Alle inzendingen over roest

Omsloten door een laagje roest, liggen in de kern van mijn hart, de resten van een verloren liefde, die alleen jíj nog weer opbloeien laat.…

weilanden, ze twijfelen zich groen en geel laag bij de grondse daken knikken hoofs tussen roodachtig roest op de velden bolle wolkjes toeven boven de kust, wachten met tuiten huilen moeiteloos loopt een pad de dijk op, een vogel staat te wankelen even uitwaaien…

Een diepzeevis priemt met gloeiende ogen het drukkende waterduister in de kamer vol wier waar ze haar eitjes legt vertrouwt komend leven aan vergane weelde toe 't nest tussen oud roest staat onder bescherming van 't onsterfelijke maar gezonken schip TITANIC.…

mijn hart slaat op hol opeens, twee paarden op de rotonde van Donderen echt levend zijn ze niet merk ik, als ik gierend rem een zwerfkei plus oud roest lijken bedrieglijk echt na drie ererondjes om de versteende paardjes rijd ik lachend verder hop, rijd ik, in galop…

Schoonheid van roest. De bek vol stenen. De piramide van oude appeltjes. Bij wijze van proef. Het blauw van de plekken. De ontmoeting vond plaats. Bij het mosterdgas zijn wel wat ongelukjes gebeurd. In mijn doodgezwegen zwijgen. ------------------------------------ uit: 'De lengte van dagen', 1991.…

In deze uitgestorven kustplaats vastgenageld in het zand zie ik hoe je ongenaakbare met roest bedekte lijf de beukende golfslagen onverstoorbaar incasseert. Het tandenknarsen van de tijd het wassende water de tartende zeewind weten niet van wijken ze maken je gestaalde hoofd koppen kleiner. Een albatros landt zwijgend op je hoofd.…

ik plet niet wat mij ongevallig is maar smeed liefdevol het rond de smidse is het atelier waar ik met balg en vuur mijn passie vond met lederen voorschoot hamers en mijn tangen een volle waterbak waarin de ijzers sissend hangen mijn kunst kan alle tijd trotseren oud roest is de perfecte laag tegen verder oxideren…

Verzuurde roest kwijlt uit hun gerimpeld maangezicht. Zeemzoetjes laten beschimmelen. Langzaam doen zwijgen tot ze moeilijk hijgen en de adem stokt. Twee museumpoppen blijven gespaard en bewaard klaar voor een avondmis vol mist en humus. Tot ze stikken in ‘wrede’.…

het heden is aan mij verschenen, in ‘t openbaar op een verloren moment voor het raam in gespaarde ruimte, het snelt zijn roest vooruit zit onverstoorbaar de toekomst op de huid waar langs onvoltooide wegen mijn foto in geheugen is vergleden en alle huizen en straten zijn verdwenen in boventallig land dat ooit het heden aan mij deed…

ik droomde dat ik auto was en dat jij mij ging poetsen je zette mij zacht in de was opdat ik niet ging roesten je opende vol vlijt mijn deur en schoof jezelf naar binnen je wreef mijn ex- en int’rieur zodat ik stond te glimmen jij spiegelde je in mijn glans en mocht mij trots bezitten ik bleef altijd je eerstehands nog vele verre ritten…

wanneer jouw stalen plaat weer kilte praat de kou met blauwe lassen niet te dichten is open ik witheet brand warmte in je ziel omdat ik voor je viel je roest in veel vergeten toch schuurt de liefde altijd weer het samen weten glans maar staal spiegel theatraal mijn blauwe lassen zullen naadloos op jou passen…

de langzame woordenslijper slentert met plooien in de pantalon de Seine af de kerk voorbij maar op Pont Neuf spuugt hij de scheermessen op een hoop en veracht de revolutie en met gebruinde tanden doet hij de Eifeltoren roesten II.…

ik voel me vreemd een vreemdeling tussen bekende huizen die uiteen wijken, zo groot zijn als het leven zelf er is iets veranderd in mij, alsof ik iets verloren heb een uitgebeend woord of een zware sleutelbos waarvan de roest ouder is dan de waarheid overgeleverd aan een lijf zonder beeld en gebroken bestaansrecht het is niet goed om te…

Roest van vergane rozen in vuile vazen, stof op de tafel, ooit met liefde gemaakt van de botten van een beukenreus naast de oude brieven handgeschreven schetsen van twee zielen, eeuwig jong zonder beslommeringen geen krassen in het goud van de beloofde trouw geen onbestemde vragen of dubbele twijfel die wroet en woelt tussen…

De uren raken niet verder of meer, zoals roesten gaat, gestaag maar onzichtbaar door verblindende traagheid gestold staan de cipressen rond de rimpelloze vijver ze leest roerloos in de bladstilte van de verkoelende avond veraf dooft een licht ze sluit haar ogen om beter te zien en dan wanneer de totale onbeweeglijkheid poëzie is geworden…

