Alle inzendingen over moe

het doek is gevallen de laatste akte speelt zich af buiten het aanschijn van vreemden zonder enig licht nog wat resterende stuipen toegedicht aan ontheemden geblinddoekt op planken tastend op weg moe van spoorloos kruipen soms is applaus door zwijgzaamheid omhuld het kent begrip op afstand zogezegd monddood kil de zaal…

In het dorstige land tasten daklozen in het duister, ze zijn de stralen van een getergde zon en goddeloze geloften al tijden moe, papieren regels rotten in het hout, een leger van houtwormen splijt de wereld open, dekt de aarde met hun maskers toe, in de vlijt van alle gestorvenen treft alleen de hoop geen verwijt, de nachten…

Het plein stond vol met mensen en iedereen keek moe Eén vraag werd nog geuit: “Waar gaan we toch naar toe?” “Waar gaan we toch naar toe?” riep men door elkaar en niemand die het wist…

zijn zwart en jij bent blond kijk, nu draai ik mijn gezicht opzij en is mijn hoofdje ineens niet meer rond Als ik lach, lacht de spiegel met me mee en als ik praat, praat de spiegel terug gek hoor, hij ziet ons alletwee en hij doet alles net zo vlug Er is één ding wat hij niet kan kijk nou, we beginnen te gapen ben je een beetje moe…

Eindelijk van taken verlicht kijkend in het al weer verhelderende ochtendlicht sluit zij nog even vluchtig haar ogen toe voor de nieuwe dag, opnieuw,..zo moe. Zij wenst het welterusten aan ochtendstond om opnieuw te dromen van "goud in de mond".…

ik droom mij in mei zet gedachten opzij en wordt niet moe ik heb vleugels op z’n plek heerlijk, dat ik mij droom in mei op één oor wat is het heerlijk buiten wie liefheeft wow, ik voel me goed ’t vast een ander dat mag je mazzel noemen ik begrijp nu eindelijk hoe het zit onder de gele maan droom ik mij in mei op één oor mm, mm, alles…

kerstdis lichtjes in de boom voeren mij terug naar die droom van het ouderlijk huis vol warmte en geborgenheid een baken in de tijd broertjes, zusjes, pa en moe voeren mij naar die dagen toe na de mis aan de dis vol twentse lekkernij allemaal zij aan zij in gedachten duurt dit voort…

In wiens gezicht voel ik de ontreddering, moe van de nachtrust, gapend en zwetend jonglerend met washandje en gevoelig koud water, cornflakes en cafeïne, de redders in nood in dit ontwakend begin? In wiens masker zal ik me vandaag verontschuldigen, om de zorgen van de nacht te verhullen, om de zorgen van de dag te verbergen?…

Wanneer ik moe naar bed wil gaan, staat Sinep helemaal uitgerust op. Gaat soms exhibitionistisch staan! Ik wil echt van hem gaan scheiden. De maat is nu eindelijk vol! Wie denkt Sinep dat hij is? Een overgewaardeerd lulletje, wanneer ik mij niet vergis! Eindelijk word ik baas van mijn goddelijk lijf!…

klimmen ’s ochtends torenhoog veilig voor weer en wind en zon achter stenen glas staal en beton urenlang ruggen kromgebogen over documenten papieren en dossiers ze zinken ’s avonds in stalen kooien naar diepe gangen van trieste treinen de helle van het heden ze heten jan en miet en piet ze zijn van het prikken uitgeput hebben uren moe…

Zachtjes, het is zo moe. Wees stil, 't is op.…

De grafsteen met de gebeitelde letters die jouw intieme vriendschap in de nacht een liefdesnaam gaven staat eenzaam op het stille kerkhof bij de uitgebloeide hortensia die moe is door doden die zwijgen in alle talen bladeren van droeve bomen dwarrelen wanhopig voorbij de diepte van jouw dromen maar jij zal nooit tot leven komen…

Een stalen spiraal Bewoog als een wonder Omhoog Zijn ogen glinsteren Van plezier Ik verklaar wat ik waarneem Maar zie direct De magie vernietigd Moe, met ogen bijna dicht De bocht om gereden In diepe sneeuw Zonder problemen Wie anders dan het Licht Kon zulke hulp hebben gegeven Mijn heldere tekst Maakt diepe sporen Van verdriet…

Ik strijd, ik ijver, ik betwist, maar ik word zo moe. Ik faal, ik val en geef op. Ik wilde graag de beste zijn. Ik val en ik sta op. Met tranen, want vallen is niet fijn. Vallen dat doet pijn. Ik vecht, ik strijd, ik blijf worstelen. Ik wil een keertje overwinnen. Ik struikel, ik val, ik faal. Ik moet alweer opnieuw beginnen.…

ruiten verschijnen de wasem van beeltenissen van weleer, een goede beurt, de ruimte maakt zich vrij van stof en herinneringen en enig spoor waarin schaduwen gedwee verdween op hun de tocht door open vensters van de wereld, ging teloor in de donkerste nacht, ontsnapt op lemen voeten, ben benieuwd voor welke dwangmatigheid ik moe…

