Alle inzendingen over slaper

Als het buiten zo sombert de dag wil maar niet lichten regendruppels als tranen hangend gestreept naar beneden glijden je zo van binnen sombert pak dan lucifers pak kaarsen steek ze aan ruik de verbranding zie de vlammen als een kampvuur een open haard een allesbrander oplichtend verwarmend om slaperig van te worden dan op bed of…

Zo groen en kruivend het rak, transparant langs de oever waar wieren slaperig bovendrijven. En dan die surfers, gehaakt aan hun driehoeken, achter hun ramen geen land ziende, niets dan hun eigen vaart, het schuim om de planken, het schuim dat kookt op hun voeten, vervlokt in de wind, hun zwarte rubberpakken laat glinsteren.…

de zee is onbestendig wisselvallig als een mensenziel soms is zij grijs en ruw met zware deining een koortsachtig ongedurig spektakel en geraas beukend op het basalt om dan weer in een blauwe slaperige kalmte te verschijnen haar golven rekken zich traag naar alle kanten uit vandaag is zij een vlakte egaal als een meer…

je ochtendkreukels zijn me lief net als je zwoele morgenstem die uitgelezen woordjes fluistert naast mijn nog slaperige hoofd met half ontloken ogen zie ik lachrimpels groeien die met vrolijke zijwegen de kreukelzone vergroten plagerig strijk ik ze glad al duurt dat vaak maar even zodra ik je een tel verlaat trek jij weer in de plooi…

Romantische adembenemende momenten flitsen door mijn nog slaperige brein geurig als een veld bloemen in de lente opgekomen na de eerste zonneschijn Momenten die de tijd even stil doen staan omgeven door het gevoel intens geluk pure oprechte liefde onder volle maan ontspannen en bevrijd van aardse druk Maar al die illusies, mooie…

nog staan de instrumenten wat donker afgesteld want somberheid was troef maar uit de bak trekken toch al snel hoge tonen aan een speelse bel een dwarse streek over slaperige snaren brengt het pril geluid niet tot bedaren zij lijken nog ontstemd maar als de zon gaat schijnen zullen dissonanten zo verdwijnen dan gaat het lentelied…

En voordat de hemel vol staat met sterren die ons die dag gadesloegen, rijden we voldaan en slaperig naar het familie-huis.…

Een lachend gezicht van de zuster, een slaperig van mezelf Ze zegt: je zult het nodig hebben, maar nu eerst bijkomen van de nieuwe ditmaal Warme koffie!…

laat je geest maar begeleiden, door het steeds terugkerend slaperig refrein. waarschijnlijk beleef je dan... die ultieme magische dromen!…

Slaperig speurt mijn hand het laken nadat de deur met een harde klap sluit waar gedachtes van kristal mij raken. Breekbaar voelen minuten als een uur hoe liefdevol zachte aanrakingen verbindt bij knetterend haardvuur. Rook dat opstijgt bij smeulend as duidt Chet Baker met Alone together hoe abrupt haar afscheid mij verrast.…

Ik schrik wakker van de warmte alsof je zwaar op mij lag Ik geef geen kik en sla slaperig het dekbed weg.…

je leven werd een kabbelende stroom die kalm meandert tussen zomerkaden de schepen ogen traag en zwaar beladen doch voeren slechts een achterhaalde droom wat futen drijven slaperig en loom een rietkraag lispelt treurig een ballade de avondzon belicht met veel genade de knekels van een jonggestorven boom je houdt de bedding keurig in bedwang…

Boven mijn hoofd spreiden speldenknoppen een lang geleden licht: de hemel is een flatgebouw vol slapers en wakers ... Misschien zit er ergens achter een ver venster eenzelfde stille woekeraar in oude liefde te spotten met de regels van de evolutie; te dromen over verbrande schepen en oude koeien en kijkt daarbij omhoog, omlaag naar mij…

hoor hoe stilte jouw lied zingt in het glimlachen van de lente tussen zijn en dromen het daglicht geeft aan de wolken op ons gelaat hoe ogen sluiten door een ver vergeten voelen wanneer witte vlinders het veld bloesemen als kleine scheepjes met bolle zeilen hoe de wind slaperig haar vleugels legt op mijn lippen wanneer…

hoe het boek ook schreeuwt zich wil laat lezen dwars door het doffe kaft is mijn vlucht langs dode vogels iets wat ik nooit had bedacht het hart, de pionier van mijn reis de ingezetene van het verdorven vlees blijkt te zijn gerooid door toedoen van mijn eigen zeis wie ben ik nu de waker als dwaler telkens nieuwe wouden vindt en de slaper…

We hebben geluk gehad, o wat hebben we - Laten we straks andere steden verkennen, door nieuwe straten met muzikanten en slapers op banken slenteren, wennen aan weggaan.…

