Alle inzendingen over melancholiek

ogen zien mij het sleuteltje van de globbebar hanteren, het stilzwijgen die karaf en glas doen rinkelen als dan net voor de slok een bitter ‘proost’ klinkt zo werd ik een cafebezoeker onopvallend als drinker verdween ik in de donkere hoek van het drink-gelach symphatie viel mij ten deel nu kon ik in rust het glas hanteren in een grote melancholieke…

nog dat je bij me binnenkwam met schildersdoek en glunderende lach omdat ik van je houd, zei je verf en kwasten, kleurig palet wij tweeën op het doek en ik, ik voelde me koningin en filmde al je bewegingen vol ijver, gaf je m'n dik gebreide witte vest met capuchon en noemde je mijn Rembrandt Schubert, hoe teder vol verwachting, een iets melancholiek…

De wind heeft volop storm gezaaid en de vele natte en dorre blaren, die zich in zo'n storm vergaren zijn tegen de ramen aan gewaaid en binnen, wat onderuit gezakt zittend, kijk ik wat melancholiek naar een alsmaar groeiend mozaïek dat op het venster wordt geplakt.…

gehesen walst kruipend in mijn oren hees bronstig voert het mij van manhattan tot berlijn zwierig en innemend zinspreekt hij van frivool tot weemoedig poëtisch lispelend walst schilderend hij met ouderdom en verval glasscherven zijn het die verlokken tot kijken in spiegels van het leven het bladert wapperend in hoofd en hart melancholiek…

Melancholiek hoor ik in mijn tuin aan hoe haar lied verwaait in de zwoele wind, zacht kabbelt de bron verder in de nacht.…

Melancholiek kijkt hij naar de vulkaan. Ontheemd is hij, maar wil er niet vandaan.…

oog in oog met de Mona Lisa van de Lage Landen onder de zwarte sluier behoeder van het kroezend kapsel de melancholieke blik van Oopjen vrouw en moeder een mouche op de linkerslaap hoe licht is haar huid net onder de zijden zomerjapon steekt haar voetje uit het ongeboren leven in de bollende buik de Gouden Eeuw aan haar voeten…

Rotsen schenken muurvast vertrouwen Water stroomt door het ravijn Vogels fluiten het concert van de dag Vrede voelt als een associatieverdrag Vogels zingen melancholiek Een ballade van romantiek, na tragiek Waterspreeuwen vertonen bad-rituelen Vredig gevoel met ieders hart delen Stilzwijgende diepgang uit het ravijn Waar je intens verbonden…

Hij speelde zijn spel vol gratie en poëzie soms leek zijn notenblad op profetie één van die muzikale fenomenen die de plek in kunstgeschiedenis innemen Zijn gelovig hart had de wind mee vol betovering en melancholiek verlangen onttrokken aan een demonische zee door een lichtend veld omvangen verheven in grootheid roerend in smart…

. - he was in the oil again) elke nacht zeven dagen elke week al vele jaren lang voor drie secondjes maar want als een ieder dat nou deed dan zou sue ellen maybe minder lonesome zijn in desert gesteld dan wel haar ogen blijven even melancholiek they are my peaks van eeuwig is mijn romantiek zoals her eyes nu al jaren langszaam alsmaar…

losgemaakt vraagt een hand om de steen waar wijsheid gevangen inkt in gebroken plastic omhulsel zwaartekracht test op een vensterbank lichtblauw in het raam klimt Venus richting de bovenste sponning wat figureert als een lijst vierkant schilderij vol melancholiek radio bebop muziek het anp nieuws van zes uur zo vlak voor een gesprek ergens…

‘melancholiek stonden haar ogen’ sprak de receptionist een groot liefhebber van het vrouwelijk schoon hij had haar begeleid naar de kamer de minibar, de kaart, het uitzicht op wat neuken nu gaf hij mij de pass-key bleek en bibberig dook hij in de paperassen, held in de gang wees een zweterig kamermeisje mij de weg. het elektronische slot…

Onder het schuine dak met grijze shingles wordt zo meteen alles nieuw geschikt - modern, retro, of misschien wel klassiek - naar een jonger en eigener visie doch maakt mij melancholiek. Achter de grote ramen, ruiten tot aan de grond - een klein neusje straks tegen het glas gedrukt - met zicht op de tuin, de vijver en de hertshooi heg.…

De een traditioneel, de ander een boegbeeld van eigenheid, verbeelden tegenstrijdige uitbundigheid, vanuit religie en folklore geboren en uit de traditie voortgebracht door stad of gracht gewogen, in vaar – of voertuig van extase op het hoofd of narrenkap, een excentrieke verendracht, melancholieke uit de hand gelopen grap, bespeelt…

Zelf sta ik op de rand van een innerlijke beschaving verklaart zich het onwrikbare van deze telg, hierin zijn de melancholieke glitters niet weg te denken verstrooiing heeft zich in formules vastgelegd.…

