Alle inzendingen over verdwaald

Non recuso laborem het kapelletje van Martinus aan het Everse Akkerpad draagt de spreuk "ik ga geen uitdaging uit de weg" aldaar ontmoet ik een herschepper van eerdere culturen die zijn verdwaald in de grond maar mede met zijn spiedende blik en een bevlogen verlangen legt hij nieuwe maagdelijkheid bloot of…

cynisme het geschiedde niet uit noodzaak en ook niet van de weeromstuit het lag te stuiptrekken om een reden van bestaan met het mes op de keel mijn mond spaarde ik uit aan mijn vijf paar handen het schaduwspel van het woord dat zich door de kieren stouwde vouwde zich om de gedoodverfde ruimte en baarde daar het inktzwarte silhouet van een verdwaalde…

doodgelopen Hij stond die ochtend extra vroeg op zijn zwarte pak hing klaar lopen naar het centraal het lood in de vrijheid viel hem in zijn schoenen zwaar zijn zwarte pak totaal verscheurd lag op de rails zo hier en daar Het Binnenhof een stoel lichter Is ook geen bezwaar Hij voelde zich thuis In Nederland Maar toch steeds meer verdwaald…

Je verdween ooit elf dagen voor iedereen, verdwaald in een geestvermalende psychose. Ik heb de bladzijde in een flits eruitgescheurd. Kijk diep in de nacht met een zaklamp naar je beeldschone contouren en kus je fotolippen, die als voormalig apothekersassistente alle liefdesvergiffen wegzuigen.…

is al zoekend staart het licht mij aan waarom, waarmee is het begaan ik blijf hier daardoor heel lang staan hierna kan ik blij weer verdergaan al zuchtend breekt mijn terugweg aan ik voel me nog nog steeds niet goed weet opeens, waarom ik huil een mens in nood heeft mij gezocht al tastend kwam zij bij mij uit al pratend kwam ze los verdwaald…

nodig Voor het spinnen van je vleugels Suiker Doorgesneden Het leek wel of ze overgaven Even was er niks En toen alsof er twee Bloemen opengingen Hoe kun je zoiets doen De schande We stonden altijd klaar Alles kon Kindje, waarom Altijd schone kleren Je zou eens een ongeluk kunnen krijgen Natuurlijk ben ik gek Verdwaald…

De taal als betaalmiddel is beperkt om dit verhaal te kunnen spreken, de woorden zijn wat leeg, missen het gevoel van richting en wat in de geest verdwaald, slaan bruggen te ver en te vrij vertaald, voor alle geplengde tranen die ik heb opgehaald.…

Verdwaald in een stad, een weg zoekend door de regen. Misschien spoelt ze alles schoon. Of wist de tijd de sporen van haar geschiedenis uit, om opnieuw te beginnen? Intussen beweeg ik me op het ritme van de stad, waar mensen zich een weg zoeken naar huis. Ik passeer grote billboards die mij proberen te overtuigen waar mijn geluk ligt.…

Als op de terugweg geen signalen meer worden ontvangen van woorden die verdwaald zijn in het geheugenpaleis, weggevlogen of meegestroomd met andere rivier maar ook van opgeslagen herinneringen zo dichtbij en toch op grote afstand hun scherpte en detail verliezen; een wissen nabij.…

Verdwaald in golven Geen geluid waar te nemen Alleen verstilling. Wanneer in de vroege morgenschemering mijn aandacht wordt getrokken door een sluier van verstilling in dichtheid en uitgestrektheid van waar de vage contouren van sil- houetten opdoemen terwijl gezichten en portretten lijken omhoog te zweven.…

Als op de terugweg geen signalen meer worden ontvangen van woorden die verdwaald zijn in het geheugenpaleis, weggevlogen of meegestroomd met andere rivier maar ook van opgeslagen herinneringen zo dichtbij en toch op grote afstand hun scherpte en detail verliezen; een wissen nabij.…

Dat verdwaald en blind Om mama bleirde in paarse ademnood. Het zuur knaagde aan onze kuiten. En hij knaagde aan de voorsprong met reuzetred. Op de rand van de uitputting Doken we een schuilkelder binnen Tot een verlamd waken veroordeeld.…

Want ze kwam me verlossen Met haar verstomde, wijkende lippen Die geen verzet verdragen Zo smolten mijn verkrampte wangen Het gelaat van de bedelmonnik Zij werd de stoute juf Ik leerde sneller dan mijn dorst toeliet Tuimelend in dat zalig verraad van plooien Langs de flanken van haar venusheuvel Tot in de hoeken van de druipsteengrot Verdwaalde…

zwalpen Met stuntelige stompjes Waaruit een legpuzzel van de Alpen Kleurpotloden vielen naast klompjes Van klei waar hij geen vorm in kneden kon Het was toen dat het falen begon Een hond kan het vervolg al raden Hij reeg de fouten aaneen Tot een dof kralensnoer Het kon enkel zijn naam schaden Zoals hij daar misplaatst liep te pronken Een verdwaalde…

streling van je stem kleurde je de schaduw van mijn denken Met je lief-zijn en je openheid ontsloot je de boeien rond mijn enkels Je sliep in mijn woelen en de nacht leek amper duister Omdat je me met jezelf me door de kloven leidde En je zwijgen verslond het geratel van de soldaten die op me jaagden En hun paarden en hun honden leken net verdwaalde…

verdicht bevroren niemand kan aan woorden iets ontlenen als ze aan de aardkorst toebehoren sterke boren huilen overbodig hebben nooit graniet kapot gekregen tijd en beving zuchten, keihard nodig om de grond te splitsen en bewegen licht en warmte schijnen afgesloten van de kleine ondergrondse daden maar ze komen aan de oppervlakte als verdwaalde…

