144 resultaten.
De buitenroos
netgedicht
3.0 met 4 stemmen 72 Die buiten gebaande wegen
Zonder zorgende mensenhand
Tot wasdom kwam,
Tussen distels en stekels
Haar pure schoonheid toont,
Is weliswaar ver te zoeken -
Maar het zoeken loont
Als nooit te voren,
Haar onovertroffen schoonheid is
Voor eeuwig in mijn hart geborgen,
En telkens als ik haar daar zie
Word ik opnieuw geboren…
herfst
hartenkreet
4.0 met 2 stemmen 419 Wanneer door regen en wind en tijd
de kastanjeboom van ons plein bladert
en de kinderen er met alles wat ze
vinden kunnen, de stekelige vruchten
naar beneden hebben gehaald
en er de noot van hebben uitgekleed
en hebben ontdaan van de stekelige bast
en de naakte kastanjes, teveel om
te rapen, teveel om nog interessant te zijn
laten liggen…
te onschuldig
netgedicht
3.0 met 4 stemmen 273 de wereld is mij wat te wit
verdoezeld zijn de harde tonen
gedempt in alles dat bedekt
kan het rauwe niet naar buiten komen
ik mis de ruwe bomenbast
de wilde takken en de stekels
het grauwe drenzen van de regen
zelfs het verbruinde eikenblad
het is met toch te argeloos
natuurlijk, euforie van zacht
maar het maagdelijke kan er nu
zo langzamerhand…
Kruidkunde
netgedicht
3.0 met 16 stemmen 1.518 Opgeschoten plantenpracht,
soms stekelig venijn,
groen waar je kleur verwacht,
de zon, hun hele zijn.
Verwarrend, denk je dan,
dat zoiets toch bestaat,
ik nochtans geen tuinman,
heb hierbij geen baat.…
Verlies
gedicht
2.0 met 152 stemmen 43.226 Wij leggen ons - ontmaskerd als een paar - de afstand op,
die egels met hun stekels prikken voor elkaar.
Zo wennen wij aan een verlies dat lijkt
op wat ons bij het bukken uit de zakken glijdt.
-------------------------
uit: 'Overval', 1997.…
Anonieme verkeersslachtoffers
netgedicht
2.0 met 7 stemmen 497 Een dier zonder huis
had nog kat kunnen zijn
vleugels neergehaald
in hun laatste vlucht
matjes met wat stekels
een bloederig donsje
geraakt in de sprong
Platgereden restanten
tot voor kort nog levend
kleven verwijtend aan de weg
hun levenstempo niet aangepast
aan onze fatale snelheid
Kraaien en kauwtjes genietend
van hun delicate wegrestaurant…
Het onooglijke zwarte hart
netgedicht
2.0 met 8 stemmen 205 we keken
naar dezelfde bloem
door tijd en zon
geschapen om te bloeien
jij vond
haar kleur wat vaal
de stam niet recht maar
een spiraal met ongelijke bogen
ik zag
het krullend blad
met stekels aan het einde
het onooglijke zwarte hart
maar zij heeft alle
biotopen overleefd is uitverkoren
zoals ook poëzie slechts in
een paar gedichten…
Jongen op de brug
netgedicht
4.0 met 6 stemmen 228 Op het bruggetje
boven de sloot
staat hij, kind
van het dorp -
Waar hij vroeger
in onschuld voorntjes
ving, en af en toe
een stekelbaars
Staat hij nu
doelloos te kijken
naar de waterstroom
onder zich.…
De stenen die ontwaken
netgedicht
3.0 met 11 stemmen 269 Daar sta ik dan
op stekelige grond
op weg naar ergens heen
de rechterkant lijkt bloedeloos
de linkerkant van steen
..
plots zie ik
de stenen die ontwaken
en wijzen naar mijn weg
de vogels die me roepen
tezamen op een zelfde weg
..…
Prinses, word wakker !
