Alle inzendingen over onbeweeglijk

Onbeweeglijk blijven staan, als er gevaar dreigt. Opstandig bij onbegrip. Nat bij verdriet. Strak gespannen in sombere tijden. Dof als zij het niet meer zien zitten. Ze sluiten zich voorgoed, wanneer hun tijd gekomen is.…

in evenwicht het hoofd recht op, zijn romp gehecht aan een staart, voelt hij zich evenveel waard als de fiere zon, de witte maan en ontelbaar de andere lichamen die zijn wereld werelds maken tussen het zingen door van al wat sjirpt en krekelt onbeweeglijk op de wacht voor wie het niet begrepen aan zijn spit zal geregen voorbijganger zonder…

Er leeft een onbewegelijke droom in de omringende natuur tijdens het beminnen ratio fluistert gevoel innerlijke stilte toe vogels moe door tegenwind dalen neer op het zandeiland ik beslis vandaag over een laatste brief die zal verhalen over jouw olifantenhuid jouw antwoord is een gedicht en dient terplekke als eelt op mijn ziel…

De arend zweeft en broedt mijn beboste duinen vol ik hang met zand en zomp en gras en dor getak en jonge scheut in hem dit is de zon tussen de aarde en de ijlte breek baan, trillende wereld van libellenvleugels ruisende onbeweeglijkheid boven prille netelkoppen, breek baan in mij die in dit landschap zit in dit doorzichtig nest van arendsdons…

en je ademt mijn adem van wind en water zoals de dag druppelt langs mijn woorden heen waar stilte onbespreekbaar waait onder ijsvleugels van de reiger vijverkoud boven het wintervlak van onbeweeglijk riet met opzwaaiende, tere handen en duizend voetstappen breed en breder sneeuw ik de laatste woorden uit het zicht van diepe…

Ik rust mijn handen op mijn buik centrum van voel in leven vingers dansen op stille hartslag onbeweeglijk sierlijk stil Ogen sluiten aards bestaan buiten een wimperkussend welkom aan de nacht sterren fonkelen mijn afscheid geruisloos vaarwel - ik wacht en was zwart ooit zwaar waar kleuren hun licht schenen nu is het hoop in donkere dagen…

Er hoeft maar een hagedis op de deken in het bos te kruipen en onze voeten schrikken van elkaar tot de dennenaalden weer onverdraaglijk onbeweeglijk humus zijn, dat kleeft aan ons. --------------------------------------- uit: 'Al wat winter is en waar', 2001.…

Op weg naar jouw onbeweeglijk lichaam het contrast van je dynamische karakter dat in serene rust droomde bij de avondwake reik ik mijn armen voor de laatste omhelzing.…

onbescheidenheid De nacht geslonken tot een slanke maansikkel transparant cellofaan waarin ik de uren wikkel Zo ijl en flinterdun de overgangen de laatste stralen kussen al het schemerlicht van de volgende morgen en het verse vergezicht het duister is te kort voor hartstocht en verlangen De zomernacht waarin de dag verstilt sluimert slechts onbewegelijk…

Daarbuiten het overmoedige roodborstje De opschepper met de rode borstvlek Driftig beweegt het puntje van je staart Strak onbeweeglijk de rest van je lijf. Op het zachte naaldenbed aan de voet van de conifeer komt een einde aan de sluiptocht Het zoeken naar de goede plek.…

voor de zon het zenith raakte terwijl op 't blote water een zwaan haar nek opdraaide tot een witte vlek kraaide ergens een haan pluizen buiken van donzen kuikens trippelden in trosjes tussen groene bosjes gras als was het een schouwspel voor een snelle fietser en op de steiger langs de vijver stond een reiger onbeweeglijk…

door kleverige dagen en mijn gedachten draaien kolken maar brengen niets meer dichterbij de tijd gaat weg en zwijgt noemt geen naam of plaats aanzien moet ik volgens hem stilstaan met mijn armen open zegt, hierzijn brengt je dichterbij de tijd laat mij te wankel achter ik heb geen houvast aan mezelf mijn lichaam jankt en roept en reikt onbeweeglijk…

Zie ik een ijsvogel onbeweeglijk op een tak? Of reeds zijn plotse duik het water in? Bemerk ik de krachtige slag van zijn snavel? Of heb ik alleen maar oog voor het schitterende blauw en oranje-rood, -exotisch mooi- terwijl hij wegsnort laag over het snelstromende water van de Witte Nete, voorgoed?…

Zij stond daar gewoon, onbeweeglijk, overwonnen.…

ontzetting in taal bestuurde vormen lijnen van denkend worden oorsprong van zijn drink de letters in en proef de dorst van de dichter drijf met gespreide vingers op de klinker stroom waar consonanten de vingertoppen betrommelen absolute ruimte zal vanuit zijn eigen natuur zonder relatie met het externe altijd onveranderlijk en onbeweeglijk…

