Alle inzendingen over nimmermeer

geheel vooraan: een eenzame meneer berustend in het mopperen en snauwen de lange zinnen weet hij in te houden zijn aandacht is vereist voor het verkeer voorin is het gebleven bij het oude hier klinkt de taal van thuis en van weleer men zegt: de tijd van toen komt nimmermeer en klaagt over de prijzen en de koude de taal centraal is kleurrijk…

En altijd loop ik in den blinde door de bekende buurten rond om iets van vroeger te hervinden wat ik ook vroeger nergens vond, maar mij zal nimmermeer gebeuren, aan deze gracht, in gene straat, dat een van de vertrouwde deuren als vroeger voor mij opengaat, want achter deze gevels is er in leven geen die op mij wacht; De Houtmankade, Roemer…

Het zeetje springt de jaren op en neer tot alles oplost in de grijze mist van wijdte, hoogte, verte, nimmermeer onschuldig als dat kind dat nog niet wist dat aan de verre overzijde weer een strand, een straat, een mens de wens uitwist.…

verweerd de kapel gewijd aan Jezus lijden achter een gesloten traliehek zijn bloemen voor het kruis gezet het gazon dor en bruin de zieke zomerblaren uitgespreid als een vroeg herfsttapijt de reuze lindebomen met knoestige schors buigen meewarig over al dat mors* de najaarswind speels en mild zingt zacht de namen van zij die nimmermeer…

Het schuift het onbepaalde laag na laag in ’t nimmermeer. Het is voos en arm en lam. Het laat de hand in gouden haren dwalen. Het ziet het zonlicht in haar ogen staan. Het ruikt haar huid en voelt geluiden. Het schrijft haar teder weg in de gedichten: een hoogtepunt in een verstrikt heelal. Het hoort de klokken van de stilte luiden.…

Daar ontdek je waarden die je naast je leed, weer terug op aarde, nimmermeer vergeet.…

God de opkomende zon verwarmt haar gezicht talrijke zandkorrels masseren haar voeten vergezellen haar op weg naar het morgenlicht om samen een nieuwe dag te begroeten herinneringen in reeds gelopen sporen galopperen gegriefd het verleden voorbij nog eenmaal kijkt zij om, de schaduw verloren wandelen dromen en nachtmerrie zij aan zij nimmermeer…

Jij vertaalde jouw zwijgzame zonneschijn met jouw lokkende blik en jouw gouden lach, tot een beeld bekend ik in jouw ogen zag, ach, mocht ik nimmermeer daarmee zonder zijn. Wij vleiden ons neer, onze harten geraakt, in een bed, van de mooiste bloemen gemaakt, dat kleurde en geurde als nooit tevoren.…

Als een die, wandlend in een groot groen woud, Een wijle neerzit bij een waterwel*, En in zijn handen 't water schept, dat snel Vervliet, tot hij geen druppel overhoudt; En, in gepeinzen, telkens weer dat spel Herhaalt, als had hij nimmermeer aanschouwd Hoe 't vonklend vocht, als levend zonnegoud, Zich niet laat vangen in de kleine cel;…

Wel is het stil daar binnen maar ‘t is er rustig en goed; en nimmermeer blaast op de tinnen de wachter, met dartele zinnen, een reizger de welkomstgroet.…

Wel is het stil daar binnen maar ‘t is er rustig en goed; en nimmermeer blaast op de tinnen de wachter, met dartele zinnen, een reiziger de welkomstgroet.…

Ik hoef nu nimmermeer mijn haar te wassen, Ik leg mijn kam weg, een verouderd wapen, En, zucht elkeen bij zwoel en drukkend weer, Dan is mijn kale kop zo heerlijk koel.…

Want achter al mijn kwijnen en mijn klagen trilt in mijn hart nu hoog, dan somber diep, maar steeds, - een toon van nimmermeer versagen! Omdat mijn Heiland bij mijn naam mij riep en heeft gezegd, dat ook voor mij zal dagen het leven, dat Hij in zijn sterven schiep!…

Maar om Mijzelve, nimmermeer door U. Thans is het úwe beurt van kracht. Welnu: Tracht éven sterk, als ik nu stérf, te léven In de eenzaamheid van 't leven, dat u wacht.…

O, dit verzekerde gewin Kan nimmermeer ten einde spoeden. Het breidt zich uit, gelijk de vloeden Van licht nemen de wereld in. O, dit geluk bij u te zijn En al ’t andre te vergeten, Alleen te leven van het weten: En ik ben de uwe en gij zijt mijn!…

