Alle inzendingen over ontglippen

Hoe zoet was de blik van uw oog, Toen ge, blozend, de rozige lippen Een woordeke zacht liet ontglippen, Dat strelend mijn hart bewoog. Lief meisje! Hoe zoet was de blik van uw oog! Hoe zoet was de druk van uw hand, Toen ik bevend afluisteren wilde, Van ’t genot dat mijn boezem doortrilde, Van der liefde zo zalige band. Lief meisje!…

knipperend met haar ogen zag ze een vogel met zijn kopje scheef naar de muziek gericht het voelde of die recensent was van juist dit kostbare moment bijna werd haar alles te machtig het vogeltje, haar gevoel herinneringen, verlangens en dromen ze legde haar hand in die van hem liefde fluisterde de wind geef het een kans laat het je niet ontglippen…

ik meen verloren tijd in te kunnen halen zoals een visser vis met z’n net herstelde net helaas heb ik me vergist en zal weer falen tijd wordt nooit verloren haalt mij met gemak in zoals altijd al ging ik besef dat ze mij weer is ontglipt als gladde slijmerige alen en met mijn net zal ik geen tijd vangen zo geldt de wet…

Toch pak je steeds weer mijn hand en zoek je naar mijn lippen, Ik bied totaal geen tegenstand Maar laat je niet ontglippen. Was dit wel de juiste keus Heb je het zo wel goed gedaan? Denk nog eens even serieus, Of je me echt wil laten gaan!…

Toch zijn die kleine lieve kusjes, een tedere beroering van elkanders lippen, verzachtend voor de pijn van verliefdheid, die we niet willen laten ontglippen.…

Wij mensen kennen vreemde begrippen de bekendste daarvan is geheid de tijd we staan erop maar zijn ‘m steeds kwijt jagen hem na om te laten ontglippen Bij afspraken wijst hij op zijn strepen wij draaien verlegen bij vroeg of te laat hij bepaalt onze vrijheden vrij accuraat weet gehaast ons steeds op te zwepen Hij tikt zijn seconde, minuut…

vochtig deken van dauw ochtendklaar over de wind haar streken vinden wij geluiden van de zingende natuur gestuwd vanuit het zuiden opstaand in het schemeruur doch enkel één overstemt het groeiend ontwaken; van kop tot teen naar gelukzaligheid vloeiend jouw goedemorgen prevelende lippen die mij vlinders bezorgen -ik voel een kus ontglippen…

Het hart op de tong, je zachte lippen, ontroerende woorden die mij ontglippen. Leven doe je zij aan zij, ik vraag je hier: verlang naar mij.…

Het hart op de tong, je zachte lippen, ontroerende woorden die mij ontglippen. Leven doe je zij aan zij, ik vraag je hier: verlang naar mij.…

Schoon lief, steeds leger wordt mijn hart, ‘k Zie, nutloos glas, al wijsheids waan Mijn moede handen eens ontglippen; En toch, nooit zal dier armoe smart Mij deren, zien me uw ogen aan En voel ik ’t branden van uw lippen.…

De drukke stad stopt met bruisen terwijl het leven binnenin me explosief begint te sprankelen We lopen samen langs terrassen waarachter de Bodensee over de nacht waakt naast me loopt de vrouw die me stilaan verliefd maakt Met begerende blik in haar aanbiddende ogen leest ze mijn lippen waaruit klanken vanuit mijn hart vol genegenheid ontglippen…

De godsvrucht was uw heil… Gebonden werd uw stijl, En dat was eerst het ware: Aandachtig zit de schare En staart bewondrend aan, Hoe bundels najaarsblaân In vrome stroom ontglippen Uw grijze lippen!…

metafoor Voor de door hen afgelegde weg De jongens staan er als mannen De uitgelopen schmink van hun baarden Ik ben er voor hem Hij staat tussen zijn vrienden Het eerste loslaten Lijkt vanavond voor mij Nog maar zo kort geleden Ik beleef het opnieuw Het gezang van de klas Komt heel diep bij me binnen Dat deze puurheid Hen maar niet zal ontglippen…

Dat kan in stille treurigheid, Bij kus en handdruk ons ontglippen. Dat ligt in 't hart en op de lippen, Wanneer men van elkander scheidt.…

Vermaard om zijn spitsvondigheden laat hij, gesteund door mazen in de wet, hen boeteloos ontglippen uit het net. Hij draagt de sleutel tot vertreden. Zijn gladheid laat zich wel belonen, schemerlingen houden hem in stand, misdaad vult zo makkelijk een hand: bloedgeld laat hem als een koning wonen.…

vooralsnog slechts op zijn lippen, aangezien daar de wereldvrede lag, in onvermogen daaraan te ontglippen tot over zijn rustige stervensdag. goeroes laatste woorden "werelvrede is onvermijdelijk" waren ware slotakkoorden van wie verwerd tot ijdel lijk.…

