Alle inzendingen over ketens

achttien zijn wij - het lampje meegeteld nabij het hangmat waarlangs de gids met sleutels en ketens als laatste nu naar beneden klautert. --------------------------------------------------- uit: Een plaats onder de maan, 1965…

muren moedigen doofheid aan, mijn aanwezigheid is louter postnataal ondeelbaar in wormgaten, wormstekig de trap kraakt naar hoogte als geratel van ketenen, als de vroomheid van een gewatteerde nacht tot hier reikt mijn schaduw, onwetend van halvering, vervalwind, ranonkel, van begrip zonder begrijpen smaak van evenwicht aan keelrand…

Gewekt door de tijd, vliegt zij boven de zee Een oceaan van liefde Gevangen denkt zij, word ik vrij In kleur de dekens uitgetekend vraagt zij God om veel meer zon De ketens van haar onmacht zijn verdwenen Een sfeer van oprechtheid komt naderbij Drapeert de facto op kleur de teint van haar getijden slechts daar zij degene is die…

Om je van de ketens, te bevrijden!…

Om je van de ketens, te bevrijden!…

Als ketens draag ik de dagen door de hardnekkige nevel van het heden waar ik de weg nu mis en het spoor een smalle plank is.…

Ik heb het opgeschreven, Er afstand van gedaan, Van me af geschreven, Het moet in de tijd Zelfstandig verder gaan Los van mij waarin het Met onzichtbare ketens Is verankerd - En net als de rust Gekomen is, ik me al bijna Onderdompel in de slaap Die met graagte is gekomen Is er die kleine speldenprik, Vanuit het niets, vanuit…

Je wil vrij zijn En toch ben je gevangen, in je eigen ketenen geslagen. Je eigen authentieke ik opgesloten in een diepe, donkere en kille kelder. Toch blijft ook God jou toespreken om in het echte leven te stappen.…

De schaduwen van het leven namen mij gevangen De schim van onzekerheid boeide twijfels als ketens De leegheid als reisgenoot en het spoor bijster Gebroken en geslagen door de realiteit MAAR Jouw licht aan de horizon gaf me kracht om te breken Het was een gids om het juiste pad te bewandelen Nu loop ik je langs je mee en…

We moeten de woorden platslaan de zinnen in stukken hakken de wilde gedachten ketenen de kleuren in betonijzer vlechten.…

Ik zou zo graag in vrijheid leven samen met jou met iedereen arm in arm al zwierend dansen dicht bij elkaar naar daar of nergens heen Ik zou zo graag in vrijheid leven wanneer ik wil in eigen tijd aan zorgen langs naar toekomst lachen zonder ketens zonder angst Ik zou zo graag de vrijheid geven aan mijn armen om jou heen om het…

vader dichterbij kon hij niet komen de doos van Pandora boordevol met onmogelijke verlangens bleef hermetisch gesloten het leed zou te groot zijn we stapten over de valkuilen van onze zwijgende harten in een beschermende stilte vloeiden we samen ik kwam hem zoveel later zo vaak tegen, mijn vader in mijmeringen en dromen zonder ketens…

Ze voeren dronken laten leeg wat niet vatten kan verrijken het armste van de aarde blozen het bleekste van de dag De eeuwige dood van blad de sluipende ondergang van de in zwam verpakte stronk plukken ze tenger uit het woud Ze bouwen gespreide vlerken als kathedralen tegen het palet kerven en ketenen bos en mos onwrikbaar als…

als geesten bij Dickens is mijn kroost op pad bij tijd en wijle, wanneer de klok twaalf slaat bezoeken zij mij nog eens ondraagbare zware ketens vergezellen hen, de last van hun verleden toch verlenen zij mij een status, onaantastbaar als mens die leeft, uniek met bagage, maar wie heeft die niet?…

Hier door de mobiel de echo van woorden spreken van virus dood en vrijheidsberoving vreten in lijf en leden woekeren in het hoofd rondom de ketens van vuur en verwoesting het wilde bloed van roofdieren dat tussen de scherven sijpelt Tranen en pijn in het hartzeer van het leven onder de rommel van puin De uitgestoken hand een…

Van de troon die ik gebouwd heb is een vonnis over mij geveld schuldig aan hoogmoed en -verraad die jij met eenzaamheid vergeldt veroordeeld tot de glimlach op jouw felbegeerde lippen de nectar van mijn waarheid waar je mij niet van laat nippen mijn ketenen zijn nog warm ik verbrak ze pas geleden de nieuwe zijn nog warm van toen jij me…