– – Ach, is ons lijf voor ééuwig moe, en onze zinnen?... Míj faalt de kracht, te zeggen hoe ’k u durf beminnen.…

Ter lome zee met slappe zeilen onder eenzelfde lamme zon, en steeds het onveranderd-ijle aan elke nieuwe horizon; aldóor de dagen áldoor varen een onverschill'ge avond toe, en eindeloos het loom verzwaren der lamme leden, hooploos-moe; en nimmer, nimmer slapen mogen, maar steeds naar horizonnen spiên met starre en pijnlijk-sperrende…

De boeken zijn erg moe ze staan maar in de kast maar worden niet aangeraakt praktisch niet gelezen laat staan verslonden sommige maagdelijk onaangeroerd geen enkel ezelsoortje ze zijn dus maar gaan liggen dat geldt ook voor De Bijbel het boek der boeken dat ligt meestal, opengeslagen stuk gelezen op onderdelen maar niet helemaal, het geheel…

je kwam binnen ik zag schaduwen verschieten de kamer lichtte op vrouwen leken ronder nog zachter in benadering mannen stopten hun vergadering je liet de gastvrouw blozen lachte het gezelschap toe je ogen glansden, maar je stem klonk moe we wisten dat je lichaam niet meer wilde, merkten dat je geest nog ongebroken was we zagen hoe…

lach als blije kinderen wees eens minder serieus inderdaad doe het gewoon maak die lange lange neus en je zorgen zullen minderen interesseer je even geen enkele fluit voor welke bagger men over je gedrag uit spuit we moeten lachen het wordt eens tijd om ze te verdrijven die onzalige somberheid ben ik haar wereldse terreur alleen zo moe…

zien kom uit de achtergrond en kleur vandaag met stralend licht van weer ontmoeten ik zal je groeten met een warme kus wees maar gerust we gaan de wereld buitensluiten de tijd uitbuiten die er is ik heb je zo intens gemist ik zwem nog in de uren maar hoge golven van het wachten trekken aan mijn krachten, de deining maakt me moe…

Het leven moe, getroffen door een schaduw Wat zet mij hiertoe Mijn gedachten van angst, pijn, verdriet Achter een masker die ik, steeds weer opzet Op het masker staat een lach, een lach die niet aansluit bij wat ik voel Het verbergt mijn ware ik, dat is dan ook mijn missie, mijn enige doel Van binnen is het koud, ijs en ijs koud Perspectief…

temperaturen die geenszins zijn te harden De Olympische Spelen in de Chines' hoofdstad Beijing gingen ooit ook door ondanks mensenrechten die (met voeten werden getreden) geenszins klopten Net als in eveneens Qa- tar is een vergrootglas beslist wenselijk Regimechange, woord vandaag de dag beslist veel te horen veel landen die dit zouden moe…

Ik liet mijn gedachten gaan wat mijn handen hebben gedaan in het leven: jurkjes genaaid en truitjes gebreid, engeltjes gehaakt en beelden gekleid landschappen en bloemen gepenseeld korte verhalen en gedichten geschreven, vier bundels uitgegeven, kon er emoties in kwijt ze zijn nu krom gegroeid en moe door al dat gedoe door reuma en…

De overeenkomst met oververmoeidheid en onverzadigbaarheid is koppigheid of ander gezegd een verstoorde standvastigheid in het niet kunnen loslaten!…

Red haar van dit nutteloze gevecht, ze is 't zo verschrikkelijk moe, ze smeekt je, alsjeblieft, toe, laat me gaan, laat me vrij ik wil dit niet meer, ben 't zo moe. 't Knokken tegen het onherroepelijke, wat toch komen zal, en wanneer en wie is degene die dat bepalen zal?…

Als de zon dan toch moet zinken Slinger dan het anker, de weerhaken van jouw hart Naar mijn vel en vezels Vlucht in een grijze sluimer Want moe van de veldslag In een woestijn van dag en dauw Of gauw nog wat blazen op de loftrompet Alles gaat goed!…

Maar haar ogen, ze staan zo moe, moe van het betaalde liefde geven. De oude man ziet haar elke nacht, wat heeft haar ooit zover gebracht? Een jong hoertje in de stad, die nooit liefde heeft gehad. Ze wenkt, lacht, wuift naar mensen, ze geeft alles voor f 100,- per uur.…

Maar haar ogen, ze staan zo moe, moe van het betaalde liefde geven. De oude man ziet haar elke nacht, wat heeft haar ooit zover gebracht? Een jong hoertje in de stad, dat nooit liefde heeft gehad. Ze wenkt, lacht, wuift naar mensen, ze geeft alles voor f 100,- per uur.…

of veelzeggend, tegenstrijdig in de aard van non-dualisme anderzijds “ ik ben het weten moe” moe van het waarnemen het weigeren van een descriptie is een nodeloos verlangen naar een interpretatie dat nimmer een opzichzelfstaand feit kan onderbouwen zelfs zonder strijd rusten de wapenen nooit in al die partijen waar een homogene ascetisch…