Geen levend wangeninkarnaat, Geen purpren lippen, Geen gloeiende ogenflonkering Deed, aan d'ontroerde jongeling, Een zucht ontglippen. Het was die zweem van treurigheid, Die wang met lelies overspreid, Die me innig griefde. 0 neen! Geen bruisend driftgewoel Maar medelij', vol teer gevoel, Dàt was mij liefde.…

schuilplaats tussen adolescentie en volwassenheid, die te ontglippen, te ontlopen, onderstut de stam waarin de eerste jaarring mij bij de hand nam, tussen netels en zwammen door, het labyrint van de realiteit te ijken, angsten te foppen door bij de oude stam weer aan te kloppen, me te verstoppen in mijn bevrijde en zwijgend deel…

Door stijve witgeknepen lippen (Haar stem sloeg in haar mond tot gruis Omdat haar echtvriend wilde ontglippen) Knerpt een mevrouw benauwd: naar huis! Het is gezegd: en allen rijzen, Bedanken, fooien, groeten! spoed! - In de besloten paradijzen Sluipt Adam weg en Eva woedt.…

meisje van elf toen er misbruik van mij werd gemaakt ik bleef een roepende in de woestijn niemand die het wilde horen maar nu, nu is er wezenlijk iets verandert, of toch ik heb ’n stem gekregen voel me gehoord nu misbruik bestaansrecht heeft mag het eindelijk zijn doch rest de vraag hoe houden we dit vast laten we dit niet weer ontglippen…

onherkenbaar gezicht ik heb hem gehoord de man met de hamer zijn sluipende treden voortdurend aanwezig ik heb hem gevoeld de man met de hamer blauwgeplekt beursgeslagen mijn hoofd muurvast klem ik heb hem geproefd de man met de hamer de smaak van lauw water zoute drop sloten koffie ik heb hem betast de man met de hamer steevast ontglippend…

Blikken ontwijken me, naamborden ontglippen me. Op goed geluk moet ik er straks uit. Het is er weer, dit stollen, na langdurig het hoofd te hoog te hebben gedragen. In mijn bagage, mijn dagboek, ontvleesd verleden, een herbarium vol bladskelet. Ik blader. Zo was het in een paar woorden.…

Sedert pleegt de dag, Als een jonge lach Die zich loswindt van de lippen, Immer aan de wil te ontglippen Van mijn zwak gezag. Telkens waar ik buk En 't geplukte druk Als bezitting in de handen, Rukt het zich uit vorm en banden Opwaarts naar 't geluk.…

In het midden van mei, als de nachtegaals zingen En de avondglans huwt aan de morgense schijn Als de schuchtere geur van de late seringen Zich mengt met de geur van de vroege jasmijn, Toen hoorde ik uw lippen de woorden ontglippen: (Ik was maar een knaap en gij waart nog een kind) Hoe wrang is de smaak van verwinnende lippen Zo innig het verlangen…

"Ik heb het koud" klaagden zijn blauwe lippen zijn weke hand zocht tastend naar een maat ik zag zijn leven met zijn bloed ontglippen en steeds maar liever scheen mij zijn gelaat.…

Zo meedogenloos, zo wreed dat ik bijna kapot ga hieraan in voorstellingsvermogen en de woorden me leken te ontglippen. Doch ik was sterker, had mezelf Spartaans getraind, ongelijk u, ongelijk u. Ik was, zij, de dichteres die aan de zijde stond van haar gelijken. Ik ben zij. Onverwoestbaar in woordkeuze. Totdat al het leed is geleden.…

Als een lentebloem openen de lippen en blazen zacht tegen de opening waarop octaven achtereen ontglippen tot een laatste tremolo opklinkt. De muziek sluipt steels onder het kleed, wordt meegetroond door de obers bij het lopen en een ieder van hen weet, welke dame niet meer eet staat er hartstochtelijk voor open.…

Vandaag heeft Inge Boulonois een fraai mollenvers geschreven op de 'rtl boulevard' praktijk in het scabreuze Talpa rijk. Reprise van de Vander mollenfeeste... Hieronder mijn bescheiden reactie in de vorm van een schaking: Persephone in de onderwereld, geschaakt door Pluto. En onderwijl wordt Linda gek van de vraag die haar dag en nacht kwelt…

Zij die zo warm gelijk welvingen rond gehuld in gratie, met bloedvolle lippen uit zware lokken een geurspoor verzond laat nu haar robe en gêne ontglippen dan tollen ze klauwend neer op de grond langs zwarte gaten en heldere stippen beuken de bron waar de wereld ontstond zoals een branding op wakende klippen.…

Toen voelde ik rijm bij rijm mijn mond ontglippen... Waar ik het haalde, zal ik niet verklappen! Nu rolde een heel rispetto van mijn lippen. Sindsdien, mijn lief, o wonder boven wonder!…