Alle inzendingen over stekelig

me niet aan, ik sla vuur uit mijn onvergoten tranen om de tentakels in mijn buik ik verschroei elke hand (ook de mijne) Raak me niet aan, mijn huid staat strak om de oude wonden gehard tot een schurend harnas tegen wat niemand mag doen (en toch is gebeurd) Raak me niet aan, mijn buik verdraagt geen enkele druk op het weivlies om de stekels…

Zij had haar liefde keurig aangeharkt hartstocht op de paden onmin in de schaduw jaloezie binnen de perken Maar het miste perspectief geen verdiepte dieptes met verzwolgen gevolgen De rozen bloeiden zo vroeg dit jaar zij keek met handen maar een doorn drong stekelig in haar vinger witte rozen rood Zij keek naar het pluisje het…

Weer was ik veel te hard voor jou, te stekelig mijn woorden alsof ik niet begrijpen wou wat we ooit samen hoorden. Wat we ooit samen hoorden en richting gaf aan onze ziel; ik hoop dat het niet stoorde dat ik zomaar hier binnenviel, dat ik zomaar hier binnenviel en jouw verdriet vergrootte...…

De egel ligt stil; zoekend loopt een doodgraver tussen zijn stekels. Op gevallen loof bloeien bosjes levend groen: jonge brandnetels. Uit de eikenstomp ontspruit nieuw en teer leven: een berkenboompje. De kastanje valt... Zal hij wintervoorraad zijn of een nieuwe boom?…

nog groent de herfst in krachtig blad en rode bessen omgeven met prikkels en stekel wordt leven maandenlang bewaard wij winterslapen niet maar vieren onze feesten vol verwachting en hoop met sneeuw en ijskoude regens blijft ons binnen veel ellende bespaard toch houdt de pandemie mensen kort omdat bij iedereen er aan de…

en het stof en zijn griploze handen klommen achter de trekhaak van de ogen de grijze rotstanden grijnsden reeds vele krijgsgevangenen van de strijd met zijn huid bloot ook de winden lachten neerwaarts en met schmink van geld toverend gemaakte ogen lachten vanuit een glazen paleis met ouderlijke fundamenten toen in zijn stekelig…

jij die altijd voor alles en iedereen moeiteloos overeind was gebleven je ogen in tegenlicht ietwat geloken misten net dat alerte stukje ik alsof zij wisten dat de kleine lieve levenslijnen zich hadden verdiept in een plotseling verdriet dat de tijd niet meer trotseerde maar zich nu voluit manifesteerde samen hebben wij alle stekels…

ik ben er niet kan even niemand velen duik in mijn winkel vol venijn dat delen wil ik niet in pijn ogen haken stekels weer ordenen in vakjes en ook de slakjes die ik veel te vaak op woorden leg verpak ik nu in zakjes berg ze in de kluis ik wil een schoner huis natuurlijk is venijn te koop maar voor ik naar de klanten loop is er…

o God wat een dag de zon schijnt het bos toont zichzelf in z’n kleurrijkste herfsttooi dat ik dit weer beleven mag mijn hart jubelt en ik lach wat is het leven toch mooi thuis ligt een grijs omrande envelop: kleurloos ijskoud te zijn opgevangen op de stekelige deurmat: hij was nog jong en tevens oud vond de herfst altijd zo fijn geen…

Net zo stekelig en pijnlijk als een distel, zeer waarschijnlijk. Maar een roos is mooier, denk je bij jezelf. Dan maar wat hinder. Maar hoe zit het met de distel? Die heeft weer… een prachtige vlinder. Onze schepper vond het niet moeilijk, Hij schiep ze allebei. Want schoonheid is vergankelijk.…

als de woestijn alleen de hitte verdraagt van dorheid en struiken met stekels kan ik nog zo hard worden uitgedaagd en roepen uit een nabije verte ik zou geen enkele voet kunnen verzetten of woorden vormen tot vruchtbaar zaad jouw zinderend zwart zal het beletten in de schaduw van een grijze oase speel ik een lied op de gitaar zonder snaren…

jij kon niemand tegen de haren instrijken het voelde altijd als een verrijken van de persoonlijke kant waar stekeligheden opdoken kon jij hun scherpe kanten benoemen kregen zij na verloop van tijd het patina van zoenen jij maakte geen onderscheid in mannelijke en vrouwelijke zijden door die te benadrukken raakte je hen beiden…

lentewind Een keur van honingzoekers aan zich bindt Die hogelijk haar zoete nectar roemen De meidoorn heeft dit jaar haar bloei verzwegen En 't bijenvolk heeft haar dus niet gemoeid Omdat haar bloesemkleed is uitgeroeid Door snijdend koude wind en kille regen Toch biedt zij na dit ongewoon molest Beschutting aan voor nog te vormen leven Haar stekelige…

Je weet niet precies wat je zoekt maar weet dat je iets kwijt bent en dat je daarom nu verstrikt zit in dit doolhof van gedachten met de brede stekelige heggen waar je soms overheen kunt kijken maar niet over heen kunt stappen zonder voortdurende pijn heel hard roept hij –stop- maar je kunt een rijdende trein niet zo maar stilzetten tenzij…

ik heb altijd de kant gezocht om de mooiste bloemen te ontlopen groeide met hun bloeien op al heb ik ze nooit willen kopen ik zocht prikkers vreemde vogels aan de rand hun onkruid tierde welig, ze staken me hun stekels in de hand ik heb de steen geraapt die jouw eeuwen lag te baren generaties zijn voorbij gegaan omdat ze je niet konden…

penseel Hoor je de muziek in mijn woorden of zijn het voor jou valse accoorden Ben ik een roepende in de woestijn in jouw hoofd en raken mijn woorden kant nog wal Zie je mijn verdriet als ik merk dat mijn woorden niet landen in jouw hart Bedoeld als blaadjes aan een orchidee prachtig en teer ontvang jij ze als stekels…

