Alle inzendingen over verbeiden

Ik heb je terugkeer uit de tijd met zoveel ongeduld verbeid, met zoveel stelligheid bezworen, dat als er voor dit rijk gemis in wat ik schrijf geen plaats meer is ook ik niet voortkan als tevoren.…

Totdat mijn Zelfbewustzijn: trots gewelf, Over mij instort; de genadestoot Verbeid ik lang, woel mij dan langzaam bloot En kom met tegenzin weer tot mijzelf. Opnieuw dan strijd: voor immer onbeslist.…

de ochtend van het leven was nog koud alleen het zonlicht wist ons te behagen verwachtingsvol verbeidden we de dagen we schaarden ons rondom wat brandend hout we wonnen elk seizoen aan kracht, het woud had geen geheimen meer voor ons, we zagen de dieren, oogsten lof van jong en oud de stam was trots, bij thuiskomst van het jagen een schone…

- dat woord is onder vrinden Zo vaak, zo onbedacht gezeid, Wanneer men van elkander scheidt; Maar 't wederzien, het wedervinden Der diepbetreurden, die wij minden Hoe lang soms en vergeefs verbeid!…

florijnen dat is wat ik wil de honger maakt dat ik zo vreeslijk tril misschien is de spanjool daar weg te slaan zijn ogen werden schotels toen hij zag hoe hutspot dampte op het kleine vuur met stukjes ossevlees en pastinaken in brons gegoten schreeuwt hij van de daken: wij zijn ontzet – ook ik dit volle uur dat ik de boemeltrein verbeiden…

P zijn dodenrit per snelle arrenslee de wolven – ja, het waren barre tijden - die reizigers als warme hap verbeidden werd grijsgedraaid (eerst plaat, daarna CD) nog altijd gaat een veerpont heen en weer al heeft geborrel akelig geklonken (hetgeen betekent dat hij is gezonken) de woorden echter zinken nimmermeer al negentig, de veerman…

Maar 't vreemd geheimvol-stille van de tijd, Der voog'len zwijgen en de diepe rust, Die als een angst beklemmend alles sust, Doen voelen dat een macht'ge wordt verbeid, Die langzaam nadert, en de vlammendos Verniet'gen zal van 't nu nog pralend bos.…

Het heeft zijn vlerkjes weer ontplooid, Het is u gaan verbeiden, En 't heil, dat gij hem geven woudt, Zal 't ginds u voorbereiden.…

Dan zinken zij in zwarte, kille mijnen, Gebogen in hun jeugd, half-wezenloos, Gedwee hun beurt verbeidend bij de schacht. En bukkend moeten ze in de grond verkwijnen, In muffe damp — daarboven bloeit de roos! — Gevaren duldend in hun somb're nacht.…

En al de dagen naar wier stil genaken Zo lang ons droef verbeiden was gericht Zullen wij samen zoete vreugden smaken En fluistrend gaan of mijmren, de ogen dicht.…

En al de dagen naar wier stil genaken Zo lang ons droef verbeiden was gericht Zullen wij samen zoete vreugden smaken En fluistrend gaan of mijmren, de ogen dicht.…

`k Verbeid de dag dat hij eens moet gaan sneven, en graaf voor hem een diep gat in de grond.…

naar haar henen, 'k Omhelsde louter lucht - ik viel aan 't wenen: Haar blik was eindloos-teer, toen ze op mij staarde, 'k Gevoelde een kus op 't voorhoofd, - ze openbaarde: 'Een hoge liefde zal uw hart doordringen: Gij zult beminnen, zalig zijn en scheiden, Gescheiden zwerven, zwervend liefde zingen, En peinzend zult gij 't wederzien verbeiden…

Maar treurig hoeft wat je doet niet te zijn, door je tijd te verbeiden met dingen die je aan het hart gaan, dat kan in Neder- land, meestal, je kunt aan de drank, in een uitkering, en ja, zelfs aan de poëzie gaan! (vluchten kan niet meer, is een bekend lied, ik vind er wel wat in, en waarom eigenlijk, begrijp u nog wat ik bedoel?…

Zie hier een schoon verhaal uit verre tijden, De burchtvrouw toevend op de hoge tin, Van dag tot dag in ademloos verbeiden Van hem, die zij bemint met welk een min.…

Wanneer ik nu in de oude bladen lees En zie het wonder beeld-werk van die tijden, Die nog voor 't heil-begerig oog belijden Een geloven, dat hoog boven werelds vrees En hel en dood en wat het meeste dees Tijden onteert: kil onverschillig lijden Van weedom, hief tot 't hoogste heil verbeiden, Des dervend nu doolt menig hart als wees; Dan…

