur.…

Behoed mij voor verzadiging door de ogen, oren en de mond ze bleven in begeerten steken, doe de emoties maar op het slot hangend aan de verzen van de horizon als volle rijpe kersen, parelend op kinderlippen, in het einde ving ik niet de weelde alleen het bot.…

mond alles wat ik moest zeggen voorontwerp tijdsbestek en de rekening achteraf nochtans [was ik iets vergeten] vraagtekens luifels gaan open en dicht haag vol met dood dode bladeren vers gras verse eieren vers leven een glas een stoel en wederkerig ik voor hen en voor de vorm nog een stijloefening [veel valt te zeggen] de ene horizon…

baarden rond de wangen de monden druipend van fortuin en bijen die uit hun bekers drinken innig gouden was in de botten gieten wijl de kwieke vogels het keukenraam van moeder zon afspieden zich tersluiks tooien met waaiers van lover zie hoe de lucht zich ontdubbelt zich vouwt om het water wars blauw en zilveren linten drinkt en elke horizon…

Ik gunde mij die horizon, er bestaat geen wereld zonder droom, in een schoonheid zonder broosheid wint de dood als grootste aandeelhouder. In z’n afgespeelde tijd is nog niets verloren, blijven levens open en onvoltooid.…

Om ver over de horizon, en alles daarachter, te zien, bezien en kijken. Wat in mij kwam, was nooit meer om terug te draaien. Het zou zelfs niet met de wind wegwaaien. Neen. Krachtiger dan ik groeide elke stuwingskracht boven mens en dier uit. Het lag precies in de bedoeling dat ik verder keek en liep... ik was hen altijd vooruit!…

zware middagen hevige stormen waaiend, lawaaiend en verwaaiende dagen bomen kraken, bewegen op en neer mensen kijken gaan over lijken op naar werk in dit weer en ik zie het alweer slechte, goede, hoopgevende mensen stromend door de wind en dan weet je de herfst begint zittend bij vuurtje hopend op mooi weer herfstzon gebogen over de horizon…