Ik ben verdwaald en heb uren in de regen rondgevlogen. 'k Ben nu zo moe, wil mijn vleugeltjes wat laten drogen." Het lijfje was nog trillend van de kou, haar handjes en voetjes klammig vochtig blauw. 'k Vroeg haar wat dichterbij te komen zo teer en broos, net als in mijn dromen.…

Teruggekeerd, verdwaald, waarheidzoekend als de zucht, een cynische leugen. De weg van voortgang, van gouden avondlucht prees zich mooi .. de sterkste positie valt vaak op het einde luistert ademloos naar de zang van engelen en dwingt met gebogen hoofd het antwoord op knieën tot inkeer.…

tegen zijn warmbloedige reptiel Bertjelief raakte over zijn toeren daar zij alles trachtte te vergallen Kwaad riep hij op naar de hoeren en zo dus toog hij naar de Wallen Over de rijweg naar Amsterdam kan een kabouter toch niet lopen Evenwel voor zijn hoerenmadam deed hij op weg al ‘t gulpje open Tussen het huizenhoog bermgras verdwaalde…

Hij was naar Overijssel toe gekomen Dankzij heur fijnbesnaarde lieflijkheid Hij was een eloquente, stadse rakker En zij een welgevormde boerenmeid Hij trof haar aan op zeek’re vrijdagavond In een hoofdstedelijke disco-bar Maar tussen al die Amsterdamse deernes Leek zij verdwaald en ietwat in de war Fluks had hij haar vrijmoedig aangesproken…

niet meer mee te lopen - gek was dat - jij liep jouw levenspad en leek de weg te kennen zodat ik eigenlijk 'geen kind meer aan je had' maar gisteren mijn jongen is het doek gevallen terwijl het leven moest beginnen voor mijn vent is hij, ben jij mijn zoon, verdwenen, mij ontvallen terwijl jij voor mij zo oneindig kostbaar bent je bent verdwaald…

Ik ben verdwaald, word bang, waar is mijn beste vriendin nu heen? De zon staat laag, het gras groeit, het blokkeert mijn zicht. Ik kan mijn weg niet vinden, terug naar de zon, terug naar het licht. De zon is onder, de lucht is donker, ik voel me gevangen, alleen. Waar is mijn beste vriendin nu heen?…

vers is schatplichtig aan ‘Het hart eener deerne’ van Heinz Polzer] Hij was naar Overijssel toe gekomen Dankzij heur fijnbesnaarde lieflijkheid Hij was een eloquente, stadse rakker En zij een welgevormde boerenmeid Hij trof haar aan op zeek’ren vrijdagavond In een hoofdstedelijke disco-bar Maar tussen al die Amsterdamse deernes Leek zij verdwaald…

als het nacht is roept mijn schrijfgerei breekt de stilte ieverans in het heelal gedachten die alleen de dichter kent laten radertjes draaien, beelden klotsen tegen mijnen binnenkop, onrust zet zich vast en de letterkes vliegen in de ronde de maan zwijgt stillekes, ligt op zijn gat wiegt op het zwarte scherm en er krijst een verdwaalde meeuw…

Ik schrijf je niet zomaar neer in het opkomend zonlicht want bij avondschemer zul je onzichtbaar verder dwalen en geen enkel teken achterlaten waardoor ik zou gaan terugblikken naar de tijd toen we samen in momenten verdwaalden.…

zijn plekje waar ze bedelen en van de bakker krijgen ze wat brood die soms nog ’n toemaatje gaat geven dat ze niet sterven van de hongerdood hebben ze genoeg geld bijeen geraapt dan kopen ze ‘n fles jenever of wijn murmelen ‘n soort van stom gepraat en willen ‘t liefst in ’t verborgene zijn zij hopen niet meer op ‘n beter leven lopen verdwaald…

O blanke ziel, o rode bloed, O hart verdwaald daartussen, - Wie zal in slaap u sussen Tezamen en voorgoed? Mijn voet kan vóór de avondval Nog vele mijlen reizen, Wil één de weg mij wijzen Naar Lethe's dal. Wie over 't brandend blind bazalt Brengt mij naar Lethe? - O alles te vergeten Eer de avond valt!’…

Zo nu en dan komt er een lichtstraal boren tot waar ik mijmer, in mijn droef gevang dan kan ik eventjes de fijne zang van een verdwaalde Vogel horen, zo nu en dan… Het venster is te hoog voor mijn bereiken, zwak is de schemer, die er binnen dringt, maar ‘t is somtijds of buiten iemand zingt dat straks de wrede muren zullen wijken, - zo nu…

Je grote broer en misschien een verdwaalde zus, maar zeker weten doe ik dat niet. Nu heb je al je geliefden om je heen en dit alles zonder pijn. Houd ook voor mij een plaatsje vrij, want als de tijd daar is kom ik erbij. Voor de liefdevolle vader van mijn zoons en mijn moedige maar moe gestreden man.…

Woorden verwaaien, verdwaalde verhalen slingeren in de wind, dansend over regenbogen die vertellen over een heel bijzonder kind die in de nacht verdween zilvergrijze lokken, grote bruine kijkers een ontwapende lach zomaar is ze vertrokken, niemand weet waarheen van jongs af aan tekende zij haar eigen pad door een land vol fantasieën, nam daarin…