Alle inzendingen over kaal

Lente in de lucht die ik ruik vol verse sneeuw die ik krakend laat klinken omdat ik dat ene speciale biertje ga drinken op de nog verlangend kale vlinderstruik Lente in de lucht die ik dans onder bomen die alleen nog maar dromen van het ontluikend in bloesem komen en de onschuldig frisgroene nieuwe kans Lente in de lucht lente in de lucht…

Hier fluiten de vogels allang niet meer De zomer heeft plaatsgemaakt voor de winter Kaal gewaaide bomen komen tot inkeer Hier waar de klok niet meer verder wilt tikken Hier vind je geen hoop… geen dromen Straten worden versierd door rondslingerend afval Maar nergens insecten die er op afkomen Want hier sterven zelfs iemands herinneringen…

(kindergedicht) mijn broertje woont al maanden niet meer thuis hij kreeg een mooie en een grote kamer met heel veel beren in een ziekenhuis ze vinden hem het liefst van allemaal ik vind hem stom want hij wil niet meer spelen hij ligt de hele dag op bed z’n hoofd is kaal m’n moeder zegt je broertje gaat op reis vanuit de wolken zal…

De laatste dagen van haar kale verslagenheid schuifelen in het tempo dat zij bepaalt geen enkele greep meer, haar denken ingehaald door vervaagd verschil en afgestorven onderscheid ‘De overheid bezuinigt ingrijpend op ouderenbeleid’ Haar bewegen is als haar gedachten traag en onvoorspelbaar richtingloos een vervallen monument, een versteende…

De maan strijkt met haar slanke vingers Zachtjes over de met sneeuw bedekte grond Wind fluistert door de kale bomen Danst met de sneeuw, rond en rond Vanuit de verte zingt de midwinterhoorn Haar mysterieuze lied wordt door de wind gedragen Sterren knipogen vanuit de heldere hemel Een schreeuwende uil lijkt om antwoord te vragen Het knerpende…

Zelfs de grijze, kale lucht Die altijd Nederlands deed Is nu een vreemde vrucht Als een ander verkleed Ook de straten, de stenen Fluisteren langs mij heen Zij vervloeken wat ik meen En zwemmen in mijn wenen De bomen, zo hier en daar Voelen zich hoger, voldaan Hun takken dienen als schaar Knippen mij uit het bestaan Het water voelt…

Ik blijf maar aan het malen, want haar ben ik voor altijd kwijt: ze scheldt me uit voor kale.…

haspel tolt en voert ze naar de vijzel de dorstrommel scheidt zaad van stro op een rooster ligt het kaf, de ongedorste aren de korrels rollen door de gaten van een dubbele zeef naar de opslagtank in zijn buik hij liet een breed spoor van stoppels achter het laatste teken dat ik van mijn kater vond was een hoektand in de voren van een kale…

De ruimte is single verlicht 30 tafeltjes met flora’s, hoela’s sommige zijn bloednerveus de mannen stoptrein stopt en stopt een ja, nee of misschien te kaal te grijs te dik te oud te dom te soft of te veel goud te lief te arm te boers te relax te mager te somber teveel nog ex Mijn vriendin (sinds kort losgekoppeld) wil best solo onderhoudend…

Een mysterie fluistert door de duinen op wiekslag en verpakt in glinsterend zand over kale rotsen, langs weelderige tuinen vast gestuurd door een onzichtbare hand Dromerig glijdend door de lage delta verlaat de vlucht de zware wolken aangezogen door zee en laaglandflora komt de plevier de pier bevolken Het gepolijste glas op een verlaten…

ik streep lucht heb genoeg van het vluchtige wolkenspel schaapjes die zeilen in een grazige blauwe weide de tijd is voorbij dat blaadjes romantisch ruizelen in machtige eiken het nu geel bruine loof begint in snel tempo te wijken na storm en regen is kale strakte overgebleven guur schraalt de wind door takken en sprieten voordat het…

Op diepe afstand lantaarnlicht en kale bomen, Auto’s, wandelaars, schoolgaande kinderen die gaan en komen. Voor het einde vreesde zij het meest En ging zij; het is mooi geweest.…

Kijk je raar op als je ziet dat ik een kale plek heb op de muur? Dat er geen familieportret hangt maar enkele eenzame foto’s van nu? Zou je tijd en geduld hebben om te weten wie er achter dit masker schuilt? Me weten te troosten, de tranen op te vangen als ik huil? Zou je de eenzaamheid willen zijn als ik me alleen voel?…

