Netgedichten

netgedicht (nr. 27.336):

Vurig brandt het verlangen

zacht doet
de fluister van de wind
de zee golven
eb en vloed
vloed en eb
zand en schelpen dragend
rolt het water
over het strand

de vrouw
haar broekspijpen
opgerold
loopt door het zilte water
een glimlach
rond haar mond
haar ogen staren
naar de horizon

zon zee zand en water
vurig brandt het verlangen
in haar hart
haar haren golven
met het zuchten
van de wind
haar wangen blozen

ze weet, daar aan de einder
wacht hij op haar
ze strekt haar armen
droomt zich een zilvermeeuw
te zijn
met wijd gespreide vleugels
vliegend naar
haar lief

ze denkt
nog drie dagen
dan zijn zij weer samen
nu doet de afstand
nog wat pijn