Alle inzendingen over lantaarn

wanneer de mist het avondlicht verdoezelt in haar betovering gedompeld houdt wanneer vensters en bomen zo wonderlijk boven de aarde zweven, lantaarns meer dromen dan schijnen wanneer geluiden en stemmen in roerloze stilte verglijden, de wereld waziger wordt dan bekruipt ook mij het verlangen hierin te verdwijnen, dichter…

Haar omgeving Achterlatend in Warrelende wolkjes Sta jij bij Het stoplicht Je eigen wolkjes Uit te blazen, Mens die alleen Op de wereld lijkt, Uitgerust met draagzak Op je rug sta je in De eindeloze verte Te kijken wachtend op Het groene licht dat Nooit komen zal - Maar boven jou, Hoog en fier op de Lichtmetalen lantaarn…

Eén lantaarn, één schijnsel van de droefenis schijnt op wat ik zo node mis. De speld in de hooiberg doorboort mijn hart. Ik vind een uitweg voor een nieuwe start. Eén nacht van liefde; 'het lijkt nog te bestaan'. Morgen mag het zonlicht mij opnieuw beschijnen gaan. 'Zoek het zonlicht, jij wachter van de nacht'.…

Ophangen, aan de lantaarn. Akelig als de nacht, komen ze aan. De groene creaturen. Auw. Slaan hem de oren. ----------------------------- uit: 'Rebel is de kous', 1992.…

Zes lantaarns op een rijtje Lichtpunten achter vensterglas Als ik met mijn leesbril kijk Zie ik zes verlichte klokken Of een verlichte wielstructuur In ieder van de geel-oranje zes Alleen herken ik niet het uur Wel is het weer een wijze les De werkelijk toont zich sterk Op vele en meerdere wijzen Geen mens kan vaak bewijzen Dat zijn…

onder jouw groene lantaarn. Je gaat verloren, zonder glorie. Verdronken... In alcohol...…

lippen nog tuiten maar te laat elke omtreklijn kantelt de matte spiegel kaatst hem naar een broos vlies van zilver dat oplost zoals de vampier de schicht maar één tel verdraagt zo brand ik jouw beeld dat ik onderdompel in een bad van ijzerzout naar azijnzuur ik speld jou aan een draad tot de glimlach droogt in het zwak geel van een lantaarn…

Vannacht kwam ik mijn ouders tegen, twee bleke schimmen die naar elkaar toe negen in het witte licht van een lantaarn. Aan hun geluk te zien kon ik nog niet geboren zijn. Ze waren jong en heel verliefd. Een groot verdriet bedroefde mij omdat ik wist hoe het zou verdergaan. Zij schaterde om iets dat hij haar toegefluisterd had.…

Kinderen verkleed als spoken, van deur tot deur, vergezeld van lantaarn en klein mandje in de hand, smekend om dat ene snoepje, blij in hun humeur, verlaten ze gewillig weer mijn achterpand.…

De stad slaapt bedompt onder daken op zware adem, de huizen tot een blok verlamd, overeind door de schelle lichtkrans van een lantaarn. Een ijle fluittoon is de enige muziek van de zwak gespannen glans in het na te tellen etmaal, weer ontstaan om de opnieuw geschilde maan.…

half februari komen de terrasjes uit hun winterhol naar buiten gekropen worden al gauw bezet door de eerste zonnekloppers japanse kerselaars staan fier als bebloemde lantaarns tussen de geparkeerde files en strooien hun roze tapijt een stoere woerd is uit de zoo ontsnapt en waggelt met vijf kuikens parmantig het centraal station binnen…

doffe water in je ogen verwoordt het geblaf als een streling in jouw stem ik begrijp je en ik volg je schreden door het wankel gras wie je was zal ik nooit weten en wat je wordt kan ik slechts raden, al zie ik wel een vorm van leven in het zaad van de ranke naden van jouw graf nu draag je de aarde op jouw vacht en sterft telkens in de lantaarn…

Tijdelijk was ik mijzelf voor ik opkrabbelde afklopte en het recept op de stoep schreef met kleurkrijt en zweven kon, gekwetst als ik was, zwemmen en vliegen door de laan met haar dubbele rijen linden, trottoirs ontworteld, met haar funeste oranje lantaarns. -------------------------------- uit: 'Witte adel', 1991.…

En op de top wat wonk er Rode lantaarn van het Alhambra? ruiste er Wening uit rode muren? of wel, huisde er Morenkoning nog eens en wat zo klonk er, Was 't het gespeel van alle zijn fonteinen - Droppengeklater in de zilvren zalen - Vrouwengepraat van die in kanten sjalen Gehulde en parelen?…

