Alle inzendingen over spelonken

Het strakke katoenen gewelf Een hemelsblauw wonder Duizenden lijntjes lopen Van rechtsboven naar linksonder Haar tweegespan beweegt In het door ouderdom aangetaste Met hier en daar een kale plek In het verbleekte uitgewaste Spelonken onder het zitvlak Sierlijk openend met elke tred Witte strengen strekken zich als tralies Derrière achter…

waarom ik zo ineens zo diep bedroefd in het donker van een koude avond in dikke deken ingerold verwarming gloeiend hoog toch maar niet warm kan worden een vraag die-in mijzelf gekeerd en uit het lood geslagen omhoog borrelt in sombere gedachten waar onmiskenbare waarheid te groot om te bevatten zich nestelt in spelonken van mijn ziel…

Die dromerige nacht hield ik mijn werkelijkheid dicht bij de lantaarn, mijn licht een blonde zangeres, een gedicht dat zij vloeiend vertolkte tussen spelonken van liefdesdicht wist niet meer over de liefde dan tijdens avonturen, trillende sprieten onwennige uren, getuigenis van zangkunst in ontuchtige schuren, met burgers die gluren ik kuste…

Binnen is het, buiten adem Van de luchtweg die spelonkend De vleermuis in recordtijd aflegt, Nauwelijks nog uit te houden. Nog eenmaal ondersteboven En gierend ontsnapt en ruist het En geheel onkundig rekent het De hele wereld tot zijn grot.…

Ik ben allang niet meer de borstklever die ik vroeger was de magie heeft mij losgelaten de magische stemmen zijn verdwenen en diep in mij vliegt een kraai tegen een denkbeeldige doorgang In mij is een duizelingwekkend hoge berg er is louter stilte en een ijskoude wind die langs mijn naakte lichaam giert Zeker, er zijn spelonken met levendige…

ik pluis stilte uit als huis voor de vele menselijke aberraties dat drukkere tijden dan ooit meemaakt gelegen aan een onbegaanbaar pad met tal van zijwegen waar iedere richting zijn eigen realiteit in luguber een gestalte kan geven zelfs in de obscuurste spelonken van het dark net is stilte gefaseerd heter dan hel waar de hitte…

die avond kroop een engel in mijn bed en kon ik amper slapen door haar ronken ze had wel twintig glazen leeggedronken begeerte ging spontaan met vorstverlet ik had haar liever buitenshuis gezet omdat haar kleding en haar adem stonken naar vochtige beschimmelde spelonken maar zij was veel te zwaar, dit droef sujet en ik verkneukelde mij op…

De kilte van de aarde verdwijnt geruisloos in donkere spelonken van zwart beton Een waas van limoen kleurt het aanzicht Fris nieuw leven ontspringt onder de zon De warmte knuffelt de aarde vol verleiding en kust hartstochtelijk de zomerbloemen Geur van honing en nectar overweldigen alle bijen die van bloem naar bloem zoemen De zon laat haar…

vioolsnaargewijs toccata's dubbel timbre knieën knikken stuiterende rugbyballen richting vlakte mijn keel giert van zinderingen vampieren vlerken vleermuizen ik ben een zenuwbeest kloten knijpen zich samen in de bibberende druipruimte van geplooid scrotumvlees darmen krimpen van potverteren diepe schaamte bolt het vet in bitterbuikse spelonken…

Het licht dat verdwijnt, zodra ik het binnenga, mijzelf daarmee achterlatend op een oeverloos eiland, waar de geuren van eenzaamheid opstijgen uit wolken van gedachten die als hongerige haaien rondzwemmen; zoals filosofen dolen in de spelonk van ratio.…

de demonen hielden zich schuil onaangekondigd nestelden ze zich in de spelonken van mijn geest zonder gêne legden ze mijn moeizaam verworven schuilplaatsen één voor één bloot meedogenloos blokkeerden ze mijn gedachtenreizen ontwrichtten de grond van mijn bestaan voegden angsten toe aan het fragiele palet in een sporadische adempauze werd…

hebben en mijn woorden te luchtig verdeeld geen uitkomst voor jouw vrouwelijkheid bieden waarmee je toegeeft ontvankelijk te zijn voor mijn innige liefde die niets anders is dan het bezingen van een lentegetrouwe getuigenis over dat alles in jouw heimwee zucht onder het verlangen van wat ooit tijdens het bewegen in spelonken…

jouw tranen in zwarte humor zonder zonderlinge angst met bevrijding van geweten en op de dunne lijn waar ik je terugvind, koorddanser beweeg je mij tot eenzaamheid eenzelvig achter gesloten muren soms ben je daar die blonde nimf die met me speelt in gedrogeerde kastelen vaak ben je een vinvis die log wegdraait uit verveling van intieme spelonken…

Twijfel valt, telt, de muziek, het verlies, van geboorte, van spelonken, neigen, een neigen, oorverdovend trekt de stilte, ik verberg, mij, het, zij, Zijn, lichaam, ziel, of ik het ben, is niet de vraag, of ik het ben, is plotseling de vraag, melodie in ontkenning, schrijft het woord, roest wappert, fier, tentoongesteld…

de put dieper dan de echo kan reiken duister als in de diepste spelonken glad en bezweet met algenvocht verdriet in tranen verdronken het dal was dieper dan zijn bedding de stroom meedogenloos en wreed de groene heuvel onbereikbaar verdriet in tranen verkleed de berg was steil en glibberig met verraderlijk losse stenen de top in de verkleumende…

