Alle inzendingen over lenigheid

Dicht in woudgebieden, werden loslopende herten gesignaleerd allemaal en in veelvoud lenige lichamen op open grasvlakten, met bruine slanke poten strekken de nekken om te kijken. Snel, de hertenjongen volgen een oude hinde, prachtige evenhoevigen met een zeer kortharige vacht opdat het ook de laatste zijn..…

Ze kijkt beduusd rond bukt en strekt haar hand ze wil plukken maar het lukt haar niet een onzichtbare macht verlamt haar hand de adem vertraagt en stokt in stuifmeel ze hoort een gedempte stem kleurrijk ruisen de onuitgesproken mare verbloemt niets het open veld juicht lenig vleit ze haar frêle lijf tussen paradijselijke tinten…

In de laatste stadia van de dood huilt de wind over naamloze staken flauwe schijn van geschiedenis maakt een stille tocht langs littekens lichtvoetige schimmen versterven in een lenig landschap waar nauwelijks plaats is voor zoveel ruimte en de laatste pagina ontbreekt veraf ligt het dorp voor anker ze verbergt, achter fluisterende zandmaskers…

Ik slaap alleen maar Zachter Je ranke slanke lenige lijf Omwikkelt verstikt omhelst me Mijn lichaam gespannen, mijn adem stokstijf Zinderende kou in mijn denken De morgen bevrijdt me, ach kom nu toch snel Het licht zal me wreed verlossen Geen zachte gedachten, geen lief in dit spel Slechts de sleur die mijn dag verlichtte…

Wilde blauwe vlinders bespieden sluwe wolven op Russisch grondgebied waar de Veluwe veel groter is lenige wilgen deinen weemoedig met de wind mee in een strijdlied zie daar de wilde paardenbenen onder de heldere blauwlucht van bonte horizonnen uit de verstilde verte rivieren drinken bloeddoorlopen labiele emoties monsterkoppen…

Lenig en gekruist zijn beide benen Waaruit haar lichaam ontspannen spruit Rijke versierselen zijn haar buit Dat door delen zinnelijk geuit Levend heeft gemaakt de dode stenen Symbolisch rusten beide handen Malend rad van stille wijsheid In de boezem van haar leeftijd Waar slechts eeuwige vlammen branden.…

Jouw warme mannenhanden laten mijn huid tintelen van verlangen en hunkering onze blote voeten raken elkaar in ’t tedere van de schemernacht jouw mannelijkheid verraad het trouwe schijnen van maanlicht de aanraking van mijn wulpse borsten doet mij huiveren van intens genot je dringt langzaam, sappig, in me als een lenige slang, kronkelend…

Je vingers werkten in hun liefde haast te lenig, maar hebben zijn beschaamde blik, schuin dalend in de grond, nog net op tijd naar wat daar is en nog gebeuren moet gericht. ---------------------------- uit: 'Tirade', 29, 1985.…

gehurkt in de zon tovert een jongen met vaardige vingers en kleurig krijt zwermen vlinders in een tapijt van lentebloesems op het plavuis rond de vijver in het park vrouwen in vrolijke lentekleedjes dralen in het voorbijgaan om het kunstig tafereel te drinken met de ogen en ook zijn lenig lijf en zongetaande huid ze zaaien kleingeld…

je merkt het aan de lucht een rust van licht in late dagen zo lenig voor het vuistje weg hijs ik mezelf in narrenpak en in de leegten tussen regels kom ik gedichten tegen een sterveling met koude woorden verliest gezicht aan zwaartekracht hij spijkert donkere kamers kiest de vlucht vooruit breekt zijn breekbare pootjes maar hier…

Kijkend naar Holland zie ik een armada van twee maal elf benen ten strijde gaan rijen van kansen maar telkens weer nada als projectielen in een foute baan en in de hete arena ontketend dansen de pluimen van hun paardenstaart met in de doelmond een lenige sluitpost, bezonken, betrouwbaar, alert en bedaard het tempo is laag…

velden spreeuwen melden dat hun maag weer leger is, rantsoenen raken op nu de vraag veel groter dan het aanbod rekent op de onderlaag van voederplaatsen bovengronds aanstonds strooi ik wat en vertrouw al op de mus, de mees begerig door het ijs al van de wijs geraakt mijn gave maakt dat ik geniet want dolgedraaide zaden tussen brood lenigen…

Door inheemse stilte wentel ik mij bij het zoet water meer waar blanke nimfen spiraalvormig dansen in een cirkel van zilvergroen gras alsof verlegen verliefd zijn ook bij de oppervlakte hoort van een noeste onherbergzame woestenij te ruig en stoer om echt te strelen ik kronkel mij lenig in het rond, geknot of niet het is me om het even…

Bij de buren klinken groetende geluiden in uitgelaten vorm met de jeugdige spiraal zonder dure slotsom langs oprotpremie, geen mishandeling voor ontnuchtering ze weten wil waar dat vandaan komen goed voor mag zijn schijnt mijn bevestiging overeenkomstig haar lenigende kijk op het wereldbeeld in het achterhoofd.…

Op hete zomerdagen duikt hij met zijn kameraden -lenige dieren- joelend in de uitgespoelde bochten der rivieren. Angst is hem vreemd: hij ziet de rode daken.…