netgedicht
4.0 met 3 stemmen 395 een geldboom staat niet in jouw tuin
jouw roos toont nu slechts stekels…
Rozenboog
hartenkreet
5.0 met 1 stemmen 169 Zo stekelig ooit
Jouw ranken waren,
Zo pijnlijk het contact
Terwijl ik het overbodige
Bij je wegnam, weggenomen
Wildgroei die alleen
Mijn eigen ik ten goede
Kwam waarvan ik geleidelijk
Aan vervreemd was,
Onthecht van de mens
Die ooit ik heette -
Ben jij na eeuwen van
Onrust een bloeiende oase
Van orde en regelmaat
Geworden…
Onkruid kornuit
netgedicht
4.0 met 5 stemmen 128 Onkruid bestaat niet
zegt een lieve tante
uit het rivierenland
ze noemt ze
wilde planten
en je knikt ja
wiegt jouw stevige stengel
in de zilte winderigheid
laat onverwacht jouw stekels zien
lokt vogels met jouw rijpe zaden
onkruid bestaat niet
beaam je nu volmondig
en de hongerende wind
neemt jouw stuifmeel mee.…
Het vrouwelijk rond
netgedicht
3.0 met 2 stemmen 80 in haakse hoeken
steekt het leven
altijd scherp af
zij hebben nooit
mijn voorkeur gehad
ik rond zaken
liever met een
harmoniemodel
waarbij we stekels
niet meer tolereren
de cirkel laat ik
dan ook prevaleren
in zijn eeuwig gaan
begin en einde
sluiten naadloos aan
rechte lijnen
zullen ooit verdwijnen
het vrouwelijk rond
heeft al…
Wetenschap
netgedicht
3.0 met 5 stemmen 175 Als oertijdman was u geoutilleerd
Met kleine harde stekels op uw penis
En in uw grot was het dus dikwijls menis
Want was zij ergens niet van gecharmeerd
Dan had zij op haar meest intieme randjes
Een hele rij met kleine scherpe tandjes.
AMSTERDAM - De penis is ooit uitgerust geweest met een soort kleine weerhaakjes.…
Jongen op de brug
netgedicht
3.0 met 1 stemmen 90 Op het bruggetje
Boven de sloot
Staat hij, jongen
Van het dorp -
Waar hij vroeger
In kinderlijke onschuld
Voorntjes ving,
En af en toe
Een stekelbaars,
Staat hij nu
Doelloos te kijken
Naar hoe het water
Onder hem stroomt,
Hij ziet takjes
Voorbij komen,
En af en toe
Wat blaadjes -
Ook zijn gedachten
Worden door het
Water meegevoerd…
Over Rozen?
hartenkreet
3.0 met 18 stemmen 803 Want aan de rozen zitten stekels
die ik dan toch zou verwensen...
Ik zou pas van een roos genieten
als die geen doornen had
dan zouden ze mijn pad mogen plaveien
met alleen maar rozenblad...…
zelfverloochening
netgedicht
3.0 met 2 stemmen 682 ben ik vergeten wat ik hekel,
ken ik geen prik of scherpe stekel,
ik ben zo doods als zand en pier,
ik ben nu ook gewoontedier.…
het erven van de dood
netgedicht
4.0 met 3 stemmen 427 zand brandt geel
op okermatte vlaktes
de hitte loeit in
as van vele dagen
myriaden zingen hoog
een droog geluid
vibrerend in de stekels
van verdorde distels
de laatste tranen
blinken in het zout van
witte meren, het verdriet
is hier al eeuwen oud
dit leven lijkt gedoemd
te sterven maar het erven van
de dood is weer herboren…
't Gewoon maar laten voor wat het is
netgedicht
3.0 met 16 stemmen 534 't Gewoon maar laten voor wat het is:
de vieren of vijven, de acht of de negen;
je leeft toch niet van wat anderen zeggen
al kan je gevoel zich daar soms niet bij leggen
en voel je je stekels dan rechtop gaan staan.…
NACHTZANG
gedicht
3.0 met 29 stemmen 9.154 De dag laten voorbijgaan tot het
avond werd en in de fruitschaal
de vergeten mandarijn ontaardde
in de verte gloeide de stad, zich
ontstekend aan zichzelf
wat leefde in de beijsde weiden
kroop in cocons, zette stekels
tegen de sterren op
Alleen de hemeljagers van diamant
geluidloos snijdend in het graniet
namen ons mee, losten ons op…
waterpad
netgedicht
4.0 met 3 stemmen 71 ze staan er nog, de rijen oude wilgen
stekelig en koud
oneindigheid in stam en schors
zet wachters van de tijd in elk geplooid gezicht
naar buiten gericht zo boud, maar
in hun hart groeit traag
de zonnewende
even nog
dan voelt mijn voet het naken
van de weelde, uitgestrekt tot
overal
een lentegroet, een levenswens
het water geeft…
Eenkennig?