Nu zal je slapen, mijn zachte kind, in de kuil van je haren; straks is het dag, dan moeten wij weer tuilen lezen gaan Morgen zal er uit het Oosten 'n koning komen, met nieuwe bruidskleren voor ons beiden; hem zullen wij, arm in arm, als kinderen in het woud, verbeiden.…

Wel hem die eens, langs zijne levensbaan, het huis van zijn verlangen in mag gaan, waar teedre zorgen zijne komst verbeiden; waar, als waardin, ten drempel Liefde wacht, het welkom spreekt bij dis en haard en zacht haar blanke handen 't warme bedde spreiden.…

Wel hem die eens, langs zijne levensbaan, het huis van zijn verlangen in mag gaan, waar teedre zorgen zijne komst verbeiden; waar, als waardin, ten drempel Liefde wacht, het welkom spreekt bij dis en haard en zacht haar blanke handen 't warme bedde spreiden.…

haar henen, - 'k Omhelsde louter lucht - ik viel aan 't wenen: Haar blik was eindloos-teer, toen ze op mij staarde, - 'k Gevoelde een kus op 't voorhoofd, - ze openbaarde: 'Een hoge liefde zal uw hart doordringen: Gij zult beminnen, zalig zijn en scheiden, Gescheiden zwerven, zwervend liefde zingen, En peinzend zult gij 't wederzien verbeiden…

Waart gij gekomen, toen ik u verwachtte, Ik had met diepe vreugde u ingeleid, Waar in het heiligdom van mijn gedachten Ik reeds vol schroom uw komen had verbeid; - Nu fluistert mijn verlangen uwe zachte, Lieflijke naam met grote tederheid. O Liefde!…

niet gaan ook niet in Ispahaan Gaat heen met uw verdoemden geef ons de zekerheid de vastberadenheid van weerzien zonder spijt Van liefde die niet mijdt maar overgeeft, verblijdt en geen verlatenheid alleen in eenzaamheid O goedertierenheid vergeef mijn zondigheid o pake mem en heit ik beid hier nog mijn tijd voor ik mijn komst verbeid…

En gaan, en zien niet eenmaal om, En weten: liefdes wellekom Zal nooit meer ons verbeiden. Kom nu, kom nu, De tijd is vol. Daar zal geen uur meer komen, Dat van de bloei van dag en nacht Late avond zulk een gave pracht Heeft saamgenomen.…

Als de weiden Fonklen van morgenschijn, Denk ik in vroom verbeiden: Hier zal mijn zomer zijn. Soms beeft mijn voet bij 't treden Over de vlonderplank; Het water daar beneden Gaf zulk een wondre klank; En aarzlend, waar twee wegen Zich delen tot een kruis, Bid ik mijn God om zegen, Want één voert vast naar huis.…

— Verbeid hun Grote Geest geduldig Uw oordeel dáár, wat eisen wij, Dat uwe erinn'ring Holland huldig? Een wijl verengelst, werd ge vrij: Wat zijt ge Europa langer schuldig?…

Want – wij blijven u verbeiden, Ach, het is nog veel te vroeg, Dierbaarste, om voor goed te scheiden, En – wij zijn nog jong genoeg... Maar zovelen zijn gebleven, Velen hebben niet gewacht: Goede reis dan voor dit leven En voor ’t andere: Goede nacht!…

Ik kon enkel hopen en jouw terugkeer verbeiden. De bomen wierpen hun gouden dekens neer. Ik dacht aan je stralende lach, aan mooiere tijden. En de dagen werden korter, elke dag steeds meer. Het water dat bevroor evenals mijn lach. Bevroren emoties, gevangen in ijzige kou. Gerimpeld door tranen, kouder worden met de dag.…

Want komt ooit de rode tijd door je slaven lang verbeid, vóór nog dat je met je botten bent gedolven, om te rotten, dan word jij benoemd per se om de piesbak en de plee schoon te maken als het hoort in de Beurs of Delftse Poort.…

' Zo luidt het en, geladen met de ongevalste gift huns overvloeds, zo waden de koeien uit het riet om uit de meers, verbeid, weerom te stallewaards en in de stilligheid. 27/9/1898…

" Zo luidt het en, geladen met de ongevalste gift huns overvloeds, zo waden de koeien uit het riet om uit de meers, verbeid, weerom te stallewaards en in de stilligheid. Zillebeke, 27/9/1898…