Alle inzendingen over spelonken

Nevelig zijn de velden En mistig zijn de bossen Wolken hangen als aureolen Om toppen van bergen Vaag en waterig schijnt de zon Mystieke figuren dansen In schaduwen der rotsen Of lossen op in nevelige meren Tijdens een macabere dans En trollen en geesten Bevolken grotten en spelonken En nooit lossen nevelingen op…

Je schrijft zonder de passie te herhalen van de heldere stem uit de spelonken van het duister je spiegelt jouw verlangen aan bescheiden vriendschappen de eenzaamheid compleet je fotografeert mysterieus oude bomen in nevellichten vaak vertwijfeld serieus je projecteert jouw behoeften in probeersels en gedichten tekent met een loodgrijs…

Uit de krochten van het fatsoen, de spelonken der braafheid, komt het tevoorschijn, dat monsterlijke beest. Met steeds meer lef, steeds meer openheid, rekruteert het vooral de zwakken van geest. Weg dat negativisme! Weg dat onderbuikgevoel! Vat die valse duivel bij zijn horens beet.…

De schaduw in het park voelt als een oase even voel ik dat je naar me kijkt je weet tegen wie je praat want vroeg of laat komt afscheid nemen het waarom waardoor we uit elkaar fladderen is zoals de stille geheimen van zwaluwen in de zomer het gesprek verwaait met de wind woorden dansen in spelonken steeds meer mensenvlees…

Op straat verschuilen mensen zich in de onzichtbare jassen van andermans verdenking Natuurlijk, roept er iemand Ze hebben een slecht geweten Zo zitten we gevangen mijn behoefte om te leven opgesloten in een spelonk van mijn gedachten met samengeknepen ogen moedeloos zoekend naar een uitweg uit de dichte netten geknoopt van misverstanden…

dichter van zwarte gaten leemtes in hiaten vulling van speeksel en cement metselaar van torenhoge muren om zich heen vormt een burcht voor het leven omgeven door oceanen van bloed nimmer gevloeid zweet dat nooit uitbreekt tranen niet gelaten dichter laat de spelonken van de ziel ongemoeid wanneer het voegsel van het…

De liefde die zij heeft verdiend kan hij haar niet geven in dit leven ergens in de nieuwe wildernis heeft zij het tedere libidogeheim aan de dieren terug gegeven de duisternis heeft zijn ogen weemoedig gemaakt met een glimlach tussen de wellustige spelonken van zijn innerlijk schrijven leest hij haar universele spiritualiteit de man…

de illusie van schoonheid doen verbleken en er is geen vorm van troost of dieper voelen die de angst en leegte laat verdwijnen misschien slechts de moed om ondanks alles en verleden toch door te gaan in heden alleen en zonder vrienden in ’t zoete duister van de droomschijn achter luister van het spookgordijn vechtend tegen schimmen in spelonken…

In de donkere spelonken van dit vreemde oord. Daar gaat het witte paard, ervandoor... met wapperende manen, ruim baan! Al het groen is van ons. ------------------------------------- uit: 'Wakker het vuur niet aan', 1994.…

En nu de steen is weggerold Ziet zij ze staan in de spelonk De vele vaten die hij dronk En die hem hebben uitgehold Nadat zij hem de huid vol schold Omdat de goddelijke vonk Niet langer in zijn ogen blonk Heeft zij in windsels zich gerold Verwijt zij hem de wilgentakken Waaraan hij het tuinieren hing Nu heeft hij dronkemansverdriet…

met geleende woorden breekt het hart open akkoorden die trillen van emotie peilen de diepte van het verdriet zo wreed geen mens kan bevroeden hoe de pijn snerpt de onverdraagzame woede, het eenzame gevoel van onmacht een donkere spelonk waar het gif van de dood het leven wil breken o, worden mijn zuchten opgevangen in een stevige…

poriën van haar ziel hield ik van haar ik had mijn hospita met haar bedrogen in een vrijage in het hotel aan de kust terwijl tijd ons nauwkeurig in het vizier had er nooit meer een einde aan de nacht zou komen had ik mij met haar hospita bedrogen alsof ik haar met mijn laatste adem liefhad beminde ik haar met het liefdespel tot in de spelonken…

Hij heeft ze zien komen in zwakte van zijn dromen de demonen en de spoken uit kelders en spelonken de ijle lucht wordt ouder gesloopt is nu de brug in zijn ogen spiegelt leven een rugzak op zijn rug hij voelt zich niet bedrogen de zombies ruiken bloed hij is een held op sokken vakantie doet hem goed hij heeft niet veel te mokken…

De stilte breekt in fragmenten van het bestaan gedragen in tijd van golven die eindeloos beuken op de witte rotsen die boven alles uit pieken robuust en ruw eeuwen gedragen geschuurde jaren meegaand in donkere diepten spelonken waar vissen hun territorium beschermen koralen hun zaad tegen…

ik was één met rotsen en spelonken zocht naar een verborgen kras een tekening van hoe het vroeger was voelde je aanwezigzijn in steen, herinneringen schoten door me heen in ontzag voor kracht en opgeslagen macht tijd heeft hier niet stilgestaan is langsgegaan in tal van kleine levens die hun gevoel in kleur hebben…