Muren die hemelhoog marcheren Onbereikbaar voor mijn ladder Toch maak ik sprongen Maar val steeds dieper terug Wanneer zal ik het leren Spouwankers dringen door de voegen Ik lees de jaren in het roest De gebakken stenen door de tijd verteerd Begreep ik maar hoe het moest Het kozijn evenaart mijn houding Gebogen en weerbarstig Woordeloos…

ik lees je het antwoord vertraagt onzichtbaar voor het oog dode punten en dagen gaan voorbij; maanden van ijzer hoe schrijf je roest en gaten waar wind doorheen waait niet anders dan een onbetrouwbare afstand of een presse-papier van stilte op het hoofd geschetst ogen, schrijf ik en schuur en schuur en schuur tot ik mezelf…

Bewegen moet je, Bewegen dag aan dag, Bewegen naar noord of Zuid, oost of west, Dat maakt niet uit, Maar bewegen moet Je, elke dag weer, Elke minuut, elke Seconde, immers Stilstaan is een zonde Die je vast laat Roesten aan de plek Waar je staat - bewegen Bewegen, bewegen, Ook al is dat niet Iets waar jij om maalt, Beweeg…

je was hier binnen totaalmuren ter herschikking van aankomsttijden we hebben bestaan, schroeiplekken achter ons gelaten, laten gaan, van bed gewisseld in een ontboste kamer geurend naar roest en olie gedoofd brood en schemerplanten, vaag wegens verlaten van stemmen, avondschimmel onder de radar achter de horizon we hebben…

Jij ziet de haven Water door spanen verplaatst Roeiboten roesten soms Afgebladderde verf Misplaatste symbiose Jij loopt op water Hoog tempo. Jezus voorbij Knobbelzwanen. Roerdomp Vleugels klapwieken. Lucht Onzichtbaar.…

je plotseling zo zonder gezicht en zocht naar donkere ogen boven de rimpel lijntjes om je mond met stoere stappen zonder om te kijken liep je uit het leven weg, nietsontziend voorbij broeiend vuur onverbloemd dacht je dat vandaag nog een leven had nadat je de sleutel met strakke hand omgedraaid had is het niet zo dat bij veel roest…

voor een dwarsliggend mensenkind in de wieg gelegd om aan rust en roest te knagen is de krib al gauw te krap enfant terrible dat in beweging groeit als de verst afdwalende tak van een stam de dwarsdenker doet de wereld kantelen scheurt zich los van alles wat altijd al zo was een bevlogen rebel overstijgt de kasseien ontregeld…

woorden wachten in een doolhof van donker zinkende gerechtigheid het roesten van je gelaat tekent het zwerven langs smalle kieren en verbannen hoeken je aders beitelen al zo lang de stilte in de morgen en in je zwart-witte ogen sterft de dichter een verborgen dood nu je leven later wordt en je alle woorden vergeet stroomt…

Vingerpuntig wijst zij naar omhoog waar zij dwarrelen in cirkels naar benee met de dood voor de boeg Laat me voor het roesten verkleuren van groen naar rood naar bruin naar grijs naar wit Klok eeuwig op half zeven zelfde tijd om op te staan en weer te gaan slapen dood of leven om het even Het zal wel nooit wennen de achteruitgang…

Langs de kant van de weg slingert de tijd en roest en vermolmt. Hij raapt hem op, een kromme secondewijzer bijvoorbeeld, een vogelkooitje piepklein of een balk met een oog dat vergaan zou wanneer die bleef liggen.…

in deze uitgestorven kustplaats zie ik je staan op het strand je tuurt -vastgenageld- over het water een laag roest bedekt je naakte, harde huid de deinende golfslag valt stil in je hoofd het wassende water dat niet van wijken weet maakt je weerloze kop kleiner het tandenknarsen van de tijd de zeewind tart je zilte huid een albatros…

Een korte reis over het IJ brengt ons voorbij de laatste kranen, naar mannen met roest in hun baarden. Zij tekenen met krijt de zwakke plekken. Ik zal het aan mijn ingewanden merken dat straks de romp vol zit met metalen vlekken.…

Lelies in de lente het leven krijgt weer kleur jij hebt groene vingers en ik koude tenen maar warme verlangens De zon gaat languit onder in een gloeiende noordzee glasplinters fonkelen net als jouw ogen bruine-suikerkristallen Lelies in de lente bloeien op het water waarin dromen verdrinken en geleiders roesten waar zuurstof verarmt…

tegen de roest van de mensheid dat ons ijzeren gestel langzaam omvatte en dreigde te verminken borg jij jouw hart dat al bloedde uit duizend wonden voordat ik erachter stond je liet het doorsteken zodat ze het mijne niet zouden raken maar dat deden ze toch we schreeuwden en zongen samen terwijl we ze met uitdagende…

Terug naar de klus alles wat maar blust een touw zonder lus Maar vrij om te gaan zonder reden in dit bestaan de weg komt hij komt er aan Eigenlijk in limburg geboren in het zuiden leerde ik al deze woorden uit het oneindige niets geboren Wij zijn de nachtwachters hun die waken in het roestige woud geen goud voor ons aleen een ons roest…