Alle inzendingen over mazen

Bij mij komt niets meer binnen want buiten ruikt het naar bloed het land heeft mij verraden haar witte tanden zag ik wel nu haar rollende tollende ogen kinderen worden grof afgevoerd niet met wapens of in wagons veel meer met regels en wetten geen dichter kan het mooier geen schilder verfijnder alle mazen van de wet potvast mijn land waar…

Zon valt door de wolken, slaat een ogenblik door de mazen, het water spiegelt je wijsheid voor. En van achter de rietkraag zet je met iets van verbazing de brasem terug in de vaart. De vis slaat met zijn staart.…

. ------------------------------------------ uit: 'Door de mazen van het net', 2012.…

de stappen zijn gezet het geloof is al als kerkelijk vangnet uitgelegd met mazen voor het doel een hemel en de hel in een ontwakend religieus gevoel niet nu maar op termijn daarom doet leven pijn in opoffering van het unieke zijn omzichtig wordt de mens geknecht met lichaam als de bron van kwaad getemperd door de geest als het…

"Laat mij mijn kinderlijke blijheid", sprak de dwaze, "want het is door deze kinderlijke (h)eerlijkheid dat ik niet verstrikt geraakte in het volwassen net met zijn dichtgesnoerde mazen."…

Religie wentelt zich in tranen, haalt netten op, mazen ruim gemeten. Geluk op steen gewet, tot messen achter prikkeldraad tot lappenpoppen gesneden.…

Jouw zelfgevoel is ondermaats door mazen in de fuik ontsnapt zo leef je vrijwel buitengaats als ziel die zichzelf open krabt de pijnpunten van jouw bestaan slaan wonden in het grootste hart je hebt jezelf meer aangedaan dan puur te vatten is met smart je hebt jezelf tot mij gewend in spiegels van een blinde vlek wij drogen op in grof cement…

Er schuilt een dichter in mijn huis Ze doet me telkens weer verbazen Ze laat het sneeuwen met de Pasen En kweekt pioenen in haar kluis Huilt middenin het feestgedruis En zweeft ongrijpbaar door de mazen Er schuilt een dichter in mijn huis Ze doet me telkens weer verbazen Ze drinkt haar thee uit borrelglazen En strijkt haar plooien op ‘t fornuis…

nooit meer om kunnen keren want op de dag, dat ’t geluk me op komt rapen dan weet ik dat de natuur met me mee leeft dat de regen een mooie droom heeft en dat de wind voor mij gaat slapen het gaat voorbij, zó gaan die dingen maar ik schrijf in goud op al mijn dagen over het leven, en dat ik moet zingen en geen dag zo zwart of er zijn mazen…

van de geopende dode formeert gezichten die aan hem voorbijzien naar het weefsel van schemer waarmee wij bekleed zijn die naar hem kijken door een voor hen nauw waarneembare scheur daarin voor ons om ons verdwijnpunt geschikte verdwenenen wier blikken voor een vergelijk nog blijven haken in de schemer als wij in een flits naakt door de mazen…

woorden vissen uit de letterzee met de kleinste mazen visten snelle bazen vlug het water leeg woorden in de uitverkoop de aanvoer was te groot een zak clichés voor nog geen piek maar het publiek dat hapte niet heer criticus de slimste baas weet raad kiest een mand met woorden uit voorziet die van repliek de rest als bagger in de schuit…

stekels kan ik nog zo hard worden uitgedaagd en roepen uit een nabije verte ik zou geen enkele voet kunnen verzetten of woorden vormen tot vruchtbaar zaad jouw zinderend zwart zal het beletten in de schaduw van een grijze oase speel ik een lied op de gitaar zonder snaren het kent geen ritme of herkenbare noten ik zing dan over onttroonde mazen…

Verborgen onder het zoekend oog van de oncoloog die je gerust stelt het is maar de grote van een speld. Wat zegt hij nu Wat is er aan de hand Het was maar iets kleins Onbenulligs zei de huisdokter. In alle staten Heb ik de kliniek verlaten Tranen langs mijn wangen Niemand om ze op te vangen In gedachten zag ik mij sterven Wat met…

Twee schrijvende bengels dichtend vissend zonder hengels Vinformaties vergarend oneindig het golvende blue bestarend Even pissen met mijn handen vrij hou jij hem even vast voor mij De molen ratelt sta je op je slip bij een grote zit je zo op de wip Heb je beet niet te hard slaan daar gaat hij alleen harder van staan De mazen van…