De echo van jouw afwijzing klinkt nog altijd kil en onverminderd door de spelonken in mijn hoofd Grenzeloze naïviteit maakte dat ik in jouw woorden heb geloofd Ik zag geen compassie in jouw ogen toen ik schreeuwde zelfs niet toen ik zweeg Je leek volkomen onbewogen je uitdrukking was koud en leeg Ik begrijp niet hoe jij al die…

ik heb voor even de boeken weggelegd die verhalen over de zonnige kant van leven werd gegrepen door wat zinnen over andere dingen uit ons dagelijks gaan ben een zoektocht begonnen naar de essenties van ons aards bestaan afdalend naar holen en spelonken waar herinneringen nog aan duister zijn geklonken in verbijstering moest…

in verkilde stilte afgedaald opgehaald uit donkere spelonken teloorgegane vrolijkheid hoe blaas ik warme gloed naar ingeprente beelden penseel ik kleuren van plezier in simpel samenzijn het was zo fijn te fantaseren toen de wijde wereld openlag dromen konden echt bestaan in de koude maan van deze dag graaf ik een geuzengat en haal…

Tot in de donkerste spelonken Van levens alverlorenheid Heeft mij uw zuiver licht geblonken, Mij uw gedachtenis verblijd. Nog uit mijn bitterste uren klonken De woorden op aan u gewijd. Gij waart mijn heul, mijn troost, - gij zijt De enige toevlucht, mij geschonken.…

donker klinken bassen in gewelven een bariton licht op raakt namen van de graven in muren van spelonken verderop alten mengen zonlicht met gebeden kleuren glas in lood een enkele sopraan klimt toon voor toon langs bogen en pilaren veegt stof van duizend jaren vroom in een ijle solo schoon ik ben een bas er is gereserveerd…

weer terug het zweet staat op haar voorhoofd is het angst of de alom verzengende warmte ze schreeuwt om water, water, water dan zwijgt zij slaat het aangerukte glas maar om ze heeft er geen druppel van gedronken maar als de klok aangeeft dat ze moet slapen gaan houdt ze zich aan haar tafel vast ze wil niet in de lege grot met overal spelonken…

ik jaag en jacht daal in de wereld af voel kilte van spelonken waar naamloos vuisten op de muren bonken geketend zonder licht probeer de hemel soms te raken in het ontwaken van genot om in overgave eens mezelf te vergeten in het schuldbewuste weten ik wil uren huren om gisteren te verdringen morgen weer te zingen de toekomst is…

heuvel heb je de citadel gebouwd onneembaar en vertrouwd de stenen zijn je zonder vragen aangedragen alleen de kleur heb je geschouwd met cement uit alle lagen tolerantie hechtte jij de verdere expansie maar je vrijheid was ommuurd het veilig nest gevangenis op uitbraak werd gevuurd bent ondergronds gegaan gevlucht door holen en spelonken…

de stenen zijn zwaar ik heb rotsen geopend met veel dynamiet maar jou echt gevonden heb ik nog niet zag wel je kleuren voelde in aders de weg naar spelonken proefde je geuren in een ondergronds meer je zwavelde licht borrelde warmte en liefde op het eerste gezicht in die intieme omhelzing ben ik bijna gestikt jij liet me…

de muizenissen nestelen zich in het hoofd ze spelen een spel dat van kat en muis elke ochtend is het raak hoe bant men ze uit in de spelonken wachten ze op hun kansen tot men wakker wordt onschuldig begin van de eerste muizenis zo wonderbaarlijk die vermeerdering van ontelbare muizen nissen in mijn hoofd spreekwoordelijke…

dat onder mijn bed slaapt ik wil niet dat je bij me blijft luisteren of dat je verdwijnt in het duisteren schreeuw alsof je een leeuw bent zwijg als de sneeuw in de bergen en laat me niet moederziel alleen sta niet model om me alleen te laten schemering schildert mijn verlegen vragenlijst aan jouw naakte silhouet tussen de grijze spelonken…

Ik zoek je Een kreun over m’n lippen, Ik ben je naam kwijt Toch was je één van mij Gravend in de modder Van wat was Kom ik alles tegen Behalve jou Uitgelachen door mezelf Heb je niet nodig Maar zorg overmeestert Elke flinter ratio Een vloek geeft even kracht De donkere spelonken Van m’n geest Staan op een kier Dan als ik op…

laat me nooit alleen gaan slapen, liefste verdwalen in die duist're spelonk: eeuwenoud het veenbos ver onder het moeras waar beenderen rusten van hen die verdronken roestvrij een dolend zwaard maar nu heerst de ebstroom volle maan trekt zee van land..…

jouw heersende stiltes toch heb ik je gekend geweten wie je was de moeder, de vrouw het bevochten verleden altijd weer suste het heden met één vinger op gesloten lippen ssst waar ik speurde tussen de regels van ongelezen bladzijden op afstand bleef je in mijn zoektocht maar soms was het alsof ik iets van een fragment vond in de spelonken…

Een zwarte leegte in de zon Gaapt de spelonk mij aan. O wát ik hoopte in mijn verdriet, Hij kwam mijn ongeduld nog vóór. Maar, Die ik door de dood verloor Vind ik ook levend niet. De olijven met de lichte wind Verzilvren in de zonneschijn, Waar 't hart niets dan zijn oude pijn langs alle paden vindt.…