Er wordt gepaaid, gesnaterd en gedoken En tussen gras, koolzaad en fluitenkruid Brengen de padden hun verhalen uit Een man, een zij, een speer daarin gestoken Een graf in een spelonk, ogen, gebroken Een Bijbelse historie naar verluidt In mij ontstaat een zeer vertrouwd geluid Zeer lange tijd was ik ervan verstoken Daar juicht een toon, daar…

Niemand is Meer gelijk, en zij die wel Gelijk zijn hebben net als De buurman geen werk meer, Zelfs niet bij de gemeente, Zelfs geen straatveger ben Ik meer, geen hesje met Stadslogo dat mij Status geeft - Een nieuwe Wende vindt Nu plaats, die mij voorgoed Wegschuift in de spelonken Van de tijd: Tuinkabouters Die bij ons in…

Zalig zijn de dagen van begin De voorgeboorte waar alwetendheid In 't magma van terra incognita Schuilt als een eeuwig voortdurend elixer De alchemie van onbedorven sferen De onbevlekte dagen van begin Nabij spelonken van het limbisch stelsel Ligt diep verscholen in de hersenwindsels Een paleontologisch moederdier De substantia…

zijn eigen aardse bestaan lag er een eikel in de regen naast de eikenboom in het park toen het droef werd omdat het herfst was het lichtgewicht tussen ontbladerde bomen als de wind een fluisterend dromen hoe een man zonder geld aan liefde kwam en alsmaar zwierf door stille straten hoe de daad van romantische liefde tot in diepste spelonken…

Verdwaald in donkere spelonken Van herinneringen en emoties In oeverloos verdriet verzonken Zoekend naar gelukgaranties Waar gevoelens ooit verdronken Veel leed om te verwerken Pijnen bijna niet te verdragen Verschuil het onder grafzerken Wil voor alle komende dagen Mijn welzijn versterken Gevoelens naar boven halen Die pijnlijk en beschadigd…

Ik strijd voer oorlog met de demonen in mijn hoofd zal ze achterlaten bij de opgedroogde bronnen van angst afgesneden van voeding en werkelijkheid ik klauw mijzelf omhoog uit de diepste spelonken van mijn ziel verlaat ons niet roepen ze mij na vergeet niet wie jou geholpen hebben in de strijd tegen het leven ik negeer…

Veroverd met huid en haar, heeft het mij verslonden, geketend sleep je mij naar je spelonken van je slepende melodie, waaraan niet te ontsnappen is, laat me branden in je vlammen, die dansen op akkoorden en waar ik niet vanaf wil vallen, behalve als deze breken, dat is uitgesloten, ik blijf met jou verbonden, de tijd was kort,…

‘k Heb u lief, zo lief, mijn lief Met al mijn ledematen U te kussen, strelen, tasten Is wat ik maar niet kan laten Al uw glooien, al uw plooien uw spelonken heb ik verkend Niets is vreemd meer, onbevlekt Van top tot teen zijt gij gekend Gij slaagt erin mij frank en vrij Extatisch te vervoeren Uw beetjes, kreetjes oh mijn lief Kunnen mij…

Het licht baant zich een weg door de spelonk Wat windselen, maar verder is het leeg Omdat Gods Zoon een heel nieuw lichaam kreeg Van razendsnelle deeltjes zonnevonk Eerst sterven om weer op te kunnen staan Dat was wat mij al eerder overkwam De appel valt weer niet ver van de stam J.C raadt mij mentaal herrijzen aan Staalblauw en strak vandaag…

het ijs dat nog bevroren dient te worden, het zoeken naar de bijl die nog bij de smidse in het vuur wacht op het modelleren, het kruid tegen alle gewassen die we niet willen dan rest de dood op een stille stuk kleed waar bloemen die ogen zijn van bedrog, onschuld is onschuldig in het gezicht dat nooit geen kwaad kende doch ergens in de spelonken…

Als alles in mij is verstard tot steen, tot muur, tot een spelonk mijn zelf verworden is, waarvoor een rotsblok ligt, wees jij dan vonk in mij, wees vuur, verlicht mijn hart. Ontgrendel jij dan mijn bestaan dat mank aan wonder nergens daagt. Maak stromend mij weer, warm en zacht, jij die mijn oorsprong heilig acht.…

ik wil geen krochten waar het wringt in alle bochten en het stinkt naar angst geef mij spelonken waar geluiden dronken worden van het zwart het duister je verwart in de diepte loeit het vuur het vage was van korte duur dit is de echte hel waar alle zielen pijnlijk branden wit marmer wordt hier zwart fel donderpreekt de haat voor…

te moede als ik lees Van violette heuvels in het zand En hopen puin van bergen steen op 't land Het tranendal van weduwen en wees 'k Zie liever Flora bloeien in 't decor Van Puy-de-Dôme, Dordogne en Lozère Ardèche, Haute-Loire, Vaucluse en Isère Van Franche-Comté, Savoie en de Côte-d'Or In koele meren onder Aurillac In de spelonken…

Wat smeekt naar nieuw leven, naar een onbezonnenheid wat naar nieuwe kleuren leidt en in de duidelijkheid van ‘meesters hand‘ herkenbaar blijft, als creatief niet te ontkennen valt, herkent talent zich in tweespalt in de spelonken van de ziel, komt hoorbaar boven drijven, rechts of linksom is om het even, zichtbaar en gescherpt op…

In de zwarte spelonken van mijn ziel brand jij verwarmende vuren en sla je mijn valse vijanden van mij af als een kruisridder in vol ornaat en met de grootst mogelijke liefde. 's Nachts mag ik slapen in je vleugels, terwijl jijzelf de brute horden afweert.…