P zijn dodenrit per snelle arrenslee de wolven – ja, het waren barre tijden - die reizigers als warme hap verbeidden werd grijsgedraaid (eerst plaat, daarna CD) nog altijd gaat een veerpont heen en weer al heeft geborrel akelig geklonken (hetgeen betekent dat hij is gezonken) de woorden echter zinken nimmermeer al negentig, de veerman…

Wij dragen deze schat in broze vaten maar Gij die liefde zijt en tederheid, Gij zult ons nu en nimmermeer verlaten want Gij geleidt ons ook in deze tijd; al is er zoveel leed in onze straten en oorlog en conflict zelfs wereldwijd.…

‘ Herhaal ik duizend keer: ’t Gelaat dat toen mijn ogen zagen, Vergeet ik nimmermeer.…

En onze deernis en ons medelijden Strekt tevergeefs de zegenmilde hand Naar dit hun onbegeerd geduld geleide En keert in de oprechte stand Van trouwbevochten nimmermeer te delen Geluk tot delen altijd weer gereed, Dat hier voorbijgaat langs de duistre velen Als onuitspreeklijk godlijk leed.…

En onze deernis en ons medelijden Strekt tevergeefs de zegenmilde hand Naar dit hun onbegeerd geduld geleide En keert in de oprechte stand Van trouwbevochte nimmermeer te delen Geluk tot delen altijd weer gereed, Dat hier voorbijgaat langs de duistre velen Als onuitspreeklijk godlijk leed.…

Mag ik uit de wilde spelen van dit wisslend licht en donker, uit de wankle op- en neergang der verbloeiende getijden niets dan u en u alleen onthouden in uw nimmermeer te grijpen stralende onafhanklijkheid?... Kan uw ijver niet gedogen dat u iemand buiten mij zou weten?…

Zal mijn ramp dan nimmermeer houden op? Maar steeds volharden in op mij zijn haat te braken? Dus klaagde Phillis laatst, met tranen op haar kaken, En wrong, gelijk ontzind, haar hagelwitte krop: En rukte zo veel haar in een uur uit haar kop, Dat m'er wel met fatsoen zes ballen van kon maken.…

tussen linden na het afscheid van beminden speelt u met een stil verlangen aan een boomtak te gaan hangen ga niet met gedachten spelen aan de takken van abelen en zelfs dwalende sirenen die verwoed hun loklied zingen achter bloeiende seringen kunt u beter maar passeren hoedt u voor de coniferen zelfs de wilgen die maar treuren zal het nimmermeer…

Gij zult wel nimmermeer ontwaken, want gij bleef roerloos toen de trap zo kraakte bij de stille stap des mans, die kwam om toe te maken. Zie, lieve mensen, 't is volbracht, Wat gaan wij doen? Wij konden bidden, dan blijf ik nog wat in uw midden, gij krijgt toch wel geen slaap vannacht.…

Het teder zwakke gras, En 't vrolijke gewas Gedijt bij dauw en regen, Die 't dorstig aardrijk voedt; Maar wat dat mij ontmoet, 't is nimmermeer te degen.…

Hij ziet het nimmermeer. Hoe had hij dit bemind, die duistre straten, Die atmosfeer van mist en zaligheid, Wanneer het avond wordt en het verlaten Plaveisel vochtig is en vreemd en wijd.…

Ik prijs u dat gij, nimmermeer des gevens, Des weldoens en des zeegnens moe, De vreugde blijft des kinderlevens, En breng daarvoor mijn dank u toe. Maar vind ik u altijd dezelfde weder, Gij zijt dezelfde niet geheel. Waar strooidet ge eens uw gave neder? Zij viel de armen meest ten deel.…

De winter scheert de lustwaranden En schudt de naakte lindentop: De vogels slaan aan andere stranden Het schommelende nestje op; Maar, waar ze ook elders nederstrijken, Vergeten doen ze ons nimmermeer - De winter doet de vogels wijken, De lente brengt de vogels weer.…

de lust die nimmermeer vergaat, die heeft hij in zijn lied gebracht. Het klinkt vanuit de vage verte alsof hij midden in ’t gesternte zijn zilvren klokje luidt. Wat zijn gelui beduidt weten wij beiden, liefste mijn! Zo zal hij onze lievlingsvogel zijn.…

.' 'Maar daar hij nu naast Brechtje ligt, Enn nimmermeer met u kan spelen: Tel nog reis over, aardig wicht! Gij zijt – met u hoevelen?' Het meisje sloeg haar ogen neer, En stond een poosje in gedachten; Maar eensklaps riep ze, als de eerste keer: 'Wel heerschap, met zen achten'.…