Alle inzendingen over verdoemd

En vliegen dan zielen der geredden als briljante edelgassen naar hun maker; schieten verdoemden, brandend van de diarree, voorbij koude, ijzerharde wortels dieper in de grond: zij hebben het gezien, zij hebben het gehoord, zij doen niet mee. *) dies irae: dag des oordeels ------------------------------ uit: 'Cameo', 1993.…

figuur in zwart met een lange scherpe blinkende zeis staan ik verbaas me zei hij dat jij hier nog bent omdat ik je heel ergens anders halen ga beste vent helaas voor jou ben ik iemand die zijn klassiekers kent jij bent de weg kwijt in je gedicht dus rot jij maar gauw op red je gezicht want je hebt nog een heel end te gaan naar je verdoemde…

wachten op mijn lot Jij die zoveel minder kan dan ik - niet lezen, schrijven of praten, niet zingen behalve wat tjilpen Zelfs smeken kun je niet zoals de mensen in een gebed tot God Want dat doe ik de laatste dagen steeds om een wonder, een engel die mij bevrijdt, mijn hand neemt - vliegend zoals jij, langs de tralies, weg uit dit verdoemde…

De kogel slingert, puntloos beukt hij erop los Tot splinters, gruis vermorzeld verdoemd tot bulken puin. Gewond zonder dekkleed aan ’t is enkel nog geraamte trillend, onder het geweld trekken haar wortels samen. Ze niest en proest en huilt het hele nest bevuild bij elke stoot ziet ze rood haar statigheid verdwenen.…

Nu glimt alleen het lage, doffe licht Van 't somber huis waar altijd wordt gewaakt, En 'k vraag mij af, bij dit verdoemd gezicht, Wat mij zo week en zo lafhartig maakt.…

Het kan het ook écht niet weten het is zoals het is, maar het is wel verdoemd. Zóveel kaas heeft het ervan gegeten van de waarheid zo onverbloemd. Vástberaden, is het je zeer geraden dat je ongerijmdheid waardeert val je keer op keer in ongenade ook al als je de nieuwe leider niet eens frustreert.…

Neen, als de ziel zeer diep In duister lag en sliep, Terwijl geen prins, getooid met bloemen, Een wekker, die wij engel noemen, De schone slaapster riep, Dan zou het ritslend bruin, De bron, verstikt in puin, Verdord en snikkend nederzijgen, Dan zou de wind, de vogel, zwijgen In die verdoemde tuin.…

vol van historie waar deemoed in vallen is neergedaald, dringt het besef ter ore binnen bij het lot dat hij in roestige blikken terzijde had gezet, de warmte van de zon maken het ijzer in zijn ogen blind voor het licht hij vreest de bijen in zijn hoofd die zelfs bij nacht de honingraat bevolken stram in zijn schranderheid is het vuur verdoemd…

uit de pendule Spoorloos verdwenen in een tijdcapsule Met noorderzon naar niemandsland van nergens De authentieke dorpseigen gebaren De onvermengde ouderwetse geuren Oorspronkelijke spraak van halve garen De slachters die hun eigen koeien keuren Rooms-katholieke boeren protestanten De ene kerk stond hier, de andere daar In spot verdoemd…

In welk verdoemd en onherbergzaam noorden werd alles anders, raakten onze namen op drift, tot wij elkanders naam verloren? In welke nacht zag ik kobolden, gnomen, trollen ontrukken aan jouw lijf al wat wij samen daarin geschreven hadden en wat ik verwoordde. -------------------------------------------- uit: 'Na de laatste keer', 1981.…

Met een banvloek op de deur lag zelfs de dood vooringenomen in het voorportaal der Liefde tussen heiligen van steen waar hij alleen ging als verdoemde en als schandvlek werd verstoten van het zondagskind dat feestend in hun armen werd gesloten Want zij hielden voet bij stuk achter facades die zij troonden en van kansels waar geluk steeds…

navelstaren in jezelf Krijg je geen helder zicht meer op je 'zelf' Je ziet niet alleen scheel maar ook nog dubbel - aldus opgetekend de avond van den eersten Julij in het Jaar van Corona, zijnde twee millennia na den geboorte der Nazarener door Gymnadenia van Duijvelstein toe Dooijeweert, poète maudite afrodite dichteres verdoemd…

De planten hebben mij vanzelf al lang verdoemd. Toen dit gedicht zich voordeed en toen ik het smeedde, raadpleegde ik voor namen wel ‘De Groene School’, maar wat bij wat moest horen, wilde ik niet weten: valeriaan, muurpeper, varen en viool. Onmatig groeien in ‘De Groene School’ de prenten, waar volop tekst en uitleg bij gegeven wordt.…

Een dichter die gekkenhuizen kent, de bajes, handboeien, isoleer; ik lijk wel een verdoemde dichter. Had een vak geleerd. 'Had, had', sinds die tijd is mijzelf zoveel een ander.…