Kon ik eenmaal toch jouw dans weergeven In een van het woord bevrijd gedicht, Eenmaal even vrij en lenig zweven Als jij in de lucht en in het licht Met je lichaam doet, dat toch niet even Los van de aarde is als wat ik dicht, Zich met moeite van de grond opricht, Zwaarder dan mijn geest, en toch kan zweven.…

Ik huil, ik huil bij elke vlok ‘k Zit de stilte te ondergaan, de kilte trekt door mijn voeten naar omhoog Waarom ben je niet hier om samen de sneeuw te eten die valt om alle scherpe randen te lenigen. Geluiden zijn er, maar niet echt storend, echter, vlok na vlok dreunt neer en overstemd mijn gesnik … Waarom.. waarom ben je niet hier….…

die om handelen vraagt tijdens mijn traagheid ik herhaal mezelf ook in hunkerende heimwee waar het spelen als vanzelfsprekend is alsof we kinderen van de zon zijn nooit last van hoogmoed of eigenwaan altijd vrolijk en spontaan hoe langzaam valt de avond nu het geduld speelt met de tijd ik uiteindelijk moet erkennen dat ik niet langer lenig…

Even verder rijst voor mij de witte poort van een oord vol vleugelgegons, vermengd met een soort lichtvoetigheid, dat elk woord onweegbaar met licht en liefde aanlengt Een lenig land voor dichter en troubadour waarin alles schijnt te buigen voor klanken en de kleuren van wapperend pompadoer voor de geur van wijnlekkende ranken Ik wil mij…

tegen de ochtend bevraag ik je zachtzinnig ik waag me in de luwte van je leest ik kom je ranken ramen ik schat je lenigheid het eerst.…

echt wel was vruchtbaarheid neemt af uit de nobele herdersstaf de man is vaak te zwaar te dik hij gaat moeizaam in de fik en wat er dan nog los komt mondjesmaat en niet gezond dit is niet zo maar een gedicht ik vergelijk sperwers qua gewicht vrouwtjes zijn twee keer zo zwaar mannetjes gezond slank en benig doen het altijd kwiek en lenig…

de zachte lenigheid van jouw tong en lippen blijft zich tonen en voelt als aanwezigheid!…

Maar lenig zijt gij en de zware stormen, die trotser bomen kracht te machtig vond, gij draagt ze buigend en op schraalste grond kan uw bescheidenheid haar voedsel vormen. Als daagse wind en warmte zijn gevlucht en alles wat uw lichte schoon moet vrezen, dan tekent gij uw liefelijke wezen in stille heerlijkheid op de avondlucht.…

Maar ik besef wel dat ik niet de ambitie, het lijf, de uitstraling, de gladde huid, de D-cup, de lenigheid, het inlevingsvermogen, het libido, de troostende woorden, de kunst om een zweepje te hanteren, de zin om een dergelijk beroep te overwegen heb. Ik blijf gewoon sparen, gedichtjes schrijven schilderen en geen vreemde mannen.…

Wordt wel gelauwerd met bloemen als hij dan wint en blij met een bos die hij int op een verhoging en met een blos rijdt hij terug om de volgende dag weer te oefenen om zijn spieren zijn lijf lenig en soepel zijn geest helder te houden om met de aarde mee te bewegen aan de stroom, waarin we verzeild en verloren toen we werden geboren maar…

Al staat hij krom en armelijk ontwricht ergens alleen, ver van de blanke vlieten, door iedre nieuwe lent gedreven schieten lenige twijgjes naar het heilig licht. Gans uitgehold en meer dan half gekloofd, verwint zijn taaie leven alle wonden: zijn gulden bloesems geuren in het ronde, een zilvren blarenkrans omstraalt zijn hoofd.…

De lenige stola wil meer. ‘Goed, ga je gang en bedek mij.’ Daar hield zij twee schoentjes aan over: de kracht van Castor en Pollux gevat in kuikentjesleer. Hoog tilden die haar van de grond: Anna Pavlova, Leda Renata.…

Soms dat alleen voelen nu je weer ver weg bent waar ik je niet kan raken verscholen in de dingen van de dag en de nacht de mensen en de wezens waarachter jij lenig als een aap door de bomen slingert in het zonlicht maar ook bij nacht en ontij Jij laat mij met de vragen waarop jij antwoord weet verwijst naar astrologie en andere vage zaken…

ik kende de diepte van haar blik maar de schrik om haar te volgen sloeg mij om het hart bleek een vak apart waarbij ik al mijn geestelijke lenigheid in moest zetten om bij te kunnen blijven in samen gaan kwamen wij geven en nemen overeen waar de stemmen staakten telden wij in afwisseling af waarbij gelijke monniken doorgingen zonder…

absoluut gezien was ze niet volmaakt een wipneus, iets te volle lippen maar de levenslust die van haar spatte maakte hem weer jong, het hoofd dubieuze debiteuren, eens nog zeker direkteur crediteuren worden zou hij werd weer jong, pienter, lenig schreef liedjes en poëzie, zwom naakt in zee met de “r” in de maand, overtuigd van een toekomst…