Alle inzendingen over verdoemenis

rond rond je in de stad de stad van het de stad van het leven de ghetto der verdoemenis alle fouten der leven in een hoek gestampt een gevaar, een ieder die zich erin vergeeft het park alle geneugdigheden des levens opgehoopt in een afgesloten centrum in het centrum het leven speelt zich af tussen beide rond je in de stad grijs…

ik heb tal van omzwervingen gedaan ben in woestenijen langs peilloze afgronden gegaan het goede pad betreden maar later weer afgegleden naar diepe duisternis waar zelfs schaduw nog gevaarlijk is heb het land bezeild steile rotsen beklommen een zekering gemist in het gaan naar de verdoemenis alleen het brakke water heeft mij rust gegeven…

De rebbe zei nog tegen mij: "In de keuze laat ik je vrij, maar ik voorspel verdoemenis, wanneer je bruid geen joodse is". De pastoor zei nog tegen mij: "In de keuze laat ik je vrij, maar je hebt veel te verliezen, mocht je geen roomse bruid kiezen".…

Ik klaag, want alles wat zo mooi begon ging langzaamaan naar de verdoemenis, wat immers niet meer te verbloemen is hoewel ik soms gedaan heb wat ik kon. Wel hebben wij elkander op het laatst bedonderd en constant te veel gezopen, dus dat het heel ellendig af zou lopen lag voor de hand en heeft geen mens verbaasd.…

Mijn lustend lijf Op het groene naaldtapijt Scheurt mijn Kleren binnen het portaal Waar sporen van verlangens Een diepe wonde, Zomaar etter spuwt De verdoemenis naderbij Dat liefde soms is Als ongewenst klatergoud Theo wuestenbergs…

Blijf je eeuwig in de verdoemenis je moest maar beter leven voor goede zielen is dat geen gemis.…

niet kon scrollen het achterland gaf geen verband wel de boerderij dichtbij met koeien in de wei die naderbij kwamen ze loeiden hun namen droegen overvloedig hun nog geuierde melk en sluierden het lange gras tongstrelend binnen dit voelde als werkelijk in een bijna al postuum bestaan. kom mensen laat deze pastorale niet naar de verdoemenis…

hebben de afgoden achter ons gelaten met hun blaten en straffende hand ooit hadden wij samen de horizon als perspectief wij volgden hun verre blik die onfeilbaar alles wist maar toen hoogmoed ter discussie kwam hooghartigheid het overnam werd sektarisme ons regime van persoonlijke vrijheid was men niet gediend brood werd met verdoemenis…

een mens zo naar de verdoemenis zien gaan wij (de collega's) zagen het met lede ogen aan we stonden er apathisch bij en keken er naar zoals bij zo velen geen handen om te helen Lejo van Kuijeren…

dan scheuren de tranen onverlaat want mijn stem breekt stukken haat zij schreit verstomd en rukt het hart aan flarden wijl witte tanden glanzen de rode ogen gloeien deernis de hel is mijn verdoemenis maar wat is de hemel dan verdomme!…

als ik in de dood het verderf niet kan vinden en klokken luiden verdoemenis dan weet mijn oude jas dat de huid geborgen is in een vals gelaat patronen liggen stil te wenen tegen de werkelijkheid waarin ze zijn gelegd, het zwart overheerst het rectale brein dat van onrust zich bevuilt met dagen die schrijnend het lot willen bepalen toch…

Dat de mensheid zichzelf en de aarde in rap tempo naar de verdoemenis helpt, kun je ook besluiten te zeggen, maar liever huppel je mee met de tijd en begraaf je de Godin in jouw schokbewegingen die ik heus wel zie.…

In schuld en in verdoemenis. U leeft in componisten, die organisten doen herleven. U trilt in eeuwenoude orgelpijpen. U stroomt in eeuwig zonlicht, dat door gekleurde ramen schijnt. Aanwezig bent U in al wat leeft, en ons heilige geesten geeft. Wie U bent weet geen levend mens. Wat U niet bent weten velen.…

Angst voor de verdoemenis, met een tong die gespleten en vergiftigd is. Vergiftigd door hun hunkering, hun hunkering naar vergiffenis, die ze tot nu toe niet gegeven is. Ze zoeken het in hoeken, ze zoeken het in gaten. Schreeuwend en vloekend, kunnen ze het zoeken niet laten.…

Het beest zalig in al zijn gedaanten heeft de ketens in al zijn razernij verbroken waarschijnlijk waren deze niet godsgelijk ingewijd Balancerend boven zwavel pseudo werelden ontneemt hij ons de blik op de waarheid rondom hel en verdoemenis Zijn knechten getuigen van pure harteloosheid Het zoete vlees rot tot in de kern hangt…

Schelde schuimt zover het oog kan reiken op akkers groeien suikerbiet en bint gebeier echoot als ontstemde woorden de doping maakt een mens niet doopsgezind wee zij die hier de zondagsrust vermoorden ze draaien eeuwig rondjes om de kerk de zware straf des Heren voor ontspoorden er dagen onweerswolken aan het zwerk het peloton onthaalt verdoemenis…

