Alle inzendingen over onkenbaar- onontkoombaar

een lint van wachtenden kilometers lang lange rijen eilandjes bewoners opgesloten  in hun ruimte stilstaande momenten van bezinning en onrust onontkoombaar gevangen  in de wachtrij voor de eindbestemming  een enkeling  in de stilte van de nacht waant zich voor even alleen in een lege wereld …

onmacht of al van overgave ik word geacht, daar de ziel dat vraagt, mij aan de werkelijkheid hetzij zoet dan wel zuur doorgaans te laven het is ook raken aan de uiteinden van een regenboog of vertragen in een andante de ogen gedrenkt in vormeloze liefde die de hoop zo aanlengt ik ben geaard in het leven doch ook meedrijvend in de onkenbare…

Kruip door sluip door in Den Haag Centraal hier gedril daar geboor herken ik niets van wat ooit was Buiten gekomen word ik omringd door hoge gebouwen waardoor het in het niet vallen onontkoombaar lijkt Den Haag stad mijn stad met besmeurde skyline de vooruitgang wacht je op…

hier liggen we dan ons geheugen te ontkalken is het moment daar, vergeten we onze herinnering te ontklemmen dit heet een tedere beroering aanraakbaar, vleesgeworden verenigen onze gebeurtenissen met datering en plaats onontkoombaar en voltooid bevroren tot we in eeuwigheid verzanden is het nog niet gedaan…

mistig bleek het reeds halverwege op weg naar de top vlagen wolken verhulden het pad voor achter opzij alles leek eender onontkoombaar de val gecamoufleerd voor andere ogen behalve pijn geeft neerkomen het gemis alsof boven nooit geweest is alleen beneden bestaat…

Hij is geen bouwwerk Er is niets om te bouwen De mens is nooit vastberaden en sterk Er is geen mislukte toekomst te berouwen Want een toekomst kan niet worden ingericht Alleen vrijheid van geest telt We zijn de illusie verplicht Zonder beneveling zal de mens door de onkenbare werkelijkheid worden geveld…

dat alles met de jaren slijt verdort, verschrompelt of vergrijst het is een onontkoombaar feit als voorbeeld noem ik hier de daad mijn jongeheer stond -heel wat mans- wel tien keer in het uur paraat als oude man hijs ik de vlag het is niet anders godgeklaagd nog hooguit tien keer op een dag…

sinds jouw vertrek eeuwen terug of gisteren ben je onontkoombaar genesteld in mijn ziel luis in de pels ik ontmoet je wanneer de nacht meest donker, zonder genade is in het duister op de tast treft nog dieper het gemis verlangen laait steeds op, ondermijnt stilaan de grond van mijn bestaan…

Roep kreten weiger geef toe het berecht onontkoombaar doch onzichtbaar. Bied hulp weiger heil.…

Wat dan overblijft is leeg en grenzeloos oud Het is “Het Niets”, onkenbaar en ongemeten. Een vacuum, zwart, eenzaam, eindeloos en koud."…

Onontkoombaar cirkelt u om ons heen, u danst en draait, u danst en maait, u mikt niet wanneer u uw zeis rondzwaait; mis of raak: aan de beurt komt iedereen. Uw dood'lijk werk is niet wat ik betreur, maar bij uw wals zo onberekenbaar sneeft door uw zeis jong en oud door elkaar en keer ik mij af van uw willekeur.…

als je mij op de man af zou vragen wat mij het meest bevreest beken ik zonder dralen de snelheid van het leven de jaren die worden voortgedreven met de speed van de bolide van Max Verstappen de bandenwissel als een onontkoombare pas op de plaats die je eigenlijk wordt verweten zo jaagt tijd van leven je gehaast vooruit naar een finish…

Gedaagd in kort geding Straalsgewijs ondervraagd Staat 't nachtelijkste ding Met potenvol vandaag Het lichtrequisitoir Maakt alles recht en klaar Vaas liefste en trompet Zijn bij elkaar gezet Naar ninivehse wet Van 't onontkoombaar daar ---------------------------------------------------------------- Uit: Verzamelde gedichten (1981) van…

Stem te zijn en anders niet, maar zo meeslepend te zingen, dat elk hart het wonder ziet achter mensen, achter dingen; te schikken en anders niet woorden in zulk een verband dat het onontkoombaar lied -wapen in een man's hand- hen ruggelings overmant, neervelt en boeit in zijn band... stem te zijn en anders niet.…

ze waren er niet op uit om de orde zomaar te verstoren dikwijls werd hen de deur gewezen terug het bos ingejaagd men bleef ze voelen en ruiken zelfs op grote afstand op een dag stonden ze daar onontkoombaar dikhuidig in de huizen ik houd van olifanten die onverhoeds in kamers verschijnen om behoedzaam plaats te nemen…