Nee - we moesten niet meer praten over tomeloze dingen woorden waren opgebrand en buiten zinnen van venijn Het schootsveld kwam steeds dichterbij voor een dozijn ontluisteringen houten stokken op de tafel om een dwingeland te dwingen niemand ging meer naar de hemel die hij zelf had geklaard of de eens verdoemde hel die hij zo zelf had gebaard…

Nu ik wandel door de straten van deze verdoemde stad, met altijd diezelfde gelaten voel ik mij zo verlaten als een vrouw die de liefste vergat. Zij blijft maar blindelings lopen langs grachten, kaden en plein, zonder uitzicht en zonder hopen, de hunkerende ogen open en brandend van de oude pijn.…

Eensgezind mesjogge terwijl dus geheel continent verdrinkt Door gebrek aan veel misbruiken mensen, men- sen die het slechts beter kunnen krijgen Wel ten koste van ECHT HEEL VEEL DODEN Een ten allen tijde reeds verdoemd continent zoals 't lijkt, voor eeuwig maar wie weet, waardoor...?…

O verdoemde macht van de dode stof. O donkre vloek, o gedrochtelijk zwarte Macht. O Nacht. Waarin zelfs de geestesbliksems Geen licht haast brengen. Waarin zelfs de schoonheid Kleuren nauw geeft. O donkerzwart Kapitaal. Gij zijt de Natuur, gij hebt de Natuur Opgeslikt, zij is U, U, U, geworden. –…

Ik heb u verdoemd, terwijl ik met passie uw geliefde lichaam heb geroemd. Wat ben ik een dwaas, want telkens weer vertel ik u mijn trieste relaas. Wat ben ik een gek, want door uw liefde drapeerde ik deze galg om mijn nek. Wat ben ik een zot, door naar u steeds te luisteren is mijn leven kapot.…

Aleksandr had Vladimir een pedofiel genoemd en een moordenaar van zijn eigen landgenoten, omdat dat waar is, werd hij direct verdoemd en hebben ze monddoodgif in zijn thee gegoten. Maar wie durft die lijpe Poetin te berechten? Die dekt zich met nog meer leugens in!…

misschien ben ik verdoemd; wanneer reeds nu de dood mij plotseling in de rug zou overvallen dan zou ik, stervend met de honderdtallen, neerstorten in de Poelen, heet en rood.…

onderscheiden Even stond er Maude, Charlotte op zijn Frans uitgesproken, donkerbuine ogen in woede haast zwart konden zijn Wie verloor het gevecht om dekens en lakens verdween in het wit van een laken grote pagina met onleesbare letters In de korrelstructuur van een muur verschenen een paar ogen als rode knopen op haar schouderbladen verdoemde…

'k Stoot dan 't hoge venster open op de neergevelde nacht, waar verdoemde zielen lopen in een onbegrepen pracht. En de uren zal ik proeven als een geurend gift-likeur, en uw leven blijve toeven tussen 't venster en mijn deur.…

heten Dan op een kille voorjaarsdag treft haar een niet verwachte klacht waarom ze in haar wolkenloze koepel luid lacht, en in ontkenning stram volhardt De goede raad wordt morrend opgevolgd maar veel te laat en hopeloos verward als een gevangen dier moet ze zich overgeven De lijdensweg strekt zich lang uit Ze krimpt en schuilt bij de verdoemden…

Venijn in het zijn wat voel ik mij klein de dageraad keert weer een dag verschijnt de duisternis verdwijnt de haat verscheurt intens het is de plaaggeest van de mens maar blijft een onuitwisbaar feit het leven staat bij ons in het krijt verdoemden doemen steeds weer op getallen groot met vele cijfers radicaal, funest in grote ijver plotseling…

op een hoekje liggen begraven de minvermogenden in lagen de bloemen lijken voor het hele graf omdat in de regen het kaartje het begaf zonder al te veel weelderige bloemen zetten zij behandeld als verdoemden hun leven in armoe na de dood voort hun enige hoop is nog de hemelpoort in groteske pompeuze familiegraven liggen de invloedrijken…

Met name een die altoos wordt genoemd Als Zoon van God, de redder, Nazarener Men prevelt 't ganse jaar met rozenkrans Om te voorkomen dat men wordt verdoemd... ...zoals ene K.B., aldus Petrus: "Ik moet u toch teleurstellen, K.B.…

wroet, verdoemde.…

Ik wist niet wat ik moest geloven tussen gebrandschilderde ramen waar verguisde - verwilderde zeden in de ban werden gedaan door verheven mannen - eens met baarden die hier nog spraken met behaarde tongen over het woord van Liefde en het roemde - verdoemde ongenadig het dan braken in overzichtelijke lettergrepen die tezamen - maar gescheiden…

mond spaarde ik uit aan mijn vijf paar handen het schaduwspel van het woord dat zich door de kieren stouwde vouwde zich om de gedoodverfde ruimte en baarde daar het inktzwarte silhouet van een verdwaalde intentie de honden schreven hun namen in die duistere kamers aan de achterkant van het behang haaks op het huis is het zwarte huis van verdoemde…