Alle inzendingen over verdwaald

Was ik verdwaald in de verkeerde herinneringen? Struikelend vond ik mijn weg, in diepe voren, door donkere karresporen Van opgeven wilde ik nimmer weten, dat was mijn eer te na. Ik wist wel beter, -en ik wist het zeker- tot ik besloot: mijn beste tijd moest nog komen.…

IJle nevels vatten verdwaald morgenrood, groeien tot wazige purperpaleizen, vlieden dan snel voor vroege vogelzang. Stemmen fluiten vloeiend, soms met hoge stoot, noden de zoekers naar fijne bladspijzen, te slapen onder varens, een dag lang.…

We zullen kabbelen op de stroom in de hunkering van ieders droom Planten en bloemen zullen ontluiken en de bomen en de struiken 'n Verdwaald lieveheerstbeestje had moed maar werd door nachtvorst niet behoed Vroege merels laten zich zien Ze verorberen rode besjes voor tien Olijke kopjes kijken naar binnen blij om de dag te gaan beginnen…

Heilloos, verdwaald en vergeten, op geluk niet voorbereid, moet ik mijzelve wel weten een offer der dood'lijke vete tussen droom en werkelijkheid.…

toe zie je de vos verstijven Om je met zijn uitdagende blik te verleiden Het hert huppelt vrolijk door de heiden Te makkelijk om te grijpen Niets in mij dat het hert wil volgen Met de vos zou ik kunnen pronken Ik besluit de vos te volgen Het pad dat ik achter mij laat onder de mos bedolven Ik kan de weg terug niet meer onder ogen komen Verdwaald…

Soms is het of een kind Verdwaald is naar het leven. Het gaat alsof het zich bezint, En denkt: waar is mijn vroegre huis gebleven? Wie weet of ik het straks niet vind. Soms schijnt het bij zijn komst alreeds volgroeid. Gelijk een zoete vrucht. Beweegt het schommlend door de voorjaarslucht.…

glad als een aal hard als het hoofd van haar vader en alle vaders na hem woorden als muziek als gesels die striemen woorden als wolken als een zachte deken woorden als een snik fluisterende woorden zacht zalvende gierende woorden schreeuwende woorden brullende, kolkende woorden woorden woorden woorden zoveel woorden hopeloos verdwaalde…

uitgummen die mij als oud vuil weg bezemen die nooit mijn parelglanzen zullen zien die denken voor hem tien anderen weg met die grote bek van hem Eens zal geen woord van mij meer overeind staan leest men zinnen van nieuwe troubadours ben ik scelet onder de groene zoden en zonder internet komt er heel misschien, ja, heel misschien nog een verdwaalde…

als achtbaan van onze gezamenlijke dromen, vraag ik je om in jouw bloedbaan te mogen stromen, op het gevaar af dat ik mijzelf ook als vluchteling beschouw het water ademt waarvan we allen zijn gemaakt, nog aarzelen onze lippen de vraag is, of we wel van elkaar mogen drinken, want misschien ben ik morgen in een andere tekst verdwaald…

Voor u, als fervente puzzelaars onder de landrotten, haal ik uit mijn achterzak een verfomfaaid stukje papier met daarop in schoonschrift een verdwaalde notitie van ene Jean-Marie Pfaff, mijn betovergrootvader van moeders zijde... een stukje wijsbegeerte op de vroege morgen, als arbeidsvitamine op de nuchtere maag, als u mij wilt verschonen...…

Maar... als dan 't schip is leeggehaald, Vindt Koopman en vindt Reder Zijn specerij met goud betaald: Doch - als uw zilver is verdwaald Matroos!... waar vindt ge 't weder? Een béétje pret, ná leed en last, Wie zou het u misgunnen? Maar - niet de zeilen vòlgebrast... Toe!…

Vandaag twee potvissen naar zee gestuurd toch beantwoordt niets de echte vragen was het heimwee of straf raken dieren verdwaald waarom leren we water trappelen SOS Dolfijn signaleert potvisfuiken de Noordzee is een verkeerde afslag maar iedereen verslikt zich wel eens op reis hoe lang kunnen we dit nog vakantie noemen wasmachines…

Haar lichaam blijft sterk, de geest verdwaald, treedt terug in zachte watten, zonder ze het weet ben ik heel dichtbij geweest. Dementie: een sluipmoordenaar.…

geslagen Gure wind die langs haar stenen rokken speelt en al haar fijne lijntjes laat vervagen Ergens staat een klassiek beeld tussen de oude kromme bomen Terwijl de zon haar stenen haren streelt laat zij haar tranen stromen Niemand merkt meer op het verdriet dat het uitstraalt Aan het eind van de lange oprijlaan als een bang kind dat is verdwaald…

belooft het brouwsel Odin voor de oogst, offer en loon maar Gunlödd geeft niets geen druppel mede slim is Odin, sluw als slang verstopt drinkt hij drie vaten drinkt hij alles op en vlucht vervolgens vlucht als adelaar vliegt vlug naar Asgard gevolgd door Suttungr Odin ontsnapt ontvreemd de mede een gave als gift voor grote skalden verdwaalde…