'Ik geloof' en 'Ik heb een droom' zijn beroemde woorden Achterhaald nu er zoveel meer geloven zijn zoveel meer waarheden om bij weg te dromen van de werkelijkheid die niet meer te raden is maar onontkoombaar is wat ze is, je moet het ermee doen, je zou het ermee moeten doen maar liever verpak je haar in lichtechte lievelingskleuren…

bij sluitspierkramp einde onontkoombaar naakt, enkelopwaarts sluipangst slingert, en de ossenpoot veldkrabt haar letterdreiging. volksomjoeld en teer dit lijfje ijl te zingen staat jouw naam voor het uitflitst, stofwolkt bij boektoeslag en ter aarde dwarrelt in het grijze zwijgen van oneindigheid.…

Duivelse machten verstoren wreed de heersende vrede van het koninkrijk Twee angstige wezens verdwaasd in strijd, opgelegde keuzen innerlijk verscheurd Knellende ketens liefde ontkracht, warmte ontnomen in haat en bedrog Oorlogswonden tekens van werk’lijkheid, ‘t onontkoombaar einde van een falend verbond…

In de ban van zelfgekozen eenzaamheid Geen contact – wat zij ook niet zocht In de ban van klank en woord – boetserend, polijstend, balancerend op het koord In de ban van Leven dat zij niet leiden kon maar door haar schrijven wel delen mocht In de ban van haar geraakt, onontkoombaar, onomkeerbaar – dichteres van het stille…

Oude tijden herleven In beginsel beschreven Onontkoombaar heden Geraakt en geleden Gegaan en gezondigd Wist niet wat we konden Wat wij doorgaans deden Wilde het niet weten Het afscheid genomen Gezien en ook geroemd Grinnikend genoten Gewend door pijn groter Gelaten en bedroefd Maakt heden gesloten…

toen zij spraken over flarden herinneringen die al te traag overgaan tot ontbinding verduisterde het late uur een stekeblind veld waar zij de vrieskoude van het overspelig verhaal verwarmden met woorden die straatarm verdampten in de onontkoombare krater van een morsdode nacht maar berijpte handen hervonden het pad en gejaagd volgden zij…

nadat haar man begraven was liet overgrootmoeder Betjie van Middenspruit hem opgraven en trok hem een ander zondags pak aan ‘ineens begrijp ik het’ zegt mijn moeder ‘ik zou niets liever willen dan daar bij die hoop grond te gaan graven net zolang totdat ik bij je vader ben tot bij waar hij is en hem aan zijn schouders optil die onontkoombare…

moeder konden zijn; Schelden, schreeuwen, uitjouwen Raken niet je vel maar wel je ziel Als je vijf bent, Een scheve start in een kinderleven Dat ooit uitgroeit tot volwassenheid - Na een leven lang knokken om er te mogen zijn, Vechten voor elke meter die de ander mij misgunt, Is de energie op, slaat de depressie toe, En komt alles onontkoombaar…

met vallen en opstaan verankert beetje bij beetje elk voetspoor mijn gehechtheid bij elke stap de gedachte hoe duizelingwekkend je aardigheidjes mij aantrekken met spreidarmen vang ik je walswind je stof uit rulle grond gewaaid poedert mijn gezicht onontkoombaar is de terugkeer naar mijn gang van kruipen met opstand en verval beetje…

met vallen en opstaan verankert beetje bij beetje elk voetspoor mijn gehechtheid bij elke stap de gedachte hoe duizelingwekkend je aardigheidjes mij aantrekken met spreidarmen vang ik je walswind je stof uit rulle grond gewaaid poedert mijn gezicht onontkoombaar is de terugkeer naar mijn gang van kruipen met opstand en verval beetje…

De fauna beeft, al wat de kerst heeft overleefd vliedt henen in doodsangst, doch vergeefs en onontkoombaar aan ’t kabaal. Een grijsaard houdt, zelf doof en oud, een baby, pasgeboren bij hem op schoot, heel liefdevol de handen op de oren.…

wat is een stad vraag ik me hier af een aantal pleinen verbonden door oude wegen en droge paden mensen, rivieren, kaden gebouwen, fonteinen wat maakt een stad zoals deze en zijn neven tot wat het raakt om te wonen en opnieuw te blijven leven vraag deze stad om een antwoord dat telt en hij geeft als onontkoombaar feit zijn verhouding…

het kind Wakubenga het patina van de tijd legde een bittere scherpte over de sluier van onschuld de ogen van het kind dat wordt geminacht lachen nooit ze leeft op al te tere takken onontkoombaar en smal als een doodskist wordt het kind bedolven onder doffe schaamte in de meisjesbuik groeit een vreemde bittere vrucht brandmerk…

Ja, jullie waren daar samen met mij op een bankje aan de rand van het bos in wat leek een eindeloze harmonie Een schilderij van geuren en geluiden van bruinverkleurde plantenresten een pas geschoren korenveld en verder weg Een dodenakker en lichtend groene maïs onder een donker dak van onkenbaar oude bomen De tijd werd uitgerekt en…

Laat me oversteken naar de nacht voordat ik tot stilstand kom op deze lege onkenbare plek, voor ik me bedenk en me verlies in de snippers van de tijd. Vanavond is de maan kaal en stil en ik balanceer op de rand van het ravijn. Ik kan geen waterput slaan. Ik adem woord voor woord en ik proef de angst in de grijze motregen.…