Voor weinig geld van Internet geplukt Een literair historische kroniek Geschreven voor Oostindisch doof publiek Door Rudi Kousbroek die ermee verrukt Het schudt je wakker wat er staat gedrukt Het maakt een lezer kwaad, melancholiek Rijt wonden open, maakt van heimwee ziek Het hekelt, hoont, gaat onder haat gebukt Voor hen die zich voor…

hoftuin gegaan Zij liet verstrooid wat maanlicht slingeren - nooit meer aan gedacht Bosranken weven daarvan een vacht van zilverig pluis over hekwerk en poort van het Koninklijk Huis Zijn herauten snelle snaken verven bladeren scharlaken sienna, oker, vermiljoen karmozijn en kopergroen Reeds druppelt door een dunne nevel zijn melancholiek…

Geen maat houden, kon hij die geen maat kon houden mateloos verliefd op de nacht desolate romantiek vreemdeling ritme, ritme en nieuwe woorden in de gewaarwording diepere zelf gemaakte melancholieke melodieën mateloos verliefd op de romantiek ritme, ritme, oude zonden en doedelzak muziek voor de bohemiens nu het vallen der bladeren…

Voor zover de heide reikt huizen op deze gekuiste grond veel makke schapen gedreven door de herders van de ledigheid, ten prooi gevallen aan de melancholiek van dat ene zwarte schaap, altijd in de minderheid.…

Zij was liefdevol en fris als een verse kriek; niet te wulps en niet te nis, niet melancholiek. Neem een vrijer, zei ik haar, wie ge uw herte wijdt. - 'k Vrees, zo sprak ze, geen gevaar, want ik heb nog tijd. Hij was struis, gezond en kloek, rein van ziel en lijf; nooit liet hij zich op de zoek voor een vroom bedrijf.…

in haar facetten zij voedt de aderen kan de geest verdraaien de toekomst achteruitzetten met de wind meewaaien de adem pletten maar mij ook doen uitzwaaien is zij een weg vol verlangen met passie, die stenen breekt maar o wee, als het licht verbleekt en het donker roept om breekbare lofgezangen die klinken als uitstervende noten melancholiek…

omarmt ze troost ze verwarmt ze weekt en trilt de mijne los zo heel gewoon met haar gevoelige klanken het klinkt of het haar ziel is de aller diepste levenskern opgeroepen door het strijken van haar snaren bewogen maar toch ook ferm kan ook ik de roering van mijn gevoelens ontwaren ik voel dat ik ben opgelucht iets liefelijk zachtjes melancholiek…

Weemoed zichtbaar melancholiek verblijft in een brief. Neem de heldere zon desnoods de slapende maan zeg je in verlaten taal die zich uitstrekt aan de horizon.…

De wind waait met de tijd haastig en ongecontroleerd; een blad zweeft melancholiek voorbij. Hij kijkt op. Strekt zijn stramme benen. Komt moeizaam overeind. Zijn rug kraakt, zijn nek schuurt, zijn benen kreunen maar zijn voeten slepen niet. Zwijgzaam maar diep van binnen voldaan loopt hij vastberaden richting het station.…

Zelf sta ik op de rand van een innerlijke beschaving verklaart zich het onwrikbare van deze telg, hierin zijn de melancholieke glitters niet weg te denken, verstrooiing heeft zich in formule van de taal vastgelegd, Het zwijgt, maakt stil, de duisternis wordt diffuse en is mij kwijt, ik zie de schaduw die met zijn ego vecht en bedriegt…

Met melancholieke bril ten behoeve Van de Rode Haan stond u even bij het Leven stil; Aan het eind van de avond Ogenschijnlijk iets licht beschonken, Werd door Simon Carmiggelt aandacht Aan het leven van alle dag geschonken. Zo gewoon was die gewone man die In het dagelijkse leven zo mislukken Kan.…

Aan de oevers van Cape Cod melancholiek Zwaait Bas Jan af in zijn triptiek De levende have wier wuivend weesgegroet In zijn uppie voor de Zefier uitgaat De opgang tegemoet Schier Atlantisch overschrijdend document Waarvan elk zweemsel naderhand verstrooid Getuige de Guppy van zijn smartenman berooid Op de verstgelegen klippen van Aran…

De avond ruikt niet meer naar kinderspelen en muziek, enkel naar melancholiek en de angst voor morgen. Vroeger lieten wij nog onder ’t deken onze knuffeldieren spreken, konden wij nog van het laken hun kasteel, hun huisje maken of hun wijde, witte wereldzee.…

Melancholiek is 't klinken van de bellen Aan 't haam van 't paard, dat stapvoets sloft in 't zand, Het opgeschoffeld stof zweeft naar de kant En ganse zwermen vliegen vergezellen Het beest, dat scheukt en kopschudt van hun kwellen.…

Groot en vragend staren ze melancholiek en als een zee van rust en stilte, maar ook zie ik krassen in je ziel. Als ze van een verte dromen, die mooie ogen, hier ver vandaan, zie ik een golf van wanhoop komen en ook zie ik pijn in je bestaan. Wat heeft ze mooie ogen.…