De stenen klinken hol onder de aandacht van de regen stappen plassen druppels kaatsen leven onder nachtelijk gezang het licht van een lantaarn het maanlijk toeziend oog weet het woord te vinden weet een lege plek waar het werkelijk stil is.…

stromen door onze lijven we bouwden ons plein steen voor steen ik het voeteneind en jij het hoofdeind zo kropen we samen naar elkaar toe het werd een levendige schoonheid waar we samen alles inbrachten in een ruimte zonder omheiningen liefde in lijnen naar alle hoeken nimmer te bedwingen in houden van onze plek - waarin we geloofden en lantaarns…

de lantaarn op straat staart met zijn blinde enig oog naar de kille stilte aan zijn voet verankerd in betonnen grond op zijn verroeste ijzerhoofd huist een vergeten rare vogel die dag door nacht al danst met de duivel van het feest nooit gezien en nog niet gehoord de eenzame passant iedere dag van ontucht onderweg naar huis hoort slechts…

draait zich om zegt ik moet gaan een traan op haar wang ze verstopt zich in haar kraag ze loopt van me weg een leeg gevoel in mijn maag haar trein vertrekt want hij moet gaan ik kijk hem na blijf te lang staan Kijk naar de grond weg van het perron ik pak mijn fiets draai nog 1x om een beeld van haar in het licht de lantaarns…

En op de top wat wonk er Rode lantaarn van het Alhambra? ruiste er Wening uit rode muren? of wel, huisde er Morenkoning nog eens en wat zo klonk er, Was 't het gespeel van alle zijn fonteinen - Droppengeklater in de zilvren zalen - Vrouwengepraat van die in kanten sjalen Gehulde en parelen?…

Een visser staat met zijn lantaarn aan in zee. Het silhouet van een geluidloos schip wordt neergezet tegen de einder en verschuift. Met regelmaat van enkele seconden zwaait een armvol licht vanaf de vuurtoren over ons heen. De wind gaat liggen in een dal, de avond wint het van de dag.…

Onhandig sprenkelen zij het gewijde water, dikke, glinsterende druppels, in het licht der lantaarns. De geluiden buiten zijn verstild en anders. Als schimmen wachten wij, met ogen die mekaar ontwijken, op ‘t sein: ‘t is tijd. Dan verlaten wij het huis waar onze moeder nooit meer wonen zal.…

ik schuif langzaam de gordijnen toe en sluit de wereld buiten zie nog even het licht van een lantaarn dat zacht schijnt door mijn ruiten de eenzame schemerlamp in de hoek werpt schaduwen op de muren als decor van mijn eenakter waarvan ik nog niet weet hoelang mijn monoloog zal duren ik fluister woorden op dit wazig toneel verbeeld…

Ook de dag toont nu Haar schaduwzijde Alles is bloot De huizen, slapend Een handje vol profeten Dronken (de waarheid naar hun lippen) Het licht van lantaarns moet nog eerst een jaar of duizend reizen wees niet ongerust voor iets je ziet ben je dood heb je je lichaam aan de aarde zoals straks aan het bed gegeven en goed je mag iets…

Drie witte slangen licht aan weke lantaarns gehangen kronkelend door een zwart koud bed - waar klamme lakens kil en kammen breken vale stilte flakkerend weg als ’t morgenlicht de stroom afzet En aan drie glazen rode edelsteen hangen leergelooide handen - door strijd verleerd - met zich alleen opgevist in lange nachten struikelen zij in…

contrasten net zoals het leven ze vervat het verschil tussen tegenstellingen dromerige romantische lentepoëzie, naast zachte sprookjesachtige schakeringen, kleuren traditioneel, doordrongen met sympathie het gevoelsleven heel mat, maar met fantasie de lantaarn is wit, de grond verijst, zwart zonder tussenliggende speciale grijstinten grote…

De nacht is heel doods; om een eenzame lantaarn klinkt steeds muggenlied. Vol elfenbanken is de stronk. 't Kind gaat zitten. Welke paddenstoel? Een natuurvorser stapt genietend door het woud. Dicht de wetenschap? Bij droge avond parelt de verlichte weg van oude regen.…

De lantaarn staat daar nog steeds dag en nacht, die menige passant ook al haar schijnsel bracht. Het grasveld en de sloot hebben ook hun eindigheid als feit is het derhalve dat ik van tijd tot tijd mij hier graag verblijd.…

grote bed vreemd glanzen de koperen spijlen kussens en lakens koud gelaten dekens op een hoop die dag van dauw en druiven en de kraan drupt tranen op de droogbloemen in haar handen geklemd lief fluistert ze verdwalen we nog een laatste keer naar het meer het meer waar vlinders verdrinken zwanen zich door de waterspiegel wagen en lantaarns…

Hij vult zijn stad in met herrie en troep, wil stil bij de vuilnis, de veegwagen, roept lantaarns aan, verstomt bij de rijzende brug, wacht verheugd. In anderhalf jaar ben ik om, heb ik hekel en haat laten gaan, is er dankzij zijn geestdrift een heldere lusthof ontstaan.…

Als de laatste kerkhofgangers huiswaarts keren… dooft de wachter de lantaarns en de kaarsen in de kapel werpt een vlugge blik over de graven Sluit zorgvuldig het hek af en bergt de sleutels op in een kluisje die onder een sluier ban groen liggen verborgen de vroege avond valt in zware mist hangt in de l grijze straten op de voetpaden…