Ik weet nog steeds niet of er juiste woorden bestaan die de geur van je huid kunnen vangen, van jouw golvend haar, het bewegelijk licht van je ogen, wat mij onbewegelijk maakt, verlangen vanuit de vingertoppen, strelend gebaar van verwachting op het puntje van je lippen.…

Zoon, die, door Gods beleid, de kloeke vinder zijt van dezer gangen onbewegelijk bewegen: hoe 's werelds slingeren u gaan moog', mee of tegen, heb haar eenparigheid voor ogen te allen tijd.…

Ik wist goed dat dit zou overgaan, zo lang het verre, jonge lam kon wachten, bleef ik onbeweeglijk staan, alsof uit de schemer niets te wekken viel. --------------- uit: 'Waak'.…

Zon als behang, onbeweeglijk, de wereld is een medaillon, waarin gedachten zijn geborgen als onkruid van de zee, draag ik om mijn nek gehangen, als doolhof met me mee, slaap op stenen veren, drink uit schelpen de hartslag van hun zoute leven, gedolven uit het schuim op de lippen van de golven, zoek toegang tot nieuwe dromen, waar de…

Op de heuvels was het dat ik mij onbeweeglijk liet meestromen in de tijd... Daar waar mijn gedachten als bloesems werden, waar mijn geest als een tuin werd en geuren en bloemenkleuren de waarheden lieten zien van het duurzame, breekbare bestaan...…

De boten, onbeweeglijk, gaan te lore. Ginds in de nachtelijke wederschijn, Schaduw en schaduwbeeld verschemerd zijn.…

Wezenloos starend in dit glas water, naar een onbesproken onbewegen, met deze ongekende krater van een kater, wil ik dit glas in een teug der herinnering legen, ben met terugwerkende kracht nu helaas te verlegen. Het is te stil, als in een stilleven, sneeuwstil, windstil, gedachtenstil, zit eens stil? Stil lief, stil mij...…

Als - in spot - uit de witte hemel een meeuw op mijn schouder wil landen en bezit neemt van mijn wezen - als rover - die z’n naam nog moet planten op nog niet ontdekte stranden, dan zal een verlegen wind mij zeggen ook wanneer dat niet meer wordt verwacht, om uit het niets, alles te kunnen halen, en zal ervaren hoe onbewegelijk stil het wordt…

De jongeling die met het meisje in suizend onbewegen de steile rots afspringt. Tussen Teutoonse sparren heeft, onhoorbaar tandenknarsend boven een stalen baard, de man te paard - rivaal of vader - het zwaard vergeefs ontbloot. Zie ook de tanden van de honden die doodstil grommen aan de rand.…

En toen ze vroegen wat ze later wilde worden zei ze 'Graag invalide' en zag zich al, benen onbeweeglijk in bruin-geruite plaid door toegewijde man en bleke zonen voortgeduwd, geen zegel zelf te plakken, geen brief te schrijven, geen reis te maken.…

onbeweeglijk staat hij al tweehonderd jaar stil te staan geen soortgenoten om hem heen mistflarden draaien rond zijn kale bol twee kraaien krijsen plotseling zijn naam op de smalle landweg komt een bestelauto aan vormt al jaren een richtpunt voor 't verkeer in de zon, de regen en de grauwe, natte duisternis gespaard voor de open…

Bloedplassen, trots het zonlicht levend rood, Zag 'k wijd vervloeien tot de horizont; Uit lang gespleten, geel ett'rende wond Walmde wee-zoete reuk, als van de dood; En 't leek, alsof een bloedstraal opwaarts spoot, En onbeweeglijk hing boven de grond: De droppels sidderden, helrood en rond, Gestold tot blad'ren aan de beukeloot.…

. - Vroom luistert 't onbeweeglijk voorjaarsland Naar gouden profetie, die, zon-gezant, De wind herhaalt met nadruklijke mond. Rustig-sterk stapt een zaaier, jong en blond, Helblauwe streep tegen grijs-glinst'rend zand: Beslist gebaar van zegenende hand Sprenkelt nevelend stofgoud op de grond.…

1 Riet, halsstarrig gras de onbeweeglijke roerdomp, een schreeuw ontmantelt de mist, het water klotst zwartademend. 2 Op de plomp volgen zilveren druppels, een aardegroene kikker sprong in de diepbruine sloot. 3 De welige ogen van de man, de zachtwitte lelies, met handen uit karmozijn, een dromende visser te zijn. 4 Om…

kleuren te begrijpen en hoe het kan dat ik besta nu wanneer het leven zich afkeert van toeval, de ronde van het najaar zich rijpt tot anker niets het tegenovergestelde staande kan houden en daardoor, even vreemd, een reden geeft tot verlangen naar het ongekende, het onzichtbare dat zich wil openen als een roze lelie van dromen die haar onbeweeglijk…