Bloedbaan?
Als je mij met je donkere ogen raakt
word ik vloeibaar, transparant kristal
als achtbaan van onze gezamenlijke dromen,
vraag ik je om in jouw bloedbaan
te mogen stromen, op het gevaar af
dat ik mijzelf ook als vluchteling beschouw
het water ademt waarvan we allen zijn
gemaakt, nog aarzelen onze lippen
de vraag is, of we wel van elkaar
mogen drinken, want misschien
ben ik morgen in een andere tekst
verdwaald, waarvan
houdbaarheid is verjaard.
dorstig zijn de golven die
onderhuids wegrollen op het levensstrand
in een afnemend tij van zekerheden
open zenuwcellen van elk gewond dier
een oude wolf die voor elke streling strijdt,
die wens na te komen
dat zelfs de dood iedereen zijn rust laat
van hun de zelfgekozen plaats en tijd.
Zie ook: http://www.pamapoems.nl
Schrijver: Pama, 18 november 2015
Geplaatst in de categorie: liefde