Wanneer het geronnen bloed door de mazen van de schijn is weggevloeid, kleeft de smart van arbeid aan ieders handen, nestelt rechtvaardigheid in de scheuren van ons boetekleed,die als lompen aan de wereld werden uitgedeeld, wordt het lichaam van de berooide aarde met nieuwe gaten doorzeeft, waarin nieuw zaaigoed resistent wordt in alles…

het bereiken van je lot, het stadium beheersen vergt moed wijl de dood al prikkelend je maant om partij te kiezen nooit was ik van keuzes, filterde het bedrog door een zeef zonder mazen zodat de staken als dwazen door mijn voeten priemden ik zwaaide met een ruige lach, behaard en ingetekend met inkt dat ver in mijn spieren was binnendrongen…

In het sleepnet van de schrijver landen woorden om te vertrekken door de mazen van de tijd. Een gewonde engel schildert boven een vlucht wilde ganzen verten van onbeschreven lucht. Zal ik woorden tussen lijnen schrijven in de omheining van lege taal gaan staan op verkleumde dichtershanden zitten?…

Wanneer het verloren bloed door de mazen van de schijn is weggevloeid, kleeft smart van arbeid aan ieders handen, geronnen de harten van rechtvaardigheid, geketend in peilloze plooien van het boetekleed, als brood en spelen aan de wereld uit te delen, het frêle lichaam van de berooide aarde door latere generaties getroost, gezeefd…

we vissen woorden uit de letterzee snel en behendig zijn de grote bazen hun netten hebben veel te kleine mazen en nemen daardoor volle zinnen mee de aanvoer is te groot het zijn clichés woorden met de klank van holle frasen op originelen zitten we te azen noodgedwongen verkopen we een nee ik kies uit manden met de sterkste zinnen die…

Het zindert en erotomaniseert Een weidevogel roept de leeuwerik Het wemeldingt von kopf bis fuß en steert Door mazen van de wet die weegt en ik Voed mij met gulzig staren naar de heide Roos en violen spelen paars in maart De tijd van Vissen tijdens carnaval Der dieren in 't aquarium, Saint-Saëns De troostenrijke zee van tijd die baart…

Ik werp de netten en wacht op jouw kreten, tot je spartelt tussen de mazen Plotser dan een laffe bom, mijn gebaren, een grauwe stem: “Mijn mierzoete heks Wat spoken we uit vandaag?”…

En, vreemdeling, zegt gij, Hoe ver en wint het niet mijn Maze van haar IJ? --------------------- uit: De Gedichten…

Vanuit verloren stilten, boren miljoenen vragen zovele gaten in gordijnen van het paradijs, steeds meer licht priemt door onwrikbare schaduwen, waarin onmacht wordt beleefd, wanneer het verloren bloed door de mazen van de schijn is weggevloeid.…

Van de appels 't bloesemsnoer, En langs de groene vloer Der velden knoop en klit, Goudgeel, zacht paars, en wit, De mazen van de zon, De draad, die 't lommer spon, Dit is het blinkend net, Dit is het blinkend net, Hier heimlijk uitgezet.…

muziek uit vele kanalen mengen zich tot een band die vol overtuiging mij in banale dromen vind geshockeerd door wonderen verlaat de slaap mijn verfijnd geweten dat door alle mazen van een normaal bestaan mij als een enkeling plaatst in het kader van een vreemd individu vaak prijs ik me dat ik geen standaard belofte van mijn ouders…

in lucht van alles wat ik kende en stilaan heb geleerd waarom wanneer en wie moet ik het antwoord vragen Ik loop en tel mijn pad met ogen die verkennen bij ieder ander wezen waarvan er vele razen bekleed met pentagrammen als heksen in een kring Ik loop bezwaard en had veel liever willen rennen of cantharellen lezen tussen de wijde mazen…

ervaart zoiets houdt je doodgewoon stil de wereld draait door als je zichtbaar weent er stuurt vast wel een of andere dakloze een steunzucht vanuit adres onbekend met als hartenkreet `knuffels vanaf de noordpool` op de keerzijde aanschouw je een plaatje van een setje eigengebreide krokodillensokken vol gaten die ook niet meer te mazen…

Maar ergens diep verankerd in de mazen van je geest weet je dat mijn tederheid bij jou is langsgeweest.…

Vermaard om zijn spitsvondigheden laat hij, gesteund door mazen in de wet, hen boeteloos ontglippen uit het net. Hij draagt de sleutel tot vertreden. Zijn gladheid laat zich wel belonen, schemerlingen houden hem in stand, misdaad vult zo makkelijk een hand: bloedgeld laat hem als een koning wonen.…

zacht gemurmelde gebeden naar hoge schouders van de muren opgeheven het ronde venster stort een roos kleuren waar stralen op de vloer stil staan je kunt niet wankelen in dit licht je bent hier gekomen onder genade van het voorjaar het koraal golft tussen pilaren stralend vroom de donkere kolk van het orgel vlucht over geribde mazen…