Diezelfde creatuur is de schuld van de verdoemenis van deze mooie planeet. Ingestorte gebouwen, verwrongen ijzer. Spooksteden, spooklanden verschroeid en samengegoten in één onderdeel. De ondergang na jaren vernuftige uitvindingen, waar de macht zo zwart was als de nacht en het geld zo verdoezeld als de wegkwijnende zon.…

Toen ik verdween, was jij gegaan Jij begroette de hemel en ik maakte kennis met verdoemenis terwijl in tijd de jaren vierden, maar onze toekomst dit niet wilde zien Inmiddels verstreken jaren onze liefde onvermijdelijk onontkoombaar door verspilde tijd nooit en te nimmer echt terug, doordat niets zeker is, behalve de dood Engelbewaarder…

Diezelfde creatuur is de schuld van de verdoemenis van deze mooie planeet. Ingestorte gebouwen, verwrongen ijzer. Spooksteden, spooklanden verschroeid en samen gegoten in één onderdeel. De ondergang na jaren vernuftige uitvindingen, waar de macht zo zwart was als de nacht en het geld zo verdoezeld als de wegkwijnende zon.…

In slechts één taal verricht de dichter zijn poëzie en kladt vervreemde woorden voor zich uit en spelt verdoemenis met tekens uit den vreemde ***************************** Hoe dicht is de nacht als tonen van weemoed zich buigen over verzoening waar eens het zwaard gespleten persoonlijkheden achterliet in het moeras waar de dood ogenschijnlijk…

dood en verdoemenis. links lagen twee boots, in die boots zaten twee voeten, afgerukt van het verschroeide levenloze lichaam dat verderop lag, gelegen in een plas van bloed.…

slapen of waken dromen en werkelijkheid vervloeien gedachten vervormen tijd lijkt te vertragen met ogen dicht lijk ik meer te zien beelden verdringen elkaar vragen zonder antwoorden ik schrik allang niet meer van de pratende woorden in mijn hoofd ze zijn er elke nacht weer als hel en verdoemenis uren die blijven duren muren schreeuwen…

wakker bent direct vergeten word Want het dagelijkse leven stelt je dan weer teleur De droom verdwijnt als sneeuw voor de zon en snoep op je bord En word je terug gedreven in de dagelijkse sleur Jammer is het wel, dat je droom niet werkelijkheid is De natuur verdwijnt, ook uit je dromen verdwenen De wekker gaat, “poef” je paradijs naar de verdoemenis…

geen supermaan zal mij weerhouden om in de nacht verdoemenis te brouwen vrees, gij wratloze wangedrochten want ik heb al met iedere duisternis gevochten vol zal mijn gif zijn in iedere ster en 't water mijn betoverd gezang zal jullie lokken als een onweerstaanbare sater gij klein gespuis, al baadt gij nog in superlicht, leiden elfjes u,…

hoge mate verrukt een vermeende afgang mijnerzijds als dichtend kunstenaar, alsof ik van enige kundigheid zou zijn gespeend, blijkt door moderne technieken ongewenst voorgelogen ik voel natuurlijk gehijg in mijn nek van oprukkende eerbare talenten, al dan niet zichtbaar in de lijn omhoog maar toch is nog even de beker van hel en verdoemenis…

Daarom rouw ik diep in stilte, want waar mannen vrouwen zodanig behandelen, kots ik over hun slappe penissen, ruk ik hun ballen van hun wanstaltige lijven, snij ik hun gedrochten eraf en werp ik hun stuwkrachten in de eeuwige verdoemenis. Lieve Zahra, ze hebben mij met jou opgehangen!…

appelen nog verzot zo zoetig spijst zij krult langs mijn haren stroperig van kruin tot zool omringt mij met zwoele gebaren opdat ik nog enkel drijf op zaad dat geen geboorte ooit zal verklaren ten einde ruk ik met alle macht verroeste hekken open spijlen met ingebouwde gestorven rozetten die weer uitweg bieden uit de zalige hel en verdoemenis…

Daar in de verdoemenis ligt de kans op heiligheid, de krans van vrede, waar kou een uitdaging vormt en leed een liefdesverklaring. De eenzaamheid brak hem alsmaar verder af, totdat de greep van dwaze mensen hem niet meer deerde en hij werd universeel medelijden.…

Oh vuur van verterende vlammen, poëtische bron van furie en razernij, ontbrand al uw geheimen tot in ontvouwing en krijs verdoemenis tot waar u reikt. Vel uw vonnis met verheven stem, speel uw serenade vol misantropie, neem alles wat is en zou zijn en maak alles wat is tot niets.…

Ze waaieren weg, de stroming op naar het zuiden onze vrijheid woedt welig en tiert volop op naar het zuiden onze vrijheid onze val onze trots op naar de koele verdoemenis.…