netgedicht
3.0 met 3 stemmen 63 Zomaar op een morgen als alle
andere in het vrome licht,
aandoenlijk zonder stekeligheid
van de nacht en nevel, waarin de
dagen hun bitsheid hebben afgelegd
het duister zichzelf met zwart
fluweel heeft gedrapeerd, waarin
een minstreel zijn fluisterwoorden
onbelemmerd uit het hart en luit
laat stromen en in alle toonaarden
na jaren…
Braamtakken
hartenkreet
3.0 met 6 stemmen 302 Ik houd mijn verdriet diep in mij verborgen
als een kluwen stekelige braamtakken
Ik huil niet, ik snik niet, ik klaag niet
Ik moet loslaten
maar blijf haken aan de doorns van mijn verdriet
zodat ze me verscheuren
en ik ineenkrimp van pijn
Ik kijk niet naar binnen
want daar wil ik niet zijn
Ik probeer niets te ontwarren
Wil niks tegenkomen…
Het doven van het licht
netgedicht
1.0 met 3 stemmen 397 Ik heb de herfst geroken, vanmorgen
zag ik de stekelige vuurdoorn in bloei
omhels me thans teder en treur met mij
om het trage doven van het licht.…
verboden toegang
netgedicht
2.0 met 8 stemmen 133 in het onderhuis
stapelt hij het
onuitsprekelijke
onder een stekelige
prikkelbare huid
gepantserd achter
het bureau
vullen lange rijen
fantomen zijn hermetisch
gesloten hoofd
het kind barst van
verlangen papa!…
Geen weg terug
netgedicht
3.0 met 2 stemmen 56 Ik woonde niet eens aan een rivier
toch staar ik weer in de verte
naar niets, naar het water
dat ook niet kiezen kan
waar het terechtkomt
over welke giftige gronden
en stekelige verwachtingen
verdund, bevroren of aangevreten
door duizend kilometer zon
Aan mijn schouders groeien
zwarte vleugels van heimwee
maar ik weet me gedekt
door…
het verre eiland
netgedicht
2.0 met 12 stemmen 271 zó het landschap willen beschrijven
dat het dorre droog en stekelig
verhard is door de tijd
met verweerde bewoners
als verkromde olijfbomen
er middenin staan
óf hoe het land zich kussen laat
door de kalme zee, Aphrodite
naar haar hand laat dingen
de geheimen nog niet prijsgegeven
alle raadsels komen laten
zoekend verdwalen tussen de…
Brugse kant
netgedicht
2.0 met 5 stemmen 188 Buiten,ook in de wintertijd,
kan je dat kant verfijnen,
verder klossen,je verliezen
in het dichten van de spreeuwen
stekelige stoppels op het land,
in de schelpen lijnen en de grote golven
aan het de waterkant.…
De dauwoedemen leven
netgedicht
3.0 met 7 stemmen 285 het strakke blauw van de hemel
trekt sporen over het vlakke land
de dauwoedemen ademen
hun vrijheid om tenslotte
te verdwijnen in het niets
ik ken geen bergen die hoger zijn
luchtkastanjes nog niet gerijpt
in hun stekelige huis vallen te vroeg
blijven ongeraapt kleven
en leiden de herfst
naar weer een ongerept seizoen
het…
Sugar baby
netgedicht
3.0 met 6 stemmen 2.639 Nu is het uit, met haar plaats ingenomen
door een op decorum staande vorstin
die mij stekelig niet meer laat wegkomen.
Wat het was? Liefde, verstand, levenszin,
maar wilder had ik het niet kunnen dromen:
Insuline als nieuwste hartsvriendin.…