Waarna een kramp zich onderhuids vertakt Naakt en zoemend troost je me Als was ik Door een verdwaalde kogel geraakt Door een dronken rebel gelost…

Ik weet wel, goede vriend, dat Rome is 't bordeel Waar lichaam ende ziel geduriglijk hoereren, Het lijf volgt blindelings zijn beestelijk begeren, De ziel wordt hare beul, de antichrist, te deel, Zij is van ketterij een hoog gebouwd kasteel, Een schole van die kloek zijn leugenen te leren, Een bijslaap schaamteloos van ons verdwaalde heren,…

bed is door tante zelf gemaakt de kleedjes in de kamer zijn door tante zelf gehaakt mijn koffer in de gang en mijn pyjama over de stoel vertellen zonder heimwee over mijn reizigersgevoel ik logeer bij tante en neem tulpen voor haar mee zij wacht op mij met spekkoek bij de thee mijn tante zingt verhalen over tijgers in het bos als je daar verdwaalde…

Aarzelende, angstige handen, Fladderend in het niets, als verdwaalde, verloren vogels Op een lange trektocht. Het vuur is toch langzaam gedoofd, Hun lijven zijn Gevuld met witte watten. Ze gaven zich over Zonder witte vlag. De lijfeigenen zijn Monddood gemaakt. Geen zwijgende Verhalen meer uit Lamgeslagen monden.…

Foto aan de muur waarin ik in doorgangen ben verdwaald. Ik kan het einde niet zien, want ik sta er midden in. Nog steeds onzeker, want er is geen antwoord wat mijn vraag ontward. Ik waag me terug naar het begin in de hoop dat je me daar onthaalt en me de toegang geeft tot jouw hart.…

Zo terneergeslagen voeten wroeten in zand zo'n dag met ergens in je iets aan de hand Pijnlijk vuur vanbinnen dieper dan het hart waar geen geest kan reiken maakt het verward Verdwaald zijn in nevels nog amper denken kan willoos overgeleverd geheel in de ban Muziek onverdraaglijk schoonheid doet pijn herinnert met smart aan wat nooit was…

Verdwaalde vlokken verspreiden overal een feeërieke warme sfeer. Een ekster op een hek van hout herinnert aan een wintertafereel van Monet.…

TUTORIAL noem ik een equinox een schijn van donker als de evennacht een spook verdwaald in een fata morgana een aards fantoom vertoevend in nirvana Equinox is equatoriaal de evennachtlijn splijt de korst der aarde voor mannelijk en vrouwelijk geaarde wezens - geen fantomen - naturaal Lui je dis 'tu es Toitoriaal, een baard groeit op je…

Nu moet en zal ik het geloven ook al doet het zoveel zeer Jij verliest je eigen spel er bestaat geen volgende keer Te snel, te laat maakt nu niet uit mijn traan op jouw voorhoofd mijn hand op jouw huid De allerlaatste keer van zoveel knuffels en kussen ik wil niet maar ik moet wel hou me vast, kom me sussen ik wil niet en ik kan niet verdwaald…

ik in een met stilte beladen ruimte met twee waarzegsters de attributen op tafel seance in handlijnkunde in sinti dialect ogen met kennis besmet nog maar kort te leven ondanks gezond voorkomen geen ziekten maar dood ik was daarin gekend hoe, waar en wanneer bleef antwoord loos alles was klaar de rekening een afscheidsgebaar ik was verdwaald…

Lachend kijkt zij over de rand van haar glas, ja, verdomd het is een cirkel, kijk maar, rond, begin noch einde een verdwaalde traan veegt ze weg uit haar ooghoek voor dat hij de kans krijgt zich te vermenigvuldigen weer neemt zij een slok bekijkt plots alle hoeken, rechts van haar, aan vier kanten ziet zij zichzelf spiegeltegels,…

waarvan ik maar moet niezen gevallen kruimels boterkoek en spinnenwebben in de hoek ik heb ze in de smiezen ik spic en span me spoedig in het zweet staat op mijn onderkin van zuigen en van kloppen ik blik en veger in het rond ik raag en zwabber het plafond en ben niet meer te stoppen ik bleek en borstel de wc en zuig onder de canapé verdwaalde…

Wanneer de Vorst des lichts slaat aan de gulden tómen Zijn hand, en beurt omhoog aanzienlijk uiter zee Zijn uitgespreide pruik van levend goud, waarme Hij nare angstvalligheid, en vaa, en creple drómen Van 's mensen lichaam strijkt, en berg, en bos, en bómen En steden volkrijk, en velden met het vee In duisternis verdwaald, ons levert op haar…

Samen naar boven kijken wanneer de nacht valt, vaststellen dat daar van sterren een diepte bestaat alsof dat besef lang geleden verdwaald is geraakt In de ochtend de bergen zien liggen, grote ogen opzetten, hee zeggen, wist jij dat?…

Doch nauw en is zij niet, gelijk het schijnt van buiten, Maar wijd en woest genoeg om alles in te sluiten Waar zich mijn wufte ziel zo ver in heeft verdwaald. ----------------------------------------------------- Dit sonnet is een loflied van Hooft op de ogen van zijn geliefde. Zij zijn de sterren die zijn lot bepalen.…