Netgedichten

netgedicht (nr. 14.946):

een soort fantoompijn

(voor Harrie de Jonge)

'de verschrikkelijkste beelden
laten mij niet meer los
zei hij met angstige ogen'

slapen doe ik allang niet meer
want zelfs het dromen doet mij zeer
en dat was hem aan te zien ook

vanaf die dag in zijn bestaan
heeft hij geen treintje meer gereden
zijn angst werd werkelijk tot fobie
dat hij met niemand durfde delen...

een mens zo naar de verdoemenis zien gaan
wij (de collega's) zagen het met lede ogen aan
we stonden er apathisch bij en keken er naar
zoals bij zo velen geen handen om te helen

Lejo van Kuijeren