Dromers dromen en weten, waarom slapers graag slapen. Zien, hoe stroming stroomt. Weten, hoe ons aller leven, zonder weten leeft. Dichters dichten. Wonderbaarlijk. Wonderlijk. Gewoon.…

ik zag het zachte ademhalen hoorde hoogte wist de dalen met in je lach het liefste vergezicht dat er vandaag op aarde was de ochtendzon scheen licht contrast schaduwde wat nog slaperig was om in het proces van ontwaken alles nog eens extra mooi te maken in je lenteachtig lief bewegen bloeide kleur dauwde kou het gras met…

bezoekers laten zich op sleeptouw nemen door verzinsels, de bewoners komen niet meer bij van het lachen geschiedenis vermengt zich met geklets, bloemrijke verhalen die ware gebeurtenissen/lotgevallen aan het oog onttrekken of de verteller weet dat-ie liegt kun je niet zien ook hij is een vel papier dat steeds weer dichtgroeit zoals de slaper…

jouw choreografie verdraagt enkel geluk jij bouwt geen décors maar plaatst spelers en laat de liefde los met een jawoord en gebaar geven ze hun leven aan elkaar tussen rode rozen ligt hun oogst wat slaperig te blozen Nu rest het feest een nieuwer huis met kamers vol vertrouwen nog zijn ze ruim en licht zo makkelijk te onderhouden…

een witte deken die ons omsluit zo teder wollig zacht lijkt het bekeken van huis uit de kou die zie je niet als een witte angoravacht vult ze je nog slaperige blik en je geniet haar pure schoonheid bedekt de rommelige nasleep van de herfst een nieuw begin lijkt geboren de wereld wordt ververst je waant je even in verre oorden wordt het…

Nieuwjaar Met zomerse waarden Vlinders zijn al startklaar Bloemknoppen twijfelen in moeder aarde De zon zal stralen In het licht van het nieuwe jaar Wilgenkatjes weten al snel het voorjaar te vertalen En jij die de wereld nog slaperig aanstaart Sneeuw is al tijden niet meer verschenen De zon krijgt het steeds beter voor elkaar Elfsteden…

Zefir lag ontsluimerd neer Bij de gloed der middagstralen; 't Avondlied der nachtegalen Wekt de slaper weer. Zachtkens wiegt de berk haar kruin; Fluistrend staan de popeldreven. Als hij vrolijk aan komt zweven, Langs het scheemrig duin. O, hoe geurt het van rondom; Nu zijn vlucht in 't bos blijft hangen!…

Ik zei jij half nog maar ontwaakt jij tastend in het ochtendlicht jij rillend nog in kamerjas en vechtend met je slaperige vingers en zoekend nog naar nachtelijke warmte: het staat er niet er waren enkel letters, leestekens, een regel of wat.…

Ik zei jij half nog maar ontwaakt jij tastend in het ochtendlicht jij rillend nog in je kamerjas en vlechtend met je slaperige vingers en zoekend nog naar nachtelijke warmte: het staat er niet er waren enkel letters, leestekens, een regel of wat.…

Zefir lag ontsluimerd neer, Bij de gloed der middagstralen; 't Avondlied der nachtegalen Wekt de slaper weer. Zachtkens wiegt de berk haar kruin. Fluistrend staan de popeldreven, Als hij vrolijk aan komt zweven, Langs het scheemrig duin. O, hoe geurt het van rondom; Nu zijn vlucht in 't bos blijft hangen!…

Als lepeltjes van de afgelopen nacht liggen we tevreden tegen elkaar in een roes van slapend rijke liefde waar geen vraag of antwoord wordt verwacht ik draait me om in half wetende dromen ogen ontdekken je slaperige zijn en handen strelend, zoekend naar de lijn om nog dichter bij je te kunnen komen liefkozend langs de contouren van je gezicht…

de sneeuwbes trost nog parelwit naast de linde die mijn pad verkleurt zo dwingend geurt in stervend geel naar bladgroen-dagen mijn adem wolkt nu dampend wit in bittere kou die 't denken kleurt en zo gelaten speurt naar grijs en grauw uit vergeten dagen de sneeuwbes bruist zo parelwit naast de slapers die in 't fletse licht van…

in de schuur onderbreken trage seconden de slaperige stilte een dorre knak de zwaluw zoekt de hemel een stoel klettert op de stenen vloer buiten kraait de haan hij hield van ze misschien meer dan het hart dragen kon hij torste zijn geheim die logge loden last het onzegbare ontsnapte slechts een keer aan zijn lippen het geheim…

Nog slaperig open ik het gordijn en rek stevig mijn ledematen uit wens niets dan één met het leven te zijn op deze dag die mijn vreugde niet stuit. Ach, ’t was allemaal droom in deze tijd ik draai me nog om in barre wintertijd.…