Bij het zien van de hygiëne die er heerst in keukens van dure ketens supersnel, wil 'k daar niet meer bij horen!…

twee torens gevangen in het licht vinden elkaar achter dikke muren aangetast door teloorgang van binnenuit met hoop aan ketenen gebonden, hun wereld is veranderd maar nog altijd onverdeeld het behoud van geborgenheid is de tastbare buitenkant, alleen op papier vergeeld.…

En wat ik lees op de ketenen is dat ik slecht was.Slecht voor mijn vrouw.…

Gestoken Met vergif In heel het lijf Tiranniseerde deze vrouw Ze hield haar poten stijf Het koekbedrijf Want zoete koek werd er nog nooit gebakken Tot op een dag Antoine verscheen Met krullen en een blos Zo jong zo pril Ze veranderde meteen In ’t lijf scheurde al haar ketens los In deze vrouw van steen Vanaf die tijd bakt zij slechts…

het donker geeft onzichtbaarheid de rode draad ten spijt verdwenen zielen uit ketens van het lijf in zinsbegoocheling verbraken zij de banden die hen bonden aan het aards bestaan transformeerden snel van driedimensionaal naar energie vervlakten in materie tot onmeetbaar niets kozen ruimte zonder tijd maar verloren zich in communiceren…

Je pakt me bij de lurven als een bok laat me draaien als een tol totdat ik wankel links of rechts om mij te ketenen gedwee en volgzaam op mijn grond in mijn licht uitstralende bloementuin waar je de lelies vermorzelde en de doornen plantte niet wetende dat de wortels met elkaar verbonden blijven in vruchtbare aarde…

Maar alle ketens breken zich op de rotsen in de branding van de oceanen aan lust die zich werpen op je zij. Pak me beet en verscheur de vliezen van mijn baar maak me kind en schreeuw de eerste adem die ik leef.…

Los van de ketens is wat ik wil. Ik beweeg en soms denk ik ik dacht er niet aan! Zomaar even dat ik ervaar verlost te zijn uit dit lijf! Een weg uit de kooi van pijn. Ik beweeg en soms ook niet. Maar ik ben bewust en bewogen voor altijd Uw kind. Ook straks als het bewegen weer begint.…

pallisade van vergulde ruggen het hoge woord dwarrelt van een schutblad en ergens erboven de zielen van ongeboren dichters met een weerklinkend welven ruggelings zonder spreken noch een voetwaarts horen het heden vermenigvuldigt zich hier in de baarmoeder van het verleden het landschap van verzwaard papier en loden pennen ketenen…

in geveinsde doofheid van de muren weerklinkt gefluister in kraken van de trap en piepen van de deur, als geratel van ketenen in de zwartheid van een gewatteerde nacht tot hier moet mijn schaduw hebben gereikt, onwetend van annexatie, van wrikkende, schurende tijd tot hier, in de kamer waar ik het lot van jeugd volbracht ik zie flakkerende…

Ketens van vijf keer handen geven hebben een net om mij geknoopt dat me verbindt met iedereen op aarde, zeggen ze, met de wereld die mij toeroept: Houd van mij!…

floot op lippen roze en zoet De lucht verstond de belofte al was eigenwijsheid haar grootste goed, benedendeks was zij de kapitein en ik de schrobber in haar hand Toch eenmaal aan de bovenrand geraakt waar de zon haar ogen spleet en haar grimas kathedraalde tot in de kerkers van de haat was zij slechts mens die mij deed boeien zonder ketenen…

Geheimen in de diepste zee vergeten komen dan weer opgedoken als de ketenen zijn verbroken en het anker is losgewrikt van mijn Zieleschip. De zeilen hebben trots het hoofd geheven, bolgeblazen door de wind. Als ik het roer in handen heb genomen maken zij dat mijn Ziel de weg naar huis weer vindt.…

de lucht verft mijn verbeelding, verdraait de wereld op mijn gezicht, doet het einde vragen waar mijn twijfels ooit begonnen het blauw glijdt volmaakt doorheen de wering van mijn sterven, doet elke seconde vertragen waar mijn tranen ooit ontsprongen ketens drijven zwaar aan mijn gestrande voeten, doen lucht en licht verzanden, een wereld…