Stekelige roos, eenling in een perk van een kostelijke kracht in al z’n magnifieke kleuren geeft het geheel z'n macht. Maar deze ene roos verheerlijk zich innerlijke roem en straalt een daadkracht uit en blijft zo waar zij uiteindelijk voor koos.…

Het stuift… In mijn hoofd stuit het verstand op de greppel die ik als kind groef tussen stekelige kruisbessenstruiken en margrieten in, en waar een kruis een graf benoemt en nog een steen met eeuwige letters aan die kant waar bloemen zijn. En het waait takken tegen mijn blote benen en het schramt op de huid die groeven draagt… Nu al.…

een vallend blad zijn tijd gehad bijeengeveegd met velen jij zag dat mijn kleur anders was mijn vorm meer kartels had ik heb mijn stekels opgezet toen ik begon te krimpen het jonge had ik eerder afgelegd groeide langzaam en ben lang heel groen gebleven volwassen word ik nooit koos verkeerde luchten zag herfst voor winter aan verwisselde…

boven de de boomgrens onder de azuren nok ligt de kroon te lonken ik ben gewapend met ijsbijl en zuurstoffles licht speelt met kristal op een gekreukte kegel van rots een baken van trots ik kruipklim op stalen stekels tegen een graat op over de wervels van de berg met blauwe lippen op bevrozen tenen een gordel aan de heup schroef…

Zomaar een morgen als alle andere in het vrome licht, aandoenlijk zonder stekeligheid van de nacht en nevel, waarin de dagen hun bitsheid hebben afgelegd en het duister zichzelf met zwart fluweel heeft gedrapeerd, waarin een minstreel zijn fluisterwoorden onbelemmerd uit zijn hart en luit laat stromen en in alle toonaarden, na jaren…

zoals de hemel zielen verzamelt aai ik doornen tot kleine stekeligheden, voor wie me kent was mijn schrijven de inhalatie het vermogen dat nu onbekend mijn krachten remt het toetsen van mijn vaardigheden is als smog aanwezig in de latente geest die alle scherpte heeft verbannen in de schranderheid zoals het eens was geweest moge ik…

Een oproerkraaier, zegt waar het op staat In Fries doordrenkte, stekelige zinnen Strak afgemeten, houdt geen woorden binnen Maar flapt ze er heel onwelluidend uit Was het Henk Gemser niet die zei - heel wijs - Je schaatst pas door te praten met het ijs?…

Een driehoekje van niks, zo'n Tobler ohne Ik voeg hierbij een stekelig addendum: Straks missen wij opnieuw een Alpenpiek Steun dus Confédération Helvétique Als het ter stembus gaat, per referendum Voor het behoud der Jungfrau van Cailler Pralines met gestoofde Gotthardpeer En de Mont Blanc op chocola van Lindt De tong proeft…

je lach is primair eerlijk en open maar eindigt soms klein met een niet transparante keuze tussen puritein en licht venijn daar waar mogelijkheden verwaaien en rechtuit fabuleuze draaien neemt kent plezier de geheimzinnige weg van wel geweten maar niet gezegd of waar obstakels en stekels wegen markeren die in eenmalig proberen…

Zoek een plekje in de heemtuin op het gras, let maar niet op mijn gelaat, uiterlijkheid lijk ik anders, ben wat stekelig behaard, als u mij uw hand toereikt moet u niet schrikken het geeft misschien een vreemd gevoel, het is niet wat het lijkt, daar mag u niet van schrikken, van inborst ben ik zachtaardig en fijn besnaard, als je me…

Ik zal sterven als een dier Ik vlucht de bossen in vol dorens en vol stekels. Een bos donker en zonder eind lijkt het wel. Waar alle lichtjes verdwijnen. Ik neem geen mensenvrouw mee. In het bos vind ik mijn kruisje.…

persoonlijke geschiedenis van vijftig jaar individu gaat in filmische beelden tijdens jouw verjaardag aan jouw gedaagdenveld voorbij je proeft genegenheid bij vreemden die op vrienden lijken je voelt afstandelijkheid bij verre familie die ooit dichtbij was als een eenzame egel onder dwalende najaarswolken bescherm jij jezelf tegen stekeligheden…

Jij dan onhoorbaar naast me komt zitten en 'k, onverstoorbaar lijk, 'k mijn hoofd op je schouder vlij, mijn arm om je rug Zullen we wat op strand gaan liggen, vraag je Zoals jij dan ligt met je hoofd op mijn buik, 'k jou gebruik om je oren, je stekelig haar, je denken te masseren we wegdromen in zand en een weten van glinsterend…

In de schemer zit nu een kleine egel met zijn mooie stekels eenzaam in het gras. Het gras wacht op regen. Geen takje beweegt er. Luister naar de merel, hoog op ons dak. Avond vol verlangen. De maan maakt zich klaar voor de nacht. In de avondschemer komt strakjes onze egel nog een egel tegen, liefkoost haar vacht.…