We schreeuwden nog wat naar elkaar vanuit twee nieuwe kale eilandjes, ontstaan in het water aldaar. We hadden beter kunnen zwijgen, misschien hadden we dan nog één mooi eiland kunnen krijgen.…

van verwijt blouse op onkreukbaar schort omlijst gezicht als krijt de mond zich opent en woorden gedoopt in bitterheid de kleurloosheid ten top somberheid bleekt witter beperkt zich niet tot de vingertop een schoolse jufferfrik, saai, sober en formeel, maakt de eerste jaren top of strop aangesteld als kraaienschrik gezaaid in geploegde kale…

misschien doet het antwoord sterven en zijn de vele verloren woorden het alibi; de rivier naar zee die onder de zeven bruggen van waarheid gezichten onherkenbaar maakt tot hongerige dromen en waar het zout de horizon verschroeit tot een kale vlakte, verdeeld over ramen, waanzin en schuld aan beide kanten van gisteren; het halfdonker…

leven is een tijdreis op het ‘ruimteschip Aarde’ met weekeinden als levensritme bepalende baken in een zee van tijd voor ouderen hebben alle dagen hetzelfde gezicht verliezen soms de oriënterende grip op ‘t leven gevaar van sleur onbewust bestaan in ‘n flow ligt op de loer op wegen zonder pleisterplaats van vermaak de kale…

rode raamluiken schemeren door de kale bomen een hond blaft achter de deur door de hoge ramen valt het licht op twee rode uien en een kruik met een mesje krabt hij een laagje van de verf weg de poes op een keukenstoel tilt traag één ooglid op hij struint wat door de tuin en kijkt naar een boom, de gevel, de lucht de zintuigen geopend…

Dichters worden regelmatig omhuld door onbetamelijkheid van emoties en onbegrip, als ze worden getooid door kaal geplukte lauwerkransen van onwetendheid wat afdaalt tot het niveau van een koperen haan, die draalt en keert, waar een onvoorspelde wind hem ongedeerd z’n gemeten ruimte laat meten, alleen daar rust geen embargo op.…

je streelt met licht als koude mist het strand vangt met een klamme hand ik vlucht en zoek je warmte op het land je brandde in het glooiend geel van franse heuvels zonnebloemde kleur verliet me in de onweersgeur van pasgevallen regen je straalde opwaarts in het gletserwit helderde de kale wand sloeg onverwachts toe met lawines…

je radio dat kale frame alleen wat lampen en verlichte zenderschaal Tombe la neige van Adamo dat ene paar dure schoenen dat je van die oude zwetser had gekregen ik ging met je naar je katholieke kerk dankte God als het orgel de einddreun inzette jong en stom was ik al dertig jaar ben je dood maar dat verdomde merk Moët & Chandon brengt…

kon er niet over praten vertellen kon ze het zeker niet eerst moest ze het zelf verwerken na haar eerste chemokuur was ze zo ziek, dat ze niet meer verder wilde zij wees zichzelf op haar verantwoordelijkheden haar kinderen, kleinkinderen en haar man zij hadden niets gemerkt, daardoor drukten de feiten nu zwaar zij werd gedwongen, haar kale…

Tussen bermen fluitenkruid en klok geluid tussen kale kastanjebomen die zoals de kerken naar de hemel grijpen langs de gracht, tussen honden en hun bazen, tussen hardlopers loop ik zondagsmorgens naar de film, verboden vroeger in mijn jonge jaren De film was Green Borders over vluchtelingen tussen Wit-Rusland - Polen heen…

schenen ligt nu loos en gesteven in wolkenzweet de afgeworpen zomermode een hoogzomerse heerlijkheid vergaat in de stilte van het bevroren seizoen dat pas bij het verlaten weer water achterlaat opkijkend hoort hij tegen een restje hemelblauw de ijle twijgen zwijgen z'n prevelwoorden rijzen met zijn blik mee 'ook in het paradijs staan kale…

Koffer in de hand Met daarin alles Wat hij nog bezat, Druilerige dinsdag in November, het regent Eenzaamheid en verdriet, Kale bomen langs de gracht Steken als magere antennes Omhoog zonder ooit met welk leven Dan ook contact te maken, Al helemaal niet Met die man hieronder Die zich de laatste mens Op de wereld waant -…

Met beverige vingers tast hij langs kale muren naar enig houvast, een illusie van herinnering misschien, die de voosheid van zijn leven een zweem van zin geeft Soms hoort hij voetstappen of stemmen die hol galmen in de verte. Maar niemand komt hij is een afgeschreven mens: zelfs de dood is hem vergeten…

Verdriet en droefenis is niet aan te ontkomen, melancholie druipt uit de kale bomen. Slechts één ding doet me goed: Het lezen van dat hijgend hert dat schittert in de zonnegloed. Maar zie daarna, met ogen wijd gesperd, de zwijnen, ook aan de jacht ontkomen, een einde maken aan mijn moestuin dromen.…

op deze koude aarde ligt het water onder vorst de bomen hebben zich teruggetrokken in hun schaduw, met schorsen als een harde korst op eeuwenoude wonden maar daaronder kruipt het leven zevenspikkelig omhoog gevangen door een wrange winter blijft het, tot diens zware epiloog het laatste woord mag geven warm en droog spint op een kale…

voor hun gang naar de dodenweg trekt een aangeslagen vader traag de schoenen uit van zijn kleine zoon scheert een ander in schamele tijd de meisjes en de vrouwen kaal op de grond buiten ziet hij het groene jasje van Tamara -mama had het nog vermaakt- de blauw-wit gestreepte rok van Itta ligt er verloren naast het versperde hart laat geen…

op de landweer prijken bomen, ze komen uit een tijd vol kracht hun blad verliest nooit meer de glans die aangebracht door sterke handen alle tanden van de tijd trotseert daar liep de Peelman, immer trots geen dassenburcht, geen hol waar vossen schuilen, is er ooit ontsnapt aan de stoere aandacht van dit mooie mens een gouden blad, een kale…